Μερικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», σχετικά με τα παιδιά της Μόσχας και τη ...στοργική φροντίδα που δέχονται από το σημερινό κράτος, δίνουν ανάγλυφα την εικόνα που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, αλλά και στις άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Δυο χαρακτηριστικά νούμερα από τα στοιχεία αυτά, που προέρχονται από την Ιρίνα Λεμοσίσκαγια, διευθύντρια του Κέντρου Περίθαλψης, Αμεσης Ανάγκης, του Ερυθρού Σταυρού, είναι και τα παρακάτω: Το 1995 φιλοξενήθηκαν στο προαναφερόμενο κέντρο, τρεις έως πέντε χιλιάδες παιδιά. Το 1997, δηλαδή μέσα σε δύο χρόνια, ο αριθμός αυτός ξεπέρασε τις 30.000. Τα περισσότερα απ' αυτά τα παιδιά, που νεότερα στοιχεία του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας τα ανεβάζουν στις 60.000, προέρχονται από οικογένειες που διαλύθηκαν, αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια. Τα παιδιά αυτά, διευκρινίζει η αξιωματούχος του Ερυθρού Σταυρού, δεν περιφέρονται, απλώς, στους δρόμους, δεν πωλούν απλώς το σώμα τους, αλλά πολλά πεθαίνουν από την πείνα, το κρύο και τους ξυλοδαρμούς. Και το χειρότερο, όλα αυτά τα παιδιά έχουν ήδη πεθάνει πνευματικά, προτού αφήσουν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο δρόμο ή σε κάποιο πάρκο της Μόσχας.

Με το προηγούμενο καθεστώς της λαϊκής εξουσίας στη Ρωσία, τα πράγματα, βέβαια, ήταν εκεί εντελώς διαφορετικά. Η Βέρα Λεκάρεβ, υπεύθυνη της Ρωσικής Δούμας για ζητήματα οικογένειας, νοσταλγώντας το προηγούμενο, σοβιετικό καθεστώς, λέει με πίκρα, από το βήμα της ρωσικής Βουλής: «Με το σοβιετικό σύστημα δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά υπήρχε μια σταθερότητα, διότι γνωρίζαμε ότι κάποιος μας φρόντιζε. Γνωρίζαμε ότι θα εισπράξουμε τους μισθούς μας, ότι θα μπορέσουμε να αγοράσουμε ψωμί και φαγητό, ότι τα παιδιά μας θα μορφωθούν. Ξαφνικά, χάσαμε κράτος - προστάτη, όπως ακριβώς ένα παιδί που το αρπάζουν από τη μητρική αγκαλιά».

Υστερα απ' όλα αυτά, θα αναρωτιέται, εύλογα, κάθε καλόπιστος παρατηρητής: Τι θα γίνει τελικά; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Θα κρατήσει επ' άπειρον αυτό το φρικτό καθεστώς της σήψης και της έσχατης διαφθοράς, όπου η ανθρώπινη ζωή κατάντησε το «φθηνότερο εμπόρευμα»; Μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτός ο βιασμός της ανθρώπινης υπόστασης, από τους θλιβερούς επιγόνους του «σημαδεμένου Ιούδα» και του μεθύστακα αχυράνθρωπου των Αμερικανών επικυρίαρχων; Οχι! Η Ιστορία, παρά το ανήκουστο «στραβοπάτημά» της, δε θα γυρίσει πίσω. Δε θα πετάξει στο καλάθι της, σαν άχρηστα τσαλακωμένα χαρτιά, κόπους και θυσίες εβδομήντα τόσων χρόνων, το έργο το ανεπανάληπτο του Λένιν και όλων εκείνων των αθάνατων δημιουργών, σκαπανέων της νέας κοινωνίας του σοσιαλισμού, για τη χώρα τους, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο σοσιαλισμός θα επιστρέψει δριμύτερος και θα νικήσει.