Τα ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες συνδέονται με ερωτηματικά, είπε στην εισαγωγική του ομιλία ο πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ Νίκος Παρασκευόπουλος για να σημειώσει ότι υπάρχουν παρεξηγήσεις, όχι μόνο εξαιτίας του Τύπου, αλλά και εξαιτίας των πηγών που είναι αντιφατικές πολλές φορές.

Ο Ν. Παρασκευόπουλος αναφέρθηκε επιγραμματικά και στην πρόταση νόμου των πέντε βουλευτών που παρουσιάστηκε στις 25.5.2001 επισημαίνοντας ότι το ΚΕΘΕΑ «δεν έχει εκφράσει ακόμα κάποια γνώμη επ' αυτού». «Εμένα, πρόσθεσε, μου ζητήθηκε η γνώμη και έχω πει ότι σε πολλά σημεία είμαι αντίθετος, σε κάποια άλλα μπορώ να συμφωνήσω».

Οταν ρωτήθηκε πού συμφωνεί και πού διαφωνεί με την πρόταση «των πέντε», ο Ν. Παρασκευόπουλος απάντησε ως νομικός: «Εκτιμώ, είπε, ότι υπάρχουν διατάξεις που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και ο προβληματισμός θα έχει μια θετική συμβολή. Ωστόσο εξέφρασα και κάποιες αντιρρήσεις για ορισμένες διατάξεις, όπως είναι η ρύθμιση εκείνη που προβλέπει προγράμματα ελεγχόμενης χορήγησης ναρκωτικών ουσιών σε χρήστες, όχι δηλαδή υποκαταστάτων αλλά αυτούσιων ναρκωτικών ουσιών. Σ' αυτό διαφωνώ πλήρως. Καθώς επίσης εξέφρασα την προσωπική μου διαφωνία στη ρύθμιση εκείνη που προβλέπει την ποινικοποίηση και της χρήσης της κάνναβης - προβλέπει μια ποινή χαμηλότερη από την ισχύουσα, αλλά προβλέπει ποινή. Προσωπικά πιστεύω ότι μπορεί να διαχωρίσει κανείς το ζήτημα της νομιμοποίησης από το ζήτημα της φυλακής».

«Πάρα πολλοί από τους χρήστες στις θεραπευτικές κοινότητες, συνέχισε ο Ν. Παρασκευόπουλος, έχουν μια εμπλοκή με το ποινικό σύστημα, πολλοί έχουν περάσει από φυλακή ή έχουν διώξεις σε βάρος τους. Η νομοθεσία ευτυχώς έχει μια πρόβλεψη ότι όσοι εμφανίζονται στα καταστήματα θεραπείας και στα καταστήματα του ΚΕΘΕΑ, προκειμένου να ακολουθήσουν μια θεραπευτική διαδικασία δε διώκονται - βέβαια όχι για οποιαδήποτε εγκληματική πράξη, αλλά για όλες τις πράξεις που τελούνται από τον τυπικό χρήστη των ναρκωτικών. Επομένως η εμφάνισή τους σε θεραπευτικές κοινότητες τούς δίνει τη δυνατότητα να μην έχουν την πίεση των διωκτικών αρχών. Κατά κάποιο τρόπο η θεραπευτική κοινότητα αποτελεί και ένα είδος ασύλου και η αστυνομία για να εισέλθει σε μια θεραπευτική κοινότητα, οφείλει να ζητάει την άδεια του ιδρύματος. Δεν μπορεί όμως να παραμείνει αν έχει κάνει φόνο, βιασμό ή αρχαιοκαπηλία. Το 65% που πάνε στα θεραπευτικά προγράμματα έχει εμπλακεί με το νόμο».

Και ο Ν. Παρασκευόπουλος κατέληξε: «Σε αυτούς που δε θέλουν να κάνουν θεραπεία και είναι στο δρόμο, αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι προγράμματα προσέγγισης. Αυτό σημαίνει ότι εκπαιδευμένα άτομα βγαίνουν στο δρόμο, τούς ενημερώνουν για τους κινδύνους της χρήσης, τη δυνατότητα που έχουν για θεραπεία κλπ. Παρ' όλα αυτά υπάρχει ανάγκη δημιουργίας τέτοιων προγραμμάτων όχι μόνο στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις συγκεντρωτικές».