Τα φώτα της σκηνής ξημερώνουν τη νύχτα. Νύχτα ζεστή, ιδρωμένη, άυπνη, ασθματική. Νύχτα ενθουσιασμένη, προσμένουσα τον πρώτο ήχο. Εναυσμα της μεγάλης έναρξης, του προσδοκώμενου ξεσπάσματος. Μουσική παντού, μουσική θάλασσας, ήλιου, χορού. Μουσική παρέας, αγκαλιάς. Μουσική μιας μακρινής, απάτητης ακρογιαλιάς, στο ρυθμό του κύματος. Μουσική μόνο. Λόγια που ρέουν, σε γλώσσα μυστική και άγνωστη. Μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια ο λόγος. Σε αυτή τη νύχτα, πρωταγωνιστεί η μουσική, η κίνηση, το ταξίδι. Σε μέρη που δεν πήγες ποτέ. Σε μέρη που πιθανώς δε θα πας ποτέ. Σε μέρη δικά σου, του μυαλού και του κορμιού σου. Απροσπέλαστα πριν από λίγη ώρα, δικά σου, ολόδικά σου τώρα, άγνωστα πάλι σε ένα λεπτό, σε μία ώρα, το επόμενο πρωί.

Η ώρα ρέει λικνιζόμενη, καλοκαιρινή, ζεστή. Οπως εσύ, όπως ο διπλανός, όπως όλοι γύρω σου. Χορεύεις όλο και πιο ρυθμικά, όλο και πιο κοντά στα ενστικτώδη σου βήματα. Κλείνεις τα μάτια. Χαμογελάς. Πίνεις. Χορεύεις. Τραγουδάς μια άγνωστη γλώσσα, λέξεις που δεν ξέρεις. Αλλά τις ξεστομίζεις με πάθος, με ορμή. Είσαι χαρούμενος. Το ταξίδι σου άρχισε. Επιτέλους, δροσιστικές ανάσες μακριά από καθημερινότητα. Πίνεις. Χορεύεις. Η μουσική δυναμώνει. Διαπερνά τα αυτιά, το μυαλό, το κορμί. Δεν είναι μουσική. Είσαι εσύ. Ελεύθερος από το σώμα σου, ελεύθερος από τον εαυτό σου. Εσύ και όλοι οι άλλοι μαζί. Εσύ μέσα από όλους τους άλλους. Χορεύετε μαζί. Πίνετε όλοι στο ταξίδι που συνεχίζεται. Η ζέστη γίνεται θάλασσα, ο ήχος καράβι. Πίνεις. Χορεύεις. Αυτή είναι ζωή...

Στο χειροκρότημα, τα φώτα ανάβουν. Το ταξίδι τελειώνει. Αν ποτέ άρχισε. Τα πόδια είναι βαριά σαν αλυσοδεμένα. Και τα βλέφαρα φοβισμένα στην αποκάλυψη των χιλιάδων εξίσου φοβισμένων βλεμμάτων. Βλέμματα μόνα, βλέμματα απαίδευτα στην ύπαρξη του άλλου. Βλέμματα ξένα στο ταξίδι, στον άλλον. Το διάλειμμα τελείωσε. Και πήρε μαζί του και την τελευταία σταγόνα ψευδαίσθησης. Η επιστροφή στην καθημερινότητα, επίπονη. Και πιο επίπονη η εναγώνια αναζήτηση διαλείμματος, το κυνήγι της επόμενης προσδοκίας, η προσμονή της επόμενης μουσικής. Για να αποφύγεις τα βλέμματα. Για να αποφύγεις το δικό σου βλέμμα. Για να νιώσεις, ψευδώς, για λίγη ώρα ότι ταξιδεύεις, ότι επικοινωνείς σε πρώτο πρόσωπο και με λέξεις που δεν είπες ποτέ. Και να βαθύνεις τη μοναξιά σου. Εσύ, όπως και οι άλλοι. Χωριστές αναπνοές, ξένα λικνίσματα, φανταστικά αγγίγματα, βλέμματα που φοβήθηκαν να συναντηθούν τόσο πολύ όσο το προσδοκούσαν. Βλέμματα υποδουλωμένα στην καθημερινότητα, δουλικά στην επόμενη ημέρα στο γραφείο, αλυσοδεμένα στη, με ελαφρά υπόκλιση, αποδοχή κάθε εντολής σιωπηλά γιατί «έτσι πρέπει». Μέχρι την αφορμή της επόμενης συναυλίας...