Παίρνοντας το λόγο ο Δήμος Κουμπούρης, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, σημείωσε τα παρακάτω:

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, το τελευταίο διάστημα επανήλθε από πολλές μεριές και με πολλούς τρόπους το ζήτημα των ορίων της νομιμότητας του συνδικαλιστικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.

Το ζήτημα δεν είναι καινούριο, ωστόσο έτσι όπως επανέρχεται, και με αφορμή ορισμένα γεγονότα, είναι φυσικό να δημιουργείται μια πρόσθετη ανησυχία στο λαό και τους εργαζόμενους για τα μέτρα που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Θυμίζουμε τις κυβερνητικές τοποθετήσεις στη δράση του κινήματος ενάντια στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, τις απαγορεύσεις και τις τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, στις απεργίες, ενάντια στους συνταξιούχους, στους αγρότες, στους μαθητές.

Ακούσαμε το τελευταίο διάστημα τις θεωρίες για τον κοινωνικό αυτοματισμό, τις πρόσφατες δηλώσεις που δεν είναι βέβαια καινούριες -και όχι μόνο απ' αυτόν- για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και των πορειών, από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Η ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και στον κόσμο δείχνει ότι κάθε φορά που η επίθεση του κεφαλαίου δυνάμωνε σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων, αυτή η επίθεση γενικευόταν με περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων και του λαού.

Σήμερα οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επισείουν τον μπαμπούλα των ορίων της νομιμότητας και της δράσης του συνδικαλιστικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος».

«Ομως είναι γνωστό και κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει, ότι οι αγώνες των εργαζομένων για κατακτήσεις στα εργασιακά και στα κοινωνικά δημοκρατικά δικαιώματα βάφτηκαν στο αίμα με εκατομμύρια θύματα σε όλο τον κόσμο στο όνομα και την επίκληση ή με την επίκληση της αστικής νομιμότητας.

Παραδείγματος χάριν: τους εργαζόμενους στο Σικάγο, που απαίτησαν μειωμένο ωράριο, οι αστοί, με βάση τη νομιμότητά τους, τους έστειλαν στην κρεμάλα ως τρομοκράτες, γιατί το ωράριο που ήθελαν εκείνοι να δουλεύουν ήταν από ήλιο ως ήλιο και ίσως και περισσότερο.

Αυτοί που δημιούργησαν τις πρώτες εργατικές συντεχνίες και ενώσεις στη χώρα μας κατηγορήθηκαν σαν παράνομοι και διώχτηκαν. Με βάση την αστική νομιμότητα μετά τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας βγήκαν παράνομες οργανώσεις, κόμματα. Χιλιάδες αγωνιστές στάλθηκαν στις φυλακές, στις εξορίες, εκτελέστηκαν στα αποσπάσματα, είναι γνωστά, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να είχαν πάρει μέρος ακόμα και σε μια λαϊκή κινητοποίηση.

Χιλιάδες απεργίες - κινητοποιήσεις όλα αυτά τα χρόνια από τη μετεμφυλιακή περίοδο, αλλά και σήμερα δεν αλλάζουν τα πράγματα, των εργαζομένων και του λαού, που έφτασαν στα δικαστήρια, βγήκαν παράνομες. Ελάχιστες πραγματικά βγήκαν νόμιμες».

«Το συμπέρασμα που βγαίνει απ' αυτές τις εξελίξεις είναι το εξής: ότι η τρομοκρατία είναι βία και βία ασκεί αυτός που έχει την πολιτική και την οικονομική εξουσία. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσο η επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών θα δυναμώνει, τόσο το ζήτημα της νομιμότητας των ορίων δράσης του κινήματος θα επανέρχεται από πολλές μορφές, από πολλές μεριές, με πολλούς τρόπους για τον περιορισμό του.

Από τη μια θα αμφισβητούνται και θα περιορίζονται τα όρια της δράσης του λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα από την άλλη θα νομιμοποιείται η ασυδοσία, το έγκλημα σαν αυτό που γνωρίσαμε από την επίθεση των ιμπεριαλιστών ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, θα νομιμοποιούνται οι βρώμικοι μηχανισμοί χειραγώγησης, όπως η νομιμοποίηση της μαστούρας.

Θα νομιμοποιούνται και θα βαθαίνει περισσότερο η εργοδοτική τρομοκρατία, γιατί ο εργάτης σήμερα έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση όχι μόνο δεν μπορεί να ζητήσει δικαίωμα, αλλά ούτε το όνομά του δεν μπορεί να πει μέσα στο εργοστάσιο. Θα φτάσουμε ξανά στην εποχή που θα μιλάνε με νούμερα στους εργαζόμενους και όχι με το όνομά μας.

Οι θεωρίες που λένε ότι υπάρχουν όρια στις μορφές δράσης, καθώς και στις διάφορες παρεμβάσεις του αστικού κράτους για τον περιορισμό αυτών των μορφών, δεν είναι καινούρια ζητήματα. Η ουσία είναι ότι οι αστοί, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δε θέλουν καμιά μορφή κινητοποίησης, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Μας λένε σήμερα διαδηλώστε, χωρίς να κλείνετε τους δρόμους. Απεργήστε, χωρίς να κλείνετε την είσοδο των εργοστασίων. Μα είναι νόμιμο το δικαίωμα της εργασίας την ημέρα της απεργίας και, με βάση αυτή τη νομιμότητα, οι εργοδότες και τα τσιράκια τους έχουν διαλύσει απεργιακές κινητοποιήσεις, έχουν δικαστεί και καταδικαστεί οι εργαζόμενοι, έχουν συρθεί στα δικαστήρια.

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να πει κανείς από τη γέννηση του εργατικού κινήματος. Ο στόχος τους είναι ένας. Πώς θα υποτάξουν, πότε με το μαστίγιο και πότε με την καραμέλα, σήμερα έχουμε το μαστίγιο, την εργατική τάξη -και η καραμέλα χρησιμοποιείται- στη λογική τους για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος, που σήμερα μετά την ανατροπή των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και με την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της εργατικής τάξης γίνεται πιο βάρβαρο, πιο επιθετικό.

Θέλουν τον εργαζόμενο χωρίς γνώμη, συλλογική δράση, δικαιώματα και κατακτήσεις, ένα άβολο χειραγωγήσιμο, παραγωγικό εργαλείο, υποταγμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Από κοντά σ' αυτή τη λογική και οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που από τη θέση τους κάνουν ό,τι μπορούν να περάσουν αυτές οι πολιτικές. Αυτό το βλέπουμε καθημερινά.

Αν η κυρίαρχη κάθε φορά αντίληψη για τα όρια της νομιμότητας γινόταν αποδεκτή από τους εργαζόμενους, από το λαό, από το λαϊκό κίνημα, ο κόσμος θα πρέπει να είχε μείνει στην εποχή του δουλοκτητισμού, ίσως και πιο πίσω, γιατί ο δουλοκτήτης έβλεπε τον άνθρωπο σαν αντικείμενο, που θα μπορούσε να τον πουλάει και τον αγοράζει, αυτή ήταν η νομιμότητά του.

Από την ιστορία, από την ιστορική πείρα, αποδεικνύεται ότι στοιχείο για την πρόοδο της ανθρωπότητας προς τα εμπρός ήταν η σύγκρουση των εκμεταλλευόμενων τάσεων με την εξουσία και τη νομιμότητα των εκμεταλλευτών.

Σήμερα ο κουρνιαχτός, που σηκώνεται γύρω από το ζήτημα της τρομοκρατίας από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, σηκώνεται για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, γιατί τα μέτρα που παίρνει το κεφάλαιο σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο θα γίνουν πιο επώδυνα για την εργατική τάξη, θα μεγαλώσει η επίθεση στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, καθώς επίσης και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αντιλαϊκή αυτή επίθεση ξέρουν πολύ καλά ότι θα γεννήσει αντίδραση και θωρακίζουν νομοθετικά και κατασταλτικά αυτή τους την πολιτική.

Ο δεύτερος είναι ο ρόλος που το ελληνικό κεφάλαιο και η κυβέρνηση αναλαμβάνουν να παίξουν στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, μέσα στα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια της "νέας τάξης πραγμάτων" για την πτώση του Μιλόσεβιτς, για τη διείσδυση των πολυεθνικών στα Βαλκάνια και γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κίνημα στη χώρα μας τους αμφισβητεί αυτό το ρόλο που επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές να παίξει η χώρα μας στα Βαλκάνια».

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, ανεξάρτητα από το πού ο καθένας πολιτικά ανήκει, και ιδιαίτερα αυτοί που δεν ανήκουν στο ΚΚΕ, θα πρέπει ιδιαίτερα να προσέξουν τον αντικομμουνιστικό χαρακτήρα αυτής της επίθεσης. Και αυτό δεν είναι τυχαίο και ούτε βέβαια έχει σαν στόχο τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές είναι έμπειροι, είναι μπαρουτοκαπνισμένοι, δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές.

Η ιστορία δείχνει ότι πίσω από τον αντικομμουνισμό της δεκαετίας του '20 ετοίμασαν το μακελειό της Μικράς Ασίας. Τον αντικομμουνισμό του '30-'40, με την προβοκάτσια του Γερμανικού Κοινοβουλίου, προετοίμασαν την άνοδο του φασισμού και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με τον αντικομμουνισμό του '60, στην πατρίδα μας, προετοίμασαν τη δικτατορία και το πραξικόπημα στην Κύπρο. Φυσικά, τις συνέπειες από τα παραπάνω δεν τις πλήρωσαν μονάχα οι Κομμουνιστές, αλλά όλος ο δημοκρατικός κόσμος, ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης.

Μπροστά σ' αυτή την επίθεση, στον περιορισμό των δημοκρατικών, συλλογικών δικαιωμάτων που επιχειρείται και αναδεικνύεται σε μέγα θέμα δημοκρατίας, το ερώτημα είναι: Τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, τι στάση πρέπει να κρατήσει το λαϊκό κίνημα;

Μισές κουβέντες, μισές αλήθειες δε χωράνε. Η απάντηση πρέπει να είναι μία. Το συνδικαλιστικό και το λαϊκό κίνημα πρέπει να εντείνει τη δράση του και τους αγώνες του για την υπεράσπιση των εργασιακών, κοινωνικών, δημοκρατικών κατακτήσεων για την ανατροπή αυτών των πολιτικών που γεννούν τη βία και την τρομοκρατία.

Το δημοκρατικό δικαίωμα των εργαζομένων και του λαού να διαδηλώνει, να απεργεί, που έχει κατακτηθεί με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες κόντρα στη νομιμότητα των εκμεταλλευτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων είναι απεριόριστο και αδιαπραγμάτευτο. Η απάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να είναι άμεση, αποφασιστική και κυρίως ταξική. Σας ευχαριστώ».