Οσο και αν λέμε πως την ξέρουμε την Ελλάδα σε κάθε γυροβολιά όλο και κάτι καινούριο ξετρυπώνουμε. Κάτι τέτοιο έγινε όταν πήγαμε στη Βυτίνα να ξεδώσουμε και να ρουφήξουμε, όσο γινόταν, λίγο οξυγόνο για δυο - τρεις μέρες, μακριά απ' την οχλοβοή της «πάλαι ποτέ» όμορφης Αθήνας και ν' αποφύγουμε το καυσαέριό της. Είχαμε φτάσει κάπως νωρίς κι αφού βολευτήκαμε στο μικρό ξενοδοχείο - το μόνο που βρήκαμε ανοιχτό τούτη την εποχή - στηθήκαμε στον κήπο του για ένα καφεδάκι.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος ξεχνάει τα καθημερινά προβλήματα, την πολιτική κατάσταση, τα διεθνή γεγονότα και το μόνο που έχει στο νου του, είναι τι μπορεί να δει και τι θα απολαύσει από τη φύση και τον καθάριο αγέρα. Ετσι, αποτοξινωμένοι κι εμείς από την πρώτη στιγμή από την καθημερινότητα της Αθήνας, αφήσαμε την κουβέντα να ξετυλίγεται γύρω από τα αξιοθέατα της περιοχής όπως τα είχαμε ξεσηκώσει από τον τουριστικό οδηγό.

Το σύνθημα για τη γυροβολιά το έδωσε η γυναίκα μου. Ετσι, φέραμε μια γύρα στο χωριό της Βυτίνας και στη συνέχεια πήγαμε να δούμε τη Μονή Κερνίτσας που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα, το Σπήλαιο της Δρακότρυπας με τους σταλαχτίτες και το κοντινό ελαιοδάσος. Στερνά ξεβγήκαμε από τη Βυτίνα με κατεύθυνση το Πυργάκι. Από την πρώτη στιγμή κιόλας τ' αρώματα απ' το έλατο και το θυμάρι που φτάνουν στα ρουθούνια μας στέλνουν μηνύματα να μην τρεχοβολάμε. Και το ανάλαφρο αγόρι που έφερνε στ' αυτιά μας το μουσικό θρόισμα που ξέβγαινε απ' τις φυλλωσιές των δέντρων μας θύμιζε πως τ' αυτοκίνητό μας έπρεπε να πηγαίνει «σημειωτόν». Οσο προχωρούσαμε, τόσο η σαγήνη του τοπίου τράνευε και το θέαμα γινόταν πιο μαγευτικό. Ας ήταν να κάναμε τούτη τη διαδρομή περπατητά! Μα δε γινόταν. Γιατί στόχος μας ήταν να φτάσουμε στη Στεμνίτσα. Επρεπε να βιαστούμε λιγάκι. Για κείνο με λύπη μας αναμετρήσαμε το Πυργάκι κι αφήσαμε ξοπίσω μας την Ελάτη. Κι όλο δίναμε υπόσχεση πως θα επισκεπτόμαστε τούτα τα όμορφα χωριά μια άλλη φορά που θα κάναμε τούτο «το σεργιάνι» κομματιαστά και σε περισσότερες μέρες.

Είχαμε ανηφορίσει αρκετά όταν σ' ένα ανάστρεμα του δρόμου το μάτι μας έπεσε πάνω στα κεραμοσκέπαστα της Στεμνίτσας, που ήταν ριζωμένα κάτωθε από το δρόμο, με τις απότομες στροφές. Καθώς κατηφορίζαμε πέσαμε στην πλατεία της μικρής τούτης πολιτείας, που είναι στημένη στα χαλάσματα της αρχαίας πόλης Υψούς, που το υψόμετρο της φτάνει τα 1.000 μέτρα.

Ομορφο χωριουδάκι η Στεμνίτσα, με πολλά σπίτια αναπαλαιωμένα και βυζαντινές εκκλησίες, έχει κι αυτή την ιστορία της. Μάλιστα, οι κάτοικοί της με καμάρι σας ιστοράνε πως στα 1821 στη Συνέλευση των Καλτεζών ορίστηκε έδρα της Γερουσίας.

Δεν ξέρω αν είναι ο πατριωτισμός μας ή η ευαισθησία μας στην ιστορία που μας κάνει να νιώθουμε κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση όταν βρισκόμαστε αντίκρυ σε μνήμες και ιστορικά απομεινάρια.

Πάντως ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν μπορώ να μην καταγράψω την περηφάνια που αισθανθήκαμε όταν γυροφέραμε το χωριό και βλέπαμε δίπλα μας φανερές ή αόρατες πατημασιές από το παρελθόν. Ο μύθος, η παράδοση, η ιστορία, η προτομή του ντόπιου ήρωα, καθώς και η Μονή του Τιμίου Προδρόμου φτιαγμένη κάπου στο 12ο αιώνα, έχουν αποθέσει σε τούτο το χωριό το πνεύμα και την ψυχή κάθε εποχής που έζησε και έδρασε. Ευτύχημα για την Ελλάδα που πολλές πόλεις και χωριά έχουν κρατήσει τ' αχνάρια από τους προϊστορικούς χρόνους κι έτσι σήμερα που υπάρχουν μάς θυμίζουν την ύπαρξή τους, έστω κι αν είναι ερειπώματα. Πάντα κάτι θ' αναδίδεται από τα σωθικά τους που θα προκαλεί κάποιες συγκινήσεις και θα μιλάει στην ψυχή του Ελληνα ή του κάθε επισκέπτη. Σαν κάποια φορά τελέψαμε με τη Στεμνίτσα, πήραμε το δρόμο για τη Δημητσάνα, το καστροχώρι της ορεινής Αρκαδίας, με τα πανύψηλα αρχοντικά της. Οι Δημητσανιώτες ιστοράνε πως εδώ τον καιρό της Επανάστασης του 1821 είχανε στηθεί τριάντα τέσσερα μπαρουτάδικα, μα σήμερα μόνο ένα υπάρχει κάπου δυο χιλιόμετρα έξω από τη Δημητσάνα κοντά στο κεφαλοχώρι Αϊ-Γιάννης, μα κι αυτός ερειπωμένος. Εκτός από την ιστορία του μπαρουτιού, σου ιστοράνε και για τους δυο αρχιπαπάδες, τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε', που κρεμάστηκε από τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που το άγαλμά του είναι στημένο στην εκκλησιά του Αϊ - Γιώργη, δίχως φυσικά θεληματικά ή αθέλητα να μιλάνε για την αρνητική προσφορά τους στον ξεσηκωμό του 1821.

Ειδυλλιακός τόπος η Δημητσάνα, σε σαγηνεύει και σε μερώνει με τη γαλήνη και ησυχία της. Φέραμε μια γύρα στα δρομάκια της και στη συνέχεια ψαχουλεύαμε ν' ανακαλύψουμε κάποιο απομεινάρι από τις παλιές ιστορικές μέρες.

Μια κι είχαμε λίγο καιρό ακόμα καθίσαμε σ' έναν καφενέ που ήταν συναγμένοι οι Δημητσανιώτες για να πιούμε κι εμείς ένα ουζάκι. Ωστόσο, ο ήλιος είχε πια χαμηλώσει για καλά και προμηνούσε πως δε θ' αργούσε να έρθει το δειλινό, γι' αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού στη Βυτίνα. Τότε μας ήρθε η ιδέα να επισκεφτούμε και την Καρύταινα για να μη μείνει παραπονεμένος κι ο Κολοκοτρώνης πως ξεχάσαμε το μετερίζι του ενάντια στον Ιμπραήμ, και στη συνέχεια φεύγοντας περάσαμε από την Καρκαλού, μπήκαμε στον εθνικό δρόμο και δίχως να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει στη Βυτίνα. Ο κύκλος της γυροβολιάς είχε κλείσει στη Βυτίνα. Την άλλη μέρα πρωί - πρωί θα παίρναμε το δρόμο του γυρισμού για την Αθήνα, πραγματικά με λύπη μας.