Σε εκδήλωση των Κομματικών Οργανώσεων Πρόνοιας και των Κομματικών Ομάδων ΑμεΑ και γονέων της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ μίλησε το πρωί της Κυριακής 3/4 η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Οπως σημείωσε εισαγωγικά, το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά τα προβλήματα του χώρου των ΑμεΑ και των οικογενειών τους, έχει μέλη, στελέχη του Κόμματος που βρίσκονται αντικειμενικά σε αυτόν το χώρο. Σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα που «δακρύζουν», «λυπούνται» και βάζουν τη μάσκα «θλίψης», οι κομμουνιστές δεν λυπούνται, οργίζονται και διεκδικούν, παίρνοντας υπόψη και πως η επιστήμη, η τεχνολογία έχουν εξελιχθεί τόσο, που μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλη διευκόλυνση και διαφορετική ζωή τα άτομα με αναπηρία.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία:

Γιατί έχουμε κρίση; Τι λένε τα άλλα κόμματα και δυστυχώς τι πιστεύει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού; Για την κρίση φταίει η ΝΔ. Αλλοι λένε το ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου, άλλοι λένε ότι φταίνε κι οι δυο. Γιατί «δεν διαχειρίστηκαν», «τα έδωσαν στους κολλητούς», γιατί «κλάπηκαν τα χρήματα». Με συγχωρείτε, αλλά έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι δεν δυναμώνει το κίνημα.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προκαλέσει οικονομική κρίση, όσο κι αν στην πολιτική της, ας πούμε, κάνει λάθη ή κακή διαχείριση. Η οικονομική κρίση δεν προκαλείται από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις, βεβαίως, με την πολιτική τους, που στηρίζουν την καπιταλιστική οικονομία, στηρίζουν μια οικονομία η οποία έχει μέσα στο αίμα της την κρίση. Με αυτή την έννοια, βεβαίως είναι υπεύθυνα τα κόμματα, αλλά δεν δημιουργούν αυτά την κρίση. (...) Ολοι θέλουν την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας για να βγαίνουν κέρδη. Είναι δυνατόν οι καπιταλιστές να μη θέλουν να πουλιόνται τα προϊόντα τους, να έχουν δυσκολία να στηρίξουν την επιχείρησή τους και να την κάνουν και ισχυρότερη; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κακοδιαχείριση, κλοπές, μίζες και κολλητοί. Αυτά καθαυτά όμως δεν προκαλούν οικονομική κρίση.

Η κρίση, καταρχάς, έρχεται μετά από την ανάπτυξη. Η Ελλάδα είχε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια. Οταν, δηλαδή, έχουμε καπιταλιστική ανάπτυξη, αρχίζει μέσα σε αυτήν τη διαδικασία και φουντώνει το σαράκι της κρίσης.

Αν δούμε όλη αυτήν την κατάσταση, ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία κουτσαίνει, καταλήγουμε στο εξής: Αυτό αναιρεί την ευθύνη κάθε κινήματος σε εθνικό επίπεδο να προσπαθεί να επιφέρει αλλαγές στη χώρα του; Δεν την αναιρεί, ίσα - ίσα την κάνει ακόμα πιο επείγουσα. Γιατί η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει απότομα παγκόσμια. Οπως ανισόμετρη είναι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, ανισόμετρη είναι και η ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης. Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται σήμερα είναι το κίνημα σε κάθε χώρα να περάσει σε ιδεολογικοπολιτική και μαζική αντεπίθεση, με ανεβασμένες μορφές πάλης και ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε χώρας. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και, βεβαίως, να υπάρχει διεθνής συντονισμός, διεθνής αλληλεγγύη, διεθνοποίηση των ενεργειών.

Πού είμαστε σήμερα στην Ελλάδα; Το πολιτικό σύστημα έχει δυσκολίες. (...) Εμείς λέμε στο λαό ότι δεν πρέπει να φοβάται καθόλου τις δυσκολίες στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Οσο πιο σταθερό είναι το αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο το κίνημα δεν θα μπορεί να πιέζει και να αποσπά κατακτήσεις. Ομως, εμείς δεν πρέπει να μείνουμε θεατές. Δηλαδή, οι δυσκολίες του πολιτικού συστήματος μπορεί να οφείλονται στις αντιθέσεις των κομμάτων μεταξύ τους ή παγκόσμια να προκαλούνται πόλεμοι, γιατί σκοτώνονται οι αστικές τάξεις και τα αστικά κράτη για το ποιος θα πάρει την τάδε λωρίδα που έχει τον αγωγό πετρελαίου. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το κίνημα να αξιοποιεί και να εντείνει τις δυσκολίες, τυχόν ρήγματα που δημιουργούνται. Μέσα από αυτήν την πορεία μπορεί ο λαός να συνειδητοποιεί καλύτερα την ανάγκη να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του, η εργατική τάξη, εργατική - λαϊκή εξουσία, όχι απλώς να αλλάξει η κυβέρνηση. Να αλλάξει η τάξη στην εξουσία.

Δεν μπορείς να προκαθορίσεις πώς θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής προοπτικής ούτε ποια στιγμή θα γίνει αυτό, πρέπει να δημιουργηθούν και αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, αλλά εμείς λέμε στο λαό σήμερα το εξής και πρέπει να δουλέψουμε γι' αυτό, για να βγάλει από το κεφάλι του μια μεγάλη πλάνη, που έχει πάρει τα χαρακτηριστικά πια προκατάληψης, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες: ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και μπορεί να μεταρρυθμιστεί, να γίνει πιο ανθρώπινος. Αυτό βέβαια θέλει δουλειά για να καταλάβει ότι δεν γίνεται. Πρέπει να του το λέμε και να το αποδεικνύουμε.

Τι κίνημα θέλουμε; Εμείς δεν θέλουμε να αριθμούμε απλώς απεργίες ή συλλαλητήρια. Αυτό μπορεί να γίνει, να έχεις ένα κίνημα μεγάλο και να ξεφουσκώσει πάρα πολύ εύκολα. Σημασία έχει οργάνωση από κάτω προς τα πάνω, στον τόπο δουλειάς, κατά κλάδο και πανελλαδικά. Η ζωντάνια του κινήματος να βρίσκεται στο χώρο δουλειάς. Είναι εύκολο να βγεις σε ένα συλλαλητήριο, αλλά η πρωτοπορία κρίνεται μέσα εκεί που είναι η αντίθεση με τον καπιταλιστή εργοδότη, είτε με το κράτος. Ποια κατεύθυνση του κινήματος; Βέβαια καταλαβαίνουμε ότι το κίνημα δεν μπορεί να υιοθετήσει τη γραμμή του ΚΚΕ και να την περάσει, δεν είναι δυνατόν. Το κίνημα αποτελείται από όλους τους ανθρώπους, δεν μπορούν να υιοθετήσουν τη θέση του Κόμματος όλοι. (...) Το κίνημα πρέπει να έχει κατεύθυνση κατά των μονοπωλίων και να βάζει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα. Οχι με την έννοια εμπρός και τώρα να το ανατρέψουμε, αυτό δεν είναι άμεσο σύνθημα. Πρέπει να έχει θέση για την αποδέσμευση από την ΕΕ, ότι ο λαός πρέπει να πάρει στα χέρια του αυτό που του ανήκει. Ταυτόχρονα, θα έχει και αιτήματα συγκεκριμένα, δεν θα πας με ένα γενικό πολιτικό σύνθημα. Αυτό δεν είναι θέμα αν θα το βάλεις σε ένα υπόμνημα, σε μια ανακοίνωση. Μπορεί να κάνεις μια συγκέντρωση και μια πορεία για ένα θέμα. Το ζήτημα είναι το κίνημα να αναπτύσσεται σε τέτοια κατεύθυνση.

Οταν λέμε κίνημα ανατροπής εμείς το εννοούμε. Θα δημιουργηθούν συνθήκες στην Ελλάδα που θα μπει το θέμα «ποιος - ποιον». Η ιδεολογική, πολιτική και η οργανωτική ετοιμασία πρέπει να γίνονται και σε μη επαναστατικές συνθήκες. Δεν έχουμε επαναστατικές συνθήκες, εμείς δεν ρίχνουμε σήμερα το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αλλά δείχνεις το δρόμο προς το σοσιαλισμό και ταυτόχρονα παλεύεις για να αποσπάσεις ό,τι μπορείς σήμερα και ετοιμάζεσαι ιδεολογικά, οργανωτικά, πολιτικά, συνειδησιακά όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις να μπορεί να γίνει και η επαναστατική ανατροπή. Κι αυτό πρέπει να το κάνει το κίνημα σε κάθε χώρα, όχι μόνο στην Ελλάδα. Μακάρι να άναβε η σπίθα σε κάποια άλλη χώρα και να γινόταν φωτιά στην Ελλάδα. Αλλά πρέπει σε κάθε χώρα να κάνεις το καθήκον σου, δεν γίνεται. Αν παρακολουθήσεις τι γίνεται στις άλλες χώρες, το κίνημα εκεί είναι πιο πίσω από την Ελλάδα, δυστυχώς.