Για δεύτερη φορά βάζει λουκέτο ένας, και ουσιαστικά ο μοναδικός πλέον για τη βορειοκεντρική Εύβοια, οικονομικός πνεύμονας, η μεταλλευτική επιχείρηση πρώην Σκαλιστήρη και νυν ΒΙΟΜΑΓΝ. Την πρώτη φορά το λουκέτο έβαλε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σπέρνοντας στην περιοχή την ομαδική ανεργία, τη φτώχεια και την απόγνωση της εσωτερικής μετανάστευσης, αφού σε δυο δόσεις(1990 και 1992) είχε πετάξει στο δρόμο πάνω από 2.300 εργαζόμενους. Ηρθε στη συνέχεια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έκανε χάρισμα την επιχείρηση στον επιχειρηματία Βαρβούτη, ο οποίος αφού έφαγε ό,τι απόμεινε, αφού απέσπασε όσα προνόμια ζήτησε, αφού ξεζούμισε και φέσωσε τους ελάχιστους, σε σχέση με το παρελθόν, εργαζόμενους που απασχολούσε, έσκασε το «κανόνι», για να πάει να... σώσει άλλες επιχειρήσεις.

Υπόλογος, όμως, απέναντι στους εργαζόμενους και την περιοχή, δεν είναι ο Βαρβούτης. Είναι και η κυβέρνηση ή κυρίως η κυβέρνηση, η οποία έχει ρίξει κυριολεκτικά «πέτρα» σε μια περιοχή που έχει γίνει το σύμβολο της πιο εκτεταμένης(75%!) και πιο μακράς ανεργίας και της πιο εξοργιστικής εγκατάλειψης. Τα μεταλλεύματα δεν τελείωσαν στο Μαντούδι. Εκείνο που έχει τελειώσει είναι η υπομονή και τα περιθώρια επιβίωσης των ανέργων, που δεν αντέχουν άλλον εμπαιγμό.