Με μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση, το υπουργείο Εργασίας περιγράφει τις παρεμβάσεις που έκανε για το ζήτημα της πρώην ΒΦΛ και της ανελέητης επίθεσης που δέχονται τα εναπομείναντα δικαιώματα των εργαζομένων από την εργοδοσία της επιχείρησης. Πού καταλήγει το υπουργείο; Διαβάζουμε στην ανακοίνωση: «Σύμφωνα με τα παραπάνω προκύπτει αδιέξοδο σε δύο θέματα (...) το ένα από αυτά (...) αφορά το θέμα των απολύσεων. Δυστυχώς η υποβολή μηνύσεων από την εταιρεία προς κάθε ένα εκ των 70 εργαζομένων, της δίνει το δικαίωμα να προχωρήσει σε καταγγελίες των συμβάσεων εργασίας χωρίς την καταβολή της οφειλομένης αποζημιώσεως απολύσεως. Το τραγικό είναι ότι δεν μπορούν να δοθούν επιδόματα ανεργίας και έτσι αυτοί οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης (...) Στο δεύτερο θέμα που προκύπτει αδιέξοδο, είναι αυτό των εργασιακών σχέσεων που θα επικρατούν στις νέες εταιρείες (...)». Δηλαδή, το υπουργείο δηλώνει ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε για τα δύο βασικά αιτήματα των εργαζομένων και απλά συντάσσεται μαζί τους στις διαπιστώσεις! Αναρωτιόμαστε όμως: Αν πράγματι η σημερινή νομοθεσία επιτρέπει στον κάθε εργοδότη να κάνει αυτά που καταγγέλλει το υπουργείο στην ανακοίνωσή του, τότε γιατί η κυβέρνηση δεν αλλάζει τη νομοθεσία; Γιατί, για παράδειγμα, δεν καταργεί τις εργολαβικές εταιρείες, τις ατομικές συμβάσεις, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, το δικαίωμα των εργοδοτών να απολύουν όσους και όποτε θέλουν και μάλιστα χωρίς αποζημιώσεις; Ρητορικά τα ερωτήματα. Το «σκούξιμο» της κυβέρνησης για τα δικαιώματα των εργαζομένων, έναν στόχο έχει: Να κρύψει ότι η ίδια, με την πολιτική της, είναι ο καλύτερος συνεργός της εργοδοσίας στην επίθεση που εξαπολύει σε βάρος τους.