Για άλλη μια φορά, επανέρχεται στην επικαιρότητα η αξιοπιστία της εξέτασης του DNA και αποδεικνύεται ότι δεν αποτελεί πανάκεια στις περιπτώσεις πειστηρίου της ταυτότητας του κατηγορουμένου. Η εξέταση του DNA δεν αποκαλύπτει με σιγουριά την ταυτότητα του δράστη ενός εγκλήματος. Αυτό προκύπτει και μετά τη χτεσινή έφεση που άσκησε η Εισαγγελία Εφετών κατά της αθωωτικής απόφασης του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών, το οποίο με ψήφους 4-3 έκρινε αθώα την 37χρονη αλλοδαπή Σάμπρα Φατμέ από το Λίβανο, η οποία κατηγορούνταν για τη δολοφονία της φίλης της Ρελόξ Λαλέν από τις Φιλιππίνες στις 9 Ιουλίου 1999. Η Εισαγγελία Εφετών ζητάει να επανεξεταστεί η υπόθεση, επειδή δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη η δικαστική απόφαση.

Η Σάμπρα Φατμέ κατηγορούνταν ότι στραγγάλισε με βρόχο τη Φιλιππινέζα Ρελόξ Λαλέν στην Κυψέλη και το πτώμα αποκαλύφθηκε πέντε μέρες μετά. Οι διωκτικές και ανακριτικές αρχές, ανάμεσα στο άλλο αποδεικτικό υλικό, έλαβαν υπόψη και πέντε σταγόνες αίματος που βρέθηκαν σ' ένα μαξιλάρι στο σπίτι της Φιλιππινέζας, αφού έγινε εξέταση του DNA.

Ωστόσο, σύμφωνα με τις καταθέσεις των επιστημόνων του εργαστηρίου ανάλυσης DNA του τμήματος Χημείου της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της Ασφάλειας Αττικής κατά τη διάρκεια της δίκης, o άνθρωπος στον οποίο ανήκουν οι πέντε σταγόνες έχει το ίδιο γενετικό «προφίλ» με αυτό της κατηγορούμενης. Οι πιθανότητες, όμως, να μην ανήκει το αίμα στη Φατμέ είναι μια στα οκτώ εκατομμύρια, με βάση το στατιστικό μοντέλο γονιδιακής συχνότητας του πληθυσμού στην Ελλάδα. Αντίθετα, σύμφωνα με το μοντέλο του Λιβάνου, η πιθανότητα να έχει κάποιος άλλος την ίδια γονιδιακή ταυτότητα μειώνεται και γίνεται μία στις 67.000.

Εκτός, όμως, από τις προηγούμενες αμφιβολίες ένα άλλο τρωτό είναι ότι σε περιπτώσεις που το υλικό, το οποίο λαμβάνεται ως αποδεικτικό στοιχείο δεν είναι φρέσκο, το DNA μπορεί να αλλοιωθεί.