«Μεγάλη εκστρατεία σχετικά με τα δικαιώματα όσων δουλεύουν και ΔΕΝ πληρώνονται» οργανώνει το Ποτάμι, αλλά στην πραγματικότητα η έγνοια του για τους εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους περιορίζεται στην αξιοποίησή τους ως μέσο πίεσης για νέα προνόμια και απαλλαγές προς την εργοδοσία.

Γι' αυτό το Ποτάμι «βγάζει λάδι» τις επιχειρήσεις που χρωστούν δεδουλευμένα μηνών (ακόμα και χρόνων...) στους εργαζόμενους ή πληρώνουν «έναντι», καταλογίζοντας στο Δημόσιο και στην κακοπληρωσιά του προς τους ιδιώτες την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στη μισθοδοσία των εργαζομένων. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Ποτάμι, «τα χρέη του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις υπολογίζονται σήμερα στα 7 δισεκατομμύρια ευρώ και οι επιχειρήσεις ΔΕΝ μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρέη του Δημοσίου ως εγγυήσεις για δάνεια».

Αυτό που δε λέει, βέβαια, το Ποτάμι είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που δεν έχουν συναλλαγές με το Δημόσιο, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τις εμποδίζει να χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους στους εργαζόμενους, που είναι τα πρώτα και μόνιμα θύματα του κεφαλαίου σε ανάπτυξη και κρίση. Τέτοιες είναι για παράδειγμα χιλιάδες επιχειρήσεις του Τουρισμού, οι οποίες, αν και ο κλάδος καταγράφει ρεκόρ αφίξεων και τζίρου, έχουν τους εργαζόμενους απλήρωτους ακόμα και για την περσινή χρονιά και ενώ έχουν προηγηθεί αιματηρές μειώσεις στους μισθούς.

Αλλά και στις επιχειρήσεις που όντως έχουν να λαμβάνουν από το Δημόσιο, οι καθυστερήσεις αυτές αξιοποιούνται κυρίως ως πρόσχημα για να μην καταβάλουν τους μισθούς (ή να πληρώνουν «έναντι»), δίνοντας προτεραιότητα στην ενίσχυση της παρουσίας τους στην αγορά και μεταθέτοντας την απληρωσιά του Δημοσίου στους εργαζόμενους. Πολλά τέτοια παραδείγματα καταγράφονται στον κλάδο της Ιδιωτικής Υγείας.

Σε κάθε περίπτωση, πατώντας σε ένα υπαρκτό πρόβλημα που βασανίζει χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, ο επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, ζητά από το κράτος και τις τράπεζες να διευκολύνουν συνολικά το κεφάλαιο και καλεί έμμεσα τους εργαζόμενους να συστρατευθούν σε τέτοιες λύσεις, σε κοινό μέτωπο με τους εργοδότες, αντί να διεκδικούν οργανωμένα και μέσα από τα συνδικάτα τα δεδουλευμένα τους.

Ετσι, προτείνει από τη μια «οι εργαζόμενοι που είναι απλήρωτοι για τρεις μήνες, να ενταχθούν σε προγράμματα αντίστοιχα με αυτά του ταμείου ανεργίας ώστε να λαμβάνουν ένα "επίδομα επισφαλούς εργασίας", το οποίο θα συμψηφιστεί σταδιακά με τους μισθούς τους, όταν ξεκινήσει ξανά η μισθοδοσία τους» (σ.σ. κάτι σαν «έναντι», που τους δίνει σήμερα η εργοδοσία) και από την άλλη «οι τράπεζες να δανειοδοτούν τις επιχειρήσεις στις οποίες χρωστάει το Δημόσιο, με την προϋπόθεση ότι όλη η δανειοδότηση θα πηγαίνει σε μισθούς».

Αλλά και σε Επίκαιρη Ερώτηση στη Βουλή, του ίδιου του Στ. Θεοδωράκη προς τον πρωθυπουργό, εκτός από την «παρατεταμένη ύφεση και τη στασιμότητα στην αγορά», ως αιτίες της απληρωσιάς εμφανίζονται οι «νέοι φόροι, νέες ασφαλιστικές εισφορές, έκτακτες εισφορές» που «δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που στραγγαλίζει επιχειρήσεις (...)». Επίσης, το γεγονός ότι «το Δημόσιο καθυστερεί την καταβολή πληρωμών σε επιχειρήσεις (π.χ. πληρωμές έργων ΕΣΠΑ, επιστροφή ΦΠΑ, ληξιπρόθεσμες οφειλές Δημοσίου προς προμηθευτές)» κ.ά., επαληθεύοντας ότι οι επιχειρήσεις μετατοπίζουν τα βάρη στα μόνιμα υποζύγια, δηλαδή τους εργαζόμενους.

Οι λύσεις που προτείνει το Ποτάμι δεν είναι βέβαια να κόψουν οι μεγαλοεργοδότες το κεφάλι τους για να πληρώσουν μισθούς, ούτε βέβαια να παρέμβει το κράτος υπέρ των εργαζομένων, αλλά να «φιλοδωρήσει» την εργοδοσία με προνόμια και απαλλαγές, για να ανταποκρίνεται ακόμα και στις αυτονόητες υποχρεώσεις της απέναντι στους εργαζόμενους.