Η εξέλιξη της υπόθεσης Πάσσαρη, φαίνεται πως τραβάει πολύ πιο πέρα απ' αυτό που φαίνεται. Γιατί μια υπόθεση η οποία αφειδώς χαρακτηρίστηκε «νέο φιάσκο της Αστυνομίας», που έγινε αφορμή για την αλλαγή ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ, που τροφοδότησε μια αποπροσανατολιστική πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, έχει διαστάσεις την ουσία των οποίων δε θέλουν να αναδείξουν οι θιασώτες του συστήματος. Η παραπομπή του συλληφθέντος Δημ. Πολυδωρόπουλου κατά την επιχείρηση με τον «τρομονόμο», είναι ένα ποιοτικό στοιχείο το οποίο επιμελώς αποσιωπάται από το ρεπορτάζ.

Ταυτόχρονα, το πολιτικό ζήτημα, δηλαδή οι συνθήκες που γεννούν το έγκλημα, που δεν είναι άλλες απ' αυτές του καπιταλισμού των εντεινόμενων κοινωνικών ανισοτήτων, της φτώχειας, αλλά και του κυνηγητού των κερδών πάση θυσία, η σχέση της ΕΛ.ΑΣ μαζί του, ακόμη και αυτή η «αδυναμία» στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και οι αιτίες φαινομένων αποτυχίας, δεν τα ακουμπά κανείς.

Η έλλειψη δημοκρατίας, ο αυταρχισμός στο εσωτερικό των Σωμάτων Ασφαλείας, η στρατιωτικοποίηση, τα στεγανά στη λειτουργία, το αυταρχικό υπηρεσιακό κλίμα, οι διακρίσεις, η μη απόδοση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, είναι συνθήκες που συμβάλλουν στα αποτελέσματα της δράσης της ΕΛ.ΑΣ.

Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, ιδιαίτερα του κοινού εγκλήματος, συνδέεται άμεσα με μέτρα φιλολαϊκής ανάπτυξης, με την κάλυψη των πραγματικών αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου και πως στο σύνολό της η αντιμετώπισή της απαιτεί πολιτική πρόληψης και ταυτόχρονα Σώματα Ασφαλείας με αποκλειστικό προσανατολισμό στη δίωξη του κοινού και οργανωμένου εγκλήματος και όχι στην καταστολή των κοινωνικοπολιτικών λαϊκών αγώνων.

Είναι ενδεικτικό ότι απλόχερα διατίθενται και προσωπικό και εξοπλισμός όταν πρόκειται για καταστολή και μηχανισμούς φακελώματος. Εξίσου με γενναιοδωρία τακτοποιήθηκε και η συμβολή της χώρας μας στην οικοδόμηση του πανευρωπαϊκού κατασταλτικού μηχανισμού (Σένγκεν, Γιουροπόλ). Οι κυβερνήσεις των τελευταίων κυρίως ετών απέδειξαν πως αυτό που βασικά τις ενδιαφέρει δεν είναι βεβαίως η αντιμετώπιση του κοινού και οργανωμένου εγκλήματος, αλλά η ενίσχυση του κατασταλτικού χαρακτήρα των Σωμάτων Ασφαλείας ενάντια στο λαϊκό κίνημα που αφυπνίζεται, η προσαρμογή και της χώρας και των Σωμάτων Ασφαλείας σε διεθνείς διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Αυτός ο προσανατολισμός των Σωμάτων Ασφαλείας οδηγεί και στην υποταγή τους στις ΗΠΑ και τις ειδικές υπηρεσίες της. Φαίνεται πως η υπόθεση Πάσσαρη θα αξιοποιηθεί για την ενίσχυση αυτού του προσανατολισμού, όταν απαιτείται ακριβώς το αντίθετο.