Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του ανάπηρου πολέμου Αριστείδη Μούχαλου για τη συμβολή των αναπήρων στον μεγαλειώδη αγώνα που ματαίωσε την επιστράτευση εργαζομένων από την Ελλάδα, για να υποστηρίξουν τους ναζί ενάντια στους Σοβιετικούς.

Η μαρτυρία διαβάστηκε στην εκδήλωση:

«... Αυτή την εποχή διάλεξαν οι Γερμανοί να στρατολογήσουν νέους για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι νέοι έρχονταν στο Α΄ Γενικό, καταγράφονταν και προγυμνάζονταν για τα περαιτέρω.

Ο Σύνδεσμος Αναπήρων Πολέμου είχε επισημάνει την περίπτωση τότε. Μας ειδοποίησε, κι έτσι όλη αυτή τη δουλειά της διαφώτισης την αναλάβαμε οι ανάπηροι των δύο νοσοκομείων.

Είχαμε πιάσει τα πόστα και κατά την έξοδό τους κάναμε την κατάλληλη διαφώτιση. Τους λέγαμε ότι θ' άφηναν τα κόκκαλά τους εκεί κι ότι δεν θα ξαναγύριζαν. Εμείς που τους μιλούσαμε όλοι με μεγάλες και ευδιάκριτες αναπηρίες τους λέγαμε: "Κοιτάξτε μας πώς μας σημάδεψε ο πόλεμος. Τα ίδια και χειρότερα σας περιμένουν".

Βλέποντας τις μεγάλες και ευδιάκριτες αναπηρίες μας αυτό τους κλόνιζε. Ετσι δεν ξανάρχονταν στην υπηρεσία καταγραφής. Ηταν μια εποχή που με τις πιτζάμες χιλιάδες ανάπηροι γυρνούσαμε στους δρόμους της Αθήνας. Στα συλλαλητήρια και σε κάθε πατριωτική εκδήλωση μαγνήτιζαν και ξεσήκωναν τους πεινασμένους της Αθήνας.

(...) Ηταν η παραμονή της 5ης του Μάρτη. Και μέσα στο σκοτάδι που άρχιζε να πέφτει, οι ανάπηροι πολέμου στα κρεβάτια τους συζητούσαν για το συλλαλητήριο της επόμενης μέρας. Εντολή του συνδέσμου μας, οι βαριές αναπηρίες δεν θα 'πρεπε να πάρουν μέρος. Πολλοί απ΄ αυτούς ωστόσο μοιάζουν δυσαρεστημένοι και αρκετοί δεν πειθάρχησαν, όπως η περίπτωση του αείμνηστου Αλέκου Μοσχούδη.

(...)

Στις 5 του Μάρτη 1943 κατεβήκαμε στους δρόμους ενάντια στην επιστράτευση. Ανάπηροι και φοιτητές βάδιζαν μπροστά στον ξεσηκωμό της Αθήνας. Η γενική απεργία των Δημοσίων Υπαλλήλων και επαγγελματιών είχε νεκρώσει τα πάντα. Οι δρόμοι της Αθήνας ήταν γεμάτοι από τρικ και προκηρύξεις. Οταν από τη Βασιλίσσης Σοφίας κινηθήκαμε προς το Κολωνάκι, (Ιταλική Πρεσβεία τότε) για να δώσουμε υπόμνημα, οι Ιταλοί μάς πυροβόλησαν και εκεί είχαμε τα πρώτα θύματα. Υποχρεωθήκαμε να κάνουμε πίσω και να ξαναβγούμε στη Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί όμως οι Ιταλοί συνέχισαν να βάλλουν εναντίον μας πισώπλατα. Εκεί σκοτώθηκε ο Αλέκος Μοσχούδης και άλλοι, και τραυματίστηκαν αρκετοί διαδηλωτές....

Την επαύριο ήταν η κατάσταση έκρυθμη. Περίπολα των κατακτητών γύριζαν στους δρόμους με το χέρι στη σκανδάλη.

(...)

Τραυματίες στο συλλαλητήριο είχαμε πολλούς. Τους βάλαμε στα διάφορα νοσοκομεία ανάμεσα στους αναπήρους κι έτσι δεν έπεσε κανένας στα χέρια των κατακτητών. Η επιστράτευση είχε ματαιωθεί».