Το μαύρο δίχτυ των ΝΑΤΟικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια ολοένα και διευρύνεται. Από τον τερματισμό του πολέμου στη Βοσνία και έπειτα, βλέπει κανείς στις νευραλγικές περιοχές της πιο «ανήσυχης» χερσονήσου της Νοτιοανατολικής Ευρώπης τα χνάρια που αφήνουν πίσω τους τα στρατιωτικά άρβυλα μίας διόλου ευκαταφρόνητης ΝΑΤΟικής στρατιάς, περίπου 67.000 στρατιωτών...

Στη Βοσνία εξακολουθούν να εδρεύουν, έξι χρόνια από τη διαβόητη Συνθήκη του Ντέιτον, πάνω από 20.000 στρατιώτες, που συγκροτούν τη δύναμη «SFOR». Στο Κοσσυφοπέδιο έχουμε την πολυεθνική και υπό ΝΑΤΟική ηγεσία δύναμη «KFOR», που συγκροτείται συνολικά από 43.000 στρατιώτες, εκ των οποίων οι 39.000 βρίσκονται στο Κοσσυφοπέδιο, οι 2.500 αποτελούν προσωπικό επιμελητειακής υποστήριξης στην ΠΓΔΜ και κάπου 1.300 άλλοι εδρεύουν στην Αλβανία. Εδώ και λίγες μέρες, η ΠΓΔΜ διέρχεται και εκείνη τη φάση της ανοιχτής, πλέον, ΝΑΤΟικής επέμβασης, «φιλοξενώντας» στο τραχύ και «καψαλισμένο» - από τις πρόσφατες συγκρούσεις - έδαφός της μία δύναμη 3.500 ανδρών.

Ομως, η βαριά σκιά του ΝΑΤΟ πάνω από τα Βαλκάνια και το στήσιμο προτεκτοράτων με τη συναίνεση, συνενοχή και συμμετοχή οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ ή ο ΟΑΣΕ, δε μέλλει να σταματήσει πάνω από το ήδη ματωμένο και εύθραυστο έδαφος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι μακρόχρονες εστίες έντασης, που άναβαν - διόλου τυχαία - τις «σπίθες» για πολέμους παγκόσμιας και περιφερειακής εμβέλειας, παραμένουν... Ο κίνδυνος νέων αναφλέξεων σε μία πλειάδα τοποθεσιών της Βαλκανικής παραμένει υπαρκτός. Γεγονός που διευκολύνει, απ' την άλλη πλευρά, το «έδαφος» για την ανάπτυξη και εμβάθυνση των επεκτατικών πολιτικών των υπερδυνάμεων στη γειτονιά μας...

Ιδιαίτερα σήμερα, απ' ό,τι στο παρελθόν, γίνεται ολοένα και πιο ορατός ο διαμελισμός κρατών και η ανατροπή του «στάτους κβο» που ίσχυε στα Βαλκάνια (θεωρούμενα και ως το μαλακό και ευάλωτο «υπογάστριο» της Ευρώπης) μετά το τέλος του Β` Παγκόσμιου Πολέμου.

Μετά τις πολιτικές της Γερμανίας, της ΕΕ και των ΗΠΑ που οδήγησαν στο διαμελισμό της παλιάς Γιουγκοσλαβίας. Μετά τον πόλεμο στη Βοσνία. Και μετά τις βρώμικες ΝΑΤΟικές αεροπορικές επιδρομές στην ΟΔ Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στο Κοσσυφοπέδιο, οι απειλές για την ευρύτερη περιοχή όχι μόνον δεν έχουν «παγώσει», αλλά πολλαπλασιάζονται. Θα ήταν κανείς τουλάχιστον αφελής - ή έστω αθεράπευτα υπεραισιόδοξος - να σκεφθεί πως οι ορέξεις των υπερδυνάμεων (με πρώτο το ΝΑΤΟ) είναι δυνατό να σταματήσουν εδώ...

Αλλωστε, όπως έχουν δείξει τα ίδια τα γεγονότα, ιδιαίτερα των τελευταίων τριών χρόνων, στα εργαστήρια της διαβόητης «Νέας Τάξης Πραγμάτων» οι εχθροί εφευρίσκονται. Οι «σατανάδες» κατασκευάζονται. Τα «θύματα» απλώνουν το χέρι στα όπλα για να διεκδικήσουν. Οι «σωτήρες» βάζουν πόδι, αφού (αυτοπροσ)καλούνται για να αναχαιτίσουν μία «μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή» είτε με πραγματικές βόμβες, είτε με τη «διπλωματία» του τρόμου (διπλωματικές συνομιλίες, ενώ κορυφώνονται συγκρούσεις). Είτε με απειλές, είτε με προειδοποιήσεις. Πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο, οι επικυρίαρχοι «βγάζουν τη γλώσσα» στο - και πάλι... -καταρρακωμένο «Διεθνές Δίκαιο», αυθαδιάζουν, χειραγωγούν ή απειλούν κυβερνήσεις, χρηματοδοτούν, εκπαιδεύουν, εξοπλίζουν και «αφοπλίζουν» αυτονομιστές, διαιρούν και παρατείνουν την παρουσία τους εδώ, αναγορεύουν κατά το δοκούν ηγέτες σε «χασάπηδες», τους φυλακίζουν για να τους δικάσουν μετά στα δικαστήρια που οι ίδιοι στήνουν....

Στα διόλου φτωχά - από άποψης φυσικού πλούτου, στρατηγικής σημασίας και διεθνούς κομβικού εμπορικού ενδιαφέροντος -Βαλκάνια, τα σύννεφα του πολέμου δε φαίνεται να απομακρύνονται. Η μία κρίση διαδέχεται την άλλη. Η μία εστία έντασης τροφοδοτεί την επόμενη σαν σε ένα στρατηγικό παιχνίδι, τύπου ντόμινο... Χτες, ήταν η Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο. Σήμερα η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο και η Νότια Σερβία. Αύριο η βόρεια σερβική - για την ώρα... - επαρχία της Βοϊβοδίνας. Μεθαύριο, οι φλόγες της φωτιάς ίσως γλείψουν την πόρτα ανέγγιχτων ακόμη γειτόνων μας ή ακόμη και της ίδιας της Ελλάδας... Μεταξύ πολλών άλλων, γιατί φαίνεται πως οι παρόντες και επίδοξοι, μεγάλοι και μικροί, επικυρίαρχοι έχουν αποφασίσει να αλλάξουν τα σύνορα στα Βαλκάνια (θυμηθείτε μόνο τις προτάσεις των Χένρι Κίσινγκερ, Λόρδου Οουενς, Γουίλιαμ Γουόκερ περί νέας διεθνούς διάσκεψης στα Βαλκάνια, τύπου Βερολίνου, προκειμένου να τεθούν επί τάπητος όλα τα «ζητήματα»)...

Ολα αυτά, ώσπου, βέβαια, οι καταπιεζόμενοι λαοί, οι πρόσφυγες, τα πραγματικά ή προφασιζόμενα θύματα να συνειδητοποιήσουν τον εμπαιγμό, να ανακόψουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και να τους εκτοπίσουν, καταβάλλοντας το γνωστό, ακριβό, αντίτιμο για την ελευθερία, την αυτοκυριαρχία, την ανεξαρτησία...