Ηταν Παρασκευή απόγευμα, και η Χεβρώνα ακόμα δεν είχε συνέλθει από το βάρβαρο ξύπνημά της τα χαράματα - την εισβολή των αρμάτων μάχης του ισραηλινού στρατού, την κόλαση του πυρός, τις εκρήξεις, τα νέα για τους δυο νεκρούς και τους δεκαπέντε τραυματίες. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουόκερ Μπους επαναλάμβανε, με την αργόσυρτη προφορά του, από το ράντσο του στο Κρόφορντ του Τέξας, το γνωστό ρεφρέν: «Θεωρώ ότι ο κ. Αραφάτ θα μπορούσε να κάνει περισσότερα... Εάν ο Αραφάτ ενδιαφέρεται για το διάλογο, τότε θα πρέπει να κάνει παν το δυνατόν, για να σταματήσουν οι επιχειρήσεις αυτοκτονίας από Παλαιστίνιους μαχητές καθώς και οι απειλές... Το Ισραήλ έχει σαφώς δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν διαπραγματεύσεις». Είναι άγνωστο αν έβλεπε στο CNN το σύμμαχό του ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν, είναι άγνωστο ποια έκφραση είχε το πρόσωπό του. Δεν είναι όμως άγνωστο πώς εξέλαβε την τελευταία αποστροφή του Μπους να «επιδείξει αυτοσυγκράτηση σε όλα τα μέτωπα». Ως μια αναγκαία φραστική φιοριτούρα άνευ σημασίας. Γιατί αυτό ακριβώς ήταν.

Ο Σαρόν ήταν αυτός που προκάλεσε τη Νέα Ιντιφάντα, επικαρπωνόμενος στη συνέχεια τα πολιτικά οφέλη της επανέναρξης της μεσανατολικής αιματοχυσίας: η υπόσχεσή του ότι «θα σταματούσε την τρομοκρατία» τού χάρισε την εξουσία. Κι αυτός, ο μοιραίος, ακολούθησε τη μόνη πολιτική στην οποία πάντα πίστευε: την κρατική τρομοκρατία. Κλιμακώνοντας διαρκώς τις προσβολές (τόσο με το στρατιωτικό όσο και με το πολιτικό περιεχόμενο της λέξης) προς τους Παλαιστινίους, αθετώντας κάθε ισραηλινή δέσμευση από το 1993, βασιζόμενος στην αμερικανική στήριξη, για να τσακίσει κάθε αντίσταση και φορτώνοντας όλες τις ευθύνες στον Αραφάτ. Κι έχοντας για άλλοθι τον κάτοχο του Νόμπελ Ειρήνης Σιμόν Πέρες, τον οποίο θα στείλει στο γραφείο του Φίσερ στο Βερολίνο να συζητήσει με τον Αραφάτ με μια ατζέντα που αποτελεί συνταγή αποτυχίας.