ΣΗΜΕΡΑ μια συμπληρωματική αναφορά σ' ένα πρόσφατο γραφτό της στήλης το «Μπουλντόκ» και τη βασιλομεταξική δικτατορία, στο οποίο γίνεται λόγος για την πιο άτιμη προδοτική πράξη των γραικύλων, να παραδώσουν στους χιτλεροφασίστες τους κομμουνιστές που τους είχαν έγκλειστους στα στρατόπεδα και στις φυλακές. Στο σημείωμα αυτό γινόταν επίσης λόγος, σύντομα βέβαια, και για τις πρώτες συλλήψεις, που έγιναν τον Ιούνη του 1941 από τους χαφιέδες του Μανιαδάκη, οι οποίοι με πανέτοιμες τις «λίστες» τούς κουβάλησαν στην Ειδική Ασφάλεια 23 αντιφασίστες αγωνιστές κι ανάμεσά τους και τον Δημήτρη Γληνό, εξέχουσα, ακτινοβόλα μορφή του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας, καθώς και τον Ν. Καρβούνη, δημοσιογράφο και ξεχωριστό διανοούμενο. Μαζί τους επίσης κι ο Κώστας Στούρνας που μέσα από το δικό του εκείνο ρεπορτάζ έχουμε και το χρονικό της δοκιμασίας. Κυνηγημένος μια ολόκληρη ζωή από τους χαφιέδες, ήταν φυσικά κι απ' τους πρώτους που είχαν στις «λίστες» που παρέδωσαν στους Ιταλούς.

ΛΙΓΕΣ μέρες αργότερα - γράφει ο Κ. Στούρνας - έφεραν μαζί μας και τον Δημήτρη Γληνό. Μπήκε μ' έναν αέρα αισιοδοξίας και πάντα χαμογελαστός. Ολοι μας χαρήκαμε, που τον είδαμε, γιατί αυτές τις αφάνταστα πικρές ώρες, που βλέπαμε τους εαυτούς μας αιχμάλωτους του Μουσολίνι μέσα στο ίδιο το σπίτι μας, την πατρίδα μας, την Ελλάδα, η συντροφιά του Γληνού μας ερχόταν πολύτιμο δώρο, που δεν μπορούσε να περιμένουμε καλύτερο, αν και η σύλληψή του μας λύπησε.

Ο Δ. ΓΛΗΝΟΣ σε όλο αυτό το διάστημα, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία του συγκρατουμένου του δημοσιογράφου, διάβαζε το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, κι όπως τους έλεγε, τον απασχολούσε τότε η συγγραφή ενός έργου, που να εξαντλούσε τα μεγάλα ελληνικά προβλήματα, αυτά που έχουν σχέση θεμελιακή με την πρόοδο και ευτυχία του ελληνικού λαού και που ποτέ δε βρήκαν τη σωστή λύση. Σαν παράδειγμα έφερνε το πρόβλημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και της γλώσσας.

ΚΑΘΕ βράδυ (ο Δ. Γληνός) μας μιλούσε αναπτύσσοντας ένα θέμα, έκανε ένα είδος διάλεξη ή διηγιόταν αναμνήσεις από τις εξορίες του στον Αϊ-Στράτη, στην Ανάφη, στην Ακροναυπλία. Από την Ακροναυπλία ο Γληνός είχε ένα πολύτιμο - όπως ο ίδιος το χαρακτήριζε - ενθύμιο. Μια πολυθρόνα αναπαυτική, που γινότανε μαζί και γραφείο, σαν ένα θρανίο ν' ακουμπάει τα βιβλία του και τα χαρτιά του. Ηταν ευτυχής μ' αυτό το έξυπνο πραματάκι, που του 'χαν φτιάξει και του είχαν χαρίσει οι ακροναυπλιώτες εργάτες. Και καθισμένος σ' αυτή την πολυθρόνα εργαζόταν ώρες.

ΑΛΛΕΣ βραδιές μιλούσε ο Νίκος Καρβούνης, που είχε την ίδια ηλικία με τον Γληνό κι έφυγε κι αυτός γρήγορα το 1947, αφού είχε ζήσει την εποποιία της Εαμικής Αντίστασης με τεράστια και μοναδική προσφορά. Σε μια τέτοια βραδιά ο Ν. Καρβούνης έκανε στους συγκρατούμενους της οδού Ελπίδος μια ανακοίνωση που τη χαρακτήρισε «εμπιστευτική» κι αναφερόταν στο απίστευτο άγριο κυνηγητό που του είχε εξαπολύσει στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας η Ειδική Ασφάλεια, με τις συνεχείς έρευνες στο σπίτι του. Ο Ν. Καρβούνης πίστευε πως ο θάνατός του θα είναι βίαιος και δεν ήθελε να ταφεί μαζί του και το μυστικό, που τον είχε κάνει στόχο απηνών παρακολουθήσεων και ερευνών.

«ΠΡΕΠΕΙ να το ξέρετε και να το πείτε αν τυχόν λείψω - έλεγε ο Ν. Καρβούνης - πως ο Μανιαδάκης που τον γνώριζα προσωπικά σαν αξιωματικό από τη Μ. Ασία, μου στέλνει κάθε τόσο την Ασφάλεια να κάνει έρευνες φοβερές σπίτι μου ελπίζοντας να βρει μια επιστολή του Ι. Μεταξά προς τον Πατριάρχη Κων/πολης Μελέτιο Μεταξάκη, η οποία τον εκθέτει σαν πιστό φίλο του Παλατιού». Ο Ν. Καρβούνης διηγήθηκε τότε όλες τις λεπτομέρειες για την επιστολή με την οποία ο Πατριάρχης είχε προτείνει να είναι αρχηγός σ' ένα κίνημα που θα έδιωχνε τον Κωνσταντίνο... Εγώ την πήγα στον Μεταξά κι αυτός δέχτηκε από φιλοδοξία την αρχηγία. Μου έδωσε μια επιστολή όπου συγκατάνευε. Και αυτή την επιστολή τώρα έχει φαγωθεί να βρει ο Μανιαδάκης...».

ΥΣΤΕΡΑ από τρεις μήνες οι κρατούμενοι και μαζί τους κι ο Ν. Καρβούνης (στις 14 Σεπτέμβρη 1941) θα πάρουν το δρόμο της ομηρίας και θα φυλακιστούν στο πρώτο ιταλικό στρατόπεδο στη Λάρισα. Ο Δ. Γληνός με βαριά κατάσταση υγείας θα μπει σε νοσοκομείο της Αθήνας. Ο Ν. Καρβούνης έλεγε πως ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί ασφαλώς δε θ' άντεχε τη σκληρή δοκιμασία του στρατοπέδου. Κι όταν τον ρωτούσαν: Μα εσύ; Η απάντηση που έδινε: - Μην κοιτάς εμένα... Εγώ είμαι τύπος ασκητικός και ορειβάτης!!!

ΚΑΙ γελούσε με αυτοπεποίθηση αραδιάζοντας όλα τα ελληνικά βουνά που είχε ως τότε ανέβει και λογαριάζοντας να ανέβει τον Καύκασο και να επισκεφθεί το Θιβέτ, στα Ιμαλάια...

ΔΕΝ τα πρόλαβε όλα. Πρόλαβε όμως τα δικά μας. Και μας άφησε πολλά, πολλά κληρονομιά μοναδική του τον παιάνα του. Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα... Αυτά εδώ κι εξήντα χρόνια.