Με εμφανές το «άγχος» της αστικής τάξης της Ελλάδας, να μη χάσει περαιτέρω «έδαφος» στα ενδοαστικά παζάρια και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που συμμετέχει, ζήτημα που συνδέεται και με την προσπάθεια καπιταλιστικής ανάκαμψης αλλά και της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» στον ανταγωνισμό της με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας παρενέβη χτες δημόσια, με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στη συζήτηση που έχει ανοίξει περί «ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων».

Διερωτώμενος αν το ντόπιο κεφάλαιο χρειάζεται μια «Ευρώπη "πολλαπλών ταχυτήτων" ή "πολλαπλών επιλογών"», ο πρωθυπουργός καταγράφει τις επιδιώξεις της αστικής τάξης μέσα στη σχετική συζήτηση, που όπως λέει, «βρίσκεται, βέβαια, ακόμα στην αρχή της αλλά, δεδομένων των συνθηκών, αναμένεται να προχωρήσει γρήγορα».

Οι «συνθήκες» στις οποίες προχωράει γρήγορα η σχετική κουβέντα, που αναμένεται να αποτυπωθεί και στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης, δεν είναι τίποτα άλλο από τους σφοδρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που δοκιμάζουν και τη συνοχή της ΕΕ, οι οποίοι κατά τον πρωθυπουργό βαφτίζονται «κρίση προσανατολισμού». Η δε ανισομετρία των καπιταλιστικών οικονομιών που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική ένωση (και που όλα τα προηγούμενα χρόνια δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσαν αυταπάτες ότι θα «κλείσει», με τα περί «σύγκλισης» και τα υπόλοιπα παραμύθια), όπως και η πολιτική θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας που ενιαία ακολουθήθηκε σε όλη την ΕΕ από σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες» και «αριστερές» κυβερνήσεις, επιχειρείται να φορτωθεί στο «μείγμα» διαχείρισης που ακολουθήθηκε, στην «πολιτική της λιτότητας και των αυστηρών δημοσιονομικών περιορισμών», που «αύξησε τις αποστάσεις και τις ταχύτητες ανάμεσα στις ευρωπαϊκές οικονομίες», όπως και στη σημερινή άνοδο του «ακροδεξιού λαϊκισμού», των τμημάτων δηλαδή του κεφαλαίου σε κάθε χώρα που προκρίνουν άλλο δρόμο για τη θωράκιση της κερδοφορίας των δικών τους μονοπωλίων, τροφοδοτώντας και το αστικό «ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα» σε πολλές χώρες - μέλη. Πρόκειται για τις γνωστές ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές που στήνει εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ, για να στρατεύσει το λαό στο νέο «αφήγημα» της «διόρθωσης» της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, τάχα υπέρ των λαών.

Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας «ανησυχεί» για τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αφού, όπως λέει, «είναι προφανές ότι η διακήρυξη των κρατών - μελών για "ολοένα στενότερη Ενωση" έχει χάσει τη δυναμική και το περιεχόμενό της. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί είναι η τάση (...) (για) μια Ευρώπη "α λα καρτ", στην οποία ο καθένας θα επιδιώκει να αποσπά το μέγιστο των ωφελημάτων, να συμμετέχει στην ενιαία αγορά, τα διαρθρωτικά ταμεία και το ταμείο συνοχής, αλλά να συνεισφέρει, από την πλευρά του, επιλεκτικά», «πρακτική» που, όπως λέει, «υπάρχει κίνδυνος να εκφυλίσει την ΕΕ σε μια ζώνη ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών».

Επιχειρώντας να απαντήσει από τη σκοπιά του ντόπιου κεφαλαίου στο ερώτημα αν «η απάντηση σ' αυτή την προφανή αδυναμία» είναι η «Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων», αλλά και αποτυπώνοντας το πώς η κάθε μεριά στους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς «διαβάζει» ανάλογα με τα συμφέροντά της και τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα το σχετικό σενάριο, ο πρωθυπουργός λέει πως «ένα τέτοιο μοντέλο, όπου οι ισχυροί βάζουν τους κανόνες για τον εαυτό τους και ο καθένας είναι ελεύθερος να τους ακολουθήσει ή να καταστραφεί, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό» και πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε «κατάργηση της ευθύνης που έχουν οι περισσότερο ισχυροί για τους περισσότερο αδύναμους».

Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που εν πολλοίς θα ακύρωνε το «έδαφος» πάνω στο οποίο η ελληνική αστική τάξη - όπως και άλλες - συμμετέχουν στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να ενισχύσουν τη θέση τους και να θωρακίσουν την εξουσία τους και την καπιταλιστική κερδοφορία, ο πρωθυπουργός αντιτείνει μια «Ευρώπη πολλαπλών επιλογών», που θα δίνει «τη δυνατότητα σε "αυτούς που θέλουν περισσότερα, να κάνουν περισσότερα" και να επιδιώξουν διαφοροποιημένους βαθμούς ολοκλήρωσης», αλλά «μέσα από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, που θα διασφαλίζουν τον ανοιχτό, δημοκρατικό και συνεκτικό χαρακτήρα της Ενωσης».

Οι προϋποθέσεις αυτές, κατά τον Αλ. Τσίπρα, πρέπει να είναι κάθε τέτοια κίνηση να γίνει εντός του αντιδραστικού πλαισίου που έχει διαμορφώσει έως σήμερα η ΕΕ, «μέσα στο πλαίσιο των συνθηκών, των κανόνων και των διαδικασιών που ισχύουν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς και στη βάση όσων προβλέπονται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που είναι σήμερα το "σύνταγμα" της ΕΕ» και ξεκινώντας από «το σημερινό επίπεδο ενισχυμένης συνεργασίας». «Θα πρέπει, δηλαδή, να εγκαταλειφθεί κάθε σκέψη διάσπασης των σημερινών θεσμών μεγαλύτερης εμβάθυνσης, όπως είναι η Ευρωζώνη και ο χώρος Σένγκεν», αλλά και «να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα για κλειστά "κλαμπ" ισχυρών, με δικούς τους εσωτερικούς κανόνες, από τους οποίους θα αποκλείεται οποιοσδήποτε τρίτος», λέει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός, αποτυπώνοντας το «άγχος» της αστικής τάξης για τα ζητήματα της γεωπολιτικής και δημοσιονομικής «σταθερότητας» που έχει ανάγκη.

Αλλωστε, ο πρωθυπουργός, «ομολογώντας» ότι ο ελληνικός λαός φορτώθηκε τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και του Προσφυγικού, «δεδομένης της επιλογής μας να παραμείνει η χώρα στον πιο προωθημένο πυρήνα ολοκλήρωσης, στην Ευρωζώνη και στο Σένγκεν», διεκδικεί για λογαριασμό του κεφαλαίου «να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης».

Ταυτόχρονα, απευθύνει κάλεσμα στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας «να αναζητήσουν ένα νέο ηγεμονικό ρόλο στις εξελίξεις», να πάρουν δηλαδή πάνω τους την υπόθεση προσαρμογής της ιμπεριαλιστικής ένωσης στις νέες συνθήκες, στρατεύοντας τους λαούς στους στόχους τμημάτων του κεφαλαίου κάτω από τις γνωστές ψεύτικες σημαίες της «υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους», της «μείωσης των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων» κ.ο.κ.