Την αγωνία τους για την «πίστη», τη «φτώχεια», την «προσφυγιά» και άλλα ζητήματα μοιράστηκαν προχτές η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στην κοινή τους εμφάνιση μπροστά από την πύλη του Βρανδεμβούργου, στο πλαίσιο εκδηλώσεων για τα 500 χρόνια από τη Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου. Δύο από τους πλέον εμβληματικούς εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού στη μια και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, που καταδικάζουν «εν ειρήνη» τους λαούς στη φτώχεια και πρωτοστατούν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εξέφρασαν «προβληματισμό» για το «διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών πολιτών, αλλά και κρατών», με τον Ομπάμα όμως να διακρίνει «τάση για ευημερία, πρόοδο και εκπαίδευση». Η Μέρκελ, από την πλευρά της, αναφέρθηκε στο «δίλημμα» ανάμεσα στη «χριστιανική συμπόνοια και τη ρεαλιστική πολιτική (Realpolitik)», λέγοντας ότι πρόκειται για «τις κατάλληλες λύσεις»... Ποια είναι όμως η «ρεαλιστική πολιτική» των καπιταλιστικών κρατών, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ; Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η αρπαγή του μόχθου τους από τους μονοπωλιακούς ομίλους, στρατιές ανέργων, μεταναστών και προσφύγων, αποκλεισμός εκατομμυρίων ανθρώπων από την Υγεία, το σχολείο, το φαγητό, τη στέγη, πόλεμοι και καταστολή. Τώρα, αν όλα αυτά καταφέρνουν να τα ντύσουν και με το μανδύα της «χριστιανικής συμπόνοιας», τόσο το καλύτερο για το κεφάλαιο...