Εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος», που γιγαντώθηκε με τη στήριξη ή την ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων, στο έδαφος των ανταγωνισμών για το μοίρασμα πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, αγορών κ.ο.κ., αποτέλεσε το «μοχλό» για επεμβάσεις και πολέμους σε όλη την περιοχή της Μ. Ανατολής. Μάλιστα, ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε και η ελληνική κυβέρνηση για τη βαθύτερη εμπλοκή της στη «σταυροφορία» κατά της «τρομοκρατίας», ήταν πως «προέχει η ήττα των τζιχαντιστών και μετά βλέπουμε». Εκείνο που βλέπουμε τρία χρόνια μετά, είναι το πώς η διαφαινόμενη στρατιωτική ήττα του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» σε Ιράκ και Συρία, κάθε άλλο παρά «ξεφουσκώνει» τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Στην πραγματικότητα προκαλεί νέο γύρο αντιπαραθέσεων για το πώς θα γίνει η «γεωπολιτική» μοιρασιά. Και ταυτόχρονα - ω του θαύματος! - τα επιτελεία διαπιστώνουν ότι η «δύναμη κρούσης» των τζιχαντιστών είναι λέει άθικτη και διασκορπισμένη από τη Λιβύη και την υποσαχάρια Αφρική έως τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, όπου επίσης καταγράφεται έντονο ενδιαφέρον από ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα. Αλλη μια επιβεβαίωση δηλαδή ότι το κουβάρι των ανταγωνισμών, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των προσχημάτων για την εκδήλωσή τους, δεν θα έχει τέλος, ώσπου να πουν οι λαοί την τελευταία κουβέντα.