Αποτελεί κοινή διαπίστωση του συνόλου σχεδόν των χτεσινών εφημερίδων ότι ο Κ. Σημίτης μπορεί να «καθυστέρησε» να τοποθετηθεί απέναντι στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» των ΗΠΑ, αλλά ξεπέρασε όλους τους ομολόγους του στην ΕΕ. Δικαιολογημένα γράφηκε ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός συγκρίνεται με τις πιο ακραίες φωνές που ακούγονται μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα θα συμμετάσχει σε οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες που θα αποφασιστούν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δήλωσε απερίφραστα ο Κ. Σημίτης. Κανένας ενδοιασμός, καμία επιφύλαξη, κανένας αστερίσκος, ούτε καν για τα προσχήματα. Εν λευκώ εξουσιοδότηση των ΗΠΑ, τυφλή υποταγή. Μπορεί, λοιπόν, να καυχηθεί ότι είναι άξιος συνεχιστής της υπερήφανης στάσης του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Ο Κ. Σημίτης προχώρησε ακόμη περισσότερο: «στρατηγέ, ιδού η χώρα σας».

Επιχειρώντας ορισμένοι να ερμηνεύσουν αυτή την πρωτοφανή πλειοδοσία υποτέλειας επικαλούνται τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και την «17Ν», με το σκεπτικό ότι «δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώριο για πατήματα στους Αμερικανούς». (Ισως γι' αυτό φρόντισε να δηλώσει ο ίδιος ότι «δεν πρέπει να διακατεχόμαστε από φόβο»...). Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο ίδιος ο Κ. Σημίτης συνεχίζει τη λαμπρή προσωπική παράδοσή του («ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ»). Το σίγουρο είναι ότι ξεπέρασε τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος «περιορίστηκε» απλώς να δηλώσει ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί», ενώ ο Κ. Σημίτης υπερακόντισε με το «είμαστε όλοι υποτελείς».

Το σίγουρο είναι ότι Κ. Σημίτης αναθεώρησε το δόγμα της καμουφλαρισμένης αμερικανοδουλείας «πρώτα η Ελλάδα» και το μετέτρεψε σε «πρώτα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Μπορεί, λοιπόν, μετά από αυτό να παραδώσει και τα «κλειδιά» του Μαξίμου στην αμερικάνικη πρεσβεία.