Ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Στ. Πιτσιόρλας εμφάνισε ως «μονόδρομο» για την κυβέρνηση την αίτηση του Δημοσίου προς το μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας, ζητώντας να τεθεί το ναυπηγείο σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, προκειμένου στη συνέχεια να πουληθεί σε άλλον «επενδυτή». Οπως σημείωσε, αν το δικαστήριο κρίνει θετικά την αίτηση του Δημοσίου, τότε θα διοριστεί ο προτεινόμενος ειδικός διαχειριστής που θα προχωρήσει σε απογραφή και μετά στη διενέργεια δημόσιου πλειοδοτικού διαγωνισμού για την «εκποίηση του συνόλου του ενεργητικού ή επιμέρους λειτουργικών κλάδων. Εάν η απόφαση είναι αρνητική, η καταδίκη και η πτώχευση θα πρέπει να θεωρούνται βέβαιες».

Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι, οι οποίοι είναι αυτοί που πληρώνουν κάθε φορά τη νύφη από τους ...«μονόδρομους» των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και τώρα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προειδοποιούν ότι οι επιλογές της κυβέρνησης οδηγούν «σε κάθε περίπτωση σε πτώχευση», αφού κυβέρνηση και ΕΕ έχουν μπλέξει το ναυπηγείο σε έναν κυκεώνα δικαστικών διαδικασιών, πατώντας σε κάποιες κρατικές ενισχύσεις του ...1996! Ενώ ευνοημένοι θα βγουν και αυτή τη φορά οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Είναι ενδεικτικό ότι τα γερμανοαραβικά μονοπώλια («Thyssen», ADM) που λυμαίνονται το ναυπηγείο έχουν πάρει 2 δισ. ευρώ από προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού, από το 2015 έχουν απαλλαγεί και από την υποχρέωση να καταβάλλουν μισθούς στους εργαζόμενους, οι οποίοι καταβάλλονται από το ΥΠΕΘΑ, από το 2012 έως το 2015 είχαν τους εργαζόμενους ανασφάλιστους, απλήρωτους και σε διαδικασία εκ περιτροπής εργασίας, με μία μέρα δουλειάς τη βδομάδα, και παρά τις σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων δεν έχουν μέχρι τώρα καμία επίπτωση.

«Εχουμε ζήσει πολλούς τέτοιους "μονόδρομους" όλα αυτά τα χρόνια με τα ναυπηγεία», ανέφερε ο Θ. Παφίλης, τονίζοντας ότι «κάθε κυβέρνηση, κάθε φορά που έπαιρνε κάποιες αποφάσεις οι οποίες αποδείχθηκαν από την ίδια την πραγματικότητα αδιέξοδες, έλεγε ότι είναι "μονόδρομος". Βέβαια, αυτός ο "μονόδρομος" είχε μία πλευρά: Να "ξεπλύνουμε" τους παλιούς ιδιοκτήτες από τα χρέη τους. Για παράδειγμα, ακόμη δεν έχει μαθευτεί η συμφωνία Νιάρχου. Και αφού ξεπληρώσει ο ελληνικός λαός όλα τα σπασμένα και τη χρεοκοπία, να ξαναδοθούν στους ιδιώτες, όπου θα "φέρουν την ανάπτυξη", που θα "έδινε κεφάλαια", και θα κρατούσαν τις θέσεις εργασίας.

Πού βρισκόμαστε τώρα; Πάλι στο ίδιο σημείο. Γι' αυτό λέμε ότι αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη. Ακόμη κι αν υπάρχουν τέτοιες προβλέψεις για αναβίωση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, εμείς έχουμε επιφυλάξεις συνολικά και για ανάπτυξη, το θέμα είναι ποιος και ποιοι θα κερδίσουν. Αν υπάρξει και όταν υπάρξει. Ποιος δηλαδή θα είναι ο φορέας; Δεν θα είναι ιδιώτης; Για την "ψυχή της μάνας τους" θα κάνουν τέτοιου είδους επενδύσεις, που είναι αμφίβολο και αν θα τις κάνουν».

«Αυτό που νομίζουμε ότι αναδύεται από την ίδια την πραγματικότητα», συνέχισε, «είναι ότι όσες υποσχέσεις και αν δίνετε, γιατί, σε τελευταία ανάλυση, στην ίδια γραμμή με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και με το ευρωενωσιακό πλαίσιο κινείστε, θα είναι αδιέξοδες. Οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιληφθούν ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει συνολικά και δεν πρόκειται ούτε οι εργαζόμενοι να κερδίσουν, ούτε η χώρα γενικά, όπως ακούγεται.

Αν δρομολογηθούν τέτοιες εξελίξεις, εκείνοι που πάλι θα κερδίσουν πάνω στο αίμα του ελληνικού λαού θα είναι ιδιώτες. Μιλάμε για δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων που έχουν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό πλαίσιο, φιλολαϊκή λύση δεν υπάρχει».