Ο θάνατος του στέρησε την ευκαιρία να ζήσει τη μετέπειτα πλούσια πορεία του πλανήτη στον εικοστό αιώνα. Νομίζω, ότι δεν μπορούσε τότε να φανταστεί το σημερινό καπιταλιστικό ιρασιοναλισμό που λέει ότι «φροντίζω να έχω πάντα τεχνητό σύννεφο για να δημιουργώ τεχνητή... βροχή». Στην εποχή του της πρώτης εικοσαετίας του εικοστού αιώνα η πολυεθνική συγκέντρωση του κεφαλαίου, ο ιμπεριαλισμός κι ο πόλεμος που αυτό γεννούσε, ήταν μια νομοτελειακή πορεία, πέρα και πάνω από τη θέληση του καπιταλιστή και των υπηρετών του. Στις μέρες μας παρατηρείται μια αγωνιώδης προσπάθεια δημιουργίας «σύννεφου και πολεμικής βροχής», σαν ένα είδος ευρηματικής αδυναμίας του διεθνούς του κεφαλαίου.

Το μεγάλο μέγεθος και η οξύτητα αυτού του ανταγωνισμού (ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, ΝΑΤΟ - Σύμφωνο Βαρσοβίας) ώθησε τον καπιταλιστικό συνασπισμό να βαθύνει τις ρίζες του και να αναπτύξει την παραγωγή του στο άκρον άωτο της οικονομίας, που είναι η μιλιταριστική οικονομία. Τον ώθησε δηλαδή σε μια συνεχή αναζήτηση πολέμων για την αναγκαία επανάληψη της αέναης κυκλικής του κίνησης. Αποτέλεσμα αυτής της αντιφατικής ιστορικής πορείας ήταν η ανατροπή του αντίπαλου σοβιετικού πόλου ισχύος και η θανατερή παγίδευση του διεθνούς καπιταλισμού.

Η μεγαλο-αστική τάξη, αφού καθιέρωσε στο εσωτερικό της την ηγεμονική διαβάθμιση εν είδει φεουδαρχικού μεσαίωνα, αφού μεταβλήθηκε από διχασμένη πολυεθνική σε συγκεντρωτική υπερεθνική δύναμη, που βρίσκει την κάθε φορά ισορροπία της σε περιορισμένες αγκωνιές, αφού ξεριζώνει τις εθνικές ρίζες των παρακατιανών της διατηρώντας πεισματικά για τον εαυτό της το εθνικό δικαίωμα, ανακαλύπτει πως μένει απελπιστικά μόνη. Υποτάσσοντας τους πάντες, έμεινε χωρίς εχθρό. Ετσι μπήκε στην εποχή της κατασκευής εχθρών, της δημιουργίας σύννεφων και πολέμων.