Απέναντι σε κάθε προσπάθεια του κεφαλαίου, απέναντι σε κάθε νόμο των κυβερνήσεών του για να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, γενικότερα τη συνδικαλιστική δράση, οι ταξικές δυνάμεις έδωσαν και δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την απάντηση του εργατικού κινήματος.

Ο Νίκος Αγγελόπουλος, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας (ΕΚΕ) τα χρόνια που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου περνούσαν τα αντεργατικά μέτρα που καταγράφονται στο παραπάνω κείμενο, μας μεταφέρει το κλίμα της εποχής εκείνης, μας δίνει μια ιδέα για την πείρα του εργατικού κινήματος που μπορεί να αξιοποιηθεί και στην πάλη σήμερα, ενάντια στη νέα επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα:

«Το νόμο 330/76 του Λάσκαρη τον χαρακτήρισε το ταξικό κίνημα νόμο - λαιμητόμο. Το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, με τη διοίκησή του σε ταξικά χέρια, όπως και στα περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία, αντιπάλεψε το νόμο αυτό. Στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία της Ελευσίνας πήραν μέρος πάνω από 6.000 εργαζόμενοι, η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει από τη μεταπολίτευση και δω. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μικροί χώροι πήραν μέρος στην απεργία, χωρίς οι εργαζόμενοι να είναι γραμμένοι σε κάποιο σωματείο. Το συμπέρασμα είναι ότι αν έχει τέτοιους συσχετισμούς δύναμης το δίκιο το επιβάλλεις κι ας λεν ό,τι θέλουν οι νόμοι».

Για το νόμο 1264/1982 σημειώνει ότι για να συμπεριληφθούν διατάξεις που προστατεύουν τη συνδικαλιστική δράση «πιαστήκαμε από τους γιακάδες με τους τότε συμβούλους του υπουργού Εργασίας, Κακλαμάνη, και για να ξαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συνδικαλιστές στα Ναυπηγεία Ελευσίνας (ήταν όλοι κομμουνιστές), στη Χαλυβουργική και αλλού».

Ακόμα και μετά το νόμο, τονίζει ότι δόθηκε μάχη για το δικαίωμα της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς «ακόμα και στο μοίρασμα της ανακοίνωσης». Για αυτό το ζήτημα μάς αναφέρει μια σειρά χαρακτηριστικά γεγονότα όπως ότι «ο διευθυντής της Χαλυβουργικής με το χέρι στο πιστόλι μάς είπε ότι ήταν ιδιοκτησία και την υπερασπιζόταν μέχρι να πέσει. Του είπαμε τότε "πέσε, γιατί εμείς θα συνεχίσουμε" και συνεχίσαμε». Σε πολλά εργοστάσια, πηδάγανε από τις μάντρες για να βάλουν μέσα τις ανακοινώσεις. Ενα από αυτά, η ΕΠΑΛΜΕ, τους πήγε στα δικαστήρια, ενώ ο ίδιος ως αντιπρόεδρος του ΕΚΕ «έφαγε» τέσσερις μήνες φυλακή γιατί λέει παραβίασε το «οικογενειακό άσυλο της ΧΡΩΤΕΞ». Ακόμα τα μέλη της διοίκησης των Χαλυβουργών πολλές φορές οδηγήθηκαν στα δικαστήρια από τον ιδιοκτήτη της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Στις λεγόμενες «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις (ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ, ΠΥΡΚΑΛ κ.α.) «βρίσκαμε απέναντί μας τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, που μας αντιμετώπιζαν σαν να ήταν οι ιδιοκτήτες τους. Στην ΠΕΤΡΟΛΑ πήγαμε να μοιράσουμε λουλούδια στις 8 Μάρτη, Μέρα της Γυναίκας, και έπεσε ξύλο με τους εγκάθετους του Λάτση...».

Τέλος, αναφέρει ότι το άρθρο 4 του 1365/1983 «συνάντησε την καθολική αντίδραση στην περιοχή, ο αγώνας διευρύνθηκε και σε μαζικούς φορείς της περιοχής κι έτσι ο νόμος ουσιαστικά έμεινε στα χαρτιά».