«Ξεσάλωσε» στα κανάλια χτες και προχτές ο επίτιμος της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης, μην μπορώντας να κρύψει τη χαρά και τη σύμπνοιά του με την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την πλήρη ταύτισή της με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Ομως δεν έμεινε μόνον στην έκφραση ομοθυμίας και ταύτισης με την κυβερνητική πολιτική, κάτι το οποίο είναι άλλωστε αναμενόμενο και όχι καινούριο.

Χτες το πρωί προχώρησε και παραπέρα, διεκδικώντας το ρόλο του κοινού προβοκάτορα κατά των ξεκάθαρων και σαφών θέσεων του τρίτου πολιτικού κόμματος της Ελληνικής Βουλής, του ΚΚΕ, συναγωνιζόμενος επάξια τους διάφορους Μπίστηδες, Δαμανάκηδες, Κακαουνάκηδες, Τζαννετάκους και σία. Είπε επί λέξει για τις θέσεις του ΚΚΕ πάνω στο πρόβλημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της τρομοκρατίας: «Το 1990-1993 το ΚΚΕ είχε θέση ενάντια στην τρομοκρατία - εσωτερική και εξωτερική. Τώρα δίνει εντύπωση διαφορετική. Ναι μεν θεωρητικά είναι κατά της τρομοκρατίας, όμως στην πράξη...».

Εύγε, κύριε Μητσοτάκη. Αργήσατε αλλά θυμηθήκατε τον παλιό καλό εαυτό σας. Ξέρετε εσείς. Οπως τότε πριν το 1967. Και τότε καλές σχέσεις είχατε με τους Αμερικάνους. (Οχι, δεν εννοούμε τον αμερικανικό λαό - για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν- αλλά την αμερικανική ηγεσία και τις αρμόδιες υπηρεσίες της).

Χρειάζεται μήπως να σας ξαναθυμίσουμε αυτό που πλέον είναι κοινός τόπος σε πολιτικούς, ιστορικούς, αλλά και στην ελληνική λαϊκή συνείδηση, ότι η χούντα και η προετοιμασία της δεν ήταν μόνο αποκλειστικό έργο των ΗΠΑ, αλλά είχε και Ελληνες ντόπιους συνυπεύθυνους, όπου περιλαμβάνονται, εκτός από στρατιωτικοί και κάποιοι πολιτικοί της εποχής και ότι χωρίς τη βοήθεια αυτών θα ήταν μέχρι και αδύνατον να επιβληθεί το τυραννικό καθεστώς;