Ενα από τα πολλά ζητήματα που αναδείχτηκαν με αφορμή τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατ. Αττική είναι κι αυτό του εθελοντισμού, που αποθεώνεται από την κυβέρνηση, τους δήμους, τα άλλα αστικά κόμματα και τον Τύπο. Με πηχυαίους τίτλους προβάλλεται ο ρόλος των εθελοντών πυροσβεστών και διασωστών, αλλά και ΜΚΟ που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν στοιχειώδεις ανάγκες των πυρόπληκτων από την επομένη της μεγάλης καταστροφής. Η αλληλεγγύη, η διάθεση για προσφορά, ακόμα και η αυτοθυσία που έδειξαν και δείχνουν αυτές τις μέρες με οργανωμένο τρόπο χιλιάδες λαού στους πυρόπληκτους της Ανατ. Αττικής είναι βέβαια συγκλονιστικές και επιβεβλημένες. Αλλο όμως αυτό, και άλλο να προβάλλεται ο εθελοντισμός ως υποκατάστατο για τις κρατικές ελλείψεις και να αξιοποιείται ως άλλοθι για τη διαιώνισή τους. Η εθελοντική συμμετοχή στην πυρόσβεση δεν μπορεί να δικαιολογεί τις μεγάλες ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό, που είναι συνειδητή επιλογή όλων των κυβερνήσεων, στο πλαίσιο των περικοπών σε κονδύλια που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες. Ούτε βέβαια η οργάνωση της αρωγής στους πληγέντες μπορεί να επαφίεται σε εθελοντές και ΜΚΟ, με τον ελλιπέστατο κρατικό μηχανισμό σε ρόλο «συντονιστή» ή και παρατηρητή. Οπως μάλιστα προκύπτει με αφορμή τις τελευταίες πυρκαγιές, ακόμα και το έργο της πολιτικής προστασίας ανατίθεται από τους δήμους σε εθελοντές, πίσω από τους οποίους κρύβεται η οποιαδήποτε κρατική ευθύνη. Η λαϊκή εγρήγορση και αλληλεγγύη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι για να βγει λάδι η κυβέρνηση από τις ευθύνες της για τη μεγάλη καταστροφή, αλλά να πάρει χαρακτηριστικά μαζικής, μαχητικής διεκδίκησης μέτρων ουσιαστικής ανακούφισης των πληγέντων, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.