ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΓ ΧΙΟΥ

α. Κρίση ή «κρίση» στο Κόμμα; Τους τελευταίους μήνες τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν λυσσαλέα να δημιουργήσουν την εικόνα ενός σπαρασσόμενου κόμματος. Θλιβερές φιγούρες οι Ντρέκος, Κωστόπουλος, Θεωνάς. Η προσπάθεια του κατεστημένου να θίξει το Κόμμα είναι δεδομένη, αφού το Κόμμα έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό. Αξίζει λοιπόν να μας απασχολήσει το ερώτημα: «Τι σημαίνει άραγε κρίση στο Κόμμα;».

Η κρίση κατά την ταπεινή μου άποψη συνδέεται με τους εξής παράγοντες:

1. Τον ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό του Κόμματος.

2. Την εκδήλωση ή μη φραξιών και τη μαζικότητά τους.

3. Την επιρροή του Κόμματος (όχι στενά την εκλογική).

4. Την οργανωτική ανάταση ή μη του Κόμματος και

5. Τη μαζική δράση των μελών του, καθώς και την αποφασιστικότητά τους.

Νομίζω όμως πως αυτόν τον τελευταίο παράγοντα τον ξεχνάμε. Θεωρώ πως βρισκόμαστε ή είμαστε στα πρόθυρα μιας κρίσης, αλλά με αυτήν ακριβώς την έννοια: Πλήθος κομματικών μελών είναι αδρανοποιημένα. Αλλα πάλι δρουν χλιαρά, χωρίς πίστη και ενθουσιασμό. Ο «κομματικός μηχανισμός» είναι δυσκίνητος. Και για να γίνω πιο ξεκάθαρος: Διαμορφώνουμε κ.μ. που να έχουν στο μυαλό τους τη στρατολογία, τη διάθεση σύγκρουσης στους εργασιακούς χώρους, το «ξάνοιγμα» πλατιά στον κόσμο; Οι ΚΟΒ ελέγχουν τη δουλιά ξεχωριστά του κάθε σ/φου; Υπάρχουν συγκεκριμένες χρεώσεις και πλάνα με «κύκλο επιρροών» προς συζήτηση και στρατολόγηση;

β. Για τα επαγγελματικά στελέχη

Θέμα ταμπού; Ισως. Σπάνια αναφερόμαστε σ' αυτό κι ακόμα πιο σπάνια κριτικάρουμε (χωρίς βέβαια να 'ναι αυτοσκοπός αυτή η κριτική). Αν υπάρχουν κριτήρια για τα «απλά» κ.μ., αυτά πρέπει να ισχύουν πολλαπλάσια για τα στελέχη και ειδικότερα για τα επαγγελματικά στελέχη. Φοβόμαστε (ή έχουμε και άποψη), να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που ο Λένιν χρησιμοποιούσε: Γραφειοκρατία. Καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις, γιατί πρόκειται για μια λέξη που χρησιμοποιείται (κακοποιείται) από αριστερίστικες ομάδες και συχνά ενάντια στο ΚΚΕ. Αυτό όμως δε λέει τίποτα. Και αυτό γιατί επαγγελματικά στελέχη που για χρόνια είναι εκτός παραγωγής, είναι και πιο ευάλωτα στη γραφειοκρατικοποίηση, δηλαδή στην απόσπαση από τα προβλήματα της ΕΤ. (Πρόκειται βέβαια για μια ικανή κι όχι αναγκαία συνθήκη, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η απόσπαση).

Ακριβώς για τον παραπάνω λόγο προτείνω για τα επαγγελματικά στελέχη:

Να χουν περάσει οπωσδήποτε από την παραγωγή, πριν την επαγγελματοποίηση,

να 'χουν δείξει στην παραγωγή πρωτοπόρα δράση (στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και στους μαζικούς τους χώρους),

να επικυρώνεται η πρόσληψή τους από τα Συνέδρια κι ενδιάμεσα από την ΚΕ και την αντίστοιχη ΚΟΒ (αιρετότητα),

να λειτουργήσει η ανακλητότητα (όποτε είναι αναγκαία), η περιοδικότητα, η εναλλαγή και κυρίως ο έλεγχος,

να πληρούν κριτήρια ηθικής (όχι από μια ηθικολογική πλευρά), να 'ναι συγκροτημένοι και να διαβάζουν. (Αρκετές φορές αγανακτούμε επειδή είτε σε κομματικές δουλιές, είτε σε συγκεντρώσεις, είτε στην τηλεόραση βγαίνουν κομματικά στελέχη αδιάβαστα, χωρίς φαντασία και με απέραντη συνθηματολογία).

Και να κλείσω με 4 παρατηρήσεις:

1. Δεν πρέπει να αυταπατάται κανείς πως αυτά τα μέτρα ίσως και μερικά ακόμα θα λύνανε τα όποια προβλήματα. (Τα κ.μ. και τα στελέχη δε ζουν σε γυάλα). Ωστόσο, πιστεύω πως θα τα περιόριζαν.

2. Οι παραπάνω προβληματισμοί πρέπει να αφορούν σε όλα τα επαγγελματικά στελέχη, με την ευρύτερη έννοια. (Σύντροφοι που δουλεύουν σε επιχειρήσεις κομματικές, βουλευτές και ευρωβουλευτές ή σύντροφοι που εργάζονται σε μαζικούς φορείς, π.χ. ΓΣΕΕ ή άλλες κομματικές δουλιές).

3. Ακούμε από δω κι από κει πως υπάρχουν σύντροφοι που εισπράττουν εξαιρετικά μεγάλους μισθούς ή μεγάλους εν πάση περιπτώσει, σε δουλειές που 'ναι χρεωμένοι από το Κόμμα. Αν όντως είναι έτσι, θα παρθούν μέτρα;

γ. Ιδεολογική δουλιά (ή αναδουλιά). Αν κάτι δεν μπορώ ν' ακούω, είναι οι προτροπές: «Να διαβάζουμε το "Ρ", την ΚΟΜΕΠ, ν' ακούμε τον "902"». Και αυτό γιατί κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς, χάνει στο τέλος τη σημασία του. Το πρόβλημα δεν είναι να τα λέμε, αλλά να δημιουργούμε τα κίνητρα, ώστε το κομματικό δυναμικό να νιώθει την ανάγκη να διαβάσει.

Επιπλέον, χωρίς να θέλω να μηδενίσω την όποια ιδεολογική δουλιά, νομίζω πως διακρίνονται μεγάλες «τρύπες» σ' αυτήν. Πού εντοπίζονται; 1. Δεν έχουμε «δουλέψει» καθόλου το ζήτημα της κρίσης του καπιταλισμού. Τι σημαίνει κρίση, πώς εκδηλώνεται, σε ποιους τομείς της ζωής; Πώς ο καπιταλισμός την «απορροφά» και γιατί αυτό είναι πρόσκαιρο; Πώς ένα επαναστατικό κόμμα την αξιοποιεί;

2. Μαζί με το παραπάνω απαιτείται μελέτη και του ζητήματος της συνείδησης. Πώς διαμορφώνεται, πώς αναπροσανατολίζεται, πώς ελέγχεται και πώς συνδέεται με την κρίση.

3. Η σχέση μεταξύ τακτικής - στρατηγικής, μεταρρύθμισης - επανάστασης, εθνικού - διεθνικού, εθνικού - ταξικού δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με γενικόλογες διακηρύξεις.

4. Ισως όμως τη μεγαλύτερη «τρύπα» τη συναντάμε στην καταγραφή και απάντηση της σύγχρονης αστικής (και μικροαστικής) σκέψης. Μετά την αντεπανάσταση στις σοσιαλιστικές χώρες βρεθήκαμε αντιμέτωποι με νέους και παλιούς «αστέρες»: Τσόμσκι, Ρίφκιν, Νεγροπόντε, Χομπσμπάσιμ, Μουζέλης, Χάντιγκτον, Μπρεζίνσκι, Κίσινγκερ κ.ά. Το θέμα είναι πώς η σκέψη όλων αυτών εκλαϊκεύεται, κατεβαίνει προς τα «κάτω» κι εμείς δεν έχουμε κάνει ούτε μια στοιχειώδη κωδικοποίηση των απόψεών τους (μηδενιστικές - πεσιμιστικές, τεχνοειδυλλιακές, νεοθετικιστικές, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές κλπ.).

Να προσθέσω πως παρατηρείται κι έλλειψη μιας μεθοδικής - οργανωμένης ιδεολογικής δουλιάς. (Δουλιές από δω κι από κει χωρίς σχέδιο και συγκεκριμένο στόχο). Χρειάζεται λοιπόν, κατ' αρχήν κεντρικός σχεδιασμός, «παραγωγή δασκάλων», συγγραφή σημειωμάτων κι επιτέλους βιβλίων.

δ. Να 'χουμε καθαρό το «μέτωπό» μας.

Κάνω το παραπάνω λογοπαίγνιο, όχι τυχαία. Δυστυχώς έχουμε πικρή εμπειρία από αποφάσεις «λάστιχο». Από ντοκουμέντα των οποίων η ερμηνεία γινόταν κατά το δοκούν. Ισως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το 12ο Συνέδριο (νέου τύπου ανάπτυξης). Αλλα στελέχη τόνιζαν τη μεταρρυθμιστική όψη, αλλά την επαναστατική, με αποτέλεσμα τη δημιουργία συγχύσεων που έφτασαν στο ζενίθ τους λίγο πριν τις διασπάσεις (ΝΑΡ, ΣΥΝ).

Υπάρχει σήμερα τέτοιο ζήτημα; Δεν ξέρω αν υπάρχει, εκτιμώ όμως ότι μπορεί να προκύψει. Χρειάζεται λοιπόν διασαφήνιση:

1. Στο πώς συνδέεται η λαϊκή εξουσία με τη λαϊκή οικονομία. 2. Στο τι σχέση έχει η λαϊκή οικονομία με το σοσιαλισμό. 3. Στο τι σχέση έχει η λαϊκή εξουσία με τη δικτατορία του προλεταριάτου 4. Στο αν το μέτωπο θα βάζει ζητήματα ανατροπής. Αν ναι, κάτω από ποιες προϋποθέσεις.

Αυτό το «ξεκαθάρισμα» είναι όρος απαράβατος για τη συγκρότηση του μετώπου. Παράλληλες ερμηνείες από τα «αριστερά» και από τα «δεξιά» όχι μόνο δε βοηθούν στην οικοδόμηση του μετώπου, αλλά εγκυμονούν κινδύνους για το ίδιο το Κόμμα.

Υ.Γ. Μαζί με όλα τα παραπάνω, θεωρώ εντελώς απαραίτητο άλλο ένα στοιχείο στη λειτουργία του Κόμματος. Η κριτική, η αυτοκριτική, ο ίδιος ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αποκτούν υπόσταση μόνον αν συνοδεύονται από την ειλικρίνεια και τις καθαρές κουβέντες. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός που συνοδεύεται από «ψιθύρους», λογική διαδρόμων με εκδήλωση κριτικής για «να μη δημιουργήσουμε προβλήματα» παύει να 'ναι δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ή τέλος πάντων είναι «κουτσουρεμένος». Ας τολμήσουμε και σ' αυτό!

Συντροφικά

ΚΟΒ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών και Αδιορίστων

Η ΚΟΒ είναι το κατώτερο καθοδηγητικό όργανο - κύτταρο του Κόμματος, που με τη δράση της πρέπει να υλοποιεί την πολιτική γραμμή και την οργανωτική πολιτική του Κόμματος. Ολες οι σχετικές υποχρεώσεις της που απορρέουν από το ύψιστο αυτό καθήκον της αφορούν και να αναφέρονται στο Καταστατικό του Κόμματος. Από δω απορρέει η πρώτιστη υποχρέωση των μελών της, να περιφρουρεί να τηρεί και να εφαρμόζει το Καταστατικό με αυστηρή συνέπεια.

Η ΚΟΒ εκφράζει την πρωτοπόρα παρουσία και δράση της στο χώρο της. Χώρο εργασίας ή διαμονής των μελών της. Και η παρουσία της αυτή πρέπει να είναι ουσιαστικά καθοδηγητική, σαν επιτελείο αγωνιστικό στο χώρο της, με πλήρη και καθολική γνώση των προβλημάτων του, αλλά και της κομματικής γραμμής στα πλαίσια της οποίας πρέπει να αναπτύσσει την πρωτοβουλιακή δράση της. Αυτό σημαίνει ότι η ΚΟΒ δεν πρέπει να μετατρέπεται σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, έτοιμο να εκτελεί μονάχα «άνωθεν εντολές» ή να περιμένει λύσεις στα προβλήματα που την απασχολούν μονάχα από την καθοδήγηση. Πρέπει, δηλαδή, να είναι ένας καθοδηγητικός ζωντανός οργανισμός στο χώρο της στηριζόμενη στους ακατάλυτους αγωνιστικούς δεσμούς με τις μάζες του χώρου της. Και των οποίων μαζών, πρέπει να εκφράζει τους προβληματισμούς τους και να αφουγκράζεται τον αγωνιστικό παλμό τους.

Για να μπορέσει η ΚΟΒ να ανταποκριθεί στις πολυποίκιλες κομματικές υποχρεώσεις της, πρέπει κατ' αρχήν να λύσει το πρόβλημα του αγωνιστικού προσανατολισμού της, (Προσανατολισμός στην πράξη), που πρέπει να εκφράζει τη στρατηγική και ταχτική του Κόμματος στα πλαίσια της συνολικής δράσης της. Δηλαδή, πρέπει το Γραφείο της ΚΟΒ να εξασφαλίσει σε όλα τα μέλη της από ένα καθορισμένο μέρος στην καθημερινή πρακτική δράση της για την πραγματοποίηση των γενικών και ειδικών καθηκόντων της. Μια ΚΟΒ που δεν έχει λύσει το οργανωτικό της αυτό πρόβλημα, του «προσανατολισμού στην πράξη», και έτσι δεν έχει δραστηριοποιήσει όλα τα μέλη της με βάση τα γενικά και ειδικότερα προβλήματα και καθήκοντα της οργάνωσης γρήγορα θα πέσει σε μαρασμό και δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί σα βασικό καθοδηγητικό κύτταρο του Κόμματος στο χώρο της. Τα βασικότερα καθήκοντα και υποχρεώσεις της ΚΟΒ, εκτός από τη συμμετοχή της στη γενική πραχτική κομματική δραστηριότητά της είναι τα εξής:

- Η στρατολογία νέων μελών, απαραίτητη δραστηριότητα για την ανάπτυξη των κομματικών δυνάμεων.

- Ο έλεγχος της εφαρμογής των αποφάσεων που έχει πάρει η Συνέλευση της ΚΟΒ. Ή των άλλων αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος.

- Η καλή οργάνωση και συμμετοχή των μελών της ΚΟΒ στις συνελεύσεις της.

- Η συμμετοχή όλων των μελών της ΚΟΒ στις οικονομικές δραστηριότητές της. (Οικονομικές Εξορμήσεις, μηνιαίες συνδρομές των μελών κλπ.).

- Περιφρούρηση της δημοκρατικής λειτουργίας της ΚΟΒ και της συγκεντρωτικής και πειθαρχημένης λειτουργίας και δράση της. - Ανάπτυξη των δεσμών της ΚΟΒ με τις μάζες του χώρου της αυτοτελώς ή μέσω των αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργανώσεων του χώρου της. - Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των μελών της ΚΟΒ στις συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές εξωκομματικές οργανώσεις και φορείς του χώρου της ΚΟΒ. Πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει πάντα. Γεγονός δε, που καθιστά δυσχερή μέχρι και αδύνατη την επικοινωνία των μαζών με την ΚΟΒ και με τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς του χώρου της.

- Υψιστο χρέος των μελών της ΚΟΒ είναι να προφυλάσσουμε σαν την κόρη των ματιών μας την ιδεολογική - οργανωτική - πολιτική ενότητα και της ίδιας της ΚΟΒ, αλλά και του Κόμματος αρνούμενη να δεχτεί στις γραμμές της ή να αποβάλλει από αυτές οπορτουνιστικά, η φραξιονιστικά στοιχεία. - Η πειθαρχία στις αποφάσεις όλων των οργάνων του Κόμματος είναι υποχρεωτική και επιβεβλημένη για όλα τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος. Χωρίς πειθαρχία μια ΚΟΒ μπορεί να περιέλθει σε κατάσταση πλήρους διάλυσης.

- Οσο για την Κριτική και Αυτοκριτική είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της κομματικής ζωής στην ΚΟΒ και στο Κόμμα, όσο το οξυγόνο στον άνθρωπο. Και οι δύο αυτές βασικές αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού πρέπει να εκφράζονται μέσα σε κομματικά και όχι έξω από οργανωμένα κομματικά πλαίσια.

- Τέλος, η ιδεολογική και οργανωτική καθολική επαγρύπνηση προφυλάσσει το Κόμμα απ' όλες τις άσχημες συνέπειες τυχόν οπορτουνιστικών και αναθεωρητικών, αλλά και δογματικών και σεχταριστικών παρεκκλίσεων. Και αυτό αποτελεί βασικό χρέος όλων των μελών και στελεχών του Κόμματος.

- Και μια ακόμη τελευταία παρατήρηση. Πρέπει η καθοδήγηση του Κόμματος να δώσει περισσότερη προσοχή στη δουλιά των ΚΟΒ διαφορετικά οι αδυναμίες, κυρίως σε ό,τι αφορά τα κομματικά προβλήματα, το ΑΑΔΜ, αλλά κυρίως την οικοδόμηση του Ιδεολογικού Μετώπου δε θα αντιμετωπιστούν σωστά και ριζικά.

Συγγραφέας

ΚΟΒ Λογοτεχνών

Κεντρικό, πρωταρχικό καθήκον στη δράση μας υπογραμμίζεται ο αγώνας για τη συγκρότηση, οργάνωση, ανάπτυξη του ΑΑΔΜ και της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας των δυνάμεων που ταυτίζονται με τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα των εργαζομένων.

Σωστά υπογραμμίζεται ο ταξικός χαρακτήρας του αγώνα μας και ο τελικός σκοπός μας, η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος και η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, η νίκη του σοσιαλισμού. Η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας νομίζω ότι θα είναι η εξουσία των λαϊκοδημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίες θα ανατρέψουν επαναστατικά την καπιταλιστική κυβέρνηση της ολιγαρχίας και θα σχηματίσουν κυβέρνηση Λαϊκής Δημοκρατίας.

Η κυβερνητική λαϊκή εξουσία συνδυασμένη με την παραπέρα ανάπτυξη των επαναστατικών, σοσιαλιστικών δυνάμεων θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την επαναστατική εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Εάν η επαναστατική έξαρση πάρει παλλαϊκή μορφή, φτάσει στο ζενίθ τότε θα υπάρχουν οι συνθήκες για την απευθείας σοσιαλιστική επανάσταση, τη δικτατορία του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Στην πορεία των αγώνων, στη συσπείρωση των δυνάμεων για τη νίκη της λαϊκής εξουσίας, σοβαρή σημασία θα έχει η εγκαθίδρυση της λαϊκής αυτοδιοίκησης σε δήμους - κοινότητες. Η λαϊκή αυτοδιοίκηση που θα κερδηθεί στην πορεία της επαναστατικής πάλης, θα είναι οι τοπικές λαϊκές εξουσίες, που θα στηρίξουν την ολοκληρωτική επαναστατική νίκη της λαϊκής εξουσίας.

Πρέπει να υπογραμμιστεί το καθήκον μας για το δυνάμωμα της δουλιάς μας ενόψει των εκλογών. Στόχος μας να είναι το κέρδισμα περισσότερων δήμων και κοινοτήτων, ιδιαίτερο βάρος να δώσουμε στους δήμους που είχαμε:

- Νίκαια - Ταύρος - Περιστέρι - Αιγάλεω κ.ά.

- Να υπογραμμιστεί επίσης το καθήκον της ανάπτυξης της συμμαχίας ΕΤ με την αγροτιά, το συνεταιριστικό κίνημα. Να μελετηθεί εάν είναι σκόπιμο η ίδρυση πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου αγροτών.

Ο αγώνας για τον τελικό σκοπό μας, αγώνας ταξικός επαναστατικός θα είναι δύσκολος, σκληρός, πολύχρονος, χρειάζονται θυσίες επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις μας να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία των αγώνων των εργαζομένων. Για να 'μαστε πρωτοπόροι πρέπει συνειδητά, ολόψυχα αφοσιωμένοι στον αγώνα για την εκπλήρωση των καθηκόντων που βάζει το Κόμμα μας.

Για να 'μαστε πρωτοπόροι κομμουνιστές, χρειάζεται να ανεβάζουμε το πολιτικο-ιδεολογικό, μορφωτικό επίπεδό μας. Να εξοπλιζόμαστε με τη μαρξιστική - λενινιστική διδασκαλία. Να 'χουμε καθημερινή ενημέρωση από το «Ρ», ΚΟΜΕΠ, «902». Στις Θέσεις σωστά υπογραμμίζεται το πρώτιστο καθήκον μας, την ανάπτυξη των γραμμών του Κόμματός μας, την άψογη λειτουργία των οργανώσεών μας. Για να εκπληρώσει το Κόμμα μας τον ιστορικό του ρόλο για να 'ναι δυνατό, ισχυρό, δυναμικό, χρειάζεται συσπείρωση των οργανώσεών μας, ανάπτυξη, ενιαία θέληση, ενιαία δράση, ενιαία πειθαρχία, διασφάλιση της πολιτικο-ιδεολογικής ενότητας, ατσάλινη συσπείρωση, μονολιθικότητα μελών, οργανώσεων, ηγεσίας. Αυστηρή τήρηση του καταστατικού και των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Κάθε παραβίαση των αρχών αυτών, άρνηση συμμετοχής, υποταγής στην εφαρμογή των αποφάσεων του Κόμματος, στις δραστηριότητες των οργανώσεών μας, είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους του Κόμματος, είναι υπονομευτικές ενέργειες. Το κάθε μέλος έχει καταστατικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης γνώμης και κριτικής, στα όργανα και στις οργανώσεις που ανήκει. Υποχρέωσή του, όμως, είναι να πειθαρχήσει στις αποφάσεις του Κόμματος και να δραστηριοποιηθεί στην εφαρμογή τους. Το κόμμα μας δεν είναι λέσχη συζητήσεων, είναι κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό, κόμμα επαναστατικό. Ο Λένιν υπογράμμιζε: ελεύθερη συζήτηση, κριτική, ενιαία δράση - πειθαρχία. Στην απολογιστική περίοδο η ΚΕ, το ΠΓ με επικεφαλής τη Γραμματέα σ. Αλέκα διακρίθηκαν για την έγκαιρη λήψη αποφάσεων για την προβολή των προβλημάτων των εργαζομένων, το ξεσκέπασμα των αντιλαϊκών κυβερνητικών μέτρων και αποφάσεων. Διακρίθηκαν για την ευλύγιστη και δυναμική τακτική στην κινητοποίηση του Κόμματος στην προώθηση των αγώνων των εργαζομένων ενάντια στις αντεργατικές, αντιλαϊκές επιλογές και αποφάσεις της υπόδουλης κυβέρνησης.

Η ΚΕ άριστα συνέδεσε και συνδέει την κοινοβουλευτική πάλη για την προβολή των προβλημάτων των εργαζομένων και την εξωκοινοβουλευτική δραστηριότητα με περιοδείες, επισκέψεις στα εργοστάσια, στους τόπους δουλιάς επιχειρήσεων, οργανισμών. Πάντα στην πρώτη γραμμή των απεργιών και κινητοποιήσεων.

Η ΚΕ κινητοποίησε όλο το στελεχικό δυναμικό, όλο το Κόμμα σε εξορμήσεις κοντά και στο πλευρό των αγώνων των εργαζομένων στις διάφορες εκδηλώσεις σ' όλη τη χώρα. Ολες αυτές οι ενέργειες, οι αποφάσεις ανέβασαν και ανεβάζουν το κύρος του Κόμματός μας. Η δραστηριότητα και η απήχηση στο λαό της δράσης του Κόμματός μας έχουν σοβαρά ανησυχήσει την κυβέρνηση και τους εντολοδόχους της, που χρησιμοποιούν όλους τους κρατικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ - Τύπο... Εξαπολύοντας βρομερό αντικομμουνιστικό, αντικουκουέδικο πόλεμο, λασπολογούν έναντι του ΚΚΕ για να μειώσουν το κύρος του και την αγωνιστική προσφορά του. Σύμμαχοί της και όλοι οι αποστάτες, τα απόβλητα του Κόμματος. Σ' αυτούς συγκαταλέγονται τελευταία τα υπολείμματα των οπορτουνιστών σοσιαλδημοκρατών αποστατών του κόμματος από το 13ο Συνέδριο Μ. Κωστόπουλος - Θεωνάς - Ντρέκος κ.ά., οι οποίοι μετατράπηκαν σε όργανα της αστικής προπαγάνδας, συμμετέχοντες στην αντικομμουνιστική αντικουκουέδικη κυβερνητική εκστρατεία, συκοφαντώντας και πολεμώντας το ΚΚΕ, την ηγεσία του (ΚΕ, ΠΓ και τη Γραμματέα σ. Αλέκα).

Ας είναι βέβαιοι όλοι τους ότι θα πάνε στον κάδο των απορριμμάτων. «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

- Η καθοδήγηση του Κόμματός μας εκλεγμένη από τα συνέδρια έχει απόλυτη εξουσιοδοτημένη καθοδηγητική κεντρική εξουσία, στη λήψη των αποφάσεων. Το Κόμμα μας, κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό, επαναστατικό, βαθιά πατριωτικό, διεθνιστικό αγωνίζεται για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας για τη νίκη του σοσιαλισμού.

Ταυτόχρονα, ως διεθνιστικό, στηρίζει τους πατριωτικούς αγώνες όλων των λαών που παλεύουν τον ιμπεριαλισμό, όλα τα κομμ. εργατικά κόμματα. Στους αγώνες του έχει τη συμπαράσταση και την εκτίμηση των κομμουνιστικών κομμάτων. Με όλα τα μέσα, το Κόμμα μας βοηθά στη συσπείρωση του παγκόσμιου κομμ. κινήματος οργανώνοντας συναντήσεις, συσκέψεις κομμ. εργατικών κομμάτων. Η ΚΕ και η Γραμματέας σ. Αλέκα έχουν γίνει αποδέκτες ευχαριστιών των αδελφών κομμάτων για τις πρωτοβουλίες οργάνωσης των συναντήσεων.

Μια παρατήρηση, που έχω να κάνω, σε ό,τι αφορά τον προσυνεδριακό διάλογο, είναι ότι πολλοί σύντροφοι καταφεύγουν σε μεγάλη πολυλογία (βερμπαλισμό), πράγμα, που, κατά τη γνώμη μου, δεν ωφελεί από πολλές πλευρές. Κι αυτό το λέω εγώ, που είμαι δάσκαλος στο επάγγελμα - συνταξιούχος. Ο νοών νοείτω!

Ειδικά, θέλω να σταθώ στις απόψεις του συντρόφου ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΠΕΛΕΝΤΖΗ από την Κόρινθο, που δημοσιεύτηκαν στη σελίδα 15 του «Ρ» της Τρίτης 14-11-2000. Πιστεύω, λοιπόν, ότι οι απόψεις του εν λόγω συντρόφου, σε ό,τι αφορά τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Σοβ. Ενωση και τις άλλες Ανατολικές Χώρες, είναι βασικά σωστές. Και για να μην πολυλογώ θα 'θελα να προσθέσω ότι οι αιτίες αυτές θα γίνουν, ακόμη περισσότερο κατανοητές, όταν τεκμηριώνονται και με συγκεκριμένα παραδείγματα και υποδείξεις αποφυγής στο μέλλον. Π.χ. ο κάθε εργαζόμενος, το σύνολο των εργαζομένων στο σοσιαλισμό, θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο αποδοτικοί στη δουλιά τους, πράγμα, όμως, που δε συνέβαινε στις περισσότερες περιπτώσεις. Οι αιτίες πολλές και κυρίως: α) Γιατί να εργάζομαι καλά - αποδοτικά, αφού παίρνω ή σχεδόν παίρνω ίδια με τον άλλον, που δουλεύει λιγότερο (ποσοτικά και ποιοτικά πολλές φορές);! β) Γιατί να εργάζομαι καλά, αφού κι αν με απολύσουν θα πάω πιο πέρα, στην ίδια πόλη, στην ίδια περιοχή ή και σε μίαν άλλη και θα βρω δουλιά;! Και στο σημείο αυτό, θέλω να πω ότι ήταν μεγάλο λάθος της κομματικής και της κρατικής ηγεσίας, που κατάρτιζε τα παραγωγικά σχέδια (πλάνα) - πενταετή, τριετή, ετήσια... έτσι που να μην υπάρχει άνεργος μέσα στο λαό - ανάμεσα, εννοείται στους ικανούς προς εργασία πολίτες. Καλή και άγια η θέση αυτή: Να μην υπάρχει άνεργος. Ομως, οι ασυνείδητοι - και είναι πολλοί αυτοί και μάλιστα στα πρώτα χρόνια, κυρίως λόγω των κληρονομημένων αδυναμιών και αμαρτιών από το προηγούμενο καθεστώς της εκμετάλλευσης. Αυτό ακριβώς, το εκμεταλλεύονταν (οι ασυνείδητοι), με αποτέλεσμα η παραγωγή να χωλαίνει ποσοτικά και ποιοτικά και, ταυτόχρονα, η αγορά να γίνεται ολοένα και πιο πτωχή. Καλή, επαναλαμβάνω και άγια η θέση αυτή: Να μην υπάρχει άνεργος. Αφού, έτσι κι αλλιώς, και ιδίως τα πρώτα χρόνια, μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι ασυνείδητοι είναι πολλοί. Γιατί, λοιπόν, να βρίσκουν τόσο εύκολα δουλιά κι έτσι να γράφουν «στα παλιά τους υποδήματα» τη διεύθυνση εκείνης της επιχείρησης, που τους απέλυσε; Εδώ πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε ότι η κάθε επιχείρηση που επισήμαινε τέτοιους ανεπανόρθωτα αδιόρθωτους - ζαμανφουτιστές - προκειμένου να τους απολύσει το σκεπτόταν πάρα πολύ, γιατί γνώριζε πως δύσκολα θα βρει άλλους να τους αντικαταστήσει. Ετσι τίθεται το ερώτημα: Τι έπρεπε να γίνει; Κατόπιν μελέτης πολλά μπορούσαν να γίνουν, για να περιοριστεί το κακό.

Επειτα, σε ορισμένους - αποφασιστικούς θα 'λεγα - τομείς της λαϊκής (εθνικής) οικονομίας, έγιναν κι άλλα σοβαρά λάθη, που έβαλαν κι αυτά τη σφραγίδα τους για την κατάρρευση του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Στη Βουλγαρία, π.χ., όσο ζούσε ο Γ. Δημητρόφ, πρώην γραμματέας της Γ` Διεθνούς, σαν αρχηγός του Βουλγάρικου Κομμουνιστικού Κόμματος και του κράτους - πέθανε τον Ιούνη του 1949 - δεν επέτρεψε να ασκηθεί βία, ώστε να συνεταιριστικοποιηθούν τα αγροτικά - ατομικά νοικοκυριά - σε σοσιαλιστική βάση, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Γ. Δημητρόφ, στο συγκεκριμένο θέμα, εφάρμοσε στην πράξη αυτά που είχε πει ο Λένιν για την αγροτική τάξη: Οτι, δηλαδή, η αγροτική τάξη είναι η πιο αξιοθρήνητη και λόγω αμορφωσιάς και για το λόγο ακόμη ότι οι αγρότες - ακόμη και οι μικρομεσαίοι - για να μην πούμε μόνον οι μεγαλοκτηματίες, συνδέουν την ύπαρξή τους, όλο τους το είναι με αυτό που λέγεται ιδιοκτησία πάνω στη γη που καλλιεργούν. Και συ πας τώρα - το Κόμμα, η σοσιαλιστική κυβέρνηση - και τον εξαναγκάζεις, με βίαιο τρόπο, να βάλει αυτή τη γη, που τη θεωρεί ιδιοκτησία του, στο σοσιαλιστικό εργατο-αγροτικό συνεταιρισμό. Ε, αυτό δεν το ανέχεται και μοναδικός τρόπος να αντιδράσει, αφού ενταχθεί βίαια, είναι να μην εργάζεται συνειδητά - αποδοτικά, με συνέπεια την αισθητή πτώση της αγροτικής παραγωγής - ποιοτικά και ποσοτικά.

Οσο, λοιπόν, ζούσε ο Γ. Δημητρόφ, σαν ηγέτης του κόμματος και του κράτους στη Βουλγαρία, τέτοιο λάθος δεν επέτρεψε να γίνει. Οργανώθηκαν βέβαια, σε εθελοντική βάση, οι σοσιαλιστικοί εργατο-αγροτικοί συνεταιρισμοί σ' όλη την ύπαιθρο. Κατ' αρχήν από τα μέλη, τους φίλους και τους οπαδούς του κόμματος και της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Κι, όπως ήταν φυσικό, στην αρχή, ένα μικρό σχετικά ποσοστό των αγροτικών ατομικών νοικοκυριών εντάχθηκε στους εν λόγω συνεταιρισμούς. Στη συνέχεια, όμως, βλέποντας ότι αυτοί (οι αγρότες) που έμεναν - εκτός - κι ήταν ακόμη οι περισσότεροι - στην πραγματικότητα «κοπάνιζαν νερό στο μουρτάρι», που λέει και η λαϊκή παροιμία, ένας - ένας πια ζητούσε εθελοντικά να ενταχθεί. Γιατί; Γιατί το κράτος κάλυπτε παντοιοτρόπως - με μηχανήματα, με λιπάσματα, με φάρμακα, εργαλεία κλπ. - τους σοσιαλιστικούς συνεταιρισμούς κι ακόμη διέθετε, στο εσωτερικό και το εξωτερικό εμπόριο, τα προϊόντα τους σε αποδοτικότερες τιμές, ενώ οι εκτός συνεταιρισμού αγρότες αντιμετώπιζαν δυσκολίες σε όλα αυτά, μέχρι και αδιέξοδα.

Ετσι, μελετημένα και σταθερά, προχωρούσε η συνεταιριστικοποίηση της γης στη Βουλγαρία, μέχρι την άνοδο στην εξουσία του συντρ. Βάλκο Τσερβένκοφ. Απ' όσο θυμάμαι, αυτό έγινε το 1952 ή το 1953. Ο Β. Τσερβένκοφ, ήταν ένας πιστός στο κόμμα και πολύ μορφωμένος σύντροφος (είχε κάμει πολλές σπουδές στη Σοβιετική Ενωση μετά το 1923, οπόταν είχε καταφύγει εκεί ως πολιτικός πρόσφυγας). Αναλαμβάνοντας, λοιπόν, την εξουσία - κομματική και κρατική - ένα από τα πρώτα ζητήματα, που τον απασχόλησαν, ήταν το θέμα: «Συνεταιριστικοποίηση της Αγροτικής Οικονομίας». Κι όταν οι υπεύθυνοι τον πληροφόρησαν σε ποιο ποσοστό έχει φθάσει η συνεταιριστικοποίηση αυτή, ο Β. Τσερβένκοφ, όπως είπαν οι «κακές» γλώσσες τότε, δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος κι έδωσε, τρόπον τινά, εντολή να ασκηθεί ακόμη και βία, ώστε στο συντομότερο δυνατό - σε ένα χρόνο το πολύ - να έχει πλήρως ολοκληρωθεί.

Εγώ, τότε, ήμουν εκεί στη Βουλγαρία. Και η δουλιά μου, εκτός των άλλων, ήταν να περιέρχομαι δυο - τρεις φορές το μήνα, από το ένα άκρο της χώρας ως το άλλο, για να παρακολουθώ, να ελέγχω και να καθοδηγώ τους 12 παιδικούς σταθμούς των Ελληνόπουλων, που είχαν καταφύγει εκεί, λόγω του εμφυλίου πολέμου! Ετσι είχα και πολλές γνωριμίες σε χωριά και κωμοπόλεις της βουλγαρικής υπαίθρου και μάθαινα τα καθέκαστα.

Τότε, λοιπόν, για την επίσπευση της αγροτικής συνεταιριστικοποίησης, με τη βία εννοείται, πέσανε ακόμη και μερικά κεφάλια αντιδρώντων.

Ολα αυτά και μια σειρά άλλες αιτίες και αντικειμενικές δυσκολίες, ιδίως στα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, και μετά το θάνατο του Στάλιν όπως: Καρεκλοθηρία, οικογενειακότητες - αφού βάζανε πρωθυπουργούς και υπουργούς, ακόμη και στενούς συγγενείς τους, π.χ. ο Τσαουσέσκου τη σύζυγό του ή ο Ζίβκοφ τη θυγατέρα του κλπ., κλπ., δημιούργησαν πολλές δυσανασχετήσεις και δυσαρέσκειες στον κόσμο, πράγμα που εκμεταλλεύτηκε ο αντίπαλος (καπιταλισμός - ιμπεριαλισμός) που μέσω και των πρακτόρων του (Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν κ.ά.) - πέτυχε, προσωρινά θα έλεγα, την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και λέω προσωρινά, γιατί οι νόμοι της ιστορικής εξέλιξης θα κάνουν οπωσδήποτε τη δουλιά τους. Και μάλιστα, τόσο γρηγορότερα, όσο ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλ. τα κομμουνιστικά κόμματα στέκουν στο ύψος της μεγάλης αποστολής τους. Ιδού, λοιπόν, το χρέος κάθε συντρόφου ξεχωριστά κι όλων μαζί.

ΥΓ. Παρόμοιο κείμενο, πιο αναλυτικό, έστειλα στο «Ρ», όταν ήταν υπεύθυνος κάποιος, ονόματι Καρτερός. Είναι μου φαίνεται κι αυτός αποστάτης και ανήκει στο ΣΥΝ και δεν το δημοσίευσε. Σίγουρα το πέταξε.

Ψευδώνυμο στην παρανομία: Βασίλης

Συντ. δάσκαλος και γραμματέας του Παρ/τος Ζακύνθου της ΠΕΑΕΑ

Πρώτα - πρώτα η στάση μας απέναντι στις εξελίξεις στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Εφτασε το Κόμμα και το 1990 να βγάλει απόφαση, παρά το γεγονός ότι είχαν ανατραπεί μια σειρά χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, υπέρ της περεστρόικα. Η ίδια τακτική ακολουθείται και τώρα με τις εξελίξεις στην Κίνα. (Θέση 6). Ετσι δεν προετοιμάσαμε τα μέλη και τους οπαδούς για το πισωγύρισμα στον καπιταλισμό, με αποτέλεσμα μέχρι την τελευταία στιγμή να παίρνουν θέση υπέρ της περεστρόικα. Η αυτοκριτική που έγινε δεν είναι επαρκής.

Πέρα απ' αυτό πρέπει να προχωρήσουμε σε βάθος την ανάλυση των εξελίξεων αυτών, ώστε να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε ένα πειστικό όραμα του σοσιαλισμού. Ο σκοπός και το κίνημα αποτελούν διαλεκτική ενότητα. Δεν μπορείς να αναπτύξεις κίνημα, χωρίς τελικό στόχο. Και δεν μπορείς να πετύχεις τον τελικό στόχο, χωρίς ανάπτυξη του κινήματος. Δεύτερο ζήτημα είναι η συμμετοχή μας το 1989 στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Ολοι οι άλλοι έχουν κάνει σχεδόν αυτοκριτική για τη στάση τους την εποχή εκείνη. Ενώ εμείς επιμένουμε στη θέση που πήραμε τότε. Αυτό στερεί τους κομμουνιστές από την περηφάνια να υπερασπίζονται δυνατά και ανοιχτά το κόμμα τους. Επιτέλους, ας τολμήσουμε! Τρίτο ζήτημα είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στα μέλη του Κόμματος. Τα ανώτατα στελέχη θεωρούν τα μέλη κομματική ιδιοκτησία τους και με διοικητικά μέτρα προσπαθούν να περάσουν τις αποφάσεις των οργάνων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα μέλη του Κόμματος να απομακρύνονται απ' το Κόμμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τακτική που ακολουθήθηκε στο Αργος και που οδήγησε στο να κλείσουν τα γραφεία του Κόμματος.

Τέταρτο ζήτημα είναι η τακτική μας στη συνεργασία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ζητάμε απ' τους οπαδούς των άλλων κομμάτων να δηλώσουν ότι δεν ανήκουν σε άλλο κόμμα για να συνεργαστούν μαζί μας. Εδώ υπάρχουν ζητήματα ζωής και θανάτου για τη λειτουργία των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Είμαι της γνώμης ότι είναι υποχρεωτικό να συνεργαζόμαστε με άλλους εργαζόμενους στη βάση ενός αγωνιστικού προγράμματος, ώστε να μπορέσουν να ζωντανέψουν τα συνδικάτα.

Πέμπτο ζήτημα είναι ότι υπάρχει πρόβλημα με τους εκλεγμένους στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις. Η εκλογή τους συνοδεύεται συνήθως από απαλλαγή από την υποχρέωση να δουλεύουν. Ετσι ξεκόβονται απ' το επάγγελμά τους και απ' τους άλλους εργαζόμενους. Πρέπει τουλάχιστον δυο φορές τη βδομάδα να πηγαίνουν στη δουλιά. Εκτο ζήτημα. Γύρω απ' το Κόμμα υπάρχουν εκατοντάδες εργαζόμενοι που ή διαγράφτηκαν ή αποχώρησαν για λόγους πολιτικούς και ψηφίζουν το Κόμμα, βοηθούν οικονομικά κλπ. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους φέρουμε στο Κόμμα. Το Συνέδριο είναι ανάγκη να αποφασίσει την επάνοδό τους στο Κόμμα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Ενα τελευταίο ζήτημα. Οι Θέσεις δεν τοποθετούνται στο ζήτημα αν η χώρα μας παραμένει εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα ή έχει μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική. Το θέμα αυτό πρέπει να το εξετάσουμε. Η συμμετοχή στο στενό πυρήνα της ΕΕ με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, η κατάταξη της ως 21ης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και η εξαγωγή κεφαλαίων, κύρια στα Βαλκάνια μάς υποχρεώνουν να εξετάσουμε, αν η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα ή όχι.

ΑΡΓΟΣ

Τι απαιτείται για να αναπτύξουμε τη δουλιά μας σε αυτούς τους βασικούς τομείς; Πώς μπορούμε να δώσουμε ώθηση στην καθημερινή δουλιά των κομματικών οργανώσεων, των ΚΟΒ.

Η απάντηση είναι να δώσουμε «αέρα» στα κομματικά μέλη, στους οπαδούς, στους φίλους να δουλέψουν, να δουλέψουν με πρωτοβουλίες, να προβάλλουν προβλήματα, προβλήματα που αγγίζουν, που συγκινούν τους απλούς, λαϊκούς ανθρώπους. Να αναδείξουν προβλήματα και λύσεις που αφορούν τους εργαζόμενους, τους απλούς καθημερινούς πολίτες που βρίσκονται στο χώρο ευθύνης της κάθε Κομματικής Οργάνωσης. Να δώσουμε περιεχόμενο στη δουλιά των ΚΟΒ να ασχοληθεί με τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων της συνοικίας, με τα σχολειά, με τη νεολαία, με τους εργαζόμενους στην περιοχή της, με τον πολιτισμό, με τον αθλητισμό, με το περιβάλλον, το συγκοινωνιακό.

Να πάρουμε πρωτοβουλίες, να τα προβάλλουμε με παλιούς και νέους τρόπους. Να δουλέψει η φαντασία μας να αναδείξουμε τις θέσεις μας για τα προβλήματα, αλλά και να επεξεργαστούμε τις προτάσεις μας, να εμβαθύνουμε τις επεξεργασίες μας, να εξειδικεύσουμε και να εξειδικευτούμε να καταπολεμήσουμε τα «τσαλαβουτήματα», τις γενικότητες, αλλά να ψάχνουμε και να βρίσκουμε την πρόταση, τη λύση για την κάθε περίπτωση. Αυτό θα μας ωθήσει να γίνουμε απαιτητικοί. Να καταπολεμήσουμε τη λογική της αυτάρκειας, που πολλές φορές μας πιάνει, και να ανοιχτούμε σε ανθρώπους που έχουν γνώσεις, έχουν ασχοληθεί, αλλά δεν είναι στις γραμμές μας, αλλά είναι πρόθυμοι να συνεργαστούνε με εμάς. «Το αγώγι κάνει τον αγωγιάτη» και όσο εμβαθύνουμε στα προβλήματα του περίγυρού μας, τόσο θα γινόμαστε απαιτητικοί από τον εαυτό μας, τόσο ο περίγυρός μας που δεν είναι κομμουνιστές, αλλά είναι άνθρωποι από άλλες πολιτικές αφετηρίες και χώρους, τόσο θα αντιμετωπίζουμε από τα ίδια τα πράγματα την ανάγκη να μαθαίνουμε, να ασχολούμαστε, να επεξεργαζόμαστε, να απευθυνόμαστε, να εμπιστευόμαστε τους άλλους και να τους ενεργοποιούμε να δουλεύουνε και να συνεργάζονται, να μπορούμε να τους κινητοποιούμε τελικά, να γινόμαστε εμείς το πολιτικό κόμμα, ο φορέας που τους εκφράζει, που τους εμπιστεύεται, που παλεύει γι' αυτούς, αλλά όχι χωρίς αυτούς.

Χρειάζεται προγραμματισμός δουλιάς της κάθε ΚΟΒ, που μέλημά της θα είναι το πώς θα παρεμβαίνει στον περίγυρό της, στην «τοπική κοινωνία» της, χωρίς να περιμένει «μασημένη τροφή» από τα πάνω και αυτό σημαίνει ότι άμεσα θα πρέπει να κινητοποιηθεί για να μάθει, να μελετήσει ξανά με άλλο μάτι το χώρο της: Τι ανάγκες υπάρχουν, κοινωνικές, πολιτιστικές, κλπ., ποια τα βασικά προβλήματα των κατοίκων, το κοινωνικό τους επίπεδο κλπ.

Να γίνονται πλατιές συσκέψεις με τη συμμετοχή των οπαδών και των φίλων για συζητήσεις και την οργάνωση της δράσης της ΚΟΒ γι' αυτά τα προβλήματα. Να αξιοποιούνται οι άνθρωποι που είναι ειδικευμένοι σε αυτά τα θέματα που δεν είναι μέλη του Κόμματος.

Να προγραμματιστεί ιδιαίτερη δουλιά με τους αλλοδαπούς εργάτες της περιοχής όπου υπάρχουν, με τους ανέργους, με τις γυναίκες, με τους νέους ανθρώπους, που σημαίνει μαζώξεις με αυτούς τους ανθρώπους, συζήτηση μαζί τους και ένταξή τους στον προγραμματισμό, που θα είναι προϊόν της δικής τους συμμετοχής. Αυτό σημαίνει συγκέντρωση στοιχείων και υλικών, ενασχόληση του δυναμικού της ΚΟΒ, αλλά και έξω από αυτή των οπαδών, των φίλων. Απαιτείται προγραμματισμός κινητοποιήσεων της ΚΟΒ, εξορμήσεις, πικετοφορίες, συγκεντρώσεις στη συνοικία με τα θέματα αυτά, αλλά και με θέματα που αποφασίζει το Κόμμα κεντρικά. Ετσι θα υπάρχει περιεχόμενο, αντικείμενο δουλιάς για όλους, συνεισφορά όλων, κομματικών και μη. Αυτό προϋποθέτει συζήτηση με όλους, σεβασμός των προτάσεων, των απόψεων όλων στο πώς δηλαδή θα υπάρχει συμβολή, συμμετοχή και αποτελεσματικότητα των δραστηριοτήτων. Προϋποθέτει αλλαγή συμπεριφοράς πολλών συντρόφων, ώστε να δένονται όλες οι απόψεις για να υλοποιούνται και να γίνονται υλική δύναμη. Προϋποθέτει να αισθάνονται όλοι ότι έχουν μερίδιο συμμετοχής στην πράξη, ότι ο καθένας μπορεί να δώσει πολλά στην κοινή υπόθεση, αν δραστηριοποιηθεί, αν γνωρίζει ότι μετράει η γνώμη του και η δράση του στη συνολική δράση της ΚΟΒ.

Οσον αφορά το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα: Εγγραφή, συμμετοχή, δραστηριοποίηση στα Συνδικάτα. Κανένας κομμουνιστής να μην παραγνωρίζει αυτή τη βασική καταστατική αρχή.

Δημιουργία νέων Σωματείων σε κλάδους που δεν υπάρχουν και υπάρχουν τέτοιοι, εγγραφή νέων ανθρώπων, οι κομμουνιστές να δείξουν έμπρακτα το πώς αντιλαμβάνονται τη λειτουργία των Σωματείων. Σωματεία ζωντανά, κύτταρα δημοκρατίας, συλλογικότητας, με συνεδριάσεις, συσκέψεις με Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλιάς, με καθημερινές επαφές με τους εργαζόμενους, με πρόγραμμα περιοδειών, με πρόγραμμα κινητοποιήσεων για τα βασικά προβλήματα. Επίσης, με ενασχόληση για τα ζητήματα της Υγείας, του Περιβάλλοντος, με τον Αθλητισμό, με τον Πολιτισμό, με την Παιδεία.

Σημαντική πρωτοβουλία μας αποτέλεσε η δημιουργία του ΠΑΜΕ. Πρέπει όμως να προχωρήσει και να δεθεί γερά στη βάση, στα Πρωτοβάθμια Σωματεία. Δε φτάνουν οι κεντρικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις. Το ΠΑΜΕ θα αποκτήσει «γερά πόδια» στο βαθμό που θα δημιουργήσουμε εμείς κινήσεις, μέτωπα πάλης σε εργοστάσια και κλάδους για τα Εργασιακά, για το Ασφαλιστικό, για τις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυτές οι κινήσεις, αυτές οι Επιτροπές Αγώνα, αυτά τα συντονιστικά θα αποτελούν τις βάσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, τις βάσεις του ΠΑΜΕ. Μπορούμε έτσι να κερδίσουμε μεγάλη επιρροή στη βάση και να πάρουμε την πλειοψηφία των ΔΣ στα πρωτοβάθμια σωματεία. Επίσης, θα πρέπει να δημιουργήσουμε επιτροπές του ΠΑΜΕ σε επίπεδο νομών, όπου σε συνεννόηση και με τη Γραμματεία του ΠΑΜΕ να αναπτύσσονται, να οργανώνονται πρωτοβουλίες σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση. Να συντονίζεται, να οργανώνεται, να απλώνεται η δουλιά της παρακολούθησης των αρχαιρεσιών στα Συνδικάτα σε όλα τα επίπεδα, ώστε να κερδίζουμε θέσεις και να κατακτάμε σταθερά την πλειοψηφία στα όργανα. Χρέος μας είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να κερδίσουμε με το μέρος μας την πλειοψηφία στα όργανα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το πώς θα εντάξουμε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τους εργαζόμενους με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με όλη αυτή την πανσπερμία εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιοι, συμβασιούχοι, πλήρως απασχολούμενοι, Σαββατοκύριακα κλπ.). Αυτές οι μορφές απασχόλησης αποτελούν και τον πραγματικό κίνδυνο για τη διάλυση του εργατικού σ. κινήματος. Στη διάσπαση αυτή που προωθεί η κυβέρνηση και το σύστημα πρέπει να απαντήσουμε με την πλατιά ταξική ενωτική συσπείρωση όλων των εργαζομένων: Επομένως εδώ και τώρα ένταξη και ενεργοποίηση όλων των εργαζομένων στα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά και κλαδικά Σωματεία, άσχετα με μορφή εργασιακής σχέσης. Να απαντήσουμε επιθετικά και στην πράξη ότι αυτοί που μας κατηγορούν για διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια συντηρούν Σωματεία - σφραγίδες και δημιουργούν Σωματεία ειδικοτήτων και σχέσεων εργασίας και διασπούν έτσι τα Συνδικάτα.

Οσον αφορά τη δράση μας συνολικά στο μαζικό λαϊκό κίνημα: Πρέπει να συσπειρώσουμε ένα μεγάλο δυναμικό ανθρώπων που έχουν περάσει από τις γραμμές μας, δεν είναι οργανωμένοι σήμερα στο Κόμμα, αλλά συμφωνούν με την πολιτική μας, συμφωνούν με την αναγκαιότητα του Μετώπου. Αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν και συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, αρχίζουν και εμφανίζονται στα καλέσματα του Κόμματος ή των μαζικών φορέων, είναι άνθρωποι που προβληματίζονται. Αυτοί και πολλοί άλλοι που πέρασαν από άλλα κόμματα και τώρα είναι «άστεγοι» για διάφορους λόγους και βλέπουν ότι χρειάζεται να κινητοποιηθούν για μια αλλαγή πορείας σ' αυτό τον τόπο, όλους αυτούς πρέπει να τους εντάξουμε στη δράση για το Μέτωπο. Με πρόγραμμα, με ευθύνη και αυτοθυσία να πλησιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να τους εμπνεύσουμε στη δράση για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου.

Συντροφικά

Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης

Χαιρετίζω το 16ο Συνέδριο του αθάνατου, ηρωικού, πατριωτικού και ιστορικού Κόμματός μας, του ΚΚΕ.

Από το 1821 μέχρι το 1949 έπεσαν πέντε εκατομμύρια Ελλήνων αγωνιστών πατριωτών, για τη λευτεριά, για κοινωνική δικαιοσύνη όλων των κοινωνικών λαϊκών στρωμάτων και για εθνική ανεξαρτησία, που δυστυχώς δεν την έχουμε, ούτε τη γνωρίσαμε 179 χρόνια μέχρι σήμερα. Αμέσως με τη λήξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου ήρθαν οι εχθροί μας «ντυμένοι» σα φίλοι και έφεραν την καταχνιά, σύντροφοι.

Συνεργάστηκαν με τους απόντες αυτοεξόριστους στο εξωτερικό, δραπέτες για να μη λάβουν μέρος στην αθάνατη Εθνική Αντίσταση. Δημιούργησαν τα θλιβερά Δεκεμβριανά μαζί με τους συνεργάτες των κατακτητών και προέτρεψαν τον ελληνικό λαό στον αδελφοκτόνο σπαραγμό, για να εδραιώσουν στη συνέχεια διά πυρός και σιδήρου το μετεμφυλιακό φασιστικό καθεστώς, με χιλιάδες αγωνιστές εξορίστους, φυλακισμένους, δολοφονημένους και βάρβαρα βασανισμένους. Παρ' όλα αυτά το Κόμμα μας στάθηκε όρθιο σα χαλύβδινος βράχος, συνέχισε, συνεχίζει και θα συνεχίσει τον ταξικό αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, για μια πατρίδα ελεύθερη, απαλλαγμένη από τους κατακτητές, για να γνωρίσει και να ζήσει ο ελληνικός λαός την εθνική του ανεξαρτησία.

Σύντροφοι, συντρόφισσες και φίλοι. Είμαι καλυμμένος από τα γραφτά των αγωνιστών και φίλων που έλαβαν μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο που μέχρι σήμερα δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης».

Στη συνέχεια θα παραθέσω ορισμένα που έχουν σχέση και νόημα διαφώτισης και καθοδήγησης, όχι μόνον στο εσωτερικό, αλλά και απανταχού της Γης, όπου η εφημερίδα μας, ο «Ρ», φτάνει και διαβάζεται από Ελληνες και αγωνιστές άλλων λαών του πλανήτη. Στα διάφορα κοινοβουλευτικά καθεστώτα οι λαοί καλούνται να εκλέξουν τους υποτιθέμενους ηγέτες τους, με νόθα και αναγκαστικά εκλογικά συστήματα και νόμους.

Απόσπασμα: «Η μετακίνηση του λαού από ένα κόμμα στο άλλο, από αστικό σε αστικό, από μια εξαρτημένη κεφαλαιοκρατική πολιτική σε μια άλλη, που εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα της αστικής τάξης, δεν είναι άλλο από αυτό που κάνει ο αχθοφόρος που μετακινεί το βάρος από τη μια πλάτη στην άλλη, για να πετύχει την απατηλή ανακούφιση» (Μαρξ).

«Ο άνθρωπος δεν πρέπει να γίνεται σκαλοπάτι για να ανεβαίνουν άλλοι» (Ρήγας Φεραίος).

«- Δυστυχισμένε μου λαέ και περιφρονημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» (Βάρναλης).

- Στο επερχόμενο 16ο Συνέδριο το Κόμμα μας να δώσει περισσότερη σημασία στη διαφώτιση - καθοδήγηση στην ύπαιθρο. Με τις ΚΟΒες της υπαίθρου, και ιδίως των χωριών, οι Νομαρχιακές Επιτροπές να έρχονται σε συχνότερες επαφές μαζί τους. Σε πολλές ΚΟΒες το «Ρ» λίγοι τον διαβάζουμε. Και όπως γνωρίζετε, σύντροφοι, οι ΚΟΒες αυτές είναι τα κύτταρα του Κόμματος. Παραλίγο, κατέληξε να έρχονται στα χωριά οι υποψήφιοι του Κόμματός μας, όπως έρχονται προεκλογικά οι υποψήφιοι «βουλευτάδες» των αστικών κομμάτων. Το Κόμμα μας δέχεται προτάσεις, θέσεις, παρατηρήσεις, ακόμα και εποικοδομητική κριτική, πάντα στα όρια και πλαίσια του Καταστατικού και του Προγράμματός του.

- Οι καταξιωμένοι αγωνιστές σύντροφοι, Θεωνάς και Κωστόπουλος, ουδέποτε θα καταδεχτούν να γίνουν αποστάτες του Κόμματος που μέσα από αυτό αγωνίστηκαν και αναδείχτηκαν. Πλανώνται οι αντίπαλοί μας, οι θεληματάρηδες και τα εξαρτημένα φερέφωνα της άρχουσας αστικής τάξης.

Εμείς οι κομμουνιστές και όλοι οι προοδευτικοί αγωνιστές του Μετώπου σκεφτόμαστε σωστά και όπως είπε ο Ρήγας Φεραίος, Βιέννη 1786, «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται σωστά».

«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

Συντροφικά

Νύμφες Κέρκυρας

Δεκαεφτά Νοέμβρη 2000

Κάθε 17 του Νοέμβρη το Πολυτεχνείο ανασταίνεται.

«Οι νεκροί ήρωες του Πολυτεχνείου, ακόμα είναι αμέτρητοι για να εκφωνηθεί σωστά το προσκλητήριο».

Οπως είναι γνωστό, ο μαρξισμός - λενινισμός αποδέχεται ότι μέσα στον ταξικό αγώνα, στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, η Εργατική Τάξη και οι σύμμαχοί της συγκρούονται με τις δυνάμεις του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού σε τρία (3) μέτωπα ταξικά. Αυτά είναι τα εξής: Το Πολιτικό, το Οικονομικό, και το Ιδεολογικό. Σε αυτά τα τρία Μέτωπα είναι σωστό και χρήσιμο στις σημερινές συνθήκες του ιμπεριαλισμού να εντάξουμε τα διάφορα δευτερεύοντα κοινωνικά μέτωπα ταξικής πάλης (Παιδείας, Υγείας, Πολιτισμού κλπ.) σε ένα τέταρτο Μέτωπο, το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ. Τα μέτωπα αυτά είναι αυτοτελή και έχουν ορατά διαχωριστικά στοιχεία, το καθένα ξεχωριστά. Αλλά και διαπλέκονται το ένα με το άλλο. Την κυρίαρχη προτεραιότητα του ενός ή του άλλου Μετώπου την καθορίζουν οι εκάστοτε κοινωνικές και άλλες συνθήκες στη μια ή στην άλλη χώρα, όπου διεξάγεται ο ταξικός αγώνας. Καθώς βέβαια και οι εκάστοτε διεθνείς συνθήκες της δοσμένης εποχής.

Ωστόσο, η μεγάλη ιστορική και ιδεολογικοπολιτική σημασία του Ιδεολογικού Μετώπου είναι ότι, εκτός από την αναγκαιότητα της αυτοτελούς παρουσίας του, έχει το προνόμιο και την ταξική αγωνιστική υποχρέωση να δίνει την παρουσία του και σε όλα τα άλλα μέτωπα ταξικής πάλης, προκειμένου να φωτίζει ιδεολογικά, όλες τις πλευρές και πτυχές τους.

Με την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε και τη σπουδαία υποθήκη - σκέψη του Μαρξ, ότι «στον ταξικό αγώνα ο νους του είναι η Φιλοσοφία, ενώ η ψυχή του είναι το Προλεταριάτο». Πράγμα, που σημαίνει, πάλι κατά τον Μαρξ, ότι «Η Φιλοσοφία βιώνεται στο Προλεταριάτο και καταξιώνεται από το Προλεταριάτο». Δυο βασικές μεγαλοφυείς ταξικές ιδέες του Μαρξ, που, εκτός των άλλων, υποδηλώνουν και την αναγκαιότητα της ιδεολογικής πάλης και της μόνιμης ύπαρξης του Ιδεολογικού Μετώπου, σαν απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιτυχία της ταξικής πάλης και στα άλλα τρία Μέτωπα. Και, φυσικά, επίτευξης της ιστορικής αποστολής της Παγκόσμιας Εργατικής Τάξης, που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ενα σοβαρό ζήτημα, που αφορά το Ιδεολογικό Μέτωπο, είναι ότι η ανυπαρξία του δυσκολεύει την επιτυχία του ταξικού αγώνα, όλων των πλευρών του και μετώπων του. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις η ανυπαρξία του αυτή ανοίγει διόδους να περάσουν μέσα στο ταξικό κίνημα, αλλά και στο ίδιο το κόμμα, οπορτουνιστικές αντιλήψεις δεξιού και «αριστερού» αναθεωρητισμού (δογματισμού και σεχταρισμού), σαν αυτές του «οικονομισμού» και «ρεφορμισμού», μέσα στο εργατικό κίνημα. Καθώς και του υπαρκτού «Μισο-μαρξισμού», με την εξοστράκιση του Διαλεκτικού Υλισμού από την ιδεολογικο-πολιτική εσωκομματική δουλιά και από το Ιδεολογικό Μέτωπο.

Για να μπορέσει το Ιδεολογικό Μέτωπο να ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή και στα συγκεκριμένα καθήκοντά του στον ταξικό αγώνα, σαν κυρίαρχο Μέτωπο πάλης, πρέπει να ανταποκρίνεται στις ακόλουθες υποχρεώσεις του: - Καθορίζει τον κύριο βασικό ιδεολογικό κίνδυνο (αριστερό ή δεξιό). - Δίνεται η δυνατότητα στα μέλη του Κόμματος και στο εργατικό κίνημα να γνωρίσουν την Κοσμοθεωρία του Κόμματος και της Εργατικής Τάξης, το μαρξισμό - λενινισμό.

- Το Κόμμα υπερασπίζεται την Κοσμοθεωρία του ενάντια σε όλες τις ιδεολογικές επιβουλές της αστικής ιδεολογίας.

- Το Κόμμα υπερασπίζεται τον επιστημονικό χαρακτήρα του μαρξισμού, όχι μονάχα μέσα από τα επιστημονικά μνημεία του, αλλά και κυρίως μέσα από τις καινούριες κατακτήσεις της επιστήμης και συγκεκριμένα τις επιστημονικές κατακτήσεις των επαναστάσεων των φυσικών επιστημών, του 20ού αιώνα. - Μνημειακή είναι η υποθήκη του Λένιν σχετικά με την υποχρέωσή μας αυτή. Λέει λοιπόν ο Λένιν: «Ο μαρξισμός δεν είναι απλώς μια επιστήμη, αλλά η μόνη επιστήμη της εποχής μας. Αρκεί να επιβεβαιώνεται ο Υλισμός του με τις εκάστοτε επιστημονικές ανακαλύψεις των Φυσικών Επιστημών». Τι έχουν κάνει οι μαρξιστές επιστήμονες στην Ελλάδα, που βρίσκονται μέσα ή έξω από το Κόμμα, για να επιβεβαιώσουν τη μεγάλη αυτή υποθήκη του Λένιν;

- Το Κόμμα εκλαϊκεύει την κοσμοθεωρία του μέσα στην εργατική τάξη και τα πλατιά στρώματα των κοινωνικών συμμάχων του.

- Η ανυπαρξία του Ιδεολογικού Μετώπου μέσα στο κόμμα, αλλά και έξω από αυτό, ιδιαίτερα στο εργατικό κίνημα, δημιουργεί μια σειρά άσχημες καταστάσεις και ποικίλα προβλήματα, που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ταξικού αγώνα σε όλα τα αγωνιστικά μέτωπα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό). Καθώς επίσης και την πραγματοποίηση των στρατηγικών στόχων του Κόμματος, όπως η επιδημία του «αριστερού» σεχταρισμού που με την παρουσία του μέσα στις οργανώσεις του Κόμματος εμποδίζει την ανάπτυξη του ΑΑΠΜ. `Η ακόμα εμποδίζει τη συγκρότηση μιας σωστής Οργανωτικής Πολιτικής του Κόμματος, απαραίτητης για τη σωστή λενινιστική αντιμετώπιση, κυρίως των οργανωτικών προβλημάτων του, όπως, λ.χ., το πρόβλημα της κοινωνικής σύνθεσής τους, το πρόβλημα στελεχών, το πρόβλημα των ΚΟΒ, το πρόβλημα της απόσπασης της καθοδήγησης από τη Βάση, το πρόβλημα της οργανωτικής και τεχνικής προετοιμασίας, καθώς και άλλων εξίσου σοβαρών οργανωτικών προβλημάτων.

Σαν Επίλογος: Μερικές υποδείξεις για την αντιμετώπιση των αδυναμιών αυτών που αναφέρονται σε αυτό το συνοπτικό άρθρο.

- Ριζική αντιμετώπιση του μισο-μαρξισμού, που σήμερα συνιστά τον κύριο ιδεολογικό κίνδυνο στο Κόμμα, και των μικροαστικών φορέων του στο Ιδεολογικό Μέτωπο, μέσα σε όλα τα επίπεδα του Κόμματος, με την παράλληλη αντιμετώπιση των δεξιών και «αριστερών» οπορτουνιστικών και αναθεωρητικών αντιλήψεων, που εμφανίζονται μέσα στο Κόμμα και σε όλα τα μέτωπα πάλης. Με την παράλληλη αντιμετώπιση του μικροαστισμού και των φορέων του, που, εκτός των άλλων, εμποδίζουν και τη λενινιστική λειτουργικότητα και οργανωτική ανάπτυξη του Κόμματος.

- Η ανάπτυξη του Ιδεολογικού Μετώπου προϋποθέτει και μερικά βασικά μέτρα, όπως:

α. - Το διαχωρισμό μέσα στο ΠΓ της ευθύνης του Γραμματέα του Κόμματος από την ευθύνη του υπεύθυνου της Ιδεολογικής δουλιάς.

β. - Κάθετη οργανωτική καθοδήγηση της Ιδεολογικής δουλιάς μέσα στα καθοδηγητικά όργανα από το ΠΓ ως τις ΚΟΒ, με τη συγκρότηση αντίστοιχων Ιδεολογικών Επιτροπών.

γ. - Ανάπτυξη Επιστημονικής Ερευνας σε όλα τα επίπεδα, με την παράλληλη συγκρότηση κομματικών οργανώσεων (Αχτίδων και ΚΟΒ) σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, οι οποίες θα αποτελέσουν το βασικό πυρήνα έρευνας και παραγωγής ιδεολογίας, που σήμερα στην ουσία δεν υπάρχουν, και οι οποίες θα αποτελέσουν το βασικό πυρήνα των ΚΜΕ σε όλη τη χώρα. Φυσικά, με την ένταξή τους σε αυτές, όλων των κομμουνιστών ερευνητών της χώρας.

Συγγραφέας - ερευνητής του ΚΜΕ

Η ζωή, όμως, προχωράει και εκτός από το συνέδριό μας έχουμε και τα καθημερινά ερωτήματα για όλο και νέα ζητήματα που αυξάνονται, με πολύ γρήγορους ρυθμούς και εμείς δεν έχουμε κάνει κάποια ιδιαίτερη πρόοδο. Στο να συζητάμε, δηλαδή, αυτά τα προβλήματα και να δίνουμε τις προτάσεις μας ή τη λύση που εμείς βλέπουμε (όπως: ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι σοσιαλιστικές χώρες και η ΕΕ ισχυροποιείται. Εμείς τι κάνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο. μήπως υπάρχουν και άλλες μορφές πάλης; - ή περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για την αυτοδιάλυση της ΕΕ για να αποδεσμευτεί και η χώρα;) Για τις διάφορες μορφές ιλιγγιώδους ανάπτυξης διάφορων κλάδων της επιστήμης μήπως θα έπρεπε να κάνουμε ημερίδες προβληματισμού και ανταλλαγής απόψεων, προκειμένου να διαμορφώσουμε θέσεις;. Για τα καθημερινά ζητήματα που προβληματίζουν τους εργαζόμενους τον απλό λαό θα έπρεπε να έχουμε άμεσες και καθοριστικές απαντήσεις όχι με την αρνητική τοποθέτηση απέναντι στις κυβερνητικές θέσεις ή των άλλων αστικών κομμάτων, αλλά με ταυτόχρονη παρουσίαση των δικών μας θέσεων. Μέσα σε αυτά τα προβλήματα προκύπτει και η παγκοσμιοποίηση από τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με προεξάρχουσα τις ΗΠΑ. Βέβαια, πολύ σωστή η κίνηση από το κόμμα μας για τις δεθνείς συναντήσεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην Αθήνα, αλλά μήπως θα έπρεπε να διερευνηθεί η δυνατότητα σύγκλησης από την πλευρά μας κομμουνιστικής διεθνούς;.

Σε ό,τι αφορά την εσωκομματική κατάσταση νομίζω ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Και στο ζήτημα της παραγωγής πολιτικής και στο ζήτημα ανάδειξης στελεχών. Και όσο τα ανώτερα κομματικά στελέχη δεν προχωράνε σε προσωπική αυτοκριτική και κρύβονται πίσω από τον απολογισμό δράσης του οργάνου που συμμετέχουν τόσο τα προβλήματα θα αυξάνονται. Οσο θα κρατιόνται κρυφά από τα κ.μ. οι θέσεις και οι απόψεις πρωτοκλασάτων στελεχών θα έχουμε συνέχεια νέα προβλήματα. Μήπως θα πρέπει να επανεκδοθεί το εσωκομματικό δελτίο που θα αποτελέσει και βήμα προβληματισμού;. Γιατί σίγουρα όταν το συνέδριο γίνεται σήμερα αντιμετωπίζει πιθανά τα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν μπορεί να προβλέψει στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το επόμενο συνέδριο όλα τα προβλήματα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να λέμε την άποψή μας μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος για τακτικότερες συζητήσεις. Και, βέβαια, υπάρχουν ζητήματα που ενδεχόμενα να μπορεί η ΚΕ να συζητάει και να δίνει λύσεις, αλλά υπάρχουν και ζητήματα που ίσως έπρεπε να γίνει σύγκληση πανελλαδικού σώματος (π.χ. συνεργασίες και είδος συνεργασιών για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ - Συνδικαλιστικό κίνημα και ΓΣΕΕ - εξακολουθούμε να έχουμε την άποψη ένα σωματείο μία ομοσπονδία μία ΓΣΕΕ; - Στα πλαίσια του Μετώπου εξακολουθεί να υπάρχει η θέση για συσπείρωση με βάση το πρόβλημα, ώστε σταδιακά να φτιαχτεί και το μέτωπο ή θέλουμε στο σύνολο των προβλημάτων συσπείρωση και για τα επιμέρους αδιαφορούμε; ). Γιατί πράγματι υπήρξαν συνεργασίες που έγιναν με ευθύνη της ΚΕ και ορισμένες από αυτές έχουν αποδώσει με διάφορες προσωπικότητες μέχρι στιγμής(ΚΑΝΕΛΗ ΠΑΠΑΜΑΡΓΑΡΗΣ) και άλλες ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΑΝ. Δε θα έπρεπε να ενημερωθούμε τουλάχιστον, έστω και τώρα, για την κατάσταση που βρίσκονται οι συνεργασίες αυτές;. Και μάλιστα ίσως στο χώρο της ΤΑ να είναι ακόμα χειρότερη η κατάσταση με διάφορα άτομα που επιλέξαμε σαν επικεφαλής, αφού όπου εκτιμάμε ότι δεν πάμε καλά δεν αφήνουμε την ΚΟΒ να επιλέξει τη λύση που η ίδια θέλει με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις Δημοτικές Εκλογές και να ψαχνόμαστε.

Γιατί καλά κάνουμε και μεμφόμαστε τα στελέχη εκείνα που λένε την άποψή τους έξω από τα κομματικά όργανα και έξω από το διάστημα του προσυνεδριακού διαλόγου, αλλά η ηγεσία του Κόμματος κάνει ότι δεν ακούει και δε βλέπει τη συμπεριφορά Ζουράρι, ενώ παράλληλα όταν κάποιο κ.μ. εκφράσει κάποια διαφορετική άποψη μέσα στα εσωκομματικά πλαίσια φροντίζουμε να του πάρουμε το κεφάλι γιατί κάποιοι θεωρούν ότι έτσι προστατεύουν το κόμμα. Και αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα διαπιστώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς που έκαναν ζημιά στο κόμμα είναι τα στελέχη εκείνα που είναι οι «yes man» της εσωκομματικής μας δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατό να προχωράμε με αυτούς τους ρυθμούς χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται κριτική και αυτοκριτική και να μην παίρνονται μέτρα επίλυσης των ζητημάτων. ( Βέβαια, οι διαγραφές είναι μια μορφή λύσης αλλά βλέπουμε εμείς τα απλά μέλη μόνο το ένα σκέλος. Το άλλο μας το κρύβει η ηγεσία του κόμματος επιμελώς με αποτέλεσμα να βρίσκει εύφορο έδαφος για σπέκουλα και ο αστικός Τύπος και ο νεοαστικός (Αυγή ). Μήπως, κάποια από τα στελέχη του ΠΓ έχουν κυρίαρχες ευθύνες από τότε που προχώρησαν στη δημιουργία του ΣΥΝ και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες;

Γιατί πραγματικά μού είναι αδιανόητο από τη μια να κάνουμε συνεργασίες με διάφορες προσωπικότητες και να τις πριμοδοτούμε, προκειμένου να εκλεγούν βουλευτές ή ευρωβουλευτές ή επικεφαλής παρατάξεων για τις εκλογές στην ΤΑ και παράλληλα να μη γίνεται ανεκτό να γίνεται συζήτηση ακόμα και σε Αχτιδική Συνδιάσκεψη ή μέσα από τις στήλες του «Ρ» της διαφορετικής άποψης. Δεν είναι δυνατό να έχουμε κόμμα με δύο πρόσωπα. Αλλη αντιμετώπιση στους συνεργαζόμενους και άλλη στα κ.μ. ( αυτά που έχουν διαφορετική άποψη για την τακτική που ακολουθείται από το κόμμα και την εκφράζουν σύμφωνα με το καταστατικό). Αν δεν αποκατασταθεί η κομματικότητα και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, δύσκολα θα έχουμε παρέμβαση στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που πιστεύει ότι αυτά που λέμε είναι τα σωστότερα, αλλά δυσπιστεί να έρθει μαζί μας από τη μεταξύ μας συμπεριφορά. Και κάποιος ηλικιωμένος αγωνιστής της ΕΑ ( ΕΑΜικής ) με ρώτησε μετά τις τελευταίες εξελίξεις: Μήπως παιδάκι μου στο κόμμα τσακώνονται για την καρέκλα; Εκεί φτάσαμε άνθρωποι στενές επιρροές και ψηφοφόροι να δυσπιστούν.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΟΒ ΧΟΛΑΡΓΟΥ

Το κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ είναι ένα γεγονός ξεχωριστής σημασίας, γιατί με την κριτική και την όσο γίνεται πιο αντικειμενική αυτοκριτική, τις διαπιστώσεις και τις γνώμες του καθένα που αγαπά το Κόμμα και δουλεύει γι' αυτό, καταλήγουμε στις πιο σωστές αποφάσεις για ένα καινούριο ξεκίνημα με νέο παλμό και ενθουσιασμό. Ετσι η κατάθεση μιας γνώμης που πιθανόν να προσφέρει κάποια βοήθεια στην πραγματοποίηση του Προγράμματος του Κόμματος, δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Και αφού έχω γνώμη, έχω και υποχρέωση να την καταθέσω. Φυσικά, έχω γνώμη για όλα τα θέματα που απασχολούν το Κόμμα και τον ελληνικό λαό. Επίσης θα ήθελα να πω και για την ηρωική πορεία και τη συνέπεια της πολιτικής του ΚΚΕ και για την αυτοθυσία και ηρωισμό των μελών του. Ομως θα μπω κατ' ευθείαν στο ένα θέμα που διάλεξα και ελπίζω να τα καταφέρω, αν όχι και να το αναπτύξω, όπως και όσο πρέπει μέσα σε 1.200 λέξεις, τουλάχιστον να πω ξεκάθαρα την άποψή μου χωρίς να παρεξηγηθώ. Γράφω ελεύθερα, γιατί πιστεύω ότι ανήκω σ' ένα σύνολο όπου οι προσωπικοί εγωισμοί δεν έχουν (δεν πρέπει να έχουν) θέση.

Το θέμα μου είναι ο τηλεοπτικός σταθμός «902». Για να προλάβω κάθε πιθανή παρεξήγηση, δηλώνω ότι αν μου πρότειναν τη θέση του οργανωτή ενός τηλεοπτικού σταθμού, θα αρνιόμουν γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Υστερα από τόσες δεκαετίες σε ντόπιους και ξένους τηλεοπτικούς σταθμούς, δεν έχω καμία σχέση μ' αυτή τη δουλιά. Πρέπει να ντρέπομαι; Είμαι ηθοποιός και ξέρω να παίζω ρόλους, ο σκηνοθέτης ανεβάζει έργα, ο σκηνογράφος κάνει τα σκηνικά, ο συγγραφέας γράφει κτλ. Ο καθένας έχει την ειδικότητά του. Μπορεί κάποιος να είναι καλός σε μία και σε δύο και τρεις ειδικότητες. Ομως η μόνη ειδικότητα που είναι απαραίτητη, είναι η ειδικότητα της δουλιάς που αναλαμβάνεις.

Κάθε φορά που μίλησα για τη φτώχεια του προγράμματος του «902» σε κάποιον υπεύθυνο, η απάντηση ήταν η ίδια στην ουσία: Δεν έχουμε λεφτά. Δηλαδή, δε θα έχουμε ποτέ σταθμό; Κανείς από μας δεν πιστεύει ότι το ΚΚΕ θα γίνει ποτέ πλούσιο. Και τα διπλά λεφτά να είχε, θα συναγωνιζόταν σταθμούς με Βαρδινογιάννη, Λαμπράκη, Κόκκαλη, Τεγόπουλο κλπ. Ο σταθμός μας δεν μπορεί να προχωρήσει με λογική λογιστή. Τόσα λεφτά έχουμε, τόσα προγράμματα δείχνουμε. Με τέτοια νοοτροπία δεν μπορεί να επιζήσει σταθμός και οι λίγοι τηλεθεατές θα γίνουν λιγότεροι. Πριν προχωρήσω, θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω και τα θετικά πράγματα που πέτυχε ο σταθμός και που δεν είναι λίγα. Πρώτο, χάρη στην αυτοθυσία των υπευθύνων, των εργαζόμενων και των συνεργατών του σταθμού, τα κατάφερε να επιζήσει. Δεύτερο, με τα φτωχά μέσα που διαθέτει, τα κατάφερε να κάνει πρόγραμμα πιο επαγγελματικό και τρίτο, και σπουδαιότερο, έχει δημιουργηθεί ένα πεπειραμένο επιτελείο από τεχνικούς, από παρουσιαστές, από εκφωνητές, από ρεπόρτερ, από θεωρητικούς και σίγουρα υπάρχει μεγάλη εφεδρεία από ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για όλα αυτά λοιπόν αξίζει στο «902» ένα μεγάλο και ειλικρινές ΕΥΓΕ.

Ομως ας πάμε πίσω σ' αυτό που θέλω να στηρίξω. Υπάρχει και μια άλλη ειδικότητα που χρειάζεται για τη λειτουργία ενός σταθμού και ο «902» πάντα, κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν έχει άνθρωπο με τέτοια ειδικότητα. Οταν αποκτήσει, ας του δώσει όποιο τίτλο θέλει. Εγώ, σ' αυτό το κείμενο θα το βαφτίσω «Στρατηγό», για να κάνω πιο απλή τη συνεννόηση μεταξύ μας.

Λοιπόν, όπως ο ακροβάτης πρέπει να έχει γυμνασμένο κορμί, ο τραγουδιστής φωνή και η μπαλαρίνα πόδια, έτσι και ο τηλεοπτικός σταθμός πρέπει απαραίτητα να έχει το «Στρατηγό» του, που θα έχει το γενικό πρόσταγμα. Αυτός θα δημιουργήσει και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα. Αυτός θα χρησιμοποιήσει το επιτελείο που υπάρχει και όλες τις εφεδρείες σκηνοθετών, ηθοποιών, συγγραφέων, κτλ. Τις επιμέρους ειδικότητες, δηλαδή. Ο «902» είναι απαραίτητος στο κίνημα και στην πολιτική μας, είναι ένα σπουδαίο μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο μας. Δεν πρέπει να μας φύγει από τα χέρια και να γίνει όπλο μόνο της κυβέρνησης, που μαζί με τη φιλική της αντιπολίτευση προσπαθούν να μας κλείσουν όλες τις πόρτες. Ο «902» πρέπει να αναπτυχθεί και να προκόψει. Γι' αυτό είναι απαραίτητος και ο άνθρωπος που θα βρει τρόπους να προσελκύσει πρώτα πρώτα τους δικούς μας ανθρώπους και σιγά σιγά να αποκτήσουμε ένα γενικότερο κοινό. Ενα μελετημένο πρόγραμμα θα έχει περισσότερη ακροαματικότητα και θα φέρει και περισσότερα λεφτά από διαφημίσεις. Ο «902» πρέπει να είναι αυτοσυντήρητος, να βγάζει τα έξοδά του και σιγά σιγά και κέρδος. Μία παρένθεση για ένα παράδειγμα. Στη δεκαετία του '70 η «Κράισλερ», η τρίτη μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία της Αμερικής, μαζί με την «Τζένεραλ Μότορς» και τη «Φορντ» πήγανε για κλείσιμο. Προσέλαβε τον Lee Lacocca να οργανώσει την εταιρία. Σε οκτώ (8) μήνες η «Κράισλερ» ήρθε πρώτη στις πωλήσεις. Αυτό είναι ειδικότητα. Ενα δεύτερο παράδειγμα και τελειώνω με τα παραδείγματα. Δεν υπήρχαν χρήματα για ν' ανέβει ένα έργο που χρειαζόταν για σκηνικό ένα παλάτι Μυκηναϊκής εποχής. Τότε το σκηνικό θα στοίχιζε κάπου δέκα σημερινά εκατομμύρια. Το έκανε ο Τσαρούχης χωρίς κόστος. Μάζεψε παλιά άχρηστα ξύλα, τα κάλυψε με σχισμένα και βαμμένα σεντόνια κι έκανε ένα παλάτι. Ενα παλάτι που κουβαλούσε ολόκληρη ιστορία και όλο το τραγικό μεγαλείο. Χωρίς τον Τσαρούχη (ειδικό) δε θα ανέβαινε το έργο. Αν δεν υπήρχε ο Lee Lacocca (ειδικός), μπορεί η Κράισλερ να είχε κλείσει. Αν ένας από αυτούς τους δύο αναλάμβανε τον «902» μπορεί να αποτύγχανε και να τον έκλεινε. Γιατί αυτό είναι άλλη ειδικότητα. Ο «Στρατηγός» δεν είναι απαραίτητο να είναι κομμουνιστής. Απαραίτητο είναι να δημιουργεί ένα σταθμό επιτυχημένο και φυσικά να πειθαρχεί στη γραμμή του Κόμματος.

Φυσικά αυτός ο ειδικός άνθρωπος πρέπει να πληρωθεί. Από πολλά έως λίγα. Δε θα υπάρξει βέβαια αντίρρηση από μέρους μας αν υπάρξει προσφορά για λίγα ή για καθόλου. Μπορεί να είναι κανένας ξένος κυνηγημένος από τα προδομένα ανατραπέντα σοσιαλιστικά κράτη ή κανένας νεότερος που θα χρησιμοποιήσει τον «902» σαν σκαλοπάτι για να κάνει καριέρα αργότερα στα αστικά κανάλια, όπως ακριβώς μερικοί δημοσιογράφοι που χρησιμοποίησαν το «Ριζοσπάστη» για σκαλοπάτι για να πραγματοποιήσουν το ιδανικό τους... το χρήμα. Τουλάχιστον αυτός θα μας αφήσει ένα πρόγραμμα. Αυτά. Είπα ό,τι μπορούσα να πω μέσα στις μετρημένες λέξεις. Ο «Στρατηγός», τώρα, ας ζυγίσει τις δυνάμεις του και ας δει πώς θα νικήσει τον πάνοπλο αντίπαλο. Ας είμαστε αισιόδοξοι. Εξάλλου και λεφτά απεριόριστα να είχαμε, ούτε τη «Λάμψη» θα ανεβάζαμε, ούτε τα αίματα και το πορνό θα δείχναμε, ούτε θα δείχναμε τον Λαλιώτη και την Αγγελοπούλου στο ελικόπτερο να κοιτάνε τις πλημμύρες και σίγουρα να σκέφτονται: «Κοίτα τι τραβάνε τα ζώα».

Τελειώνοντας, θέλω να πω άλλη μια φορά ΕΥΓΕ σε όλους αυτούς που κράτησαν το σταθμό ζωντανό. Τώρα, σκοπός του «902» πρέπει να πάψει να είναι η επιβίωση, αλλά να γίνει όπλο διαφώτισης και προσέλκυσης νέων οπαδών για το Κόμμα και το ΑΑΔΜ κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος που προσφέρεται να θυσιαστεί γι' αυτό το σκοπό, αλλά μόνο ένας Ειδικός. Πρωτότυπο πρόγραμμα, γοργοί ρυθμοί και μακριά από πλήξη. Η πλήξη σκοτώνει και το δίκιο.

Προχωρούμε με αισιοδοξία και σιγουριά.

Πιστεύω ότι επισημαίνοντας κάποια πράγματα θα βάλω ένα λιθαράκι στην καλή διεξαγωγή και στις σωστές αποφάσεις του Συνεδρίου μας. Σας στέλνω αυτή την επιστολή. Το ίδιο πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνουν όλα τα κομματικά στελέχη και μέλη, φίλοι και οπαδοί, όλοι οι εργαζόμενοι, όσοι πιστεύουν ότι η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι μονόδρομος αλλά υπάρχει και ο δρόμος του αγώνα της εργατικής τάξης, των αγροτών, των φοιτητών, μαθητών, μικρομεσαίων και όλων των στρωμάτων που πλήττονται από την πολιτική της υποτέλειας που ακολουθεί η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Σύντροφοι, το 16ο Συνέδριο είναι ένα ιστορικό γεγονός για το 2000 και πιστεύω ότι θα πρέπει να πάρει θαρραλέες αποφάσεις.

Αυτό που θέλω να επισημάνω ιδιαίτερα είναι η επαγρύπνηση και η περιφρούρηση του Κόμματος. Δε θα πρέπει να χαϊδεύουμε οπορτουνιστές, ρεβιζιονιστές και ρεφορμιστές, γιατί αυτοί δουλεύοντας υπογείως δημιουργούν ομάδες και την κατάλληλη στιγμή (προεκλογικά ή προσυνεδριακά) κάνουν ζημιά στο Κόμμα.

Τέτοια κρούσματα είχαμε πολλά από οπορτουνιστές - τα ονόματα των οποίων δε θέλω να αναφέρω και πιστεύω ότι ούτε το Συνέδριο θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους, δίνοντάς τους αξία.

Λύση για την αποφυγή τέτοιων καταστάσεων είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση (μαρξιστική-λενινιστική) στα κομματικά στελέχη και μέλη, ώστε να μην παρασύρονται από τα συναισθήματά τους, επειδή ανήκουν στην ίδια ΚΟΒ και να ακολουθούν κάποιους τέτοιους «καθοδηγητές» ακόμα και όταν αυτοί δουλεύουν ενάντια στο Κόμμα. Ο μπαρμπα-Κώστας ο Λουλές έλεγε - και θα πρέπει να το εμπεδώσουμε καλά - ότι «εάν δεν υπήρχε ΚΚΕ, δε θα υπήρχε και Λουλές».

Πήραμε λοιπόν κάποιους οπορτουνιστές από την αφάνεια, τους κάναμε γνωστούς στο πανελλήνιο και παγκοσμίως ακόμη, για να μας πολεμούν; Κάτι τέτοιες αφορμές ψάχνουν τα ΜΜΕ για να τους αναδείξουν «αδικημένους ήρωες», για να ανεβάσουν θεαματικότητα (ιδιαίτερα το συγκρότημα του Ταύρου) και ας μην τους ήθελαν ούτε στο κατώφλι τους όσο ήταν στο ΚΚΕ.

Ενα άλλο θέμα που θα πρέπει να προσέξουμε, σύντροφοι, είναι το να μεταφέρονται οι ομιλίες των συντρόφων που παίρνουν μέρος σε συνδιασκέψεις, αχτίφ, συνέδρια, στις ΚΟΒ ώστε να μπορούν να σχηματίσουν γνώμη για τους συντρόφους που τους εκπροσωπούν και εάν η εκπροσώπηση είναι σωστή και ανταποκρίνεται στις απόψεις τους.

Συντροφικά

Τρίκαλα

Τα κόμματα έχουν ανάγκη οικονομικών πόρων. Τέτοιους πόρους τα αστικά κόμματα τους βρίσκουν είτε απευθείας από το Κεφάλαιο, είτε μέσω της κρατικής χρηματοδότησης που έχει θεσπιστεί, ώστε μέσω του κρατικού προϋπολογισμού (δηλαδή από τα έσοδα του κράτους που ως γνωστόν στο μέγιστο βαθμό προέρχονται από τη φορολογία των εργαζόμενων και διαχειρίζονται κατά το δοκούν οι αστοί) να χρηματοδοτούνται τα κόμματα. Είναι φανερό πως όποια κόμματα έχουν και άλλες εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης δεν εξαρτώνται απόλυτα από το αστικό κράτος. Τι γίνεται όμως με αυτά, που ως κύρια πηγή χρημάτων έχουν την κρατική επιχορήγηση; Τι επιπτώσεις έχει αυτό τόσο στην πολιτική τους πρακτική (ου μην αλλά και στην ιδεολογία τους), αλλά και σ' αυτή καθ' αυτή την ύπαρξη και λειτουργία τους; Γιατί βέβαια οι αστοί, όργανο των οποίων είναι το κράτος στην κοινωνία που ζούμε, δε δίνουν τίποτα χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα.

Τα παραπάνω, αφορούν άμεσα το Κόμμα μας. Στις Θέσεις και ειδικότερα στην ακροτελεύτια θέση αρ. 58 επισημαίνεται η δυσχερής οικονομική του κατάσταση. Η παράθεση των στοιχείων για την οικονομική κατάσταση του Κόμματος, πέρα του ότι σίγουρα θα κούραζε τους μη εθισμένους στη μελέτη των αριθμών, ίσως δεν είναι και σκόπιμο να αναφερθούν στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, υπάρχουν στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου κομματικού μέλους που θα τα αναζητήσει μέσω της κομματικής οδού.

Μετά από την προσεκτική μελέτη των στοιχείων για τα οικονομικά του Κόμματος, οδηγούμαστε σε ένα συμπέρασμα που γεννά μερικά ερωτήματα. Το συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα σήμερα από οικονομική άποψη εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από το αστικό κράτος. Δηλαδή εμφανίζεται το οξύμωρο να χρηματοδοτείται από αυτούς που διακηρύσσει ότι θα ανατρέψει.

Ερώτημα πρώτο: Γιατί μας χρηματοδοτεί ο εχθρός; Μήπως μας χρειάζεται ως άλλοθι; Ενδεχόμενη απάντηση: Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πρέπει να «ταΐζει» τα δικά του κόμματα. Αναγκαστικά δίνει και σε μας.

Ερώτημα δεύτερο και πλέον κρίσιμο: Τι θα κάνουμε εάν σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση; Για ένα αστικό κόμμα δεν μπαίνει θέμα εξάρτησης από τον κρατικό κορβανά. Για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα όμως, αυτό είναι κυρίαρχο ζήτημα, αφού η κρατική χρηματοδότηση μπορεί να λειτουργήσει σαν διαφθορείο των ηγετών του, μετατρέποντάς τους πρακτικά σε δημόσιους υπαλλήλους που εισπράττουν το μισθό τους μέσω της κρατικής επιχορήγησης. Η ιστορία διδάσκει ότι κανένα επαναστατικό κόμμα που εξαρτήθηκε οικονομικά από το αστικό κράτος δεν έκανε επανάσταση.

Ερώτημα τρίτο, εξίσου κρίσιμο με το προηγούμενο: Πώς αποδεσμευόμαστε από την κρατική επιχορήγηση, δηλαδή από τον κρατικό κορβανά; Οχι βέβαια μην παίρνοντας την επιδότηση, αλλά δημιουργώντας τέτοιες συνθήκες, ώστε να μην την έχουμε ανάγκη. Τούτο σημαίνει ότι: Πρέπει να έχουμε ζωντανές Οργανώσεις και ισχυρή επιρροή στις μάζες οι οποίες στην κρίσιμη στιγμή να πάρουν το Κόμμα στα χέρια τους. Να πάψουμε, δηλαδή, να είμαστε αιχμάλωτοι του εχθρού.

Από το τελευταίο ερώτημα προκύπτει και ένα άλλο: Τι μέτρα έχουν πάρει ή σκοπεύουν να πάρουν τα ανώτερα και ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος, ώστε μέσω της μαζικοποίησης των Οργανώσεων να είναι οι εργαζόμενοι η κύρια πηγή άντλησης χρηματικών πόρων για το Κόμμα και όχι η κρατική επιχορήγηση, με ό,τι αυτό σημαίνει σήμερα ή μπορεί να σημάνει στο μέλλον για την πολιτική αυτοτέλεια και την ιδεολογική καθαρότητα του ΚΚΕ;

Εν κατακλείδι: Η λήψη της κρατικής χρηματοδότησης είναι σωστή, μόνο αν αυτή είναι επικουρική και όχι η κύρια πηγή των εσόδων του Κόμματος.

Για την πρόταση του σ. Κεπέση (τι έλεγε ο σ. Νίκανδρος για το Στάλιν και όχι μόνο, πριν 10 μόλις χρόνια)...

Επειδή εκ του μη όντος (;) εμφανίστηκε στον προσυνεδριακό διάλογο και η πρόταση του σ. Κεπέση σχετικά με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τον Στάλιν, όπως και για την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και τον Νίκο Ζαχαριάδη (πρόταση που από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου πέρασε στις στήλες του αστικού Τύπου), ας δούμε τι υποστήριζε ο σ. Νίκανδρος για το Στάλιν πριν 10 χρόνια σε σημείωμά του, στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου για το 13ο Συνέδριο, που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» την 31η Οκτώβρη 1990.

Εγραφε, τότε, ο σύντροφος: «Συμφωνώ με τη Θέση 67¹ για την κοσμοθεωρία του ΚΚΕ. Η άποψη που υποστηρίζεται ακόμη από μερικούς για το "Μαρξισμό - Λενινισμό" (Μ-Λ), δεν είναι σωστή. Εξηγούμαι: Ο όρος Μ-Λ διατυπώθηκε από το Στάλιν. Εκανε επιλογές των ιδεών των Μ.Ε.Λ. Τις περιόρισε στα μέτρα του. Κάθε αντίθετη άποψη θεωρούνταν αίρεση. Οι συνέπειες έγιναν τώρα γνωστές. Εμποδίστηκε έτσι η πιο πέρα ανάπτυξη της θεωρίας. Να μείνουμε λοιπόν στον όρο Μ-Λ, θα ισοδυναμούσε με απάρνηση της ουσίας του επιστημονικού σοσιαλισμού. Με παραίτηση του Κόμματος, για πιο πέρα ανάπτυξη της κοσμοθεωρίας μας, που πλουτίζεται από τις εξελίξεις της ζωής και της επιστήμης. Εξάλλου ο Μ-Λ σ' όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε η ιδεολογική βάση του "γραφειοκρατικού μοντέλου" που καταδικάσαμε για τις σοβαρές συνέπειές του. Αυτονόητο, λοιπόν, ότι πρέπει να συμφωνήσουμε στην ουσία της θέσης 67». Τον Στάλιν που έκανε όλα αυτά, θέλει να αποκαταστήσουμε ο σ. Κεπέσης;

Για τις απόψεις του σχετικά με τον Νίκο Ζαχαριάδη, επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος, παραπέμπω όποιον ενδιαφέρεται στα βιβλία του συντρόφου και ειδικότερα στο: «Η δίκη μου και όχι μόνο».

Στο ίδιο σημείωμά του, στον προσυνεδριακό διάλογο του 13ου Συνεδρίου, ο σ. Κεπέσης έγραφε: «Εκφράζω ολόψυχα την αλληλεγγύη μου στο ΚΚΣΕ για την ΠΕΡΕΣΤΡΟΪΚΑ, για ένα δημοκρατικό, ανθρώπινο σοσιαλισμό. Για το σκοπό αυτό ευελπιστώ». Τέλος, άφηνε αιχμές για τη μη εκλογή του στην ΚΕ του ΚΚΕ στο 12ο Συνέδριο, σε βάρος του σ. Χαρίλαου Φλωράκη.

ΚΟΒ Ριζοσπάστη

1) Η θέση 67 πρότεινε την αντικατάσταση του όρου Μαρξισμός - Λενινισμός σαν κοσμοθεωρία του ΚΚΕ, με το εξής: «Κοσμοθεωρία του ΚΚΕ είναι η κοινωνικο-πολιτική, οικονομική και φιλοσοφική θεωρία που θεμελίωσαν οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν».

Οταν σήμερα εκδηλώνεται με τέτοια ένταση η επίθεση των δυνάμεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών, ενάντια σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η εργατική τάξη οδηγείται σε ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, όταν η μικρομεσαία αγροτιά και οι ΕΒΕ ξεκληρίζονται από την ΕΕ, όταν η ειρήνη κινδυνεύει καθημερινά από τη «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού, είναι λάθος να προβάλλεται σαν κυρίαρχο ζήτημα: «Ο τρόπος αντιμετώπισης των αντίθετων απόψεων μέσα στο ΚΚΕ» και μάλιστα από τα ΜΜΕ του εχθρού.

Ομως παραβιάσεις στο Καταστατικό δεν έκαναν μόνο, ούτε κυρίως, οι προσυνεδριακώς (!) διαγραφέντες:

- Δεν είναι άραγε παραβίαση του Καταστατικού η εκτός προσυνεδριακού διαλόγου ανυπόγραφη απάντηση στην καταστατικά διατυπωμένη άποψη Θεωνά; Δεν είναι αντίθετοι με το Καταστατικό οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί;

- Δεν ήταν απαράδεκτη και αντικαταστατική η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Κόμμα και την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, στο κατά τα άλλα εύστοχο άρθρο του σ. Κόφφα («Ρ» 21/9);

- Δεν ήταν αντικαταστατική ενέργεια η διατύπωση σε άρθρο γραμμής, από τη σ. Α. Παπαρήγα ότι τα συνδικάτα είναι «αστικοί θεσμοί» (ΚΟΜΕΠ τ.6/1998, σελ. 51-53)! Πότε, ποιο κομματικό σώμα, πότε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, πότε οι κλασικοί ανέπτυξαν μια τέτοια θέση, με τέτοιο τρόπο;

- Μήπως δε συνιστά αντικαταστατική ενέργεια η προώθηση αντικομματικών, σεχταριστικών, αναρχοσυνδικαλιστικών αντιλήψεων σε άρθρα γραμμής από τον Κομματικό Τύπο (ενδεικτικά και μόνο βλ. άρθρο της σ. Α. Αγκαβανάκη στην ίδια ΚΟΜΕΠ)! Είναι ποτέ δυνατόν να επιδιώκει η ΚΕ να κρατήσει εκτός προσυνεδριακού διαλόγου και να αιφνιδιάσει το Συνέδριο ή κάποιο άλλο Κομματικό Σώμα σε μία τόσο σοβαρή πολιτική πράξη όπως η οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος; Πολύ περισσότερο που σε ολόκληρη την ιστορία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (βλ. εκδ. ΣΕ) και μέχρι τις μέρες μας οι κομμουνιστές κάναμε αγώνα για να διαφυλάξουμε την οργανωτική ενότητα της εργατικής τάξης. Επιχειρήματα του τύπου «ήταν αλλιώτικος ο ρεφορμισμός», που ψελλίζουν ορισμένοι, μόνο σαν αποτέλεσμα άγνοιας και ιστορικοπολιτικής αμορφωσιάς μπορούν να εκληφθούν.

Είναι λοιπόν απόλυτα σωστό, πως πρέπει να καταδικάζουμε τις παραβιάσεις του Καταστατικού από όποιους και αν γίνονται, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Χρειάζεται να αναπτύξουμε κριτήρια επαγρύπνησης στους συντρόφους. Το Καταστατικό τα ορίζει με σαφήνεια και ισχύει για όλους!

Χρειάζεται να περιφρουρήσουμε το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, να περιφρουρήσουμε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. «Ελευθερία κριτικής και ενότητα δράσης» απαιτούσε ο Λένιν σε άρθρο του (τ. 13 σ. 130-131/ΜΜΒ σ.173-174) που κατακεραυνώνει οργανωτικές αντιλήψεις των μενσεβίκων.

Αλλωστε, όπως είναι αδύνατο να αναπτύσσεται η επιστήμη χωρίς συνεχή ανοιχτό διάλογο, χωρίς τη δοκιμασία της πράξης, το ίδιο αδύνατο είναι να αναπτύσσεται ο Επιστημονικός Κομμουνισμός χωρίς απροκατάληπτο, γόνιμο διάλογο, χωρίς τη ζύμωση διαφορετικών απόψεων (χωράει 1.200 λέξεις ανά τετραετία;), διαφυλάσσοντας πάντα την κοινή μαρξιστικολενινιστική αντίληψη - μέθοδο και την κοινή δράση. «Για να γίνουμε κόμμα μαζών, όχι μόνο στα λόγια, πρέπει να προσελκύσουμε σε όλες τις κομματικές υποθέσεις όλο και πιο πλατιές μάζες» τόνιζε ο Λένιν (τ.8 σ. 93-97/ΜΜΒ σ. 92- 96). Φυσικά η σιδερένια πειθαρχία των συνειδητών επαναστατών είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία, αν θέλουμε να παραμείνουμε Κόμμα, να μη γίνουμε σκορποχώρι. Οι σύντροφοι που φθάνουν να ισχυρίζονται πως «ο Λένιν τα έλεγε αυτά πριν από 90 χρόνια», που διαπιστώνουν (!) ότι «άλλαξαν οι συνθήκες», αποφεύγοντας μάλιστα κάθε διεξοδική και συγκεκριμένη ανάλυση, θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση το μαρξιστικολενινιστικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Συμπερασματικά, για την υλοποίηση της πολιτικής μας για το ΑΑΔΜ, δεν είναι επικίνδυνες μόνο οι δεξιές οπορτουνιστικές, αλλά και οι αριστερίστικες παρεκκλίσεις. Ο σ. Στάλιν προειδοποιούσε ότι ο κίνδυνος έρχεται πάντοτε από την πλευρά που τον περιμένεις λιγότερο, από την πλευρά που υποτιμάς!

Σημαντική συνεισφορά στην πείρα για το ξεδίπλωμα της μετωπικής πολιτικής μας είναι και η εξαιρετικά αξιόλογη και ανθεκτική στη δοκιμασία του χρόνου μελέτη του σ. Δημήτρη Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ στον αγώνα κατά του μοναρχοφασισμού» (εκδ. ΣΕ). Με παραστατικότητα και στοιχεία επισημαίνονται οι αδυναμίες στην τότε μετωπική πολιτική του Κόμματος, την περίοδο 1929-1936, δηλαδή μέχρι την αφομοίωση της νέας γραμμή του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς από το Κόμμα. Την περίοδο αυτή ανεξάρτητα από τις προθέσεις της τότε καθοδήγησης, σημειώνει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας (σ. 248): «το "πανελλαδικό", "παλλαϊκό", "πλατύ", "ενιαίο" μέτωπο από την άποψη της γραμμής και των μελών του δεν ήταν παρά μόνο μέτωπο του ΚΚΕ με τους οπαδούς του»!..

Σημείωση: Οι παραπομπές στον Λένιν είναι από τα «Απαντα» και από το βιβλίο «Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης» στη σειρά Μικρή Μαρξιστική Βιβλιοθήκη της ΣΕ.

ΚΟΒ Κεντρικών ΔΕΗ

Το πρόβλημα να είμαστε πειστικοί σ' αυτούς που απευθυνόμαστε για το μέτωπο έχει να κάνει και με τις απαντήσεις που δίνουμε σε βασικά ζητήματα. Ενα απ' αυτά που δεν πείθουμε, είναι η εξήγηση για το τι έγινε στις σοσιαλιστικές χώρες. Η συνδιάσκεψη δεν έλυσε το ζήτημα κι η απάντησή μας ότι για όλα έφταιγαν οι ηγεσίες, δεν είναι πειστική, ούτε μαρξιστική. Η πολύ σημαντική προσέγγιση που έκανε ο Κ. Κάππος με καθαρά ταξικά κριτήρια, αντιμετωπίστηκε με λιβελογραφήματα, παρ' όλο που εμείς οι ίδιοι λέγαμε ότι η συζήτηση συνεχίζεται. Το σίγουρο είναι ότι η σοσιαλιστική προοπτική δε θα γίνεται άμεση και συγκεκριμένη, αν δεν απαντήσουμε πειστικά στο τι έγινε και πολύ περισσότερο όταν διατηρούμε την πλήρη σύγχυση στο κεφάλαιο των Θέσεων που μιλάμε για την Κίνα, την Κορέα και το Βιετνάμ και βαφτίζουμε την παλινόρθωση του καπιταλισμού, σε προσπάθεια για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ενα άλλο ζήτημα που δεν απαντάμε πειστικά, είναι η περίοδος 1987-1990. Τα δεξιά λάθη που γίνανε σ' αυτό το διάστημα ποτέ δεν ειπώθηκαν με τ' όνομά τους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σήμερα ο Δ. Κωστόπουλος και οι άλλοι ρεφορμιστές και να νοσταλγούν τις μέρες του Συνασπισμού, των «μεγαλειωδών» κινητοποιήσεων με σύνθημα «αέρα να φύγει η χολέρα», των «κατακτήσεων», της τιμής του ψωμιού και του διορθωτικού της ΓΣΕΕ, των «θεσμικών αλλαγών» του Κουβέλη και του Κωνσταντόπουλου, της ρεαλιστικής πολιτικής του Φαράκου και του Ανδρουλάκη. Το ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι έγινε τότε και γιατί, είναι και αιτία για σημερινά λάθη. Η εκλογική μας συνεργασία με τους Κανέλλη και Ζουράρι, πέρα από τις προθέσεις, άλλαξε και την εικόνα του Κόμματος στον κόσμο. Ηταν σα να επιβραβεύουμε και εμείς αυτά που αντιπροσωπεύουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα του σταρ σίστεμ των ΜΜΕ, το στιλ διανοούμενου που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος γυρνάει γύρω του, που προκαλεί για να ασχολούνται μαζί του, που, κατά βάθος περιφρονεί το λαό και προσκυνά μια ελίτ ημιμαθών παράσιτων των παραθύρων των καναλιών, που έχει παντελή έλλειψη σεμνότητας. Ηταν αυτή η συνεργασία που μας αφόπλισε στα επιχειρήματα όχι μόνο των αριστεριστών αλλά και των έντιμων αριστερών, αφού μέχρι τώρα ξεχωρίζαμε γιατί οι εκπρόσωποί μας ήταν σεμνοί, μιλούσαν για την ουσία και όχι για τις εντυπώσεις, δε συμμετείχαν σε κίτρινες εκπομπές, δε βρίζανε. Και μάλιστα, η εικόνα αυτή γινόταν χειρότερη όταν από το ψηφοδέλτιό μας έλειπαν άνθρωποι με το ηθικό ανάστημα και τη σεμνότητα του Κ. Κάππου. Υπάρχουν τέλος, ζητήματα όπου δεν έχουμε πείσει ότι ερχόμαστε σε ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά αντίθετα καλοπροαίρετοι άνθρωποι θεωρούν την πρακτική μας καθεστωτική ή «μια απ' τα ίδια». Τέτοια ζητήματα είναι:

1. Η θέση μας απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες και τα φαινόμενα ρατσισμού και εθνικισμού στην Ελλάδα: Πέρα από τη θέση αρχών που το Κόμμα διακηρύσσει (αν και παλιότερα και εκεί υπήρξε πρόβλημα, όπως αυτή η απαράδεκτη ανακοίνωση του Συνδικάτου Οικοδόμων) ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει με πρωτοβουλία του Κόμματος. Κάποιες σκόρπιες προσπάθειες για να οργανωθούν συνδικαλιστικά οι μετανάστες, κάποιες προκηρύξεις στα αλβανικά, μια αξιόλογη κινητοποίηση για τους τσιγγάνους στην Πελοπόννησο, η εκπομπή στον «902». Αυτά μόνο, τη στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάσταση που βρισκόταν η Γερμανία ή οι ΗΠΑ στη δεκαετία του 1950. Ρατσισμός και εθνικισμός υπάρχει πολύ διαδεδομένος στην Ελλάδα και δεν εξαφανίζεται με ευχολόγια του τύπου «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές», ούτε βέβαια με περίεργες εθνικιστικές θεωρίες περί ελληνικότητας και ελληνικού πολιτισμού που αναπτύσσουν οι Κανέλλη και Ζουράρις. Οι προτεραιότητες του Κόμματος μετά τη δουλιά στην εργατική τάξη και τη νεολαία, νομίζω ότι θα πρέπει να κατευθυνθούν στη δουλιά στους μετανάστες, που στο κάτω κάτω αποτελούν το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας μας. Φαίνεται αστείο να γίνεται ολόκληρη καμπάνια για τις γελοιότητες του Γιαννόπουλου και να μην έχει γίνει κεντρική κινητοποίηση για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την πλήρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αλλοδαπών στην Ελλάδα, για τα εγκλήματα ρατσισμού στη χώρα μας. Και φυσικά κι εδώ θα πρέπει να περάσουμε σε αντεπίθεση, διεκδικώντας για τους μετανάστες τα δικαιώματα που πάγια διεκδικούσαμε για τους Ελληνες μετανάστες στη Δ. Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπως είναι η πλήρης ισότητα στην αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας και της κοινωνικής ζωής, η διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας και η ανάπτυξη της κουλτούρας τους, η δημιουργία και η ενίσχυση των μαζικών φορέων τους, η μεταφορά των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, η συμμετοχή τους στις εθνικές εκλογές της χώρας τους. Τέτοια αιτήματα πρέπει να γίνουν και αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με την καταπολέμηση του ρατσισμού κι όχι να φτάνουμε μαζικοί φορείς, όπως σύλλογοι γονέων να γίνονται η αιχμή του δόρατος του ρατσισμού και του εθνικισμού.

2. Οι θέσεις μας για τις εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα: Κι εδώ παρά τις θέσεις αρχών, η πράξη δεν αποδεικνύει το «πλην Λακεδαιμονίων», που πάντα χαρακτήριζε το ΚΚΕ στα φαινόμενα εθνικισμού. Η απαράδεκτη δήλωση του Χ. Φλωράκη του 1988 («... για το Κόμμα μας, μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», συνέντευξη Τύπου στη Θεσ/νίκη, «Ρ», 16.9.1988) που έσβηνε τη σλαβομακεδονική μειονότητα, που τόσα είχε προσφέρει στον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ, διορθώθηκε κάπως με τη συνεπή στάση μας στο ζήτημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ομως το πρόβλημα παραμένει και φάνηκε ακόμα και στα εκλογικά αποτελέσματα στη Θράκη και τη Δ. Μακεδονία. Το Κόμμα άμεσα πρέπει να διακηρύξει την υποστήριξή του στα δικαιώματα των Τούρκων και Πομάκων της Θράκης, των Σλαβομακεδόνων, των Βλάχων και Αρβανιτών, στα δικαιώματά τους για διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας, για την πολιτιστική και πολιτική έκφρασή τους, για ισονομία στην κοινή πατρίδα.

3. Η θέση μας για τη θρησκευτική ελευθερία: Κι εδώ, παρά τη θέση αρχών, η πρακτική μας δε συμβαδίζει. Πέρα από τη σύγχυση που δημιουργήθηκε για το θέμα των ταυτοτήτων με την εντύπωση ότι οι νεορθόδοξοι Ζουράρις και Κανέλλη εκπροσωπούν το Κόμμα, μερικά απαράδεκτα άρθρα του «Ριζοσπάστη», όπως εκείνο του σ. Ξένου ή τον τίτλο «Η κυβέρνηση ρίχνει λάδι στη φωτιά», δημιουργούν την εντύπωση ότι το Κόμμα προτιμά να μην αγγίζει το ζήτημα. Κι όμως, η σημαντική πρωτοβουλία για την καύση των νεκρών (που όμως δεν αξιοποιήθηκε όσο πρέπει, για να δείξει την υποκρισία του Συνασπισμού που εξαιρούσε αντισυνταγματικά τους ορθόδοξους), όπως και η πρακτική δεκάδων μελών μας που αρνούνται να συμμετέχουν στην υποκρισία και κάνουν πολιτικό γάμο και ονοματοδοσία ή η τελευταία μεγάλη πράξη του σ. Αυδή, πρέπει να ενισχυθούν. Μια συμβολική πρωτοβουλία, όπως η ορκωμοσία στη Βουλή χωρίς θρησκευτικό όρκο και πρόταση νόμου για πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας - κράτους με συγκεκριμένα μέτρα (εθνικοποίηση περιουσίας, κατάργηση θρησκευτικών, μισθοδοσίας κληρικών, θρησκευτικών τελετών στις κρατικές υπηρεσίες), θα έδειχνε σαφέστερα τη ρήξη μας και σ' αυτό το ζήτημα.

4. Η θέση μας για τους Ολυμπιακούς: Ενώ καταγγέλλουμε τόσο τις συνέπειες όσο και το χαρακτήρα, ακόμη δεν έχουμε θέση για ματαίωση της διεξαγωγής τους στην Αθήνα, αντίθετα συμμετέχουμε και σε αντιπροσωπείες. Δεν πρέπει να αφήνουμε καμιά αυταπάτη για το πώς θα γίνουν οι Ολυμπιακοί το 2004. Πρέπει άμεσα να πάρουμε θέση να μη γίνουν στην Ελλάδα και να οργανώσουμε κίνημα σ' αυτή την κατεύθυνση.

Συντροφικά

ΚΟ Βούλας

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα διεθνή μονοπώλια, η οικονομική ολιγαρχία ελέγχουν και καθορίζουν το οικονομικό και πολιτικό τοπίο στη χώρα μας. Μακρύ χέρι όλων αυτών είναι μία κυβέρνηση που πετσοκόβει οικονομικά το λαό μας. Η εργατική τάξη, οι μικρομεσαίοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, η αγροτιά, βρίσκονται στο στόχαστρο της εκσυγχρονιστικής επίθεσης. Εμφανίστηκαν νέοι όροι στο λεξιλόγιό μας, όπως απασχολήσιμος, ασφαλίσιμος, καταρτιζόμενος στη μόρφωση.

Βέβαια, μαζί με τον εκσυγχρονισμό συμβαδίζει και η κρατική καταστολή, όπως αγροτοδικεία, μαθητοδικεία, κήρυξη παράνομων απεργιών.

ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του ιμπεριαλισμού προβάλλει η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Το Μέτωπο αυτό θα το απαρτίζουν η εργατική τάξη, οι μικρομεσαίοι, γενικά οι άνθρωποι του μόχθου. Διαφωνώ με τη θέση 19 που λέει ότι στις γραμμές του ΑΑΔΜ συμπαρατάσσονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Οπως κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, πατριώτες, δημοκράτες, άνθρωποι που συμφωνούν και θέλουν να δράσουν για τα λαϊκά συμφέροντα σε αντίθεση με τις επιλογές των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Επίσης, να εξελιχθεί το Μέτωπο ως Κοινωνικοπολιτική Συμμαχία.

Σύντροφοι,

Κύριος αιμοδότης και συντονιστής αυτού του Μετώπου θα πρέπει να είναι το ίδιο το Κόμμα μας. Διαφωνώ ριζικά με τις συμμαχίες. Ολοι αυτοί που θέλουν να δράσουν για τα λαϊκά συμφέροντα ή ενάντια στα μονοπώλια και στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, μπορούν να το πράξουν μέσα από το Κόμμα μας. Η επιτυχία για τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων θα γίνει όταν εμείς ως κόμμα, με τις Θέσεις μας, τις απόψεις μας, τον αγώνα μας, προσπαθήσουμε να πείσουμε την εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους, τους ανθρώπους του μόχθου, να συγκροτήσουμε αυτό το ΑΑΔΜ πάλης. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ που διατηρούν την αυτοτέλειά τους και αύριο μεθαύριο θα ζητήσουν την αυτοδιάλυση του Κόμματος ή θα μεταπηδήσουν σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Πρέπει το Κόμμα μας να σταματήσει να γίνεται ΟΑΣΗ για κάποιους που τους κάναμε βουλευτές, αυτοπροβάλλονται μέσω του Κόμματός μας από τα τηλεοπτικά κανάλια, μέσω του «Ριζοσπάστη» έχουν αποκτήσει μόνιμη στήλη και διαφημίζουν τα περιοδικά τους. Ας θυμηθούμε επίσης τι έγινε την περίοδο '90-'91 με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Η εργατική τάξη σήμερα δέχεται μία ολομέτωπη επίθεση από κυβέρνηση και Οικονομική Ολιγαρχία του τόπου μας. Σύμμαχος τής κυβέρνησης είναι οι συναινετικές πλειοψηφίες στα κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Οι καθεστωτικές αυτές πλειοψηφίες έχουν απομαζικοποιήσει τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα και τους έχουν καλλιεργήσει την κουλτούρα του ατομικού βολέματος, του συμβιβασμού και της συναίνεσης. Ο μόνος υπερασπιστής της εργατικής τάξης σήμερα είναι η ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων με το συντονισμό τους από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, ΠΑΜΕ. Πρέπει να δοθεί μεγάλος αγώνας στα Πρωτοβάθμια Σωματεία, δηλαδή στους χώρους δουλιάς. Οι εργαζόμενοι περιμένουν αγωνιστικά ερεθίσματα για να μας ακολουθήσουν.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Απέναντι στις άγριες επιθέσεις του Νεοφιλελευθερισμού το Κόμμα μας είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε όλους τους αγώνες της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του φιλειρηνικού κινήματος συμμετείχαν χιλιάδες μέλη, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος μαζί με μεγάλα κοινωνικά στρώματα που είχαν απήχηση οι Θέσεις του Κόμματος, οι οποίοι σφυρηλατήθηκαν αγωνιστικά. Κομμουνιστής είναι αυτός που αγωνίζεται και βρίσκεται συνέχεια στο πεζοδρόμιο. Τεράστια είναι η συνεισφορά των μελών του Κόμματος, ειδικά στις εργατικές ΚΟΒ. Οι σύντροφοι εκτός από τα καθήκοντα του Κόμματος έχουν και τις συμμετοχές τους στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ειδικά τώρα τελευταία με την ενίσχυση και διάδοση των θέσεων του ΠΑΜΕ.

Ο «Ριζοσπάστης» αν και βελτιώθηκε σε επίπεδο προπαγάνδας και σε θεματολογία, δραστηριότητες του συνδικαλιστικού μας χώρου δεν τις δημοσιεύει. Ελπίζουμε ότι θα αλλάξει αυτή η κατάσταση προς το καλύτερο. Αντίθετα, το ραδιόφωνό του και ο «904», πάντα μέσω των συνεντεύξεων μάς έδινε βήμα για να εκφράσουμε τις απόψεις μας. Μπροστά μας έχουμε τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα. Εχουμε επεξεργαστεί ως συνδικαλιστικό κίνημα θέσεις και απόψεις γι' αυτό το ζήτημα. Θέλουμε το «Ριζοσπάστη» να είναι κοντά μας σε αυτή την προσπάθεια.

Μεγάλο βάρος πρέπει να δώσει η νέα Κεντρική Επιτροπή στα οικονομικά του Κόμματος. Να μην τα περιμένουμε όλα από τις έκτακτες οικονομικές εξορμήσεις. Να αξιοποιηθεί καλύτερα η τηλεόραση του «902». Να δημιουργηθούν για την ιδεολογική κατάρτιση μελών και στελεχών οι κομματικές σχολές. Στις σχολές αυτές θα μελετηθεί καλύτερα η Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία, η ιστορία του Εργατικού Κομμουνιστικού Κινήματος και θα αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις στη διαφώτιση και προπαγάνδιση των θέσεων του Κόμματος. Να ξαναγίνει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Πρέπει να εφοδιαστούμε με επιχειρήματα για να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες προκλήσεις στον εργασιακό και κοινωνικό χώρο που δραστηριοποιούμαστε. Η νέα ΚΕ πρέπει να διαμορφώσει ένα σχέδιο ώστε οι ΚΟΒ να αποβάλουν κάθε στοιχείο τυπικότητας και ρουτίνας. Πρέπει να δοθούν πρωτοβουλίες ώστε οι ΚΟΒ να αναπτύξουν τον προβληματισμό τους όχι μόνο σε θέματα γενικής πολιτικής αλλά και σε θέματα κλαδικής εμπειρίας που έχουν σχέση με τους εργαζόμενους, τα προβλήματά τους και τους αγώνες τους. Ο προβληματισμός αυτός πρέπει να καταλήγει από τις ΚΟΒ στα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Τέλος, να δοθεί βάρος στην επιλογή των νέων αλλά και στην ανανέωση των παλιών στελεχών του Κόμματος. Να αναδειχτούν από τους αγώνες του Κόμματος και νέοι σύντροφοι. Πρέπει να ανανεωθεί και το δυναμικό της νέας Κεντρικής Επιτροπής.

ΚΑΛΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 15-11-00

ΜΕΛΟΣ ΚΟΒ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ