Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

1) Κατανοώ ότι η συνειδητοποίηση των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών δεδομένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και η προοπτική συσπείρωσης γύρω από τη δική μας πρόταση, δεν είναι απλή, ούτε εύκολη υπόθεση. Είμαι, όμως, βέβαιος ότι στο τετράχρονο που πέρασε οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες από ό,τι στο παρελθόν, ενώ -δυστυχώς- στο μέλλον θα είναι πολύ πιο δυσμενείς.

Ενας από τους λόγους που, κατά τη γνώμη μου, το Κόμμα μας δεν κατάφερε να προσαρμόσει έγκαιρα τη δράση του στην πραγματικότητα που δημιούργησε η οικονομική κρίση, ήταν και οι προηγούμενες εκτιμήσεις για τις οικονομικές εξελίξεις.

Στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική, καταλήξαμε σε λάθος συμπεράσματα για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Ετσι, όταν οι αστοί ανακοίνωσαν ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής κρίσης, το Κόμμα αποδείχθηκε απροετοίμαστο να αναλάβει πρωτοβουλίες για την οργάνωση της λαϊκής αντίδρασης - αγανάκτησης, σε σωστή κατεύθυνση. Το μοναδικό, δηλαδή, κόμμα που, σωστά, έχει αναγάγει σε ιδεολογία του τη θεωρία των περιοδικών οικονομικών καπιταλιστικών κρίσεων, βρέθηκε, όπως φαίνεται και από τα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, ανέτοιμο, μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο..

Από την εποχή του προηγούμενου Συνεδρίου, διατύπωνα την άποψη ότι ο οικονομικός κύκλος, στις σύγχρονες συνθήκες, δεν εμφανίζεται με την κλασική του μορφή, αλλά καμουφλαρισμένος. Σε αυτό συνηγορεί, πρώτον η μείωση της παραγωγής στους κλάδους της υλικής παραγωγής και παράγοντες όπως η πρωτοφανής υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η απελευθέρωση των αγορών, η αύξηση των τραπεζικών δανείων, η μεταφορά της βάσης παραγωγής από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην Ασία.

Στο Κόμμα όμως δε χωρούσε δεύτερη συζήτηση, πέρα από τη θετική αποτίμηση της πορείας του καπιταλισμού στη χώρα. Αναλύσαμε τα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας με μικροαστικά κριτήρια, κάναμε και μερικές στατιστικές αλχημείες και συμπεράναμε: Πρώτον, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ιμπεριαλιστική χώρα σε φάση ανόδου. Δεύτερον, ότι υπάρχει βελτίωση της θέσης στα πλαίσια της ΕΕ. Και τρίτον προδικάζαμε νέες ανατροπές υπέρ της Ελλάδας στα πλαίσια της Ενωσης αυτής. Στις αιτιάσεις ότι ολόκληρη η βιομηχανία της χώρας καταστρέφεται, δινόταν η απάντηση ότι είναι λάθος να μιλάμε για «συρρίκνωση» της βιομηχανίας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν σωστό. Το κακό είναι ότι, οι λανθασμένες εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας συνέπεσαν με το ξέσπασμα της κρίσης.

Η εκδήλωση της κρίσης, που από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από κάθε προηγούμενη κρίση (με γνώμονα τη διάρκεια, το βάθος, τις προοπτικές αντιμετώπισής της, το μέγεθος των καταστροφών που προκαλεί, τη συμμετοχή της χώρας σε ενιαίο νόμισμα κλπ), θα έπρεπε να σημάνει τον επανακαθορισμό του συνόλου της πολιτικής δράσης και της καθημερινής παρέμβασης του Κόμματος.

Σε περίπτωση που θα είχαμε εκτιμήσει σωστά την πορεία των φάσεων του οικονομικού κύκλου, το ΚΚΕ θα μπορούσε από την πρώτη στιγμή, αντί να αντιπαλεύει μέτρο το μέτρο, να βγει με τη δική του συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση αντεπίθεσης. Την πρόταση, τα αιτήματα και τις πολιτικές που περιγράφονται στο κεφάλαιο «Βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης» του Μετώπου, όπως αποτυπώνονται στο ισχύον Πρόγραμμα του Κόμματος.

Προσθετικά και με δεδομένο ότι το ζήτημα αιχμής που παρουσιάστηκε ήταν το θέμα της εξόφλησης του κρατικού χρέους, εμείς από την πρώτη στιγμή οφείλαμε να αναβαθμίσουμε σε σύνθημα λαϊκής συσπείρωσης, σε μέτωπο το «ούτε ένα ευρώ στους πιστωτές της οικονομικής ολιγαρχίας», πολύ περισσότερο που λόγος γίνεται για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Γύρω από έναν τέτοιο στόχο, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε το σύνολο των αιτημάτων που περιγράφονται στις «προγραμματικές κατευθύνσεις», όπως αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής με έμφαση στην άμεση κοινωνικοποίηση των μονάδων που εγκαταλείπονται από τους εργοδότες, το πάγωμα κάθε μέτρου που χειροτερεύει την κατάσταση των εργαζομένων κοκ.

Οι ραγδαίες αλλαγές που σημειώνονται στην διάρθρωση των κοινωνικών στρωμάτων, επιδρούν καταλυτικά στη συμπεριφορά των μαζών, οι οποίες σε τέτοιες φάσεις είναι περισσότερο δεκτικές σε μετακινήσεις. Μόνο που αυτή η διαθεσιμότητα θα έπρεπε να συναντηθεί με το Κόμμα, να μπολιαστεί με την ταξική πάλη, να ενταχθεί στο μέτωπο αντίστασης και αντεπίθεσης. Κάτι τέτοιο δεν έγινε.

2) Δεν συμμερίζομαι τους πανηγυρισμούς που εμφανίζονται στον Προσυνεδριακό Διάλογο, επειδή επικράτησαν, λέει, τα επαναστατικά χαρακτηριστική του Κόμματος, σιγουρεύτηκε η στρατηγική του, δεν γίναμε τσόντα αστικής κυβέρνησης.

Κάποιοι σύντροφοι είδαν στο προτεινόμενο Πρόγραμμα το αναγκαίο «κλικ» προς τα αριστερά, άλλοι ανακάλυψαν ότι αυτό το Πρόγραμμα του ΚΚΕ αποτελεί αγκάθι στο μάτι των αστών.

Γιατί; Επειδή, υποστηρίζουν, φέρνει το σοσιαλισμό πιο κοντά.

Καλά είναι τα λόγια. Ομως μην ξεχνάμε ότι ο Χρουστσόφ έμεινε στην ιστορία, πέρα από το ότι ήταν δεξιός οπορτουνιστής, και επειδή στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, υποστήριζε στα λόγια ότι το 1981, θα είχε ολοκληρωθεί η οικοδόμηση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ!

Οι δραματικοί τόνοι με τους οποίους εκθειάζεται μερικές φορές η σημασία του προτεινόμενου Προγράμματος, δίνουν την αίσθηση ότι μέχρι σήμερα το ΚΚΕ πορευόταν περίπου στα τυφλά, ήταν σχεδόν έρμαιο των εξελίξεων και των περιστάσεων.

Χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι σύντροφοι που μιλούν με αυτόν τον τρόπο, στην ουσία μιλούν απορριπτικά για το ΚΚΕ, εμφανίζοντάς το να πηγαίνει με ασταθή πυξίδα, χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά, χωρίς επαναστατική στρατηγική, ευάλωτο σε πιέσεις για (δεξιές πάντα) αποκλίσεις. Ενα ΚΚΕ που τώρα βάζει τέρμα στις αυταπάτες και κλείνει τις πόρτες του στον οπορτουνισμό.

Μα τόσο σκάρτο ήταν βρε σύντροφοι το Κόμμα μας; Τόσο οπορτουνισμό κουβάλαγε στα σπλάχνα του και ήμασταν γεμάτοι τρόμο, για το πού θα γείρει η πλάστιγγα; Και όλοι εμείς που βρεθήκαμε στρατευμένοι στο ΚΚΕ να παλεύουμε είκοσι και τριάντα και σαράντα χρόνια, δίνοντας μάχες και για την καθαρότητα της γραμμής του, κακώς πιστεύαμε ότι ήταν μάχες νικηφόρες; Κι αν είναι έτσι τα πράγματα, πότε είχαμε δίκαιο; Χτες ή σήμερα;

Βέβαια, το έναυσμα για τέτοιου είδους προσεγγίσεις το δίνει η ΚΕ. Κρίμα. Λέγοντας, όμως, ότι το προτεινόμενο Πρόγραμμα «ενσωματώνει» τα συμπεράσματα από τις συζητήσεις για το «Σοσιαλισμό» και την «Ιστορία», αφού κομβικό σημείο των εκτιμήσεων σε αυτά τα κείμενα είναι ο δεξιός οπορτουνισμός που κυριάρχησε στο ΚΚΣΕ και λίγο αργότερα στο ΚΚΕ, συμπερασματικά καταλήγεις ότι το νέο Πρόγραμμα, είναι το Πρόγραμμα που επαναφέρει το Κόμμα στο σωστό δρόμο.

Σωστός, ωστόσο, δρόμος δεν είναι να ισοπεδώνουμε το χτες και το προχτές στην προσπάθεια να στηριχτούν οι σύγχρονες επεξεργασίες. Ούτε οι μονοκονδυλιές που διαγράφουν επιλογές ζωής δεκάδων χιλιάδων μελών του Κόμματος. Γιατί, αγαπητοί μου σύντροφοι και συντρόφισσες, αμφισβήτηση επιλογών μιας ολόκληρης ζωής είναι να μου λέει σήμερα το Κόμμα μου, ότι τώρα θα αποκατασταθούν πλήρως τα κομμουνιστικά - επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Μπροστά στο 19 Συνέδριο του Κόμματος που είναι η κορυφαία εσωκομματική διαδικασία αρχικά θα ήθελα να εκφράσω την πλήρη συμφωνία μου με τις Θέσεις, το σχέδιο προγράμματος και το καταστατικό του Κόμματος.

Η διεξαγωγή του συγκεκριμένου Συνεδρίου γίνεται κάτω από διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με το προηγούμενο, δηλαδή μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα αρνητικό για το λαό, καθώς και κάτω από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης όπου οι συνέπειές της βαραίνουν όλο και περισσότερο τις πλάτες της εργατικής τάξης. Συνεπώς, όπως προκύπτει και από τις Θέσεις, καμία κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πολιτική. Μόνο το Κόμμα μας είναι αυτό που παρουσιάζει μια διαφορετική πολιτική πρόταση και σχέδιο όχι για κυβέρνηση διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης αλλά για λαϊκή εργατική εξουσία.

Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν αγώνες με ταξικό περιεχόμενο, π.χ. η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στη «Χαλυβουργία», άλλα όπως εκτιμούμε το εργατικό λαϊκό κίνημα δε βρίσκεται εκεί που θα έπρεπε να είναι λόγω και των συνθηκών που υπάρχουν.

Ετσι προκύπτει και μπαίνει και από τις Θέσεις η σημαντικότητα και η κατεύθυνση της δουλειάς μας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και της Κομματικής οικοδόμησης στηριζόμενη στο πιο βασικό όπλο μας τη στρατηγική και πολιτική του Κόμματος.

Είναι ένα κομμάτι που η αποτελεσματικότητα της δράσης μας είναι περιορισμένη. Πρέπει και με όπλο το νέο πρόγραμμα να παρέμβουμε πιο μαζικά, τακτικά και μαχητικά στους χώρους δουλειάς εκεί που παράγεται ο πλούτος για την απόκτηση δυνάμεων σε κρίσιμους χώρους για την ύστατη στιγμή. Στόχος μας ταυτόχρονα να απεγκλωβίσουμε όλο και περισσότερο κόσμο από την κυρίαρχη ιδεολογία.

Οπως μπαίνει και από τις Θέσεις, ένας από τους πιο σημαντικούς στόχους μας για τη συνέχεια είναι η ανάπτυξη και βελτίωση του ιδεολογικού πολιτικού επιπέδου μας. Μέσα από την καλή μελέτη των Θέσεων, τον κομματικό Τύπο αλλά και τα βιβλία μας, ώστε να είμαστε ικανοί να αντέξουμε σε οποιαδήποτε στροφή της ταξικής πάλης, να είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε αντιπαράθεση μέσα στους χώρους, αλλά και για το πώς στην πράξη θα βοηθήσουμε στην ωρίμανση του ιδεολογικού πολίτικου επιπέδου της εργατικής τάξης ώστε να διαμορφώσει και να αποκτήσει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται. Καθώς να μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε αποτελεσματικότερα την πολιτική και στρατηγική του Κόμματος τόσο στον περίγυρό μας αλλά και στους χώρους που ιεραρχούμε, δίνοντας ταυτόχρονα τη σωστή κατεύθυνση πάλης δημιουργώντας πάντα προϋποθέσεις στρατολογίας.

Ενας σημαντικός άξονας που τονίζουν οι θέσεις και βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας που πρέπει και εμείς να το ανοίξουμε, είναι οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τα ζητήματα που δημιούργησαν οι τελευταίες εκλογές τόσο στο εσωτερικό μας αλλά και στους φίλους του Κόμματος. Είναι ότι το ΚΚΕ σωστά δεν πήρε μέρος σε κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης ή κυβέρνηση αριστεράς όπως την παρουσιάζουν, με μοναδικό σκοπό να προσπαθήσουν να αναχαιτίσουν το Κόμμα ώστε να παρεκκλίνει από την πολιτική και στρατηγική του, θεωρώντας ότι χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία μας για μία κυβέρνηση αριστεράς προς όφελος του λάου. Το Κόμμα μας όμως δε διάλεξε το δρόμο της μεταρρύθμισης αλλά επέλεξε να κρατήσει σταθερή γραμμή προς τη Σοσιαλιστική επανάσταση που είναι η μοναδική προοπτική για την εργατική τάξη.

Πρέπει και με βάση όλα αυτά και κυρίως με ευθύνη των στελεχών να διαμορφώνεται το απαραίτητο κλίμα με τη μορφή υλοποίησης των στόχων και αποφάσεων που θέτουμε δίνοντας πάντα τη σωστή κατεύθυνση ώστε να μην πηγαίνουμε πίσω από τις απαιτήσεις, που κάποιες φορές συμβαίνει αυθόρμητα λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων που υπάρχει.

Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότερος κόσμος ακούει τι λέει το ΚΚΕ, ασχέτως αν συμφωνεί εξολοκλήρου με την πολιτική του Κόμματος ή την υιοθετεί. Με βάση αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε ένα από τα πιο σημαντικά όπλα της φαρέτρας μας που είναι το πρόγραμμα του Κόμματος ώστε να απαντήσουμε στα ερωτήματα όλο και περισσότερων ανθρώπων για το πώς θα είναι στο Σοσιαλισμό. Καθώς επίσης, το συγκεκριμένο πρόγραμμα που είναι το σχέδιο κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη να είναι ο καθημερινός καθοδηγητής με εξειδίκευση στο χώρο ευθύνης, να είναι ο εμπνευστής της εργατικής τάξης που θα τράβα συνεχώς νέες μάζες στην ταξική πάλη, θα αποσπά δυνάμεις από την επιρροή των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, θα προετοιμάσει κατάλληλα δυνάμεις ικανές να τραβήξουν μέχρι το τέλος.

Με αφορμή και το 19 Συνέδριο του Κόμματος, καθώς όπως έμπαινε και από την εκτίμηση της ΚΕ για τις τελευταίες εκλογές, πρέπει να ελέγξουμε τους δεσμούς που έχουμε με τον περίγυρο μας θέτοντας πιο γερές βάσεις και όχι να έχουμε επαφή μαζί του μόνο μπροστά σε σταθμούς. Σημαντικό είναι μέχρι το Συνέδριο να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες συσκέψεις με τον περίγυρό μας και τους εργαζόμενους στου χώρους δουλειάς ώστε να φτάσει παντού η πολιτική και στρατηγική του ΚΚΕ. Τέλος, πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο την προσυνεδριακή περίοδο και να βγούμε πιο δυνατοί σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, στην οργάνωση της δράσης μας καθώς και στη στρατολογία και οικοδόμηση ώστε να είμαστε πιο ικανοί να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις.

Χαιρετίζω το ελεύθερο βήμα που μας δίνει ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, η εφημερίδα των προλετάριων και γενικά των εργαζομένων να εκφράσουμε τις απόψεις μας ελεύθερα και δημοκρατικά ενόψει του 19ου Συνεδρίου μας.

Πρώτα πρέπει να επισημάνω ότι ο Μαρξισμός-Λενινισμός, ήτοι ο επιστημονικός σοσιαλισμός, είναι η κοινωνία της δημοκρατίας της αταξικής κοινωνίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο αγώνας των μαρξιστών - λενινιστών κομμουνιστών και ιδιαίτερα των μελών του ΚΚΕ, καθώς και των πολύ κοντινών φίλων είναι πάρα πολύ δύσκολος, ίσως ο δυσκολότερος στη ζωή μας, πλην φυσικά των περιπτώσεων υγείας.

Ο αγώνας των κομμουνιστών είναι δύσκολος διότι είναι συνεχής και μακρύς με πολλές στερήσεις από τις μικροχαρές της ζωής, κυνηγημένοι πολλές φορές από το σύστημα, καμιά φορά χωρίς δουλειά, ιδιαίτερα σήμερα με τη μεγάλη κρίση που διέρχεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα με τα βάρβαρα μέτρα που παίρνει για να μπορέσει να εκσυγχρονιστεί, στην κυριολεξία έχει βάλει θηλιά στο λαιμό των εργαζόμενων. Ομως το προλεταριάτο δεν πρέπει να φοβηθεί και μαζί με τους εργαζόμενους πρέπει να συσπειρωθούν για να μπορέσουν στο μέτρο του δυνατού και με υπέρβαση των δυνάμεών τους να μπορέσουν να αποκρούσουν τα βάρβαρα μέτρα που προσπαθεί να τους επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα για να σωθεί.

Δεν πρέπει ούτε στιγμή οι εργαζόμενοι μαζί με τους κομμουνιστές να φοβηθούν, είναι η πλειοψηφία και μπορούν να κερδίσουν, αρκεί να το πιστέψουν.

Δεν πρέπει επί ουδενί ο κάθε εργαζόμενος να κοροϊδεύει τον εαυτό τους ότι αυτός είναι καλά, διότι ήλθε και έρχεται χειρότερη θύελλα για μικρότερα μεροκάματα, υγεία και παιδεία άθλια. Πρέπει να αφυπνιστεί, να γραφτεί στο σωματείο του, δηλαδή να στρατευτεί για το καλό και το συμφέρον της οικογένειάς του. Καταλαβαίνω τους φόβους και τις δυσκολίες, όμως είναι μονόδρομος. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουν οι εργαζόμενοι είναι ότι το συμφέρον τους είναι η καινούρια ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ κοινωνία, στην οποία όλοι θα έχουν δικαίωμα στην ΕΡΓΑΣΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ και στο αγαθό που λέγεται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Εμπρός λοιπόν οι κομμουνιστές, κάνοντας συνεχώς αυτοκριτική και ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας να διαβάζουμε πιο πολύ, να δουλεύουμε πιο πολύ παρ' όλες τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε, να αγωνιζόμαστε πιο πολύ για μία κοινωνία δικαίου, να είμαστε λόγω και έργω και όχι καμιά φορά να λέμε δε φταίω εγώ αλλά οι άλλοι. Ετσι δεν μπορούμε να πείσουμε τους άλλους διότι τη λάσπη που μας ρίχνουν και νύχτα και μέρα είναι απερίγραπτη. Αυτό είναι προφανές διότι ως γνωστό τους μόνους που φοβούνται είναι οι κομμουνιστές. Σχεδόν όλους τους έχουν στο χέρι. Γι' αυτό εμπρός τους ΚΝΕ, το σύνθημα «πρώτοι στο σχολείο - πρώτοι στη δουλειά», έστω και τώρα στις πολύ δύσκολες συνθήκες, διότι οι κομμουνιστές αισθάνονται ωραία όταν δουλεύουν και δεν ζουν εις βάρος των άλλων, έστω και αν οι γονείς τους δεν τους αφήνουν χωρίς βοήθεια. Φυσικά θα πρέπει να πρωταγωνιστούν και στους αγώνες για μια κοινωνία ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Ετσι θα γίνουν παράδειγμα προς μίμηση και θα μπορούν να πείσουν τη νεολαία να βρεθεί στους ωραίους αγώνες αλλά και ο κόσμος να λέει θέλω τα παιδιά μου να γίνουν σαν τους ΚΝίτες. Ετσι, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΚΝΕ μπορούν να πείσουν και το ρυάκι να γίνει ποτάμι που παρασύρει τα πάντα για την ανατροπή για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, όχι τον κάλπικο που επαγγέλλονται διάφοροι σφογγοκωλάριοι του μεγάλου κεφαλαίου, κοινώς οπορτουνιστές.

Εχουμε επαληθευτεί σαν κόμμα όσον αφορά την ιδιοκτησία γιατί πλέον φάνηκε ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έχει σπίτια δικά τους διότι τα χρωστούν στις τράπεζες, άρα δεν είναι δικά τους. Ασε που εν ευθέτω χρόνω να είναι ενοικιαστές στα σπίτια που αγόρασαν με δάνεια τραπεζών.

Δε θα αναφέρω για τις Θέσεις και το Καταστατικό, διότι πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ικανοί, διαβασμένοι Μαρξιστές - Λενινιστές κομμουνιστές στο Κόμμα και είναι περιττό. Θα αναφερθώ μόνο στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η πρώτη έγινε με λίγα σφάλματα τακτικής που έδειξε ότι η συνέχισή της στη δεύτερη θα ήταν πολύ άσχημη. Δεν έγινε παρέκκλιση των Θέσεων του Προγράμματος, το τονίζω, η τακτική δεν ήταν η δέουσα. Προσωπικά δεν έκανα κανένα σχόλιο όμως με έτρωγε μέσα μου. Ενας μεγάλος φιλόσοφος έλεγε, σπάνια πρέπει να λέμε κανένα ψέμα προκειμένου να σώσουμε τη ζωή ενός ανθρώπου. Εμείς τα είπαμε όλα και αυτό φυσικά μας στοίχισε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, λίγα αλλά σημαντικά έπρεπε να τα αφήναμε φλου για μετά τις εκλογές και όχι να διαλαλούμε ούτε θα κυβερνήσουμε, ούτε θα συγκυβερνήσουμε. Πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί μου λέγανε, καλά ΗΛΙΑ τι τρελά είναι αυτά; Γιατί να σας ψηφίσω αφού εσείς είστε έξω απ' αυτό το παιχνίδι; Δε λέω ότι θα μας ψήφιζαν, θα ήταν αφελές από μέρους μου, όμως μπορούσαμε να το αφήναμε φλου. Π.χ. θα δούμε τα αποτελέσματα και θα αποφασίσουμε για το καλό του λαού και των εργαζομένων.

Υστερα, ένα καλό ποσοστό ψήφων οπωσδήποτε δίνει έναν αέρα, μία δύναμη. Δε λέω ότι οι ψήφοι είναι το παν, όμως σου δίνει δύναμη, κουράγιο. Καλύτερο φυσικά είναι το μεγάλο ποσοστό να είναι οργανωμένο και ριζοσπαστικοποιημένο. Εμείς σαν ΚΚΕ πρέπει κάνοντας αυτοκριτική να δούμε γιατί δεν μπορέσαμε να πείσουμε, τι έφταιξε, εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε καλές προϋποθέσεις για την άνοδο του Κόμματός μας και όχι να λέμε ότι εμείς τα είπαμε καλά, επαληθευτήκαμε, που όντως έτσι είναι, όμως το πρόβλημα μένει. Πρέπει να δούμε πώς σκέφτεται ο κόσμος και πήρε την πολύ λάθος απόφαση για τον εαυτό του. Αυτό είναι το πρόβλημά μας και πρέπει να βρούμε τη σωστή λύση.

Ολοι όμως, πιο πολύ τα στελέχη πρέπει να είναι σεμνοί με γνώσεις, ευστροφία, εργατικότητα. Να είναι αντι-εξουσιαστές, ψύχραιμοι, διαλεκτικοί και φυσικά επαναστατικότητα στους κόλπους του ΚΚΕ. Πρέπει να υπάρχει μόνο ηρεμία, να λέγονται απόψεις έστω και λίγο διαφοροποιημένες, όμως μόνο μέσα στο Κόμμα, διότι στο παρελθόν μας στοίχισαν πάρα πολύ. Ευτυχώς τώρα λίγοι λένε το γνωστό «βρέστε τα μεταξύ σας πρώτα».

Επίσης, η λάσπη στο ΚΚΕ που πέφτει για τα οικονομικά του δεν περιγράφεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ λένε ότι εμείς είμαστε ένα πάμπλουτο κόμμα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι από το υστέρημά μας όλοι προσπαθούμε να συντηρήσουμε το κόμμα μας. Εδώ θέλει προσοχή. Πολλούς κομμουνιστές δεν τους ενδιαφέρει. Ετσι κι αλλιώς όλοι είμαστε φακελωμένοι με την καινούρια τεχνολογία. Απλώς χρειάζεται καλύτερη οργάνωση των οικονομικών.

Τέλος, πρέπει να κάνουμε ένα πιο εκλαϊκευμένο πρόγραμμα του Κόμματός μας, να είναι σαν εγκόλπιο. Να αναφέρει τους βασικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, μικρομεσαίων επιχειρήσεων γεωργών και μικροβιομηχανιών, καθώς και των μεγάλων. Και τα λέω αυτά γιατί ήμουν στην αγορά από το 1955 και υπάρχουν και τώρα ερωτήματα. Ο λαός θέλει και λεπτομέρεια, πώς θα λειτουργήσει η αγορά στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Είναι ερωτήματα που θέλει να μάθει ο λαός μας.

Το 19ο Συνέδριο συγκαλείται σε μια χρονική περίοδο που τη χώρα μας μαστίζει η βαριά οικονομική κρίση. Πρωτοφανής η επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, βαριά φορολογία, μισθοί, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, στην καρμανιόλα. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός (τρόικα) με τους ντόπιους υπηρέτες του (αστική τάξη, κυβέρνηση), φορτώνουν την κρίση τους στις πλάτες του λαού μας.

Μπροστά σε αυτήν τη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης με το λαό να υποφέρει, βλέπουμε το λαϊκό κίνημα να προβάλλει αδύναμο να αποκρούσει, να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική.

Αγώνες πολύ κάτω των αναγκών. Στα συνδικάτα κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με το ρεφορμισμό. Η εργατική τάξη αποπροσανατολισμένη αδυνατεί να προβάλλει αντίσταση. Η πρωτοπορία της, το ΚΚΕ, υπέστη βαριά εκλογική ήττα. Δυνάμεις μας μειώνονται στο κίνημα και στη νεολαία, χαμηλή η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη».

Συμπέρασμα: Φανερή η αδυναμία του Κόμματος να θέσει σε κίνηση τις μάζες, παρά την πορεία τους προς την εξαθλίωση.

Νομίζω ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι εδώ υπάρχουν σοβαρά λάθη, υπάρχουν ευθύνες.

-Σύντροφοι, δεν έχουμε δικαίωμα να ρίξουμε τις ευθύνες στο λαό: (δεν μπορεί να καταλάβει την πολιτική μας, πρέπει να διορθώσει την ψήφο του). Ο λαός είναι συγκεκριμένος, αυτόν καλούμαστε να καθοδηγήσουμε για την απόκρουση της βάρβαρης πολιτικής των μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού, μέχρι την ανατροπή τους και το σοσιαλισμό. Το Κόμμα μας ακόμη και σε μεγάλες ήττες του κινήματος, (Δεκεμβριανά, ΔΣΕ, δικτατορίες) ποτέ δεν έριξε την ευθύνη στο λαό.

-Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για εκλογική ισχυροποίηση του Κόμματος, μετά τη χρεοκοπία της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του Κόμματος για την επερχόμενη καπιταλιστική κρίση.

Ζητούσαμε να ψηφίσει ο λαός για: Μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία. Δηλαδή Σοσιαλισμό. Αυτό ήταν το καλό, το επιθυμητό, το ρομαντικό.

Ηταν όμως πραγματοποιήσιμο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στο συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, με τη συγκεκριμένη μαζικότητα, ωριμότητα και μαχητικότητα του κινήματος; Ασφαλώς όχι. Το επιβεβαίωσαν άλλωστε τα αποτελέσματα.

Αφήσαμε μεγάλο, πολύ μεγάλο πολιτικό κενό, το εκμεταλλεύτηκε ο σοσιαλρεφορμισμός και έφτασε εκεί που έφτασε.

Ο λαός έκανε το βήμα, το βήμα ήταν λάθος, γιατί το λάθος ήταν δικό μας και όχι του λαού.

Να προσέχουμε τις αντιφάσεις: Απ' την μια, -να μην έχουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες,- απ' την άλλη - καλούμε το λαό να ψηφίσει «Λαϊκή Εξουσία», δηλαδή Σοσιαλισμό απ' το κοινοβούλιο!

Και, - «Μια καλά οργανωμένη πρωτοπορία θα πάρει την εξουσία», - «όταν ο λαός αποφασίσει για την δική του εξουσία εμείς είμαστε έτοιμοι».

Δεν θα φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας, ούτε θα κάνουμε την ανυπομονησία μας και την επιθυμία μας πραγματικότητα, αλλά θα πάρουμε τα μέτρα μας για τη συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Μια απόφαση είναι σωστή όταν πατάει γερά στην αντικειμενική πραγματικότητα, έχει προσδιορίσει σωστά το στόχο, παίρνει υπ' όψη της όλες τις παραμέτρους, παρακολουθείται η πορεία της με βελτιώσεις, αλλαγές, που να οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

- Γνώμη μου είναι ότι το Κόμμα μετά το 18οΣυνέδριο έφυγε από το πρόγραμμα της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ. Δεν είναι τυχαίο ότι στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα δεν αναφέρεται λέξη για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ που ήταν το κύριο καθήκον της ΚΕ, να εφαρμόζει το υπάρχον πρόγραμμα.

- Υπάρχει κίνδυνος, και λόγω της οικονομικής κρίσης, να πισωγυρίσουμε στην πολιτική του Κόμματος στις αρχές της 10ετίας του 1930, που μπροστά στην τότε οικονομική κρίση προτάξαμε την ένοπλη γενική πολιτική απεργία. Πιστεύαμε ότι η επικείμενη Επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική και ότι η κρίση ήταν «κρίση αυτής της ύπαρξης του καπιταλισμού και της μπουρζουαζίας», (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τόμος Γ' σελ. 142 - 143).

Φτιάχναμε κόκκινα συνδικάτα, απομονωθήκαμε από το λαό, δώσαμε χώρο στα ρεφορμιστικά συνδικάτα που έλεγαν: (το ΚΚΕ είναι υπέρ της επανάστασης και εμείς υπέρ της άμεσης υπεράσπισης του λαού).

«Η τότε ηγεσία του Κόμματος δεν αντελήφθη ότι η πολιτική της ήταν αριστερή στα λόγια οπορτουνιστική στην πράξη», (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Τόμος Α' σελ. 222).

Με την παρέμβαση όμως της ΚΔ και την 6η Ολομέλεια του 1934 και ιδιαίτερα μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ το 1935, το Κόμμα άλλαξε γραμμή, καταδίκασε τη σεχταριστική μέχρι τότε πολιτική του και μπήκε σε Μαρξιστικό - Λενινιστικό δρόμο, αναπτύχθηκε, δυνάμωσε και είχαμε τις μεγάλες επιτυχίες.

- Οι άνθρωποι δημιουργούν, αλλά όχι όπως τους αρέσει, όχι σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, αλλά σε συνθήκες που υπάρχουν, σε συνθήκες που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν.

Ανώτατη οργάνωση της εργατικής τάξης είναι το ΚΚΕ, παραπέρα το ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, είναι συσπειρώσεις που δημιούργησε και καθοδηγεί το Κόμμα για ταξική συνδικαλιστική παρέμβαση κατά χώρο - κλάδο. Συμμετέχουν κυρίως κομματικά μέλη, οπαδοί, φίλοι. Αυτές οι συσπειρώσεις δεν είναι μαζικοί φορείς όπως τα επαγγελματικά σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, κ.ά.

Αν ζητάμε να πετύχουμε τη «Λαϊκή Συμμαχία» με τη συμμετοχή ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ αυτήν την έχουμε. Συνεπώς, εδώ δεν είναι να πετύχεις μια συμμαχία με τον εαυτό σου, αυτή ήδη υπάρχει.

- Το ζητούμενο σήμερα κατά την γνώμη μου είναι:

Να εφαρμοστεί το υπάρχον πρόγραμμα του ΑΑΔΜ. Προσαρμογή της πολιτικής γραμμής του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες για απόκρουση όλων των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών πολιτικών που προέρχονται από την τρόικα και τους εδώ υπηρέτες της. Να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του λαού.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση να κάνουμε συμμαχίες χωρίς να χάνεται ο Στρατηγικός μας στόχος και η αυτοτελής δράση του Κόμματος, εφαρμόζοντας δημιουργικά τη διδασκαλία του Λένιν:

«(..)όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την Επανάσταση του Οχτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!...

(...)«Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεχτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας - όπως επίσης και την πιο παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (Λένιν «Αριστερισμός» σελ. 58 - 59 εκδ. ΣΕ.

Συνηθίζεται στον προσυνεδριακό διάλογο, εκτός της συζήτησης για τον τετραετή προγραμματισμό δράσης του Κόμματος, να κάνουμε και μία ιδιόρρυθμη επίδειξη γνώσεων Μαρξισμού - Λενινισμού, όπου κόβουμε και ράβουμε σαν τους οπορτουνιστές και τους αστούς, τον Μαρξ και τον Λένιν, όπως «αρέσει» στον καθένα. Αραδιάζουμε και καμιά δεκαριά παραπομπές από κάτω και νομίζουμε ότι έχουμε τεκμηριώσει την άποψή μας. Οσοι έχουν ασχοληθεί με θεματογραφία, θα γνωρίζουν ότι αυτή δεν κόβεται με το κιλό και η παράθεσή της πρέπει να «δένει», αλλιώς και 1.000 παραπομπές δεν έχουν σημασία! Η διαλεκτική σύντροφοι είναι «πλέξιμο», «σύγκρουση» και όχι παράθεση τσιτάτων, κατά το δοκούν, λες και είναι «αγιαστούρα»!

Θα ανατρίχιαζαν οι κλασικοί αν μας άκουγαν να τους επικαλούμαστε όχι για να κάνουμε ουσιαστική κριτική στην Κεντρική Επιτροπή, αλλά για να ζητάμε το λόγο γιατί να μην αλλάξει το κοντό ή το μακρύ ή γιατί ν' αλλάξει κάτι αφού το προηγούμενο Πρόγραμμα τα έλεγε πιο κατανοητά ή πιο ωραία ή πιο Μαρξιστικά! Τώρα θα έλεγε κάποιος από τους συντρόφους που θα αισθανόταν ότι αναφέρομαι σ' αυτόν, ν' αφήσω τις κριτικές και να μιλήσω επί της ουσίας! Τον πληροφορώ λοιπόν τον σύντροφο ότι δυσκολεύομαι γιατί με έχει ήδη αποπροσανατολίσει! Με αναγκάζει να υπερασπιστώ την ουσία της ύπαρξης του ΚΚΕ. Γιατί το ότι μπορούμε να γράψουμε ελεύθερα και να πούμε ελεύθερα τη γνώμη μας στον Προσυνεδριακό Διάλογο, δε σημαίνει ότι μπορούμε να μηδενίζουμε τη δράση όλων μας την τελευταία εικοσαετία! Γιατί διαβάσαμε και τέτοια «ωραία», ότι δηλαδή τα τελευταία είκοσι χρόνια ήμασταν Κουκουέ και όχι Κομμουνιστικό Κόμμα, γι' αυτό αυτά τα χρόνια πήγαν χαμένα!

Συγχωρήστε με, που το ύφος μου δεν είναι Μαρξιστικό - Λενινιστικό, αλλά είμαι από χωριό και στο χωριό μου, όταν οι «σύντροφοι» αριστεροί οπορτουνιστές του ΝΑΡ και οι «σύντροφοι» δεξιοί οπορτουνιστές του «ΣΥΝ», την «κοπάνησαν» μείναμε δύο ΚΝίτες και ψάχναμε τον τρίτο για να συνεδριάσουμε! Αγωνιστήκαμε να κρατήσουμε το Κόμμα ζωντανό, και συζητάμε σήμερα, εξαιτίας ενός εκλογικού αποτελέσματος, ότι ήταν λάθος να μην φτιάξουμε κυβέρνηση με αυτούς που απ' τα δεξιά ή τ' αριστερά προσπάθησαν να διαλύσουν το Κόμμα!

Επί της ουσίας σύντροφοι:

Εάν μπορούμε να κατανοήσουμε τις προτάσεις προς εμάς του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων υποψήφιων διαχειριστών της αστικής εξουσίας, γιατί δεν κατανοούμε τις Θέσεις που αναφέρονται στη Λαϊκή Εξουσία;!

Αφού μπορούμε κι αραδιάζουμε σωρηδόν τους κλασικούς, γιατί δεν μπορούμε να «ξεκολλήσουμε» από το πρόσφατο αποτέλεσμα των εκλογών και ν' αντιληφθούμε πως οι εκλογές είναι ένα σκαλοπάτι στην προετοιμασία του λαού για την κατάληψη της εξουσίας, αλλά όχι η εξουσία;!

Δεν καταλαβαίνουμε ότι στην εποχή που διανύουμε, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης της αστικής διαχείρισης, παρά αποπροσανατολισμός του λαού με ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους ετερόκλητους συμμάχους που δεν συμφωνούν, στα λόγια, σε τίποτε, αλλά στην πράξη μπορούν να τα «βρουν» σε όλα;! Τέτοιοι να γίνουμε;!

Τι δεν καταλαβαίνουμε στη Λαϊκή Συμμαχία;! Οτι θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα διεργασιών στο λαό και όχι συμφωνία κορυφής ετερόκλητων απόψεων;!

Με ποιους να συνεργαστούμε και για ποιον λόγο; Μ' αυτούς που είκοσι χρόνια πριν προσπάθησαν να διαλύσουν το Κόμμα;! Και αν το επιχείρημά σας είναι ότι και πριν σαράντα χρόνια έκαναν το ίδιο, αλλά κάναμε την απόπειρα να συνυπάρξουμε μαζί τους πριν είκοσι χρόνια, τότε το σκεπτικό είναι αντιεπιστημονικό! Γιατί, αντί να βγάλουμε ιστορικά συμπεράσματα, θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος μέχρι που να καταφέρουν οι οπορτουνιστές αυτό που δεν κατάφεραν τις προηγούμενες φορές;!

Στη Λαϊκή Συμμαχία με πυρήνα τις Λαϊκές Επιτροπές, όποιος έχει καλές προθέσεις. Δεν έχει λόγο να τη φοβάται! Στη Λαϊκή Συμμαχία κι εμείς, με ποδαρόδρομο δίπλα στο λαό, για να του δώσουμε να καταλάβει ότι αυτή η εξουσία ανατρέπεται με επανάσταση, γιατί κανένας πλουτοκράτης δε θα μας δώσει το εργοστάσιό μας, που τώρα το κατέχει, χωρίς μάχη! Στο δρόμο για να πείσουμε και να εμπνεύσουμε το λαό. Να του δώσουμε να καταλάβει πως κυβερνήσεις σαν κι αυτές που συζητάνε οι διάφοροι «αριστεροί», είναι κυβερνήσεις εξαπάτησής του. Γιατί ακόμα κι αν του πετάξουν ένα ξεροκόμματο, υπό το βάρος της δράσης του κινήματος, αύριο όταν θα τον έχουν κοιμίσει, θα του το πάρουν πίσω διπλό! Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέω κοιτάξτε την πρόσφατη ιστορία. Το ΚΚΕ δεν συμμετέχει σε τέτοιες διαχειριστικές του συστήματος διακυβερνήσεις. Δεν κυβερνά μαζί με το ξεπουλημένο συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που μετακόμισε όλο μαζί στο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το σύστημα έβλεπε πως ο δικομματισμός καταρρέει κι έτσι θα έπρεπε να βρεθεί άλλος διαχειριστής! Το ΚΚΕ δε συνεργάζεται με λαοπλάνους που πριν τις εκλογές λένε κατάργηση και μετά τις εκλογές διαπραγμάτευση! Στη Λαϊκή Συμμαχία, με ανθρώπους που μπορεί να μην είναι κομμουνιστές, που μπορεί να πίστεψαν τον έναν ή τον άλλον και να τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, αλλά όχι με διεφθαρμένους και αντικομμουνιστές. Μ' αυτούς δεν μπορούμε!

Με τη Λαϊκή Συμμαχία, δίπλα στα καθημερινά προβλήματα του λαού, με στόχο την κατανόηση του στόχου απ' αυτόν, της αλλαγής της εξουσίας, της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Γιατί δουλειά του Κόμματος είναι ο Σοσιαλισμός.

Το ΑΑΔΜ είναι βασική αρχή και δεν μπορεί ν' αλλάξει;! Ετσι το παρουσιάζουν μερικοί σύντροφοι!

Το Κόμμα δεν παραπέμπει την πάλη για το Σοσιαλισμό στο μέλλον, ούτε όσοι σύντροφοι δίνουν την καθημερινή μάχη. Τέτοια κουβέντα είναι απρέπεια γι' αυτούς!

Για την παράγραφο του Προγράμματος που αναφερόταν σε μεταβατική κυβέρνηση στα πλαίσια της αστικής εξουσίας, καλώς αφαιρέθηκε. Γιατί μπορεί σε μια διαδικασία κατάληψης της εξουσίας να χρειαστεί να γίνει μια τέτοια κυβέρνηση, ένας τέτοιος χειρισμός, αλλά αυτό είναι τακτική και δεν μπορεί να περιγράφεται λεπτομερώς, γιατί δυστυχώς παρεξηγείται ακόμα κι από συντρόφους! Δημιουργείται στάδιο και δεν υπάρχει στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού.

Γράφω τις τελευταίες γραμμές κάτω από «βροχή» φαγητών και έτσι αδυνατώ να προσαρμόσω στο σήμερα, την εμπειρία, την εν μέσω βομβών, του ΕΑΜ!

Το ερώτημα είναι: Είναι ή δεν είναι σωστές οι Θέσεις, στην κατεύθυνση της Σοσιαλιστικής Εξουσίας; Είναι. Η απαξίωση, λοιπόν, δεν βοηθά ούτε την ΚΕ, ούτε εμάς τους υπόλοιπους! Οι Θέσεις δεν χρειάζεται να περιγράψουν τα πάντα, όπως ζητούν μερικοί σύντροφοι. Γράφουν ήδη πολλά. Να δίνουν κατεύθυνση χρειάζεται. Τα υπόλοιπα θα τα λύσουμε έχοντας εμπιστοσύνη στη διαλεκτική σχέση ΚΟΒ και ΚΕ.

Στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου σημειώνεται η γεωστρατηγική του «νεοοθωμανισμού» της Τουρκίας με στόχευση την επέκταση και εδραίωση της δράσης του τουρκικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των Βαλκανίων, αξιοποιώντας μεταξύ άλλων το θρησκευτικό, πολιτιστικό στοιχείο. Θέση που ορθά αποδίδει τις εξελίξεις και τάσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε σχέση με το ρόλο της Τουρκίας.

Ακόμα, στο κείμενο των Θέσεων του Κόμματος για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου διαβάζουμε: «...υπάρχει σοβαρός κίνδυνος όξυνσης της κατάστασης στη Θράκη με βασικό "εργαλείο" το δικαίωμα του λεγόμενου "εθνικού αυτοπροσδιορισμού", που στηρίζεται σε μια εντελώς σαθρή βάση και χρησιμοποιείται "κατά το δοκούν" από τους ιμπεριαλιστές... Ο κίνδυνος αυτός τροφοδοτείται από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, για τον έλεγχο των ενεργειακών αγωγών που περνούν στη Θράκη».

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που αντικειμενικά βρισκόμαστε, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι ένα γεγονός τυπικό. Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών δείχνει ότι τα βασικά επιχειρήματα - προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη διεξαγωγή τέτοιων πολέμων, ήταν αυτά του «εκδημοκρατισμού», της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», αλλά και της απελευθέρωσης - εθνικού αυτοπροσδιορισμού μειονοτήτων (εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών κτλ).

Ζώντας, λοιπόν, στην εποχή του ιμπεριαλισμού, σε μια περίοδο μεγάλης και γενικευμένης κρίσης (προπαρασκευαστικής ενδεχόμενου πολέμου), και σε μια περιοχή όπου μιλάμε για 37% και 50% μειονοτικό πληθυσμό σε Ξάνθη και Ροδόπη αντίστοιχα, δεν μπορούμε να μη συζητάμε για τη σπουδαιότητα της παρέμβασης του Κόμματος στη μειονότητα.

Α) Για τη σπουδαιότητα της παρέμβασής μας στη μειονότητα

• Κοινωνικοταξική σύνθεση του Κόμματος

Μιλάμε για την πλειοψηφία του πληθυσμού να είναι αγρότες και εργάτες, συγκεντρωμένοι κατά κύριο λόγο στον κλάδο των κατασκευών (οικοδόμοι) και της ναυτιλίας (ναυτεργάτες), με τεράστια ποσοστά ανεργίας και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Βασικά στοιχεία για την κοινωνικοταξική σύνθεση του Κόμματος αλλά και για την ύπαρξη δυνάμεων του Κόμματος σε στρατηγικούς κλάδους.

• Καταλυτική η στάση της μειονότητας σε συνθήκες γενίκευσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, για τη δυνατότητα να μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο, αφού ιδιαίτερα στην περιοχή θα αποτελέσει βασικό ατού χωρισμού της εργατικής τάξης και στοίχισής της πίσω από τμήματα της αστικής τάξης.
• Η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης θα αποτελέσει βασικό όπλο της Λαϊκής Εξουσίας στην Ελλάδα, αφού από δω διέρχονται αγωγοί ενέργειας, αποτελεί πέρασμα σπουδαίας σημασίας για το κεφάλαιο. Η απώλειά της θα είναι πλήγμα μεγάλης σημασίας για τη Λαϊκή Εξουσία.

Β) Για τις ιδιαίτερα διαμορφωμένες συνθήκες την περίοδο της κρίσης

• Η βασική παράμετρος που διαφοροποιεί αυτή την περίοδο από το προηγούμενο διάστημα είναι η έξαρση και πάλι του εθνικισμού - ρατσισμού, όπως αυτή εκφράστηκε και μέσα από τις εκλογές. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) σε Ξάνθη και Ροδόπη αν τα ανάγουμε στο μη μουσουλμανικό πληθυσμό είναι σχετικά μεγάλα, 6,7% και 8,38% αντίστοιχα. Σε πρώτη φάση η ΧΑ δεν ανοίγει επίσημα μέτωπο, πέρα από τις τοποθετήσεις της για επιμέρους ζητήματα (π.χ. ορισμός μουφτή). Το επίσημο μέτωπό της είναι προς τους μετανάστες. Ωστόσο είναι υπαρκτό, κυρίως μέσα στα σχολεία, το δίπολο φασίστες - αντιφασίστες, με συσπείρωση των παιδιών από τη μειονότητα στον αντιφασιστικό πόλο. Δεν προκύπτει από το πουθενά. Πρόκειται για δίπολο που δουλεύεται από τα κάτω. Δίπολο αποπροσανατολιστικό προς όφελος της αστικής τάξης. Η απουσία εθνικιστικού πόλου από τη σκοπιά της Τουρκίας (χωρίς να αποκλείεται το γεγονός να υπάρξει και να πάρει διαστάσεις) ενισχύει το γεγονός ότι το γενικά αντιφασιστικό, ξεκομμένο από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, εξυπηρετεί.
• Ενισχύονται υπερβολικά οι αυταπάτες για φιλολαϊκή διέξοδο στα πλαίσια του καπιταλισμού με μια «φιλεργατική», «φιλολαϊκή», αριστερή κυβέρνηση. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στη μειονότητα φτάνουν το 40%.
• Ενισχύεται η λογική της ατομικής λύσης, η φυγή στο εξωτερικό. Καλλιεργούνται αυταπάτες για την καπιταλιστική ανάπτυξη στην Τουρκία και κατά πόσο μπορεί να ωφελήσει τους εργαζόμενους. Τεράστιο ποσοστό των εργατών από τη μειονότητα διαφεύγει στο εξωτερικό, σε αναντιστοιχία με τα μικρά βήματα οργάνωσης που γίνονται στους κλάδους που εργάζονται.

Γ) Για το περιεχόμενο της παρέμβασής μας

Το σύνολο του περιεχομένου της παρέμβασής μας δίνεται από τις θέσεις και το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19οΣυνέδριο. Αποφασιστικά πρέπει να απαντήσουμε στα κύρια ζητήματα που ενισχύουν τις αυταπάτες για λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Απ' αυτές θα απορρέουν και οι όποιες εθνικιστικές διαφοροποιήσεις, που πρακτικά εναποθέτουν τη λύση αντάμα με την αστική τάξη της κάθε χώρας. Οι θέσεις ενισχύουν το ιδεολογικοπολιτικό μας οπλοστάσιο σε σχέση με:

• Το αδύνατο φιλολαϊκής διεξόδου στα πλαίσια του καπιταλισμού. Καμιά κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όπως κι αν ονομάζεται. Η άρνηση του ΚΚΕ για συμμετοχή σε κυβέρνηση στον καπιταλισμό είναι απόφαση σπουδαίας σημασίας για την εργατική τάξη και το λαό. Είναι η θέση που μπορεί να «ξεμπλέξει» τις όποιες κοινοβουλευτικές αυταπάτες δημιουργούνται στο λαό. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη νικηφόρα έκβαση της επαναστατικής κατάστασης: Κόμμα επαναστατικό, ταυτισμένο με την πάλη για άλλη εξουσία. Οι όποιες μεταβατικές σύντομες χρονικά στιγμές μπορεί να προκύψουν, δεν είναι αντικειμενικό γεγονός (είναι ενδεχόμενο), και δεν μπορούν να αποτελούν επιδίωξη ενός ΚΚ. Ισα ίσα που η συνέπεια για άρνηση συμμετοχής σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα να επιλυθούν νικηφόρα οι όποιες αντιφάσεις.
• Τη στάση του Κόμματος σε ενδεχόμενο πόλεμο. Η ανάλυση ότι η εργατική τάξη πρέπει να προσαρμόσει στις νέες συνθήκες τον αντικαπιταλιστικό της αγώνα. Σε συνθήκες που ιστορικά υπάρχει εμπειρία επιτάχυνσης των εξελίξεων. Το χαρακτήρα των εθνικιστικών δυνάμεων. Η ρήξη με εθνικιστικές - ρατσιστικές αντιλήψεις, η αποκάλυψη του αστικού τους χαρακτήρα αλλά και η πάλη ενάντια στο μικροαστικό αντιφασισμό. Πρακτικά ότι αντιφασιστικός αγώνας, χωρίς αγώνα ενάντια στο σύστημα που τον γεννάει, χωρίς οργανωμένη απάντηση της πρωτοπορίας που θ' ανατρέψει αυτό το σύστημα, είναι κούφια λόγια.
• Από τη θέση 97, παρ. 12 απορρέει και η όποια πιο ιδιαίτερη τοποθέτηση μπορεί να χρειαστεί για επιμέρους ζητήματα. Σεβασμός στα δικαιώματα και στις ιδιαιτερότητας κάθε μειονότητας, με βασικό ωστόσο την ταξική ενότητα των λαών, τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Δεν απαιτείται περαιτέρω διευκρίνιση, δεν είναι άλλωστε απαραίτητη στο χαρακτήρα του κείμενου των θέσεων.

Συμφωνώ με το σύνολο των ντοκουμέντων της ΚΕ (θέσεις, προσχέδιο προγράμματος, καταστατικό).

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος αντανακλούν την ωρίμανση του Κόμματος, «κουμπώνουν» με τις εξελίξεις, τα σύγχρονα δεδομένα και προσανατολίζουν σωστά το Κόμμα. Ενσωματώνουν γόνιμα προηγούμενες επεξεργασίες, αξιοποιούν για τη διαμόρφωση της στρατηγικής τα συμπεράσματα που προκύπτουν από εξελίξεις στο διεθνές πεδίο, φυσικά την πείρα από την ίδια τη δράση του Κόμματός μας.

Σε μια περίοδο που επιβεβαιώνονται περίτρανα τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του καπιταλισμού, το ΚΚΕ οφείλει να εξοπλιστεί με στρατηγική που θα ανταποκρίνεται στην ανάγκη ανατροπής του. Το πρόγραμμα είναι «ευαγγέλιο» για όσο καιρό βρίσκεται σε αρμονία με τα δεδομένα με βάση τα οποία διαμορφώθηκε, τα προηγούμενα προγράμματα του Κόμματος άλλαξαν υπό το φως νέων δεδομένων, νέων συνθηκών, νέων επεξεργασιών, ωρίμανσης του Κόμματος. Σήμερα απαιτείται ένα πρόγραμμα που θα μας βοηθήσει να αρθούμε στο ύψος των αναγκών, των απαιτήσεων, των σύνθετων καθηκόντων που η πραγματικότητα θέτει ενώπιόν μας και το σχέδιο προγράμματος πιστεύω ότι υπηρετεί αυτό το στόχο.

Δε συμφωνώ με την κριτική που ασκείται ότι το προηγούμενο πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε δίχως να υλοποιηθεί. Αυτό συνέβη με όλα τα προηγούμενα προγράμματα του Κόμματος. Αλλαξαν, εκσυγχρονίστηκαν, όταν αυτό απαίτησαν οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν, όταν η συλλογική σκέψη του Κόμματος έκανε ένα βήμα μπροστά και απ' τη νέα θέση μπορούσε να διακρίνει ζητήματα δυσδιάκριτα ως τότε που απαιτούσαν νέες απαντήσεις, δοσμένες πάντα απ' τη σκοπιά της κοσμοθεωρίας μας.

Στην προβληματική που αναπτύσσεται γύρω απ' τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ανακύπτουν ζητήματα που θα έπρεπε -κατά την ταπεινή μου γνώμη- να είναι λυμένα. Λέγοντας ιμπεριαλισμός εννοούμε μονοπωλιακός καπιταλισμός ή μία - δύο ισχυρότερες οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά χώρες; Θεωρώ ότι η απάντηση που δίνει κανείς σ' αυτό το ερώτημα είναι κρίσιμη καθώς είναι φανερό σε ποια κατεύθυνση οδηγεί η μία και σε ποια η άλλη.

Οταν αναφερόμαστε στο μονοπώλιο, το οριοθετούμε αυστηρά σαν το απόλυτο κακό, το μόνο αντίπαλο, σε αντίθεση με τμήματα της αστικής τάξης που μπορεί να είναι και δυνάμει σύμμαχοι σε ορισμένα ζητήματα; Οποιοσδήποτε εργάτης σε μια επιχείρηση που μακράν απέχει απ' το να χαρακτηριστεί μονοπώλιο, αλλά που στηρίζεται στην εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας, που ενδεχομένως «τρέφεται» από ισχυρότερες επιχειρήσεις του κλάδου όπου δραστηριοποιείται, είναι σε θέση να διαβεβαιώσει ότι δεν υστερεί καθόλου σε επιθετικότητα, το αντίθετο συμβαίνει. Ο αντίλογος ότι δεν είναι όλα τα τμήματα της αστικής τάξης το ίδιο, είναι δεκτός αν εννοεί ότι δεν έχουν όλα τα τμήματα της αστικής τάξης τις ίδιες βλέψεις ως προς τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, δε βλέπουν όλα προς την ίδια κατεύθυνση ως προς τη διασφάλισή τους. Γι' αυτό και ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους. Είναι όμως όλα, δίχως εξαίρεση, το ίδιο απέναντι στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι αντίπαλος ανεξάρτητα απ' τις διαφορές και τις αντιθέσεις μεταξύ τους.

Οταν μιλάμε για κυβέρνηση όπως κι αν αυτή χαρακτηριστεί, αριστερή, δημοκρατική, αντιιμπεριαλιστική, λαϊκής σωτηρίας κ.ά., εννοούμε στο έδαφος της αστικής εξουσίας και με την Ελλάδα βαθιά ενσωματωμένη σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Αυτός είναι ο βέβαιος δρόμος για το πέρασμα του ΚΚ στην ανυπαρξία ως τέτοιου. Για την ένταξή του στο μπλοκ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης. Η εμπειρία το αποδεικνύει, πέρα και έξω από προθέσεις. Και μάλιστα σε περιόδους πολύ πιο ευνοϊκές για το κομμουνιστικό και κατ' επέκταση το εργατικό λαϊκό κίνημα. Μια τέτοια επιλογή θα έκανε το ΚΚΕ τον ιδανικό αυτόχειρα. Πέραν της μοιραίας εγκατάλειψης της στρατηγικής του, θα αποτελούσε κατραπακιά για το εργατικό λαϊκό κίνημα που θα έκανε χρόνια να σηκώσει κεφάλι. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες θα απογειώνονταν και ταυτόχρονα η λογική της ανάθεσης που σκόπιμα και συστηματικά καλλιεργήθηκε στο λαό και απ' την οποία το κίνημα υποφέρει.

Εκτός αυτού όμως ακόμα και η σκέψη για συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις αυτόματα γεννάει το ερώτημα; Με ποιες; Υπάρχει σήμερα έστω και μία που θα μπορούσε να συμπορευτεί με το ΚΚΕ ή το ΚΚΕ να συνεργαστεί μαζί της; Αν είμαστε ειλικρινείς μία απάντηση θα δώσουμε στο ερώτημα αυτό. Και θα είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Αν σκεφτόμαστε υποθετικά, για το ενδεχόμενο ύπαρξης τέτοιων δυνάμεων στο μέλλον, είναι προφανές ότι δεν ταιριάζει σε κομμουνιστές η διαμόρφωση της στάσης τους στο σήμερα με γνώμονα μια υπόθεση εργασίας που πιθανόν να μην επαληθευτεί ποτέ. Ακόμα όμως κι αν υπήρχαν και πάλι στις κοινωνικές δυνάμεις θα έπρεπε να επικεντρώσουμε. Είναι τα πόδια που θα μας πάνε εκεί που θέλουμε, χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε ρούπι.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Στο μέσο μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Οπου όλοι μάχονται με όλους, μονοπώλια με μονοπώλια, αστικά κράτη με άλλα αστικά κράτη και ταυτόχρονα όλοι μαζί μάχονται εναντίον του λαού. Η δική τους πρόταση για το αύριο είναι ξεκάθαρη. Η δική μας πρέπει να είναι το ίδιο καθαρή. Ακόμα κι αν στην παρούσα φάση η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν είναι αποφασισμένα να την υιοθετήσουν. Τα σφυριά όλα να χτυπάνε για τη σφυρηλάτηση της συμμαχίας τους, γιατί αυτή και μόνο μπορεί να αντιπαρατεθεί νικηφόρα με την αστική εξουσία. Για την ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πάλης που θα έχει καθαρή την προοπτική της οικοδόμησης της λαϊκής εξουσίας.

Μέσα στο κίνημα σε κάθε μάχη που δίνεται και τέτοιες μάχες δίνονται καθημερινά, ακατάπαυστα για την υπεράσπιση και του ελάχιστου που κατακτήθηκε με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, ζυμώνουμε την πρότασή μας, δείχνουμε την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η πάλη και την προοπτική που πρέπει να έχει για να λυθεί οριστικά και αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα και όλα τα άλλα.

Πάνω σ' αυτό μπορούμε να συζητήσουμε πολύ, ακόμα και να διαφωνήσουμε για τον τρόπο που θα προσεγγίσουμε, θα πείσουμε κάθε έναν που έχει θέση στη λαϊκή συμμαχία. Για το πώς θα εμπνεύσουμε στο λαό πίστη στη δύναμή του, πώς θα αναζωογονήσουμε την ελπίδα για μια άλλη προοπτική, για το πώς η δράση μας θα απαλλαγεί από αδυναμίες, για το πώς θα απαγκιστρωθούμε από τρόπους δουλειάς που δεν αποδίδουν και θα περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο παρέμβασης, πιο αποτελεσματικής, ιδεολογικής και πολιτικής. Η συζήτηση αυτή όμως για να έχει νόημα πρέπει να εκκινά απ' την παραδοχή ότι ανήκουμε σε Κόμμα επαναστατικό, ότι στόχος μας είναι η συντριβή του καπιταλισμού, όχι η διαχείρισή του.

Τέλος, επειδή σε τέτοιες συνθήκες ο χρόνος αποκτά πυκνότητα, επειδή οι εξελίξεις μπορεί να είναι ραγδαίες και ενδεχομένως εξαιρετικά επικίνδυνες για το σύνολο του λαού, είναι αναγκαίο το Κόμμα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, όσα περνάνε απ' το χέρι του, ώστε να πετύχουμε το μέγιστο δυνατό βαθμό ετοιμότητας απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο. Σε μια τέτοια περίπτωση πολλά θα κριθούν απ' τη δική μας αντίδραση, το περιεχόμενό της και την αμεσότητά της.

Μεγάλο μέρος του Προσυνεδριακού Διαλόγου αναλώθηκε στο πόσο μικρό ήταν το ποσοστό του Ιουνίου. Κοιτώντας λίγο μακρύτερα από το δάχτυλό μας, και δεδομένης της απελπιστικής κατάστασης του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, το ποσοστό στην πραγματικότητα ίσως ήταν μεγάλο...

Δεν θέλω να πω ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, ή ότι δεν μας ενδιαφέρει η εκλογική μάχη. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, όταν δεν προχωράς αρκετά γρήγορα σε μια ανηφόρα, η λύση σίγουρα δεν είναι να αλλάξεις προορισμό και να κουτρουβαλήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Πέρα από τα εκλογικά σκαμπανεβάσματα, το Κόμμα έχει κάνει επί χρόνια σημαντική ποιοτική δουλειά. Ο μέχρι σήμερα Προσυνεδριακός δεν αντικατοπτρίζει, ευτυχώς, την εικόνα των Οργανώσεων. Γιατί εκεί, τα συντριπτικά ποσοστά αποδοχής των Θέσεων από τη βάση, απορρίπτουν την εικόνα μιζέριας και γκρίνιας για αλλαγή στρατηγικής. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ότι το ΚΚΕ πρόλαβε έγκαιρα να δημιουργήσει μια ακόμα γενιά κομμουνιστών που δε θα συμβιβαστεί, ούτε θα συνθηκολογήσει μπροστά σε οποιονδήποτε αρνητικό συσχετισμό. Στην καρδιά του Κόμματος, στη βιομηχανία, τα εργατόπαιδα και οι άνεργοι δε συζητούν για φανταστικούς πολιτικούς συμμάχους, ούτε για μεταβατικά προγράμματα σωτηρίας του συστήματος τη στιγμή που οι καπιταλιστές τους στραγγαλίζουν και οι συμβιβασμένοι εξαργυρώνονται.

Οι αντίπαλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ΚΚΕ δε σημαίνει απλά ένα ποσοστό, αλλά συνδυάζεται με την ικανότητα να συσπειρώνουμε στους χώρους δουλειάς και στα μέτωπα πάλης πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις. Ποιος δε νοιώθει καθημερινά στο πετσί του ότι το «πολύ» 27% του ΣΥΡΙΖΑ ζυγίζει στην πραγματική ταξική μπαλάντζα πολύ ελαφρύτερα από το 4,5% του ΚΚΕ; 'Η μήπως θα συγκριθούμε με τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ, που ακαριαία παύουν να υπάρχουν με το που κοπεί το καλώδιο της τηλεόρασης;

Σήμερα, το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο θα ήταν να γίνουμε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, οι αγαπημένοι των εργοδοτών, όπως έπραξαν οι ομοϊδεάτες του ΣΥΡΙΖΑ σε Ιταλία - Γαλλία.

Και αφού διέλυσαν τα εκεί ΚΚ, ο εργατόκοσμος τώρα δήθεν «εκφράζει τη δυσαρέσκειά του» ψηφίζοντας τον Μπερλουσκόνι και τον μπάρμπα-Μπρίλιο (ή κάπως)...

Ας αφήσουν τα τσιτάτα περί Ενιαίου Μετώπου από Συνέδρια του 1922 (!) και ας μας πούνε σήμερα με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε να συμμαχήσουμε. Το «Μέτωπο» ήταν προσπάθεια μιας μεταπολεμικής - μετεπαναστατικής εποχής, το οποίο εντέλει δε δικαιώθηκε στη ζωή και δεν έφερε νίκες. Αν ωστόσο επιμείνουμε στο δικό τους κόσμο των ατυχών αναλογιών, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ουδέποτε ο Λένιν μπήκε στην κυβέρνηση «σωτηρίας» του «Τσίπρα» - Κερένσκι.

Σήμερα, μια συμμαχία με αριστερούς τύπου Κουβέλη «από τα πάνω», απλά θα αδρανοποιούσε απηυδισμένους εμάς τους «από τα κάτω».

Τόσα χρόνια στο εργατικό κίνημα, εκείνοι που τώρα παρουσιάζονται ως φίλοι, το μόνο που έκαναν ήταν να μαχαιρώνουν πισώπλατα: υπέρ των «καλών» ιδιωτικοποιήσεων, υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας (με μειώσεις μισθών και απολύσεις - τι να κάνουμε), υπέρ της καταλήστευσης των αποθεματικών και της δημιουργίας ιδιωτικών ταμείων, υπέρ της «απελευθέρωσης» της ενέργειας (με τα ληστρικά τιμολόγια που όλοι ξέρουμε). Οταν εμείς καταγγέλλαμε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που προωθούσε το πλαίσιο της εργοδοσίας μέσα στις γραμμές των εργαζομένων, αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν 10 βήματα διαγώνια και πίσω από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ.

Αναγνωρίζω ότι τον Ιούνιο ήταν φυσιολογικό ένας κόσμος στραγγαλισμένος οικονομικά και υπό πίεση, να αναζητούσε την άμεση λύση, κάνοντας ότι δεν βλέπει από πού έρχονται και πού πηγαίνουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυνατόν όμως τόσους μήνες μετά, άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι κομμουνιστές να συντηρούν ακόμα ψευδαισθήσεις; Ας ξεκολλήσει η βελόνα από τις εκλογές και ας δούμε με ποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφημίσει την πραμάτεια του (περί επιχειρηματικότητας, επενδύσεων, κερδοφορίας) σε όλες τις εργοδοτικές ενώσεις. Και μέσα στις ΗΠΑ, ο Τσίπρας τα έδωσε όλα: αποποιήθηκε το «σκίσιμο της δανειακής σύμβασης», «την έξοδο από την Ευρωζώνη». Ζήτησε να υπερβούμε «σκιές και προβλήματα του παρελθόντος», εκθειάζοντας το μοντέλο Ομπάμα ως προοδευτική λύση στην κρίση!

Αυτό στη γλώσσα μου λέγεται σκοταδισμός. Να κάνεις δηλαδή ότι δεν βλέπεις ότι το «πρότυπο» Ομπάμα δεν έχει αφήσει ιμπεριαλιστική για ιμπεριαλιστική επέμβαση που να μην έχει υποκινήσει προκειμένου να διατηρήσει αγορές, πρώτες ύλες και περιθώρια κέρδους. Και μέσα στις ΗΠΑ, να μην αναγνωρίζεις τη βαθιά ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με 12 εκατομμύρια δηλωμένους ανέργους, 50 εκατομμύρια ανασφάλιστους, 40 εκατομμύρια που ζητιανεύουν δελτία τροφίμων και 7 ολόκληρα εκατομμύρια φυλακισμένων ή σε αναστολή...

Κύριοι, ο καπιταλισμός έχει πάψει να αποτελεί δύναμη προόδου. Για τον εργάτη, δεν έχει σίγουρα «λύσεις» και το ξέρετε. Κανένα μείγμα διαχείρισης σε ΕΕ - ΗΠΑ - Ιαπωνία δε στοχεύει εκεί. Η αποφασισμένη εδώ και χρόνια ευρωπαϊκή πολιτική απαιτεί ραγδαίες μειώσεις μισθών και κατάργηση δικαιωμάτων προκειμένου να ανταγωνισθεί τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους σε Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ κλπ.

Η λογική του «να σώσουμε το σύστημα», οι συμμαχίες με αστικά κόμματα, η αποποίηση της παράδοσης των σοσιαλιστικών κατακτήσεων, έχουν στερήσει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη από την αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης. Οι αστοί φροντίζουν μέσω των ΜΜΕ να επιβάλλουν το δικό τους οπτικό πρίσμα και γι' αυτό μέσω των επιχειρήσεων σπρώχνουν εκατομμύρια διαφήμισης... όχι φυσικά στον «Ριζοσπάστη» (όπου κάποιοι «πρώην» προσφεύγουν στην ΕΣΗΕΑ γιατί έπαψε να τους κόβει αρκετά κουπόνια ο άνεργος οικοδόμος ή μεταλλεργάτης!!!).

Ο τεράστιος διαφημιστικός τζίρος δεν γίνεται από αφελείς που πετάνε τα λεφτά τους στα σκουπίδια, αλλά γίνεται για τον έλεγχο της σκέψης του καταναλωτή και ψηφοφόρου. Η ζωή επιβεβαιώνει ότι το εκλογικό σώμα άγεται και φέρεται ακριβώς πάνω στην εκάστοτε γραμμή των ΜΜΕ: Καραμανλής, αποχή, Παπανδρέου, πλατείες, «νέα» κόμματα, τώρα Σαμαράς, αύριο ίσως Τσίπρας.

Σε έναν κόσμο που βασιλεύει το κάλπικο, κάποιοι θαυμαστές των Ολάντ και Ομπάμα, ευτελίζουν τα ονόματα Ισκρα και Πράβντα προκειμένου να εξαπατήσουν ψηφοφόρους...

Το «μικρό» ΚΚΕ ωστόσο μένει στη γραμμή της αλήθειας: δεν μπορείς σήμερα να κάνεις «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα κατά της τρόικας, χωρίς πρώτα να συγκρουστείς με τα ντόπια αφεντικά. Αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί καθοδηγούν υπουργούς και βουλευτάδες. Αυτοί μας έμπασαν στην ΕΕ και έφεραν την τρόικα (για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις και να σταθεροποιήσουν την πολιτική τους εξουσία).

Το ελληνικό κεφάλαιο βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης - δεν είναι ψωροκώσταινα. Οι Ελληνες αστοί (π.χ. τα αφεντικά μας στην ενέργεια, οι εφοπλιστές, τραπεζίτες και μεγαλοκατασκευαστές) δεν έχουν γράψει ούτε μία απουσία στα ιμπεριαλιστικά προσκλητήρια ΝΑΤΟ και ΕΕ. Τώρα τα δίνουν όλα για να ρεφάρουν στο παιχνίδι των ελληνικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αγκαλιά με ξένα μονοπώλια.

Το ΚΚΕ ήδη προειδοποίησε: Δεν πρόκειται για «πανηγύρι» όπου όλοι θα κερδίσουμε στήνοντας και από ένα Ντέρικ εξόρυξης. Εδώ θα πέσουν κορμιά, από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μεγάλες πολυεθνικές και στο τέλος θα την πληρώσει ο πιο αδύναμος.

Νομίζω ότι τόσα εκατομμύρια ώρες τούρκικης σαπουνόπερας δεν θα πάνε χαμένα. Το τηλεοπτικό δάκρυ έχει μια παράξενη γεύση προοικονομίας για τα χαμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ψηλά τη σημαία σύντροφοι.

Ορισμένοι σ/φοι συνδέουν την «ήττα» μας στις εκλογές με την «ανατροπή» του προγράμματός μας στο ζήτημα των συνεργασιών, τη θέση της Ελλάδας, τη μετατροπή της στρατηγικής μας σε τακτική. Είναι έτσι:

• Οι συνεργασίες

Στο ζήτημα των συνεργασιών στέκονται κυρίως στη θέση ότι:

«Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση ΑΑ δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο (...)».

Στο Πρόγραμμα, όμως, συμπεριλαμβανόταν και η θέση:

«Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. (...) Σε κάθε περίπτωση ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της (...)».

Επίσης, μαζί με το Πρόγραμμα ψηφίστηκε και πολιτική απόφαση με την οποία: «Το ΚΚΕ κρίνει τα σημερινά πολιτικά (...)» και καταλήγει:

«Η πολιτική συνεργασία με τα κόμματα αυτά δεν είναι δυνατή, καθώς κινούνται μέσα στη λογική διαχείρισης του συστήματος».

• Η θέση της Ελλάδας

Επίσης, από σ/φους συνδέεται η εκλογική μας «ήττα» με την «εγκατάλειψη» της θέσης ότι: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα», με τη θέση: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ».

Το Πρόγραμμά μας όμως συμπληρωνόταν και με τη θέση: «Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η Ελλάδα προσαρμόζεται περισσότερο οργανικά στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και με τη συμμετοχή της σε διεθνείς διακρατικές συμφωνίες».

Εν ολίγοις (από το 15ο) διαβλέψαμε την «προσαρμογή» της Ελλάδας σε ενδιάμεση (με εξαρτήσεις) θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η εμμονή στην άποψη αυτή (κατά τη γνώμη μου) οδηγεί στην άποψη ότι η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει σε μια χώρα, ...κακώς έγινε στη Ρωσία!

Συνεπώς, για να πετύχει η επανάσταση θα πρέπει να ...περιμένουμε η Ελλάδα να γίνει πρώτα ιμπεριαλιστική!!! Είναι όμως έτσι; Βεβαίως και όχι.

Η Ρωσία του '17 (σύμφωνα και με τον Λένιν) ήταν στρατιωτικο-φεουδαρχικός ιμπεριαλισμός ...και η επανάσταση και έγινε ...και πέτυχε. Και όχι μόνο πέτυχε (σε μία χώρα), αλλά κάτω από τη σκέπη της «νέας» χώρας και της νέας κοινωνίας, η λαότητα των Τσούτσκα (13.500 ψυχές) από τη νεολιθική εποχή (αντί να εξαφανιστεί) ...γίνεται σοσιαλιστική. Το 1930 (εποχή Στάλιν) η Τσουκότκα γίνεται αυτόνομη, ισότιμη με τους άλλους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης.

• Και τα ερωτήματα

Συνεπώς, για να πάρουμε θέση στο αν η εκλογική μας «ήττα» οφείλεται στο ότι η ΚΕ ανέτρεψε ή όχι το πρόγραμμά μας, θα πρέπει να απαντήσουμε στα ερωτήματα:

Πιστεύουμε ότι οι εκλογές του 2012 μπορούσαν να συμβάλουν στην έναρξη επαναστατικής διαδικασίας;

Μπορούσε να προκύψει κυβέρνηση ΑΑ δυνάμεων;

Η εργατική τάξη είχε κατακτήσει ηγετικό καθοδηγητικό ρόλο;

Υπάρχουν στην Ελλάδα κόμματα που αποδέχονται τη σύγκρουση με τα πολυεθνικά μονοπώλια;

Η επανάσταση στη Σοβιετική Ενωση «απέτυχε» γιατί η Ρωσία δεν ήταν καπιταλιστική;

Αν απαντάμε ναι, τότε ...ΝΑΙ! (και σίγουρα), θα αυξάναμε τα ποσοστά μας (στις εκλογές) ...και θα γινόμασταν κόμμα σοσιαλδημοκρατικό!

Αν απαντάμε όχι, τότε πρέπει να συμφωνήσουμε με τις Θέσεις της ΚΕ ότι: «Ανεξάρτητα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που καθόρισαν την εκλογική μείωση, σημειώθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο και αδυναμίες, ελλείψεις υποκειμενικού χαρακτήρα».

Και ακόμα περισσότερο να συμφωνήσουμε με τη θέση ότι:

«Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα».

• Εκλογική ήττα - τα λάθη μας

Ποιες ήταν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις υποκειμενικού χαρακτήρα που διαπιστώνει (σωστά) με τις Θέσεις της η ΚΕ; Κι αν δεν υπήρχαν, θα μπορούσε να αποφευχθεί η εκλογική μας μείωση;

Πρώτα πρώτα πρέπει να διαπιστώσουμε ότι με την πολιτική (και τακτική) μας το Κόμμα μας κατόρθωσε, από το 1993, να ανεβάσει τα εκλογικά μας ποσοστά (με σκαμπανεβάσματα), των βουλευτικών εκλογών στο 8,50%, και των ευρωεκλογών στο 9,50%.

Επίσης, να πάρουμε υπόψη ότι πριν κηρυχτούν οι εκλογές του Μαΐου, τα γκάλοπ μας έδιναν μέχρι και 14,00%.

Τη θέση αυτή την κατακτήσαμε με τη σωστή πολιτική (και τακτική) μας από το '91 μέχρι τις παραμονές των εκλογών.

Κατά τη γνώμη μου δύο ήταν τα κυρίαρχα λάθη μας που σημειώθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο που αντέστρεψαν το κλίμα και καθόρισαν τη μείωσή μας.

• Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Κεντρικό πολιτικό μας σύνθημα στις εκλογές του 2012 ήταν «μη σκορπάς την ψήφο σου δεξιά - αριστερά».

Κατά τη γνώμη μου, ο όρος «αριστερά» αναφερόταν από το λαό (κυρίως) για το ΚΚΕ. Γι' αυτό και το σύστημα προσπαθούσε να βάλει στο ίδιο «τσουβάλι» το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΠΑΣΟΚ. Για τον ίδιο λόγο και ο Κουβέλης διάλεξε και τον όρο «Δημοκρατική Αριστερά», για να ξεχωρίζει από την «Αριστερά»!

Νομίζω ότι (από λάθος εκτίμηση) τον όρο αυτό - ΑΡΙΣΤΕΡΑ - τον χαρίσαμε στους σοσιαλδημοκράτες, δηλαδή στους ΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ! Αυτό φάνηκε και από τα γκάλοπ, με τη μείωση των ποσοστών μας στο 10-11%.

Κατά τη γνώμη μου, το κεντρικό σύνθημα των εκλογών θα έπρεπε να είναι: «Σ' αυτές τις εκλογές (...) ο κάθε Αριστερός ψηφίζει ΚΚΕ». Ας αποδώσουμε λοιπόν τον όρο Αριστερά εκεί που του αξίζει (στο ΚΚΕ) και τη σοσιαλδημοκρατία στους άλλους.

• ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματός μας σε αστική κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης είναι πράγματι σωστή θέση και αποτελεί και σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Ομως, ήταν άκαιρη και στο χρόνο και τον τρόπο που ειπώθηκε και αυτό φάνηκε από την περαιτέρω μείωση των ποσοστών μας. Ηταν άκαιρη, γιατί τίποτα δεν προοιωνιζόταν ότι είναι δυνατόν να βγαίνουν τα κουκιά για μια κυβέρνηση της «αριστεράς», που να έχει ανάγκη τη συμμετοχή και του ΚΚΕ και με τον τρόπο που ειπώθηκε, ερμηνεύτηκε ότι το ...ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει.

Κατά τη γνώμη μου, η πρότασή μας θα έπρεπε να αποκλείει τη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με θετική έκφραση. Δηλαδή η πρότασή μας θα 'πρεπε (περίπου) να είναι:

Η μοναδική λύση σήμερα είναι στην έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση (...). Μόνο κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας μπορεί να σταματήσει τη λαίλαπα που έρχεται. Το ΚΚΕ δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης (...).

• Υποκειμενικός παράγοντας

Συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις της ΚΕ για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες).

Θεωρώ όμως ότι κύριος παράγοντας που τον εμποδίζει είναι η κατασυκοφάντηση του υπαρκτού σοσιαλισμού και κατ' επέκταση του σοσιαλισμού.

Θα πρότεινα, λοιπόν, μέσα στα καθήκοντά μας, να είναι και επαναπροβολή των επιτευγμάτων του Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και στα μέλη μας και στην προπαγάνδα μας.

Καλή μας επιτυχία ...και μπροστά (εξάλλου) μαθημένα τα βουνά στα χιόνια.

Αρχικά, θέλω να σημειώσω πως συμφωνώ με τις Θέσεις όπως αυτές εκφράζονται από την ΚΕ και θα εστιάσω σε κάποια επιμέρους ζητήματα που απασχολούν και για την ιδεολογική διαπάλη στους χώρους της νεολαίας.

Σχετικά με τις εξελίξεις πιστεύω πως πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην ανάλυση δύο ζητημάτων όπως εκφράζονται από τις Θέσεις του Συνεδρίου:

-- Για τη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οτι παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα με κύριες εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ. Οτι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι 2ο παγκοσμίως και 1ο στην Ευρώπη, ενώ το ελληνικό κεφάλαιο έχει κυρίαρχη θέση στα Βαλκάνια. Αρα, δεν είμαστε υπό κατοχή, ούτε στην Ελλάδα «δεν υπάρχουν αφεντικά», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

-- Για να εξηγήσουμε στον κόσμο την καπιταλιστική κρίση. Δηλαδή, ότι πρόκειται για κρίση του κεφαλαίου, κρίση νομοτελειακή για το καπιταλιστικό σύστημα, ανεξάρτητα από τη θέληση των αστών. Δεν οφείλεται στα γκόλντεν μπόις, δεν είναι κρίση χρέους και ούτε φταίνε οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως πολύ έντεχνα προσπαθούν να το παρουσιάσουν οι κάθε λογής αστοί και οπορτουνιστές για να αποπροσανατολίσουν το λαό από τη ρίζα του προβλήματος. Τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Αναδεικνύοντας, λοιπόν, το ποιος φταίει για την κρίση φαίνεται και η διέξοδος. Η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού και η ανατροπή του σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλισμού που οδηγεί σήμερα να έχουμε 2 νεκρούς στο ΤΕΙ της Λάρισας από έλλειψη θέρμανσης, ενώ ταυτόχρονα το πετρέλαιο προσφέρεται δωρεάν στους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις (ορυκτός πλούτος, ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κλπ) για την οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από ανθρώπου είναι η λύση στον αντίποδα με το φτιασίδωμα του καπιταλισμού με την εναλλαγή κυβερνήσεων, δήθεν «αριστερών» και προοδευτικών που αφήνουν στο απυρόβλητο τα μονοπώλια και διαιωνίζουν τη σημερινή εκμετάλλευση.

Για να επιτευχθεί όμως ο στόχος αυτός είναι αναγκαία η οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις υπόλοιπες υποτελείς τάξεις. Και εδώ είναι αναγκαίος να προσδιοριστεί και ο ρόλος της νεολαίας στη Λαϊκή Συμμαχία. Δηλαδή, πώς οι επιτροπές αγώνα της σπουδάζουσας, τα συντονιστικά των μαθητών, οι επιτροπές στους χώρους κατάρτισης αντιλαμβάνονται τη θέση τους στη Συμμαχία ως κομμάτι που μπορεί να μη συμμετέχει σήμερα στην παραγωγή (με εξαίρεση τον ΟΑΕΔ), αλλά βιώνουμε τα προβλήματα από πρώτο χέρι στο σπίτι μας, και κυρίως αποτελούμε την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, που αν δεν είμαστε άνεργοι θα δουλεύουμε σε καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα με 300 και 400 ευρώ. Οπότε οι επιτροπές αγώνα του ΜΑΣ, τα συντονιστικά των μαθητών είναι σημαντικό «πόδι» της Λαϊκής Συμμαχίας που πρωτοστατούν στα ζητήματα της καθημερινότητας (θέρμανση, στέγαση κλπ) και τα συνδέουν με την οριστική τους λύση. Την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, που θα ανατρέψει τα μονοπώλια, την ΕΕ, το κράτος και τα κόμματά τους.

• Για την ιδεολογική διαπάλη

Από τη μία μεριά έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον αντικομουνισμό καθ' έδρας που συκοφαντούν τόσο το Κόμμα όσο και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, καθώς και παραδίδουν μαθήματα υποταγής στα αυριανά αφεντικά μας και πως ο καπιταλισμός είναι αιώνιος.

Από την άλλη μεριά, τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου μες στα πανεπιστήμια που μιλούν για ταύτιση των «δύο άκρων», ότι ίδια είναι η βία της Χρυσής Αυγής με τη βία της εργατικής τάξης, συμβάλλουν στην υποταγή και στην ενσωμάτωση των νεολαίων είτε μέσω ρουσφετιών κλπ, είτε μέσω της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων. Παλεύουν με νύχια και με δόντια να κυριαρχήσει πως μες στις σχολές όλοι έχουμε το ίδιο συμφέρον, πως είναι ίδιο το συμφέρον του φοιτητή που δουλεύει για να τα βγάλει πέρα, του παιδιού του εργάτη, με το παιδί του μεγαλοεργολάβου.

Δηλητήριο για την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης αποτελούν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού. Θέλουν ένα κίνημα κάδρο στη μέλλουσα «αριστερή» διακυβέρνηση. Η «ενότητά» τους τελειώνει εκεί που αρχίσει το ψέμα και η συκοφαντία απέναντι στο Κόμμα. Πρωτοστατούν στον αντικομουνισμό («902», «Τυποεκδοτική», οικονομικά του Κόμματος).

Παράλληλα, λένε πως η πρόταση του Κόμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στη δευτέρα Παρουσία, ενώ μιλάνε για «μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης». Αποσυνδέοντας αιτήματα (π.χ. έξοδος από την ΕΕ) από την πάλη για την εξουσία ενσωματώνονται σε κομμάτια της αστικής τάξης (π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο) που έχουν τέτοιες επιδιώξεις. Παίρνοντας σκόρπια αιτήματα και με μπόλικη επαναστατική φρασεολογία οδηγούν το λαό αντί να παλεύει σήμερα που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για την κατάκτηση της δικιάς του εξουσίας, να παλεύει για να έρθει στην αστική διακυβέρνηση η «αριστερά», να βρεθεί σε αδιέξοδο.

Είναι οι δυνάμεις που στα πλαίσια του «ανεξάρτητου και ακαθοδήγητου» των αγανακτισμένων έθρεψαν το αυγό του φιδιού της Χρυσής Αυγή δίνοντας σε αυτά τα αποβράσματα βήμα και κοινωνικό προφίλ αφού στεγάζονταν κάτω από τα ίδια γνωστά συνθήματα («να καεί η βουλή», «κρεμάλα στους 300» κλπ).

Τα τελευταία 4 χρόνια δώσαμε σημαντικές μάχες πλάι στο Κόμμα (δεκάδες απεργιακές μάχες, εκλογικές μάχες σε πρωτοφανής συνθήκες). Κυρίως μαθαίνουμε τη ζωή και αποκτούμε εμπειρία πλάι σε αυτούς που την παράγουν.

Παρ' ότι οι εκτιμήσεις μας επιβεβαιώνονται στη ζωή καθημερινά, πολύ συχνά επαναπαυόμασταν σε αυτό πως ο κόσμος «θα καταλάβει από μόνος του» χωρίς να μπαίνουμε στο τι ακριβώς σκέφτεται ο καθένας, πώς θα τον πείσουμε για την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του Σοσιαλισμού, πώς θα αγωνιστεί στο πλάι μας.

Ας μην ξεχνάμε, πως η γενιά μας είναι η γενιά των αντεπαναστατικών ανατροπών, και ο αντικομμουνισμός, από το Δημοτικό ακόμη, σπάει κοκάλα. Ο αντίπαλος έχει στημένο έναν ολόκληρο μηχανισμό, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι απλό. Μέσα σε αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς είμαστε υποχρεωμένοι να παλέψουμε με αυταπάρνηση μέχρι την τελική νίκη της εργατικής τάξης. Μέσα από το Συνέδριο του Κόμματός μας να βγούμε πιο δυνατοί, πιο ικανοί οργανωτές της ταξικής πάλης. Γιατί το μέλλον μας δε συμβιβάζεται στο σάπιο καπιταλισμό, αλλά στο νέο κόσμο το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας!

Κατά τη γνώμη μου οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο συνέδριο, το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού κάνουν πιο κατανοητά στοιχεία της στρατηγικής μας, δίνουν σωστό προσανατολισμό και οξύνουν τα ταξικά, κομμουνιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος.

Στις θέσεις αναλύεται η περίοδος της κρίσης ως μια περίοδος όπου δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για όξυνση της ταξικής πάλης (ανεργία, προλεταριοποίηση μικρών ΕΒΕ), αναλύεται τεκμηριωμένα η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ο κίνδυνος ξεσπάσματος ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και το Κόμμα απαντάει σε όλα αυτά ότι η λύση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στο σοσιαλισμό. Τώρα που οι αστοί δυσκολεύονται να αυξήσουν την κερδοφορία τους και η εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων στον καπιταλισμό κλονίζεται, όπου εμφανίζονται κάθε είδους οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση, είναι απαραίτητο να φέρει το Κόμμα στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, τη λαϊκή οικονομία και εξουσία με κοινωνικοποίηση στα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.

Και είναι άλλο ότι πρέπει να εξηγούμε τι εννοούμε με αυτούς τους όρους, να δίνουμε παραδείγματα, να εκλαϊκεύουμε και άλλο μπροστά στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, στο χαμηλό επίπεδο της ταξικής πάλης, το χαμηλό εκλογικό αποτέλεσμα και στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα να απαρνηθούμε το στρατηγικό μας στόχο, να θέσουμε ως γραμμή συσπείρωσης (και στο εργατικό κίνημα) την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων αποκομμένη από τη σοσιαλιστική προοπτική και να κοιτάμε για συνεργασίες προς οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Θα κάναμε τότε ένα τεράστιο ΛΑΘΟΣ ενάντια στην κοσμοθεωρία μας και στη στρατηγική μας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από το 15ο συνέδριο - σοσιαλιστική επανάσταση -, αλλά θα οδηγούσαμε και την εργατική τάξη στην απογοήτευση και στο συμβιβασμό. Ενάντια στην κοσμοθεωρία μας, γιατί αν βάζαμε πίσω την πάλη για το σοσιαλισμό (με τη μη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα) και παλεύαμε για λύσεις χωρίς σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, αυτό θα σήμαινε ότι βλέπουμε λύση φιλολαϊκή, όπου τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα θα μειώνονταν, μέσα στον καπιταλισμό και μάλιστα στο ανώτατό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό. Απόψεις με τις οποίες εμείς δεν έχουμε καμία σχέση.

Εχοντας, όμως, ξεκάθαρο το στρατηγικό μας στόχο δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προετοιμάσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα για την επανάσταση. Και ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι το άνοιγμα και το βάθεμα της συζήτησης για το σοσιαλισμό σε συνδυασμό με την πάλη για την ανακούφιση από τα καθημερινά προβλήματα και, φυσικά, η επιμονή στην κομματική οικοδόμηση. Καμία υποτίμηση των εργαζομένων δεν χωράει εδώ. Οποιος θεωρεί ότι σήμερα δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και να στηρίξουν τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος, θεωρεί ότι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της δεν μπορούν να κάνουν την επανάσταση και μετά να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό.

Αν εμείς τώρα δεν προετοιμάσουμε τα μέλη μας και τους οπαδούς μας γι' αυτό θα έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο.

Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι και το κριτήριό μας για να κρίνουμε τα αποτελέσματα κάθε μικρού ή μεγάλου αγώνα, απ' το τι δυνάμεις συγκεντρώσαμε για την κρίσιμη ώρα. Θέματα όπως η κομματική οικοδόμηση και η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα προχωρούν όσο βελτιώνουμε τη δουλειά μας με τη δημιουργία συσπειρώσεων με ταξικό προσανατολισμό, όσο πολιτικοποιούμε την οικονομική πάλη, όσο πείθουμε για τη σοσιαλιστική προοπτική.

Σε αυτά τα πλαίσια κληθήκαμε ως οργάνωση εξωτερικού να ανταποκριθούμε στα νέα καθήκοντα που προκύπτουν από το νέο κύμα μετανάστευσης προς τη βόρεια Ευρώπη και να κάνουμε βήματα στην οργάνωση της πάλης των μεταναστών, στήνοντας επιτροπές αγώνα νέων μεταναστών. Ηρθαμε σε επαφή με το φόβο, την ανασφάλεια, αλλά και τις αυταπάτες που χαρακτηρίζουν τους νέους μετανάστες. Καταλάβαμε ότι πριν ξεπεράσει ο μετανάστης τα πρώτα προβλήματα επιβίωσης είναι δύσκολο να συσπειρωθεί στην επιτροπή αγώνα και να παλέψει, χρειάζεται να είμαστε δίπλα του από την αρχή, να τον στηρίζουμε και να του δείχνουμε την αξία της συλλογικότητας και του αγώνα.

Με σχέδιο και πρόγραμμα πρέπει να εντείνουμε την οργάνωση της ταξικής αλληλεγγύης και τη στήριξη από τις επιτροπές αγώνα στους μετανάστες. Να αποκαλύπτουμε ότι ο εθελοντισμός, η φιλανθρωπία, ή τα συνθήματα τύπου «είμαστε όλοι Ελληνες», που προωθούν σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αποπροσανατολίζουν τους μετανάστες, εμποδίζουν την ταξική συνειδητοποίησή τους και την οργάνωση της πάλης τους σε ταξική κατεύθυνση. Αναδεικνύοντας αιτήματα που ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ μπορούν να ανακουφίσουν τους μετανάστες, όπως, για παράδειγμα, τη διεκδίκηση χρηματοδότησης από το ελληνικό κράτος αλλά και τη χώρα υποδοχής προς τις μεταναστευτικές κοινότητες ή την κατάργηση των δουλεμπορικών γραφείων και των «συμβούλων μετανάστευσης», ενισχύουμε τη συνειδητοποίηση και τη δραστηριοποίηση των μεταναστών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εντάσσουμε και τη δράση μας στις μεταναστευτικές κοινότητες.

Παράλληλα, όμως, πρέπει να επιμείνουμε ότι η μετανάστευση αποτελεί συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εργαλείο για την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό χρειάζεται να καλλιεργούμε στους μετανάστες, και μέσω των επιτροπών αγώνα, την ανάγκη για συνολική ρήξη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Να τους δείχνουμε την κατεύθυνση της πάλης που θα λύσει μια και καλή τα προβλήματά τους.

Βασικό στοιχείο της δράσης μας στις επιτροπές αγώνα μεταναστών, αλλά και στους χώρους εργασίας μας, πρέπει να είναι και η προσπάθεια για ένταξη των μεταναστών στα ντόπια σωματεία. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κοινό αγώνα με τους άλλους εργαζομένους (ντόπιους και μετανάστες) και συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος σε κάθε χώρα. Δεδομένων των αρνητικών συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, και στη Γερμανία, όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, χρειάζεται να σχεδιάσουμε καλύτερα την παρέμβασή μας στους χώρους εργασίας, για να στηρίξουμε τις ντόπιες ταξικές δυνάμεις. Με τη στάση μας εκεί μπορούμε και πρέπει να αποδεικνύουμε ότι όσο λίγοι και αν είμαστε, ΣΕ ΟΠΟIΑΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΑ, όταν μπαίνουμε μπροστά με ταξικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και οργανώνουμε, συσπειρώνουμε δυνάμεις μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα.

Σύντροφοι, οι θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος έχουν εμπλουτιστεί και βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που φαίνεται η ωρίμανσή του και αυτό είναι συλλογικό κατόρθωμα όλων μας, του συντρόφου που απεργεί, αυτού που περιφρουρεί την απεργία και αυτού που κάνει εξόρμηση. Ολοι μαζί, σύντροφοι, να περιφρουρήσουμε την ενότητα του Κόμματος!

Οι εξελίξεις στον κλάδο των κατασκευών και η πείρα από τη δράση μας στους εργαζόμενους μηχανικούς και τεχνικούς επιβεβαιώνουν την ορθότητα της γενικής πολιτικής γραμμής του Κόμματος και των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου.

Η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση και η φιλομονοπωλιακή κυβερνητική πολιτική επιταχύνουν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Ο τομέας των ιδιωτικών έργων βρίσκεται στη βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς δυνατότητα επιστροφής στο επίπεδο της εποχής που ήταν η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας.

Η συγκεκριμένη περίοδος συνοδεύεται από ραγδαία επιδείνωση της θέσης των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων τεχνικών με εκτόξευση της ανεργίας και μείωση των μισθών όλων των κατηγοριών που συγκλίνουν πλέον στον αντίστοιχο του ανειδίκευτου εργάτη.

Αυτή η κατάσταση φωτίζει τη δυνατότητα και την αντικειμενική βάση για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας στον Κλάδο. Αφορά:

Τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες του κλάδου που οδηγούνται στην καταστροφή και στην προλεταριοποίηση.

Τους μισθωτούς συναδέλφους, που εργάζονται με υπέρμετρη εντατικοποίηση, με μισθούς πείνας ή με απλήρωτη εργασία κάτω από την εργοδοτική τρομοκρατία.

Τους συναδέλφους που απολύονται μαζικά από τις εταιρείες και εκείνους που χάνουν τη δουλειά τους γιατί δεν αποδέχονται τη μείωση μισθών, την εκ περιτροπής εργασία και την ημιαπασχόληση που επιβάλλει η εργοδοσία.

Τους άνεργους μηχανικούς που στην πλειοψηφία τους (επειδή αμείβονται με ΔΠΥ) δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα των ανέργων (επίδομα ανεργίας, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης κ.λπ.).

Από την άλλη, ακόμα και αυτή η διάκριση που γίνεται στις διάφορες κατηγορίες (μισθωτός, άνεργος, αυτοαπασχολούμενος) δεν είναι σταθερή, εξαιτίας της έντονης κινητικότητας που παρατηρείται μεταξύ των κατηγοριών αυτών. Ετσι, κάποιος που δούλευε σαν μισθωτός και απολύθηκε, γίνεται αυτοαπασχολούμενος και καταλήγει να είναι είτε υποαπασχολούμενος (στην καλύτερη περίπτωση) είτε εξολοκλήρου άνεργος δηλ. να θεωρείται από τη μια αυτοαπασχολούμενος αλλά από την άλλη να μην έχει κανένα αντικείμενο εργασίας, κανένα εισόδημα.

Ολα αυτά τα τμήματα εργαζομένων που ανήκουν ή προσεγγίζουν την εργατική τάξη δεν έχουν εμπειρία από ταξικούς αγώνες, όπως έχουν για παράδειγμα οι οικοδόμοι, και κουβαλούν ποικίλες αντιλήψεις εξαιτίας της πολύπλευρης επίδρασης, που έχει ασκηθεί διαχρονικά πάνω τους, από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό.

Τα προβλήματα που προσπάθησαν να ξεπεράσουν το προηγούμενο διάστημα οι κομματικές δυνάμεις για τη συγκέντρωση και οργάνωση δυνάμεων στον κλάδο, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, δεν ήταν λίγα. Κυριαρχούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί η ανάθεση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε «ενιαίες επιστημονικές οργανώσεις» όπως το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, οι επιστημονικοί Σύλλογοι. Επρεπε να σπάσουμε την αντίληψη ότι οι επιστήμονες δεν αποτελούν ενιαία τάξη, με ενιαία συμφέροντα. Να φωτίσουμε τα αντίθετα συμφέροντα του μισθωτού και αυτοαπασχολούμενου μηχανικού με τον μεγάλο εργοδότη και διευθυντικό στέλεχος μηχανικό, τα κοινά του συμφέροντα με τους οικοδόμους και τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου.

Επρεπε να ανμετρηθούμε με τον αρνητικό συσχετισμό στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και την απουσία οργανωμένης συνδικαλιστικής έκφρασης των αυτοαπασχολούμενων μηχανικών.

Στην προσπάθεια να ξεπεράσουμε αυτά τα εμπόδια:

Αξιοποιήσαμε την παρουσία μας στους διαταξικούς φορείς, με συγκεκριμένη αντιπαράθεση γύρω από ζητήματα κρίκους, εξειδικεύοντας στο χώρο και αναδεικνύοντας το ρόλο της ηγεσίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου (ΤΕΕ) στην προώθηση και αθώωση των πολιτικών της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά. Αλλωστε, για χρόνια την προεδρία στο ΤΕΕ είχε ο ΣΥΡΙΖΑ προωθώντας σειρά αντιλαϊκών μέτρων και αποφάσεων σχετικά με το ασφαλιστικό, την απελευθέρωση του επαγγέλματος, την προώθηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια ενάντια στα επαγγελματικά δικαιώματα κ.λπ. Η συγκρότηση της Επιτροπής Αγώνα Αυτοαπασχολουμένων ήταν ένα πρώτο θετικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Αρκετές αυτοαπασχολούμενες γυναίκες μηχανικοί που δεν είχαν έρθει σε επαφή με την επιτροπή εντάχθηκαν στη δράση μέσα από τη συγκρότηση ομάδας της ΟΓΕ, αποδεικνύοντας ότι η προσπάθεια της κοινωνικής συμμαχίας μπορεί να προωθηθεί από πολλούς διαφορετικούς δρόμους.

Οξύναμε το μέτωπο στις οπορτουνιστικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) στους χώρους και στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ενάντια στη λογική του «μεταβατικού προγράμματος πάλης» που προβάλλουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι όποτε οξυνόταν η διαπάλη και έμπαινε το κρίσιμο ερώτημα «με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε» όλοι μαζί ΣΥΝ (Αυτόνομη Παρέμβαση), ΚΟΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνονταν ένα μπλοκ στο Σωματείο ενάντια στο ΠΑΜΕ..

Προβάλαμε ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, μέσα από μια σειρά αγωνιστικών πρωτοβουλιών (π.χ. για το ασφαλιστικό) που είχαν συνέχεια και συνέβαλαν στην ισχυροποίηση και τη συσπείρωση μαχητικής πρωτοπορίας συναδέλφων.

Συγκροτήσαμε την Επιτροπή Ανέργων Μηχανικών και Τεχνικών, ως πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της στήριξης των ανέργων του κλάδου για την κατάκτηση του δικαιώματος σε επίδομα ανεργίας και την εξασφάλιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους ανασφάλιστους λόγω αδυναμίας καταβολής ασφαλιστικών εισφορών.

Στην προσπάθεια αυτή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η στήριξη απ' τις ταξικές δυνάμεις στον Κλάδο των κατασκευών και όχι μόνο. Αποτελεί σημαντικό σταθμό η Ημερίδα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων για την κρίση και την ανεργία στις Κατασκευές, που σηματοδοτεί το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας στον κλάδο.

Αντίστοιχα, στις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό και την κάλυψη των ανέργων είχε ουσιαστική συμβολή στον προσανατολισμό και τη μαζικότητα η συμμετοχή των ταξικών σωματείων ΣΕΤΗΠ (Τηλεπικοινωνίες) / ΣΕΕΝ (Ενέργεια) που έχουν στη δύναμή τους Μηχανικούς ασφαλισμένους στο ΤΣΜΕΔΕ, με κοινά προβλήματα.

Φυσικά, πρέπει πολλά να γίνουν το επόμενο διάστημα. Ωστόσο, τα θετικά βήματα του προηγούμενου διαστήματος δείχνουν ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, με σημαντικό όπλο τις θέσεις μας και τη στρατηγική μας, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δεν πρόκειται για «μοναχικό δρόμο», όπως μας κατηγορούν οι αντίπαλοί μας, αλλά ουσιαστικό - πλατύ άνοιγμα στα λαϊκά στρώματα για να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συνείδηση και να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης.

Με παρακαταθήκη τα θετικά βήματα που σημειώσαμε, προχωράμε μπροστά, σταθερά και αποφασιστικά, με στόχο την ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος και το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας.

Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν άρχισε ο προσυνεδριακός διάλογος, αισθανόμουνα μια μεγάλη υπερηφάνεια. Σκεφτόμουνα: Τώρα τι θα λένε οι επαγγελματίες αντικομμουνιστές; Από ό,τι θυμάμαι, πάντα λασπολογούσανε λέγοντας πως είμαστε «στρατιωτάκια». Με το λόγο και τον αντίλογο φαίνεται όμως καθαρά - ξεκάθαρα ότι το Κόμμα είναι η μόνη πολιτική οργάνωση της πατρίδας μας που έχει γερές λαϊκές βάσεις. Ο πλούσιος προβληματισμός των οπαδών και των μελών του θα δώσει μια νέα ώθηση στη δουλειά μας.

Η συμμετοχή όλων και αυτών που συμφωνούνε και αυτών που έχουμε διαφορετική γνώμη, δεν είναι μόνο δείγμα δημοκρατικού προβληματισμού, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεπεράσουμε τους υφάλους και σκοπέλους που βρίσκονται μπροστά μας.

Τελικά, είναι ένα ακόμα στοιχείο της ενιαίας δράσης για την προώθηση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος.

Ομως, τώρα τελευταία «με έχουνε ζώσει τα φίδια».

Πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ με αυτή τη φράση.

Οι Θέσεις είναι - κατά τη γνώμη μου - προϊόν της συλλογικής πείρας που αποκτήσαμε μέσα από την καθημερινή μας πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Οι όποιες διαφωνίες - που ο καθένας μας μπορεί να έχει σε επιμέρους ζητήματα - είναι αναγκαίο να εκφράζονται και στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου. Για τα μέλη και τα στελέχη με τον τρόπο που αυτός καθορίζεται από το Καταστατικό, δηλαδή εντός των κομματικών οργάνων.

Ομως, έμεινα άναυδος όταν διάβασα στα κείμενα στελεχών του Κόμματος τις αντιρρήσεις τους στις Θέσεις. Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Εδώ δεν πρόκειται για αντιρρήσεις. Είναι, με πρόσχημα το 15ο Συνέδριο, μια ανοιχτή επίθεση τόσο στη Στρατηγική όσο και στην Τακτική του Κόμματος. Η κοινή πλατφόρμα των συντρόφων που διαφωνούνε με τις Θέσεις, είναι το - κατά την αντίληψή τους - «στένεμα» της πολιτικής των συμμαχιών του Κόμματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούνε το εκλογικό αποτέλεσμα συνέπεια της Στρατηγικής και Τακτικής όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των τελευταίων συνεδρίων. Παραβλέπουν το γεγονός ότι το Κόμμα δεν έχει την αντίληψη πως η εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία μέσα από «κοινοβουλευτικές» διαδικασίες.

Και ενώ μέσα σε λίγους μήνες ξεσκεπάστηκε η «ριζοσπαστική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και φάνηκε το αληθινό του πρόσωπο, δηλαδή του πιστού υπηρέτη της πλουτοκρατίας και άρχισε να παρουσιάζεται «έλλειμμα» στα αναχώματα που βάζουν οι αστοί για να εμποδίσουν τους εργάτες, υπάλληλους, και όλους αυτούς που είναι τα θύματα της κρίσης να συνταχθούν με το Κόμμα, ξαφνικά και με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο, εμφανίζεται το φαινόμενο της αμφισβήτησης της ορθότητας της γραμμής μας.

Επειδή δεν μπορώ να πω τις λέξεις «πιστεύω» ή «εύχομαι» να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, γι' αυτό και ανησυχώ.

Η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με την πολιτική, με έχει μάθει πως οι «Κερκόπορτες» δεν ανοίγουνε από μόνες τους.

Περιμένω από το 19ο Συνέδριο να πάρει αποφάσεις που θα προωθήσουν τον αγώνα της Εργατικής Τάξης. Επειδή, πάντα κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα είναι σοβαρά, δε θα αναφερθώ στα ζητήματα που έχω επιφυλάξεις. Αλλωστε, δεν είναι τεράστια. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και θέλω το Κόμμα να βγει ενισχυμένο και με ακόμα πιο ξεκάθαρη την Κομμουνιστική φυσιογνωμία του από αυτήν τη διαδικασία.

Οι θέσεις του της ΚΕ του Κόμματος όπως και το πρόγραμμα και το καταστατικό που θέτονται προς συζήτηση για το 19^ο Συνέδριο με βρίσκουν σύμφωνο. Ωστόσο, θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα ζητήματα που αναφέρονται στις Θέσεις και εφάπτονται της δράσης και της λειτουργίας του Κόμματος.

Βασικό καθήκον της δράσης του Κόμματος το επόμενο διάστημα όπως και μπαίνει είναι η αντιστοίχηση της δράσης μας με βάση τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρούμε και αναλύονται στις Θέσεις αναλυτικά. Μετρήσαμε βήματα σε αυτή την κατεύθυνση αλλά παρ' όλα αυτά είμαστε πίσω. Οπως μπαίνει και στη θέση 34 υπήρχαν στελέχη που μείνανε πίσω στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, την ώρα που θα έπρεπε να δώσουν τον τόνο τραβώντας μπροστά τις οργανώσεις. Είναι προβληματικό η επανάπαυση, η μη αξιοποίηση των επεξεργασιών του Κόμματος, η μη αντιστοίχηση της δουλειάς με τις σύγχρονες ανάγκες που οδηγούν στη ρουτίνα, στη μονομέρεια. Είναι βασικό η ατομική ευθύνη κάθε στελέχους να έχει έγνοια για την ωρίμανσή του αλλά υπάρχει και συλλογική ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων. Πρέπει να αυξηθεί η συλλογική έγνοια για την ανάπτυξη κάθε σ/φου, να δώσει το κόμμα, ξεκινώντας από την ΚΕ, βοήθεια στο στελεχικό δυναμικό παρακάτω. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η συλλογική ωρίμανση των καθοδηγητικών οργάνων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ατομική ανάπτυξη κάθε στελέχους σε αυτά τα όργανα αλλά και το αντίστροφο. Τα στελέχη του κόμματος είναι που θα δώσουν τον τόνο και πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο τα στελέχη μας αναπτύσσουν όλα τα χαρακτηριστικά που ένα κομματικό στέλεχος πρέπει να έχει, γιατί παρουσιάζεται, κατά την άποψη μου, έλλειψη στους δεσμούς πολλών στελεχών με τις μάζες, στη μαζική δουλειά με την πολιτική του Κόμματος σε ένα περίγυρο που συνεχώς θα διευρύνεται.

Ενα άλλο σημείο που θέλω να σταθώ είναι η δουλειά των κομματικών οργανώσεων με τον περίγυρό τους. Ιδιαίτερα στις συνοικιακές οργανώσεις ένα σημαντικό κομμάτι σ/φων δουλεύει καμπανιακά, χωρίς σταθερότητα, μένοντας σε δουλειά π.χ. είτε κάποια Κυριακή με τον «Ριζοσπάστη», είτε στις εκλογές. Απουσιάζει δηλαδή στην πράξη ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης σε κάθε συνοικία που θα αγκαλιάζει το σύνολο των κομματικών δυνάμεων. Πολλές φορές ο σχεδιασμός μένει μόνο σε έναν αριθμό σ/φων με αποτέλεσμα η δουλειά μας να μπατάρει, να βγαίνει από λίγους, να μην αξιοποιούμε το σύνολο των δυνατοτήτων που έχουμε. Χρειάζεται επιπλέον να δούμε καλύτερα με πρώτη ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων τον προσανατολισμό των εδαφικών οργανώσεων στη δουλειά με βάση τον κλάδο στη συνοικία (π.χ/ το ότι δεν υπάρχουν κλαδικές χαρτογραφήσεις παντού εκφράζει αυτή την αδυναμία). Αντίστοιχα να δούμε καλύτερα τη σύνδεση κλαδικών-εδαφικών ΚΟΒ καθώς όπου προχώρησε η δουλειά με τους όρους που θέλουμε, με κοινή δράση και συνεργασία, είδαμε αποτελέσματα στην οικοδόμηση σε χώρους δουλειάς (π.χ. εργοστάσια). Τέλος, σε αυτό το κομμάτι πρέπει να δοθεί βάρος στην ποιότητα της δουλειάς μας, στην οικοδόμηση δεσμών. Είναι προβληματικό να δίνουμε π.χ. αρκετές Κυριακές σε κόσμο «Ριζοσπάστη» αλλά να ξέρουμε γενικά πράγματα για αυτόν, να μη γνωρίζουμε πού δουλεύει, τι ζόρια τραβάει κλπ. Μένουμε στο να κυνηγάμε στην πράξη νούμερα στη διακίνηση του «Ρ», δεν επιδιώκουμε σχεδιασμένα να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, να τον βάλουμε σε δουλειά στο πλευρό μας, να μετρήσει βήματα στη συνείδησή του. Δε βοηθάμε π.χ. κάποιον, καταλαβαίνει στρεβλά τι πραγματικά θέλουμε σαν ΚΚΕ από τον κόσμο που επηρεάζουμε στον περίγυρο μας.

Ενα άλλο κομμάτι που θέλω να αναφερθώ είναι η σύνδεση ΚΟΒ-ΟΒ. Αναφέρονται τα βήματα που γίνανε και μπαίνουν οι άξονες που πρέπει το Κόμμα (ΚΟΒ) να βοηθάει την ΚΝΕ (ΟΒ). Δηλαδή, την ιδεολογικοπολιτική βοήθεια και την εξειδίκευση μορφών και τρόπων οργάνωσης και συσπείρωσης της νεολαίας στην τακτική ανάπτυξης αγώνων. Πιστεύω ότι πρέπει να συμπεριληφθεί στις θέσεις ο διαπαιδαγωγητικός ρόλος που πρέπει να έχουν τα κομματικά μέλη που παρακολουθούν δουλειές της ΚΝΕ, ιδιαίτερα στις μαθητικές ΟΒ. Δηλαδή, μέσα από τη συνεδρίαση, την κοινή δράση Κόμματος-ΚΝΕ να φροντίζει το κομματικό μέλος στην καλλιέργεια κομμουνιστικών και επαναστατικών χαρακτηριστικών στα μέλη της ΚΝΕ, στην ενίσχυση της προετοιμασίας των μελών της ΚΝΕ με τα προαπαιτούμενα χαρακτηριστικά για την ένταξη στο Κόμμα.

Επίσης, όπως μπαίνει και στις θέσεις πρέπει να δοθεί βάρος στην αναδιάταξη δυνάμεων με στόχο την ενίσχυση της παρέμβασης και της δουλειάς μας στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια. Είμαστε πίσω στην οικοδόμηση σε αυτούς τους χώρους, γεγονός από το οποίο απορρέει και η «μικρή» αριθμητικά και με βάση τις ανάγκες ανάδειξη εργατικών στελεχών. Εδώ χρειάζεται να μετρήσουμε άμεσα βήματα και θα είναι κριτήριο για τη δουλειά μας, αλλά και ευθύνη το επόμενο διάστημα τα καθοδηγητικά όργανα να συμβάλλουν στην κατανόηση αυτής της ανάγκης από το σύνολο του κομματικού δυναμικού ακόμα και του περιγύρου. Την κρίσιμη στιγμή το βιομηχανικό προλεταριάτο και οι εργάτες στους «κομβικής σημασίας» χώρους θα τραβήξουν μπροστά, εκεί θα κριθεί προς τα πού θα γύρει το πράγμα.

Τέλος, το κομμάτι που μπαίνει στα καθήκοντα του Κόμματος ενόψει του 20^ού Συνεδρίου «Οι Διεθνείς Προτεραιότητες του ΚΚΕ» θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο. Την ώρα που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, οι επεμβάσεις αυξάνονται (Συρία, Μάλι κλπ.) και ελλοχεύει ο κίνδυνος περιφερειακού πολέμου με τη συμμετοχή και της χώρας μας, είναι επιτακτική η ανάγκη της δημιουργίας του Κομμουνιστικού Πόλου στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Πόλος ο οποίος απέναντι στην ιμπεριαλιστική λαίλαπα θα συντονίζει τη δράση κομμουνιστικών κομμάτων σε διεθνές επίπεδο, θα βοηθάει κομμουνιστικά κόμματα να μετρήσουν βήματα στις ιδεολογικοπολιτικές τους επεξεργασίες, στην καταπολέμηση του οπορτουνισμού, της αστικής ιδεολογίας. Το Κόμμα ήδη, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες σε αυτήν την κατεύθυνση και έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και όπως μπαίνει και στα καθήκοντα για το 20ό Συνέδριο πρέπει με αποφασιστικότητα να υλοποιηθούν οι άξονες οι οποίοι μπαίνουν για τη δράση του σε διεθνές επίπεδο.

Είναι κριτήριο οι θέσεις του 19^ου Συνεδρίου να μπουν στη ζωή από τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Είναι κομβικής σημασίας η αντιστοίχηση της δουλειάς μας του συνόλου του δυναμικού μας με τις απαιτήσεις, η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για δράση σε επαναστατικές συνθήκες. Το 19^ο Συνέδριο του Κόμματος μπορεί και πρέπει να βγάλει το Κόμμα ένα μπόι παραπάνω. Οι θέσεις και οι αποφάσεις του να αποτελέσουν ένα ακόμη όπλο στην καθημερινή δουλειά των κομμουνιστών, στην πάλη με την αστική τάξη και ιδεολογία, ένα ακόμη όπλο στην πάλη για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Καρπός της βαθιάς ωρίμανσης του Κόμματος είναι οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο. Θέσεις - αιχμή δόρατος για την εκπλήρωση του στρατηγικού μας στόχου. Είναι το αποτέλεσμα της αμφίδρομης σχέσης ταξικότητας - επαναστατικότητας που πρέπει να διαπερνά τη συλλογική κομματική συνείδηση.

Βάση της επιστημονικότητας - ταξικότητας ενός ΚΚ είναι το αδιάκοπο αφούγκρασμα της ζωής της εργατικής τάξης, η βαθιά μελέτη της κίνησης των αντιτιθέμενων κοινωνικών τάξεων, η κριτική αποτίμηση προηγούμενων αποφάσεων και συμπερασμάτων.

Είναι, μ' άλλα λόγια, η γενίκευση πείρας σε θεωρητικό επίπεδο και ταυτόχρονα η μετατροπή της σε δράση καθοδηγητική. Με απλά λόγια είναι η αλληλοσχέση τελικά και η μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία μας και μετατρέπεται σε υλική δύναμη στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Ολα τα ζητήματα που καταπιάνονται οι Θέσεις δείχνουν την ωρίμανση αυτή του Κόμματος. Ας πάρουμε ορισμένα: Το ζήτημα, για παράδειγμα, της συμμετοχής μας σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, με οιαδήποτε ετικέτα κι αν εμφανίζεται (αντιμνημονιακή, αριστερών δυνάμεων, πατριωτική, κ.λπ.). Το σχέδιο προγράμματος, με ταξική θεώρηση, σωστά απορρίπτει όλες αυτές τις εύηχες για μικροαστικές συνειδήσεις περί μεταβατικής κυβέρνησης σε καπιταλιστικό έδαφος, ως δήθεν αναγκαίας για συσπείρωση δυνάμεων, βγάζει τα αναγκαία συμπεράσματα από τη διεθνή πείρα, αντιπαλεύει μονολιθικά προτάσεις "φίλων" περί δυνατότητας φιλολαϊκών σχέσεων διανομής του παραγόμενου πλούτου σε καπιταλιστικό έδαφος, κάνει φανερό ότι οι σχέσεις διανομής είναι η άλλη όψη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Το συμπέρασμα της πείρας δείχνει ότι το πρώτο στραβοπάτημα ΚΚ σε τέτοια «γλυκά» κελεύσματα οπορτουνιστικών - αναθεωρητικών Σειρήνων και αμέσως αρχίζει η μετάλλαξή του και ο εκφυλισμός του. Ας σκεφθούμε σε τι κατάσταση θα βρισκόταν το εργατικό κίνημα, το επίπεδο της ταξικής πάλης αν βάζαμε «νερό στο κρασί μας».

Το σχέδιο προγράμματος, καθαρά και ξάστερα, ξεκαθαρίζει λοιπόν το τοπίο από απομεινάρια τέτοιων παρανοήσεων και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά όταν σωστά χαρακτηρίζουμε την εποχή μας ως εποχή σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Καμιά αμφιταλάντευση λοιπόν σ' αυτό το ζήτημα, δηλαδή τη θεωρία «των σταδίων».

Το ζήτημα της στάσης του Κόμματος σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε επιτιθέμενη είναι η αστική τάξη είτε αμυνόμενη. Σ' αυτό το ζήτημα άλλα είναι τα ελατήρια της αστικής τάξης και άλλα της εργατικής τάξης. Εδώ η αστική τάξη κι αν ακόμη αμύνεται, το κάνει για να μπορέσει να συνεχίσει μέσω του κράτους της την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Στον αντίποδα, όμως, η εργατική τάξη εκμεταλλευόμενη τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, θα πρέπει να μετατρέψει αυτή τη σύγκρουση σε καθαρό ταξικό εμφύλιο πόλεμο. Εδώ διαφαίνεται πεντακάθαρα ότι η έννοια του πατριωτισμού έχει ταξικό περιεχόμενο. Αλλος ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης και άλλος της αστικής.

Το ζήτημα της Λαϊκής Συμμαχίας. Σωστά προσδιορίζεται ο χαρακτήρας της ως εργατικής - λαϊκής συμμαχίας με αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, σε ρήξη με τα μονοπώλια, εθνικά και διεθνή. Εδώ χρειάζεται ευελιξία, σταθερότητα σε θέσεις αρχής, ανιδιοτελείς θυσίες, παραδειγματική κομμουνιστική στάση σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Εδώ δεν χρειάζεται μόνο να έχουμε καλές αποφάσεις αλλά κυρίως πώς η ουσία αυτών των συλλογικών αποφάσεων θα γίνει κτήμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Εδώ πρέπει να «ξυπνάμε συνειδήσεις». Κανένας λοιπόν εφησυχασμός. Να καταπολεμούμε αταλάντευτα κάθε οπορτουνιστική άποψη στα «γεννοφάσκια της».

Μην ξεχνάμε ποτέ ότι εκεί που παράγεται ο πλούτος η αστική τάξη συγκεντρώνει τα πυρά της για να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Κομμουνιστική κριτική λοιπόν και αυτοκριτική για υπερπήδηση ελλείψεων και υποκειμενικών αδυναμιών. Σωστά αναγνωρίζεται ότι ο πρωτοποριακός - επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος κατακτάται στην πράξη. Πρωταρχικό μέλημά μας λοιπόν η οργανωτική, ιδεολογική αυτοτέλεια του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες. Γερές κομματικές οργανώσεις λοιπόν με ιδεολογική επάρκεια. Δράση ενιαία και μονολιθική σαν μια γροθιά στον αντίπαλο.

Κόμμα λοιπόν «παντός καιρού» και σε συνθήκες συγκέντρωσης δυνάμεων και σε συνθήκες κατάστασης επαναστατικής. Δουλεύοντας έτσι θα απαλύνουμε «το κοιλοπόνημα της νέας κοινωνίας». Δημιουργούμε στέρεα θεμέλια για το άλμα «στο βασίλειο της ελευθερίας». Είμαστε πανέτοιμοι για «τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθούν».

Οι δάσκαλοι του μαρξισμού προσέφεραν στο προλεταριάτο πολύτιμα όπλα. Κατά την άποψή μου, ανάμεσα στα πιο ισχυρά είναι η θεωρία της υπεραξίας του Κ. Μαρξ και η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Β.Ι. Λένιν, που αποδεικνύει το νομοτελειακό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Θεωρώ ότι με τις προτεινόμενες αλλαγές στο πρόγραμμα του κόμματος, παραποιείται η θεωρία του ιμπεριαλισμού και πραγματοποιείται μία βαθιά τομή στην πολιτική και θεωρητική ιστορία του κόμματος, μια απομάκρυνση από το μαρξισμό-λενινισμό και μία στροφή προς ένα περίεργο εκλεκτικισμό.

Ο ιστορικός υλισμός δεν αναγνωρίζει ενδιάμεσους τρόπους παραγωγής, ωστόσο αντιλαμβάνεται ενδιάμεσες ή μεταβατικές πολιτικές μορφές του εποικοδομήματος, οι οποίες ανάλογα με τις εξελίξεις στην παραγωγική βάση αργά ή γρήγορα παγιώνονται ή εξαλείφονται ως τέτοιες. Με άλλα λόγια, λαμβάνει υπόψη του αντικειμενικά στάδια που επιβάλλουν στους κοινωνικούς σχηματισμούς και στην ταξική πάλη οι εξελίξεις στην υλική βάση. Ο ιστορικός υλισμός, επίσης, αναγνωρίζει δύο βασικές ποιοτικές κατηγορίες χωρών στο σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα κρατών: Τις ιμπεριαλιστικές χώρες και τις εξαρτημένες χώρες. Ωστόσο, αντιλαμβάνεται παράλληλα την πληθώρα ειδικών μορφών με τις οποίες εκφράζεται η ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, σε κάθε περίπτωση ο ιστορικός υλισμός αντιμετωπίζει τις κοινωνικές κατηγορίες ως ιστορικές.

Επειδή ακριβώς, οι διάφορες περιοχές του πλανήτη ενσωματώθηκαν «ιστορικά» στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, το έκαναν υποχρεωτικά είτε ως ήδη πρωτοπόρες βιομηχανικές χώρες είτε ως χώρες προμηθευτές πρώτων υλών και εργατικής δύναμης. Αυτό το βαθύ σχίσμα μεταξύ των χωρών συντελείται πριν από το πέρασμα του καπιταλισμού στο ανώτερό του στάδιο, το ιμπεριαλιστικό, και καθόρισε το ποιες υπήρξαν ιμπεριαλιστικές χώρες.

Ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη στις αρχές του 20ού αιώνα και όλες οι περιοχές του πλανήτη είναι τότε μοιρασμένες ανάμεσα σε έξι ιμπεριαλιστικές χώρες. Μόνο ύστερα από τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τις νίκες του παγκόσμιου αντι-ιμπεριαλιστικού και αντι-αποικιακού κινήματος, κατάφεραν κάποιες πρώην εξαρτημένες χώρες και λαοί του κόσμου να γεφυρώσουν το χάσμα της υπανάπτυξης και να είναι σήμερα, ναι μεν ξανά εξαρτημένες, ωστόσο χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης και όχι απλές «μπανανίες».

Δεδομένου, λοιπόν, πως πράγματι δεν υπάρχουν ενδιάμεσες εξουσίες ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική και τη λαϊκή εξουσία, δεδομένου ότι η χώρα ιδρύθηκε το 1830 σε εξαρτημένη θέση και ότι στις αρχές του 20ού αιώνα δεν ανήκε στις ιμπεριαλιστικές βιομηχανικές δυνάμεις. Δεδομένου τέλος, ότι από τότε, ουδέποτε πραγματοποίησε κάποια νικηφόρα σοσιαλιστική ή έστω αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση: Η θέση της ήταν και παραμένει εξαρτημένη στον παγκόσμιο καταμερισμό του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με την επικυριαρχία του ευρωπαϊκού και αμερικάνικού ιμπεριαλισμού να κυμαίνεται από το 1830 και έπειτα, από την ανοιχτή επέμβαση, μέχρι τον έλεγχο σε συνθήκες τυπικής πολιτικής ανεξαρτησίας.

Εξαιτίας λοιπόν, ιστορικών λόγων η Ελλάδα σήμερα δεν ανήκει στις πλέον καθυστερημένες, αλλά στις καπιταλιστικές χώρες «μέσης καθυστέρησης». Οπότε, από το 1830 και μέχρι σήμερα, η βασική της κοινωνική αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία. Παρόμοια, εξαιτίας της ιστορικά εξαρτημένης θέσης της, η κυρίαρχη αντίθεσή της είναι εκείνη ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τα ξένα μονοπώλια, που μαζί με τους ντόπιους καπιταλιστές, του επιβάλλουν διπλή καταπίεση.

Το κόμμα μας πιστό στο γενικό πλαίσιο αυτής της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης από τη δεκαετία του 30' και μετά, με διάφορα μετωπικά σχήματα, ανάλογα με την εποχή -σωστά ή λανθασμένα, επιτυχημένα ή όχι- προσπάθησε να εκφράσει αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση και να συσπειρώσει στη βάση τις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Ετσι, και το ισχύον του πρόγραμμα προτείνει το ΑΑΔΜ, για να αντιπαλέψει στο σήμερα αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση, που βασανίζει μαζί με την πάντα παρούσα βασική το λαό μας.

Τα τελευταία χρόνια ειδικά, η διπλή καταπίεση έχει βαρύνει δραματικά πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, των ταλαντευόμενων και άπειρων πολιτικά μεσαίων στρωμάτων και της διασπασμένης εργατικής τάξης. Η εξάρτηση έχει βαθύνει, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, ραγδαία και ριζικά. Το καπιταλιστικό κράτος και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έχουν πετάξει τη μάσκα της αστικής νομιμότητας.

Το ΑΑΔΜ μπορεί σήμερα να εκφράσει την κυρίαρχη και βασική αντίθεση που βασανίζουν το λαό μας με μεγάλη σαφήνεια. Μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες ταλαντευόμενες και άπειρες μάζες και να ενώσει κάτω από τις σημαίες του το προλεταριάτο: Αντι-ιμπεριαλιστικά, ενάντια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αντιμονοπωλιακά, ενάντια σε τρόικα, ντόπια, ξένα μονοπώλια και μνημόνια, σε ενωτικό εργατικό μέτωπο πάνω στη βάση του μίνιμουμ προγράμματος του ΠΑΜΕ. Δημοκρατικά, ενάντια στο φασισμό του αστικού κράτους και του παρακράτους του. Οι σημαίες με τα σφυροδρέπανα δεν υποστέλλονται, τουναντίον, θα πληθύνουν πάνω στο εύφορο έδαφος ενός τέτοιου μετώπου.

Αντίθετα, το σχήμα που προτείνεται προς ψήφιση στο Συνέδριο από την Κεντρική Επιτροπή ταυτίζει το κόμμα με το μέτωπο, την τακτική με τη στρατηγική, την κυρίαρχη με τη βασική αντίθεση. Είναι μία κατασκευή δίχως νόημα. Η συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή βάση για τη λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία, είναι οργάνωση της πολιτικά συνειδητοποιημένης πρωτοπορίας του προλεταριάτου, γιατί έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και άρα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ένα καθήκον το οποίο πληροί επαρκώς το κομμουνιστικό κόμμα.

Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ και της μεθοδολογικής ουσίας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, σήμερα που η πραγματικότητα της διπλής καταπίεσης είναι περισσότερο από ποτέ χειροπιαστή για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι ολέθρια και εντάσσεται σε μία γενικότερη απομάκρυνση από τον πλούτο της μεθοδολογίας του μαρξισμού-λενινισμού. Ενδεικτικά, μεθοδευμένα και αντικαταστατικά τα τελευταία χρόνια και με κορύφωση την αναθεώρηση της ίδιας της ιστορίας του κόμματος: 1) Η λενινιστική έννοια της εξάρτησης αντικαθίσταται με τη σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική θέση περί «αλληλεξάρτησης». 2) Η έννοια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, από το νεολογισμό της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». 3) Η διαλεκτική και η ανάλυση του συγκεκριμένου, από γενικόλογες αφαιρετικές προτάσεις ή αναλύσεις τύπου «άσπρο - μαύρο».

Το 19ο Συνέδριο καλείται να νομιμοποιήσει αυτές τις αλλαγές στις αναλύσεις του κόμματος και μαζί τις συνέπειες που έχουν στην πολιτική και πρακτική του, όπως εκδηλώνονται τα τελευταία επτά χρόνια. Μάλιστα, τις αποτυπώνει σε νέο πρόγραμμα και καταστατικό. Τα ερωτήματα είναι ανοιχτά μπροστά μας: Γιατί κρίνεται επιτυχημένη, και μάλιστα τόσο ώστε να προκαλέσει ολόκληρη προγραμματική και καταστατική αλλαγή, μία πολιτική που οδηγεί στη συρρίκνωση της οργανωτικής δύναμης, της εκλογικής και συνδικαλιστικής επιρροής του κόμματος; Τέλος, γιατί προτείνονται αυτές οι αλλαγές τη στιγμή που το ΑΑΔΜ, είναι πιο επίκαιρο για την πατρίδα από ποτέ;

Στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας η ΚΕ εκτιμά ότι η οικονομική κρίση, αντικειμενικά, αποδυνάμωσε «μέσα με τα οποία το καπιταλιστικό κράτος εξασφάλιζε τον έλεγχό του σε εργατικές λαϊκές μάζες». Αποτέλεσμα ήταν η δρομολόγηση διεργασιών για την «αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ» (Θέση 16).

Εκτιμάται ακόμη ότι η αναμόρφωση θα πραγματοποιηθεί «στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης», μεταξύ της περιοριστικής - «(νεο)φιλελεύθερης» και της επεκτατικής - «κεϋνσιανής» δημοσιονομικής πολιτικής, ως καταλληλότερης «να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα» (Θέση 17).

Δυστυχώς η μη έγκυρη σύλληψη από την ΚΕ του πλαισίου αναμόρφωσης, του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μεγάλο βαθμό προσδιόρισε και το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η ΚΕ παραδέχεται ότι «δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, (...), στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε το ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας» (Θέση 29).

Τα παραπάνω παρατίθενται προκειμένου μπροστά στο 19ο Συνέδριο να σημάνει, έγκαιρα αυτή τη φορά, κόκκινος συναγερμός στα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ για την προάσπιση του επαναστατικού χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Η αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού δεν πρέπει να συμπαρασύρει τη στρατηγική του ΚΚΕ!

Η αντιπαράθεση για την προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία» οφείλεται στη μεταφορά, εντός του Κόμματος, της ιδεολογικής πλατφόρμας που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαχείριση της κρίσης σε όφελός της.

Η προσαρμογή της αστικής διακυβέρνησης «σε νέα μορφή, αυτή της συνεργασίας αστικών κομμάτων» (Θέση 16), αποτυπώθηκε αρχικά με την επιλογή της κυβέρνησης Παπαδήμου (11/2011). Εξάλλου, οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 19-20/10/2011 και οι μαζικές αποδοκιμασίες πολιτικών στις παρελάσεις στις 28/10/2011, απέδειξαν την αδυναμία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί τόσο τις εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις όσο και τις ενδοαστικές διαμάχες που κορυφώθηκαν με αφορμή την πιθανή διενέργεια δημοψηφίσματος για την ΕΕ.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν επόμενο, αντικειμενικά, πιθανόν και προσχεδιασμένα, να επιταχύνει διεργασίες, στην κατεύθυνση των συγκλίσεων, και μεταξύ των διαφωνούντων με το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης. Η προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων, «μοιραία», αναζητούσε πολιτικό αντίβαρο από ένα αντίστοιχο «μίνιμουμ πρόγραμμα» όσων αντιμάχονταν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Η αστικά αναγκαία αναστήλωση σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα ικανού να ενσωματώσει μεγάλο μέρος των αντιδράσεων των εργατικών - λαϊκών μαζών, μόλις ξεκινούσε. Εφόσον, όμως, η κυρίαρχη ιδεολογία έθεσε τις μάζες σε μιας τέτοιας κατεύθυνσης κίνηση, ούτε το ΚΚΕ, ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας, ήταν εύκολο να παραμείνει ανεπηρέαστο. Αλλωστε μια πρώτη πρόβα πραγματοποιήθηκε στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», το καλοκαίρι του 2011.

Σε συνέπεια της παραπάνω συλλογιστικής, αρχές Φεβρουαρίου 2012 εμφανίστηκε ο ιστότοπος με το όνομα «Εργατικός Αγώνας». Τον ίδιο μήνα (18/2), και ενώ στις 12/2 ψηφίστηκε το «Μνημόνιο 2», πρώην μέλος του Γραφείου ΚΣ της ΚΝΕ ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο μια «ολοκληρωμένη τοποθέτηση» αναφορικά με τις διαφωνίες που τον οδήγησαν εκτός Κόμματος δεκαεπτά (!) μήνες πρωτύτερα.

Η σύγκλισή τους στο πολιτικό σκεπτικό προφανής. Διαχωρισμός βάσης και ηγεσίας του Κόμματος, κριτική στη δεύτερη για απομονωτισμό, για συνειδητή - σταδιακή παρέκκλιση από τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού και εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου κλπ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνονταν, στη μη συγκρότηση, με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, μιας «ΑΑΔ» κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας ικανής, με την πάλη της και ενδεχομένως τη διακυβέρνησή της, να ανακόψει την αντιλαϊκή λαίλαπα. Το μήνυμα καθαρό. Κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας» σε «ΑΑΔ» πλαίσιο.

Με τη συνεχή αναπαραγωγή της παραπάνω «ιδεολογικής πλατφόρμας», φτάσαμε στις πρώτες εκλογές και τη διακαναλική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ (29/4/2012) όπου ο πρόεδρός του, στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο πάνω επικριτές του ΚΚΕ, επικαλούμενος το ισχύον Πρόγραμμα και την πρόβλεψη δυνατότητας για ΑΑΔ κυβέρνηση, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα: «Αν όχι τώρα, πότε; Και αν όχι εμείς, ποιοι;». Διά... μαγείας, το ίδιο ερώτημα έμπαινε στους εκπροσώπους του Κόμματος σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ της διπλής προεκλογικής περιόδου.

Επιπλέον, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (24/5/2012), παρουσιάστηκαν στο διαδίκτυο νέοι «σωματοφύλακες» του προγράμματος με το όνομα «Νέα Σπορά». Οι συγκεκριμένοι, ισχυριζόμενοι ότι είναι στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και ανεξάρτητα από την πραγματική τους ιδιότητα, ουσιαστικά μετέφεραν την αντιπαράθεση για τη δυνατότητα κυβέρνησης «αριστερής συνεργασίας» εντός του Κόμματος, σχηματοποιώντας την ως κυρίαρχη.

Τέλος, στις 14/11/2012, ενώ αναμενόταν η ανακοίνωση διεξαγωγής του Συνεδρίου, εμφανίστηκε ακόμη ένας ιστότοπος με όνομα «βγαλμένο» από την ενόργανη γυμναστική και αντικείμενο τη στοχοποίηση συγκεκριμένων μελών της ΚΕ και του ΠΓ για πολιτική ανακολουθία.

Συμπερασματικά, μέσα σε ένα χρόνο η κυρίαρχη αστική ιδεολογία, αναμορφώνοντας το αστικό πολιτικό σκηνικό, κατάφερε να δρομολογήσει αμαξοστοιχία ικανή να διέλθει και εντός των «κομματικών συνόρων». Οσοι περισσότεροι επιβιβάζονταν τόσο το καλύτερο και η εξέλιξη του Προσυνεδριακού Διαλόγου απέδειξε ότι αρκετοί έβγαλαν εισιτήριο.

Στην πρόταση της ΚΕ για προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία», μέλη και φίλοι του ΚΚΕ (ανα)κάλυψαν την αιτία όλων των αντικειμενικών και υποκειμενικών αδυναμιών που παρουσιάζει το Κόμμα. Πολυσύνθετα ζητήματα όπως το εκλογικό αποτέλεσμα, η ΚΝΕ, η κομματική οικοδόμηση, η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, ακόμη και η δουλειά στην εργατική τάξη υπεραπλουστεύονται και ανάγονται... εις την «ΑΑΔ». Ολα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δεν έβαλε μπροστά το «ΑΑΔΜ».

Υποκρύπτουν, βέβαια, ότι η ουσιαστική διαφορά «ΑΑΔΜ» και «Λαϊκής Συμμαχίας» δε βρίσκεται στις τάξεις και τα στρώματα που απευθύνονται - εκφράζουν, αλλά στη δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών και διακυβέρνησης. Επομένως, όλα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δε συνηγορεί στη διαχείριση του καπιταλισμού.

Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, που συνειδητά ανέβηκαν στο τρένο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, ας αναλογιστούν τα λόγια ενός συνεπή, στην πολιτική διεμβολισμού του ΚΚΕ, οπορτουνιστή πολιτικού που απευθυνόμενος κάποτε σε συντρόφους του αποφάνθηκε: «Τέτοια φτώχεια σε συλλογιστική, δεν την περίμενα. Περίμενα ότι κάτι θα είχατε να πείτε για να θεμελιώσετε την αντίρρησή σας». Αντίθετα όσοι ασυνείδητα επιβιβάστηκαν στο ίδιο τρένο, ας αναλογιστούν τα πρόσφατα λόγια ενός συνεπή, για τα συμφέροντα της τάξης του, αστού πολιτικού που, απευθυνόμενος σε νέους ανθρώπους, προέτρεπε: «Οποιο μετερίζι και αν διαλέξετε, φροντίστε να είναι το δικό σας και όχι δανεικό».

Αν θα προσπαθούσα να δώσω κατά την γνώμη μου, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, τον βασικό στόχο του συνεδρίου θα έλεγα πως το Κόμμα φέρνει πλέον μπροστά στις μάζες το όραμά του, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όχι κάπου στο απώτερο μέλλον, αλλά σαν απάντηση στο σήμερα, σαν αδήριτη αναγκαιότητα που πηγάζει από όλες τις πλευρές της καθημερινής ζωής μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το Κόμμα συλλογικά αναπτύσσει μία τακτική, που να εκπορεύεται κατευθείαν από τη στρατηγική του και να την υπηρετεί, χωρίς «εκπτώσεις», χωρίς ενδιάμεσα, ή «μεταβατικά» στάδια υλοποίησης του στρατηγικού του στόχου.

Σήμερα είμαστε πιο ώριμοι σαν Κόμμα να αναλύσουμε και να προτείνουμε τη στρατηγική μας, που συνίσταται στον στρατηγικό μας στόχο, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, και τη δράση για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή η στρατηγική πρέπει να υπηρετείται από μία αντίστοιχη τακτική που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη για την επαναστατική ανατροπή και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν αυτές προκύψουν, αυτή η συγκέντρωση δυνάμεων να συγκροτηθεί σε επαναστατικό εργατικό μέτωπο, αποφασισμένο να διεκδικήσει την εξουσία με όλες τις μορφές πάλης, ενώ σε μη επαναστατικές συνθήκες στη συγκρότηση λαϊκής συμμαχίας, με σαφή αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που να αντιστρατεύεται τη συμμετοχή σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο όρος «Λαϊκή Συμμαχία» θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένας όρος πιο γενικός και ανοιχτός. Τι εννοώ; Η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να συμπεριλάβει όλα αυτά που το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ) έβαζε στο 15ο Συνέδριο. Ολα τα ζητήματα που αφορούν, για παράδειγμα, την κρατική καταστολή, τα δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα και αστικές ελευθερίες που σήμερα καταργούνται, την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενσωματώνονται στα αιτήματα - στόχους πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, στη γραμμή της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Γιατί αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη; Γιατί με αυτούς τους 2 όρους δίνεις ολόπλευρα την ουσία του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού, την κυριαρχία στην οικονομική, και όχι μόνο, ζωή, των μονοπωλίων. Δεν είναι ούτε πλεονασμός ούτε αντίφαση. Δίνεις τη στόχευση για την πάλη σου: ενάντια στο όλο (καπιταλισμός) και την ουσία του (μονοπώλια). Σαν Κόμμα χρειάζεσαι μία γραμμή πάλης που να ενσωματώνει, ενοποιεί όλα αυτά τα μέτωπα πάλης, το αντιιμπεριαλιστικό, το δημοκρατικό, στο κύριο, στην αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη. Από την άποψη αυτή ο όρος «λαϊκή συμμαχία» είναι πιο γενικός και σωστός και ανταποκρίνεται στην εξυπηρέτηση του στρατηγικού σου στόχου.

Θα μπορούσε κάποιος στο σημείο αυτό να αντιπαραθέσει τον όρο «αντιιμπεριαλιστικός» στον όρο «αντικαπιταλιστικός». Θεωρώ πως αν τους ξεχωρίσει κινδυνεύει να προσχωρήσει στη λογική των σταδίων, ακόμη και αν πραγματικά δεν το θέλει. Ο όρος «αντικαπιταλιστικός», αν και είναι ένας όρος που ενδεχομένως «τρομάζει», είναι στη σημερινή συγκυρία πιο επίκαιρος και πιο γενικός. Ο ελληνικός καπιταλισμός πράγματι βρίσκεται στο ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό - ιμπεριαλιστικό. Η οικονομία του ελληνικού καπιταλισμού κυριαρχείται από τα μονοπώλια, έχουμε σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού και όχι μόνο κεφαλαίου, στη δημιουργία χρηματιστικής ολιγαρχίας, σε προηγούμενα χρόνια είχαμε και έχουμε εξαγωγή κεφαλαίων, η οποία απέκτησε μεγάλη σημασία για την πιο μεγάλη σταθεροποίηση της εξουσίας της αστικής τάξης, στο εσωτερικό, ανεξάρτητα αν αυτό έγινε υπό την «αιγίδα» των μεγάλων καπιταλιστικών ενώσεων, κρατών και αστικών τάξεων. Ο ελληνικός καπιταλισμός αναπτύχθηκε την τελευταία εικοσαετία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα σε ενδιάμεση θέση, με πολιτικοοικονομική εξάρτηση από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες και ενώσεις. Αυτή η εξάρτηση δεν πραγματοποιούνταν με όρους «φτωχού συγγενή» και υποτέλειας εκ μέρους της αστικής τάξης. Γινόταν πάντα από πολιτική επιλογή της αστικής τάξης, με γνώμονα την ισχυροποίηση της εξουσίας της πρώτα στο εσωτερικό, αλλά, ενίοτε, με βλέψεις οικονομικής επέκτασης και στο εξωτερικό. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ιμπεριαλιστικός, γιατί είναι μονοπωλιακός, έχει περάσει στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί εξαρτήσεις από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα λόγω της ενδιάμεσης θέσης του στην αλυσίδα. Ο Λένιν στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» αποφεύγει να δώσει χαρακτηρισμούς όπως «μικροϊμπεριαλιστικές», ενώ ασκεί δριμεία κριτική στη θεωρία του «υπεριμπεριαλισμού», μιλώντας για τις 6 - 7 «πλούσιες» χώρες - κέντρα και τις υπόλοιπες που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δεν υπάρχουν «μικροϊμπεριαλισμοί», όπως δεν υπάρχουν «υπεριμπεριαλισμοί». Οι χώρες που έχουν μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά λόγω της ανισομετρίας βρίσκονται σε διαφορετική θέση, κατώτερη, ενδιάμεση, ή στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, συνθέτοντας ένα πλαίσιο σχέσεων αλληλεξάρτησης σε ανισότιμη βάση. Από αυτή τη βάση προέρχεται και η πλευρά της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού. Συνεπώς, θεωρώ ότι οι δύο όροι είναι διαλεκτικά αξεχώριστοι, και απλά ο όρος «αντικαπιταλιστικός» είναι πιο περιεκτικός, αντανακλώντας τη θέση ότι, πλέον, όλη σου η δράση σαν Κόμμα αποσκοπεί στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επίτευξη του στρατηγικού σου στόχου. Τέλος, ο όρος «λαϊκή συμμαχία» είναι πιο ανοιχτός σε σχέση με τον όρο του μετώπου από την άποψη της πολιτικής συμμαχιών γιατί: α) Συσπειρώνεις ευρύτερα τμήματα του λαού σε κοινωνικό επίπεδο που για το Κόμμα είναι το κύριο, β) μέσα από τον κινηματικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει η λαϊκή συμμαχία και τη φροντίδα τα αιτήματά της, κάθε φορά, να συνδέουν πιο εύκολα τις άμεσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων με την αναγκαιότητα της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, δίνεις τη δυνατότητα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συμμετέχουν και να καταλάβουν το νόημα της πάλης τους, μέσα από το κάθε φορά ανέβασμα του πολιτικού τους επιπέδου και να απεμπλέκονται «μόνα» τους, από τις αυταπάτες, αλλά, και σε μία πορεία, από τα κόμματα της αστικής τάξης. Σαν Κόμμα αυτό που χρειάζεσαι είναι μία τακτική στην πολιτική σου συμμαχιών, που να υπηρετεί τη συγκέντρωση κοινωνικών δυνάμεων, πεισμένων μέσα από τα αιτήματα της Λαϊκής Συμμαχίας και την δική σου ακούραστη ιδεολογικοπολιτική πάλη ως Κόμμα, να παλέψουν μέχρι το «τέλος». Ανεξάρτητα από ενδεχόμενες πολιτικές συμφωνίες σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης, που πιθανόν να προκύψουν με δυνάμεις στην πορεία του αντιμονοπωλιακού - αντικαπιταλιστικού αγώνα, σαν Κόμμα διατηρείς την πολιτικοϊδεολογική και οργανωτική σου αυτοτέλεια, δεν μετατρέπεις τη Λαϊκή Συμμαχία σε ενιαίο πολιτικό φορέα, γιατί είναι το «κινηματικό εργαλείο, πρόπλασμα» για να φτάσεις στον στρατηγικό σου στόχο. Σαν Κόμμα δεν θυσιάζεις μία τέτοια κοινωνική συμμαχία για την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής συμφωνίας, στη βάση εκλογικού οφέλους και κοινοβουλευτικών αυταπατών μέσα στον καπιταλισμό, ιδιαίτερα σήμερα. Η πείρα έχει δείξει ότι όταν το έκανες αυτό, πάντα πήγαινες «πίσω» και σαν Κόμμα και σαν κίνημα. Το Κόμμα νομίζω είναι ώριμο πια να κάνει μία πολιτική συμμαχιών που να «τραβά» αυτό, τις όποιες πολιτικές δυνάμεις εμφανιστούν στην κατεύθυνση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Για να γίνεται αυτό, πρέπει να έχει αυτοτελές, ιδεολογικοπολιτικά δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο, συμμαχία με στόχους και μέτωπα πάλης που ξεκαθαρίζουν την προοπτική της Λαϊκής εξουσίας.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελούν ισχυρό όπλο για τους κομμουνιστές, είναι αποτέλεσμα και συμπύκνωση της πείρας όλων των προηγούμενων χρόνων, είναι η φυσική εξέλιξη των αποφάσεων, εκτιμήσεων, συλλογικών επεξεργασιών του Κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Με αυτή την έννοια δεν αποτελούν παρθενογένεση μιας «ηγεσίας» όπως τις παρουσιάζουν οι πολέμιοί τους για να διαμορφώσουν τεχνητά τον ψεύτικο διαχωρισμό μεταξύ ηγεσίας και βάσης του Κόμματος.

Η Λαϊκή Συμμαχία έτσι όπως μπαίνει από το κείμενο έρχεται να εμπλουτίσει και να βαθύνει ακόμα πιο πολύ την αντίληψη του Κόμματος, να εξασφαλίσει εργαλεία για την καθημερινή μας δράση. Αποτελεί ουσιαστική συμβολή, γιατί φανερώνει πιο καθαρά από ποτέ τις κοινωνικές δυνάμεις που θα αποτελέσουν αυτήν τη συμμαχία, δείχνει πιο καθαρά το ρόλο της εργατικής τάξης στη διαδικασία συσπείρωσης δυνάμεων, στην επαναστατική κατάσταση, στην οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Τα μικρομεσαία στρώματα, οι αγρότες κτλ για να συσπειρωθούν γύρω από το ζήτημα της εξουσίας, δε θα συσπειρωθούν γενικά γύρω από συνθήματα, γύρω από καλέσματα και πάλη για το ένα ή το άλλο ζήτημα. αλλά θα συσπειρωθούν γύρω από την οργανωμένη, ταξικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη που θα τους τραβήξει στην πάλη. Ολοι αυτοί που επικαλούνται τον Λένιν με τους Εσέρους, συνειδητά αποκρύπτουν το εξής: Αλήθεια αν η εργατική τάξη της Ρωσίας δεν επαναστατούσε, θα έφτανε η υιοθέτηση του προγράμματος των Εσέρων από τους μπολσεβίκους για να μπουν στη μάχη οι αγρότες; Με λίγα λόγια, η συσπείρωση δυνάμεων περνάει, καθορίζεται πρώτα και κύρια, από την οργάνωση και συνειδητοποίηση της ίδιας της εργατικής τάξης. Αυτή η οργάνωση και η συνειδητοποίηση όχι μόνο δεν εξασφαλίζεται με τη δημιουργία της μιας ή της άλλης κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά ίσα ίσα αυτός ο στόχος θα αποτελέσει εμπόδιο, θα γεμίσει αυταπάτες την εργατική τάξη, θα βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά στο μικροαστισμό τα μικρομεσαία στρώματα. Η συμμετοχή λοιπόν σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού στο όνομα της συσπείρωσης δυνάμεων είναι στην ουσία αποσυσπείρωση δυνάμεων για το ζήτημα της εξουσίας, είναι διείσδυση της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη.

Στην παραπάνω κατεύθυνση ήταν καθοριστική και ιστορικής σημασίας η στάση του Κόμματος να διαχωρίσει ανοιχτά τη θέση μας, να συγκρουστεί με την αντίληψη περί αριστεράς και δεξιάς, με το ζήτημα της κυβέρνησης, να βάλει καθαρά το χαρακτήρα μας σαν κομμουνιστές.

Με αυτή έννοια, ο στόχος του Κόμματος για οικοδόμηση πρώτα και κύρια στα μεγάλα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς επιβεβαιώνεται. Η ευθύνη μας για οικοδόμηση στους χώρους μαθητείας και κατάρτισης, εκεί που μεγαλώνει και εκπαιδεύεται σε αντιδραστική κατεύθυνση, η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης είναι μονόδρομος. Η πείρα από την προσπάθειά μας αυτή φανερώνει ότι η κουβέντα, η ξεκάθαρη παρέμβασή μας με την στρατηγική μας σε αυτούς τους χώρους μπορεί να φέρει πρωτόγνωρα αποτελέσματα. Οταν αυτά τα παιδιά μαθαίνουν για το ρόλο που θα παίξουν οι ίδιοι στη σοσιαλιστική παραγωγή, όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή είναι που σταθεροποιούνται στο πλευρό μας, μετριούνται βήματα στην αλλαγή συσχετισμών, με άλλους όρους οργανώνεται η πάλη για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα στους χώρους αυτούς. Από την πείρα των οργανώσεων έρχεται ότι οι δεσμοί που μένουν, οι δεσμοί που αναπτύσσονται και βαθαίνουν, είναι αυτοί οι δεσμοί που πατάνε πάνω στη συμφωνία με τη διέξοδο που προτείνουμε, που η κουβέντα, η παρέμβαση βαθαίνει, πατάει πάνω στο Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό. Η κουβέντα αυτή δεν είναι μια και έξω. Πρέπει να δένεται με τη συμμετοχή στο κίνημα, θα πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας με ποιον μιλάμε, ηλικιακά χαρακτηριστικά, ταξική καταγωγή κ.τ.λ., θα πρέπει να τη βλέπουμε σα μια διαδικασία πάλης με τον αντίπαλο από την οποία μπορούμε να βγούμε νικητές.

Η κρίση φανέρωσε ότι οι ρηχοί εκλογικοί δεσμοί, όχι μόνο δεν είναι εξασφαλισμένοι, αλλά όσο μένουν τέτοιοι, όσο δε βαθαίνουν, δημιουργούν αυταπάτες, οδηγούν σε βήματα πίσω. Οσο μπαίνει πιο έντονα το ζήτημα της επιβίωσης, όσο οξύνεται η παρέμβαση του αντιπάλου, η τρομοκρατία στο χώρο δουλειάς και η ανεργία, ο συναισθηματικός δεσμός, μια γενική συμφωνία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κινητοποιήσουν, να διαμορφώσουν περίγυρο έτοιμο να συγκρουστεί, να υπερασπιστεί το κόμμα, να μπει μπροστά και να αναλάβει ευθύνες.

Στις περιπτώσεις που αυτή η παρέμβαση δε γίνεται δε σπάει το βασικό. Δηλαδή δεν απαντάμε ολοκληρωμένα στο ζήτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση, οι αυταπάτες για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, για ατομική λύση παραμένουν.

Οι περιπτώσεις που η αυτοτελής μας παρέμβαση μένει πίσω, τη βλέπουμε σαν κάτι ξεχωριστό από τη δράση μας στο κίνημα, μόνο προβλήματα δημιουργούν.

Στην παραπάνω κατεύθυνση είναι πλούσια η πείρα από τον αγώνα των χαλυβουργών. Διάφοροι εργάτες μας λένε «Στο χώρο μου δεν καταλαβαίνει κανένας, είναι όλοι δεξιοί κ.τ.λ.». Οι εργάτες στη Χαλυβουργία μπήκαν στη μάχη σαν ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, σαν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα όμως από τη συμμετοχή τους στην πάλη με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, μέσα από τη συμμετοχή τους στην πάλη με τη συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι που έγραψαν ιστορία, που μέτρησαν βήματα στη συνείδησή τους σα κομμάτι της εργατικής τάξης. Το πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης που ξέσπασε δεν ξέσπασε για λόγους συναισθηματικούς ή ρομαντικούς. Ξέσπασε ακριβώς γιατί οι βιομηχανικοί εργάτες σήκωσαν κεφάλι στο χώρο δουλειάς, έδειξαν δρόμο. Αυτό είναι που συσπείρωσε γύρω τους όλους αυτούς τους ΕΒΕ, αγρότες αλλά και εργάτες που τους υποστήριξαν με κάθε μέσο.

Το να γίνουμε πιο ικανοί στην εκλαΐκευση της θέσης μας ότι η αποτελεσματικότητα του αγώνα καθορίζεται από την κατεύθυνσή του νομίζω ότι είναι κρίσιμης σημασίας.

Εύχομαι καλή επιτυχία στις διεργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Συμφωνώ και με τα τρία προτεινόμενα ντοκουμέντα που εμπεριέχονται στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο. Θεωρώ ότι εκφράζουν την πορεία της συλλογικής ωρίμανσης του Κόμματος στο διάστημα μετά το 15ο Συνέδριο το 1996. Ιδιαίτερα το Πρόγραμμα και το Καταστατικό για την οργάνωση που απαιτούν οι καιροί προσαρμόζεται στην πολύ σημαντική επεξεργασία που κατέκτησε το Κόμμα με το 18ο Συνέδριο για την εκτίμησή μας για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την δική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό που θέλουμε. Αυτή η απόφαση του Συνεδρίου, που είναι μια επεξεργασία αποτέλεσμα πολυετούς συλλογικής έρευνας, με πρωτοπόρα την δουλειά των Τμημάτων της Κεντρικής Επιτροπής, είναι ιδιαίτερα σημαντική και δίνει ώθηση όχι μόνο στη δουλειά του Κόμματός μας, αλλά βοηθάει και άλλα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα που στηρίζονται στον Μαρξισμό - Λενινισμό, τιμάνε τον τίτλο και κυρίως την αποστολή του ΚΚ, που είναι να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στη σοσιαλιστική επανάσταση που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό.

Συμφωνώ με τη χρήση του όρου Λαϊκή Συμμαχία που είναι το κεντρικό ζήτημα για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση. Ανταποκρίνεται καλύτερα σε αυτό που θέλουμε να προβάλουμε και που βελτιώνει την ουσία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) που υπήρχε στο 15ο Συνέδριο. Μπαίνει δηλαδή το κύριο, πού δίνουμε το βάρος για να προσεγγίσουμε το στρατηγικό μας στόχο. Και αυτό είναι η συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων με πρωταρχικό στοιχείο την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμπόρευση με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στην ύπαιθρο στην αγροτική οικονομία, ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια που είναι το βασικό γνώρισμα του καπιταλισμού στην ανώτερη και τελευταία φάση του, τον ιμπεριαλισμό. Αυτό εκφράζεται με τις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές που διευρύνουν τη δράση τους, με τον συντονισμό του αγώνα, το κοινό πλαίσιο πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος του ΠΑΜΕ, με τις συσπειρώσεις των φτωχών αυτοαπασχολουμένων επαγγελματιών και αγροτών, τους νέους και τις γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα. Ενα πλαίσιο πάλης που δε μένει μόνο στο σήμερα αλλά ανοίγει προοπτικές για το αύριο για την κοινωνία στην οποία θα ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Θεωρώ ότι στο κείμενο των θέσεων θα μπορούσε στη Θέση 62 να υπάρχει μια πιο αναλυτική εξήγηση γιατί επιλέγουμε αυτόν τον συνεκτικό όρο. Να πούμε δηλαδή ότι το ΑΑΔΜ αφήνει κάποια περιθώρια συγχύσεων για την διαμόρφωση αντίληψης περί μεταβατικού σταδίου, που συλλογικά και με πολλές ευκαιρίες έχουμε απορρίψει. Δηλαδή να κατανοηθεί ότι παλεύουμε καθημερινά για τη Λαϊκή Συμμαχία, όχι για να συγκροτηθεί κάποια στιγμή ένα σχήμα μια κυβέρνηση στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού αλλά ως συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων, που στις κατάλληλες συνθήκες «όταν οι πάνω δεν θα μπορούν και οι κάτω δεν θα θέλουν» (επαναστατική κατάσταση) θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε επαναστατικό μέτωπο με μπροστάρη την εργατική τάξη και να γκρεμίσει την αστική τάξη από την εξουσία και η εξουσία πολιτική και οικονομική να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας σε τι βαθμό θα έχει προχωρήσει ακριβώς αυτή η λαϊκή συμμαχία όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση. Δηλαδή πώς θα έχει ανασυνταχθεί πρώτα και κύρια το εργατικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό - ένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας για το Κόμμα που μπήκε και στα προηγούμενα συνέδρια - πράγμα που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη σύγκρουση με τους αστούς, θα διαλύσει μικροαστικές, οπορτουνιστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες που εξακολουθούν να υπάρχουν και σε δικές μας δυστυχώς δυνάμεις.

Τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου σωστά διαπερνά ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, δεμένος με τις σύγχρονες εξελίξεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Η πίστη ότι η εργατική τάξη, μαζί με την πλειοψηφία των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων θα κάνουν την επανάσταση, θα οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τη δική τους λαϊκή εξουσία.

Το Κόμμα μας ξεκαθαρίζει ακόμα πιο αποφασιστικά ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, και δεν μπορεί να υπάρχει επομένως και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Η εξουσία θα είναι ή αστική ή εργατική. Η θέση για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης ενδιάμεσης εξουσίας δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία χώρα με όποια θεωρία και αν επιχειρήθηκε να σερβιριστεί από αναχωρητές του Μαρξισμού - Λενινισμού: «ευρωκομμουνισμός», «εθνικοί δρόμοι για το σοσιαλισμό» , «σοσιαλισμός με αγορά».

Οποιαδήποτε κυβέρνηση (προοδευτική, αριστερή, αντιμνημονιακή, αντιιμπεριαλιστική) δεν μπορεί να λύσει οριστικά λαϊκά προβλήματα στη βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, άρα και της ταξικής εκμετάλλευσης. Σωστά, επομένως, οι Θέσεις σημειώνουν ότι θα ήταν λάθος στρατηγικού χαρακτήρα η συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση. Ζήτημα για το οποίο ως Κόμμα δεχτήκαμε σφοδρή ιδεολογικοπολιτική επίθεση, από εχθρούς και «φίλους». Η θέση αυτή παρά τις δυσκολίες που δημιουργεί είναι παρακαταθήκη για την συνειδητοποίηση από όσο το δυνατόν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις της αναγκαιότητας της σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

Για το ζήτημα της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που γίνεται και πολύς λόγος στον προσυνεδριακό διάλογο, θεωρώ ότι αντιλήψεις που αμφισβητούν τις εξαρτήσεις και την ανισόμετρη αλληλεξάρτηση ως ταυτόχρονο φαινόμενο στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, οδηγούν αντικειμενικά σε «πατριωτικά» σχήματα συνεργασίας με κομμάτι των αστών. Για μια λεγόμενη «πατριωτική κυβέρνηση», που εμφανίζεται ως «σκαλοπάτι» ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία, στην ουσία για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, με ολέθρια αποτελέσματα όπως έχει δείξει η ντόπια και διεθνής εμπειρία.

Η θεωρία των σταδίων και σωστά έχει καταδικαστεί, καθώς στοίχισε ακριβά στο Κόμμα τον προηγούμενο αιώνα και συνεχίζει να στοιχίζει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Πολύτιμη είναι η συμβολή και η επεξεργασία της Ιστορίας του Κόμματός μας που συλλογικά καταλήξαμε με το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας, μετά από πολύμηνη συζήτηση και Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Ο λόγος ύπαρξης του ΚΚΕ, δεν είναι για να διαχειριστεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα αλλά για να την ανατρέψει. Η τακτική μας επομένως μόνο έχοντας ως επίκεντρο αυτό, θα υπηρετεί τη στρατηγική μας.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, με τις οποίες συμφωνώ, είναι σε σωστή κατεύθυνση, εξετάζουν ουσιαστικά τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και διεθνώς. Αναπτύσσουν τη σωστή στρατηγική του Κόμματος με το σχέδιο Προγράμματος. Μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν βάση και υλικό για να προβληματιστούμε δημιουργικά πώς θα ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας, πώς θα δουλέψουμε αποτελεσματικότερα με τη στρατηγική μας στην εργατική τάξη, τα φτωχά μεσαία στρώματα και τη νεολαία. Θα ήθελα να αναπτύξω ορισμένες σκέψεις όσον αφορά στην ιδεολογική δουλειά του Κόμματος.

Η ιδεολογική δουλειά ως στοιχείο της κομματικής οικοδόμησης, της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος (Θ. 31) είχε εντοπιστεί και απασχόλησε και το 18ο Συνέδριο και την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλειά του ΚΚΕ στην Εργατική Τάξη και στο Συνδικαλιστικό Κίνημα: «Η πάλη του εργατικού κινήματος θα είναι πάντα περιορισμένη και χωρίς προοπτική, αν δε διεξάγεται συνδυασμένα με όλες τις μορφές, ιδεολογική, πολιτική, οικονομική, αν ο αγώνας δεν υποτάσσεται στη συγκέντρωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη νίκη σε επίπεδο εξουσίας, για την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Απαιτείται, επομένως, πιο βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους [...] Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος που είναι το πρόβλημα της εξουσίας».

Η ουσιαστική ανάπτυξη και βελτίωση της ιδεολογικής δουλειάς είναι ένα ζήτημα ουσίας που πρέπει να απασχολήσει τα καθοδηγητικά όργανα ενόψει του 19ο Συνέδριου και μετά τη λήξη του. Πρέπει να κερδίζει έδαφος αυτή η κατεύθυνση σε βάρος του πρακτικισμού, του διαχωρισμού της συζήτησης, του σχεδίου, της δράσης στις ΚΟΒ και στα όργανα από την ιδεολογικοπολιτική συζήτηση.

Παρόλο που στο συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχει βελτίωση, πρέπει με βάση τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, σήμερα και στο μέλλον να μετρήσουμε περισσότερα βήματα. Και λέω μελλοντικά διότι το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού κομματικού και ΚΝίτικου δυναμικού θα είναι το στελεχικό δυναμικό του Κόμματος που θα βρεθεί πιθανά μπροστά σε συνθετότερες συνθήκες. Η ικανότητα ανάλυσης και σωστής ερμηνείας των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων δεν κατακτιέται σε μια νύχτα, ούτε επειδή είναι διασφαλισμένη σήμερα είναι και μελλοντικά κατοχυρωμένη.

Πολλές φορές, η ιδεολογική δουλειά κατανοείται αφενός ως μαθήματα, διαλέξεις μέσα στο Κόμμα, αφετέρου ως συζητήσεις και εκδηλώσεις που αφορούν ανθρώπους εκτός Κόμματος. Σωστά είναι αυτά και πρέπει να συνεχιστούν και μάλιστα να πληθύνουν.

Ομως, αν δούμε μονόπλευρα την ιδεολογική δουλειά θα καταλήξουμε σε αυτό που αναφέρουν οι Θέσεις «η ιδεολογική δουλειά κινδυνεύει από τη ρουτίνα και την τυποποίηση» (σελ.28), δηλαδή να μη γίνεται σε κάθε όργανο μέχρι την ΚΟΒ και ΟΒ, ζωντανή βάσει των εξελίξεων, δουλειά κατανόησης και εκλαΐκευσής τους εφαρμόζοντας τη μαρξιστική λενινιστική κοσμοθεωρία.

Τέτοια προσπάθεια πραγματοποίησαν μέσα στο 2012 οι οργανώσεις σε σχολές οικονομικών επιστημών ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ηταν προσπάθεια για να γίνουν αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινής μας παρέμβασης: η γνώση της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας αλλά και της διδασκόμενης αστικής, η γνώση των ιδεολογημάτων που προωθεί το επιστημονικό προσωπικό της αστικής τάξης, οι νεολαίες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειδικά γύρω από τα αίτια της οικονομικής κρίσης και τη διέξοδο από αυτή, να εξετάζεται πώς τα παραπάνω επιδρούν στη διαμόρφωση της συνείδησης του φοιτητή, στην προσπάθειά μας για να κινητοποιούνται και να οργανώνονται για τα καθημερινά προβλήματά τους, πώς θα δίνεται βαθύτερο περιεχόμενο στην πάλη τους.

Συναντάμε σοβαρά εμπόδια από ορισμένα ιδεολογήματα όπως: «Η κυβέρνηση περιορίζεται στο να διεκπεραιώνει τα καθήκοντα που της αναθέτουν οι τροϊκανοί» και «η χώρα πρέπει να διαθέτει ένα «σχέδιο Β» για την περίπτωση που υπάρξει βαθύτερη κρίση και κατάρρευση της ΕΕ» (Κοτζιάς) κ.α. Με αυτά ανάγεται η αιτία της οικονομικής κρίσης στην κυβερνητική πολιτική και όχι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, καλλιεργούνται αυταπάτες ότι η εργατική τάξη μπορεί να έχει συμφέρον από μία εναλλακτική αστική διαχείριση της κρίσης συμπεριλαμβανομένης και μίας εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη μέσα στον καπιταλισμό. Βεβαίως, ο προβληματισμός των αστών έχει πραγματική βάση. Αυτή είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, οι αντιθέσεις μεταξύ τους στο πεδίο της οικονομίας που αντανακλώνται στην πολιτική.

Ακόμα πιο επικίνδυνα είναι τα ίδια ιδεολογήματα περί φιλολαϊκής εξόδου από την Ευρωζώνη/ΕΕ, με αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών και στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και του αστικού κράτους, από αριστερή κυβέρνηση. Αυτή η δήθεν διέξοδος ντύνεται με «αριστερή» «επαναστατική» φρασεολογία και πλασάρονται ως αιτήματα πάλης για τους φοιτητές και εργαζόμενους, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους.

Από αυτήν την άποψη, ο προβληματισμός ορισμένων για μία κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων - «που θα μπορούσε να συμβάλει στην πάλη του λαού, θα τον ανακούφιζε» ή ακόμα «που θα έφερνε πιο κοντά επαναστατικές συνθήκες» - στην ουσία του δεν διαφέρει από την πρόταση εναλλακτικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Αποτελεί μία άλλη εκδοχή της θεωρίας των σταδίων προσαρμοσμένη στη σύγχρονη διαπάλη, ώστε να μη φαίνεται η «σκουριά» της. Είναι θεωρητικά λάθος και δεν έχει επιβεβαιωθεί από την ιστορική πείρα.

Αντίθετα, η χρησιμοποίηση ιστορικών παραδειγμάτων όπως π.χ. των Λαϊκών Δημοκρατιών στα οποία αναφέρονται ορισμένοι για να υποστηρίξουν ότι ένα ΚΚ μπορεί να αξιοποιήσει τη συμμετοχή του σε μία κυβέρνηση σε αστικό έδαφος για την επαναστατική διαδικασία, αποτελεί καθαρά υποκειμενική ερμηνεία της Ιστορίας, που δεν λαμβάνει υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες που διαμορφώθηκαν σε αυτές τις χώρες μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές.

Χρήσιμη είναι η ιστορική πείρα του Κόμματος και τα συμπεράσματα από αυτή, τα οποία δίνονται από τον Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, και αφορούν στην λανθασμένη ανάλυση του Κόμματος για την εξέλιξη του ελληνικού καπιταλισμού (εξαρτημένος από τις ΗΠΑ και γι' αυτό και καθυστερημένος), τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης και εξουσίας (προηγείται ένα αστικοδημοκρατικό στάδιο εξουσίας πριν το σοσιαλισμό), την πολιτική συμμαχιών (δημιουργία της ΕΔΑ), κ.α.

Από αυτή τη δουλειά των Οργανώσεών μας πλήθυναν τα παιδιά λαϊκών οικογενειών, οι νέοι εργαζόμενοι που προσέγγισαν το ΚΚΕ μέσα στους αγώνες, συζήτησαν την πολιτική του πρόταση, τις υλικές δυνατότητες που καθιστούν το σοσιαλισμό αναγκαίο σήμερα, κάποια από αυτά εντάχθηκαν στην ΚΝΕ.

Ενας τέτοιος τρόπος δουλειάς πρέπει να γενικεύεται, να πηγαίνει χέρι-χέρι με την ένταξη στα συνδικάτα, στους συλλόγους, με την ανάπτυξη αγώνων στη βάση των καθημερινών προβλημάτων. Είναι ένας δύσκολος ανηφορικός δρόμος που αποτελεί μονόδρομο για την πολιτικοποίηση της πάλης, για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για το (μακρινό;) μέλλον.

Το Κόμμα μας βρίσκεται μπροστά στο 19ο Συνέδριό του έχοντας μαζέψει πολύ σημαντική πείρα παλεύοντας μέσα σε φάση ιδιαίτερης όξυνσης της οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης του καπιταλισμού και συνακόλουθα έντασης της ταξικής πάλης. Είναι αυτονόητο ότι ένταση της ταξικής πάλης δε σημαίνει μόνο ένταση των αγώνων της εργατικής τάξης (αλλά και άλλων στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση) αλλά και ιδιαίτερη επίθεση της αστικής τάξης σε βάρος των εργατών και ειδικά του Κόμματός τους.

Θεωρώ ότι οι Θέσεις της ΚΕ και το νέο Πρόγραμμα που προτείνεται για έγκριση κινούνται σε κατεύθυνση θετική, αποτελούν ουσιώδη συμπύκνωση εμπειριών των ταξικών αγώνων που αναπτύχθηκαν και των συμπερασμάτων από την πολύμορφη επίθεση που δέχτηκε το Κόμμα και τελικά καθίσταται σημαντικό όπλο για τη δουλειά μας από εδώ και πέρα.

Το ζήτημα της οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας αναφέρεται συχνά στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου και συχνά παρατίθεται αντιθετικά προς τη θέση οικοδόμησης του ΑΑΔΜ σύμφωνα με το Πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου. Αυτό που είναι το πραγματικό διακύβευμα των διαφορετικών απόψεων είναι το κατά πόσο το Κόμμα θα έπρεπε να αφήσει ανοιχτό το ζήτημα της συμμετοχής ή πολύ περισσότερο να επιδιώξει το ίδιο την συγκρότηση ή τη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, όπως και αν αυτή ονομαστεί («αριστερή», «λαϊκής ενότητας», «εθνικής σωτηρίας» κ.τ.λ.).

Συμμετοχή όμως σε μια αστική κυβέρνηση σημαίνει αυτόματα ότι διαχειρίζεσαι το αστικό κράτος. Το κράτος δεν είναι ένας αυτονομημένος διοικητικός μηχανισμός αλλά είναι πάντα το κράτος της τάξης που έχει την πραγματική εξουσία δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση της αστικής. Είναι σήμερα ο μηχανισμός βίας των αστών σε βάρος της εργατικής τάξης, ο μηχανισμός που επιβάλλει την οικονομική αφαίμαξή της και την πολιτική καθυπόταξή της. Συμμετοχή λοιπόν του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση σημαίνει αναπόφευκτα συμμετοχή στη διεύθυνση του κρατικού μηχανισμού σε βάρος της εργατικής τάξης. Δεν έχει σημασία, αν η παρουσία ενός ΚΚ θα απάλυνε ίσως ορισμένες οριακά ακραίες συνέπειες της κρίσης (που και αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο πέρα από ακραία σοσιαλδημοκρατική θέση). Η ουσία είναι πως ένα ΚΚ, καλούμενο να διαχειριστεί τον καπιταλισμό μοιραία θα βρεθεί απέναντι στην εργατική τάξη και τους αγώνες που έστω ατελώς (χωρίς την καθοδήγηση του ΚΚ) θα αναπτυχθούν. Ολος ο μηχανισμός παραμένει σταθερά στα χέρια των αστών, το ίδιο και το νομικό οπλοστάσιο και οι μηχανισμοί καταστολής. Το είδαμε αυτό στη Γαλλία όπου η ιδιωτικοποίηση της AirFrance έγινε με στέλεχος του ΚΚΓ ως υπουργού Μεταφορών, το είδαμε στην «αριστερή» κυβέρνηση του Βερολίνου και αλλού. Αυτό θα ήταν αδιανόητο για το Κόμμα μας. Αλλιώς φτάνουμε στην «ευρωκομμουνιστική», σοσιαλδημοκρατική θέση πως το κράτος αποτελεί απλά αντικαθρέφτισμα του συσχετισμού δύναμης και συνεπώς είναι δυνατός ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους σε μια πορεία προς τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» και τελικά στην πλήρη ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα.

Το 15ο Συνέδριο ποτέ δεν έθεσε ως στόχο και τη δημιουργία μια κυβέρνησης με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά και κοινοβουλευτική συγκρότηση. Το ανέφερε ως πιθανότητα και προειδοποιούσε ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι βραχύβια από την ίδια τη φύση της. Αναπόφευκτα θα κατέρρεε τόσο από τις ίδιες τις αντιφάσεις της όσο και από την αντίδραση που θα συναντούσε. Χωρίς να αξιοποιηθεί μια πλατιά λαϊκή συμμαχία που να βαδίσει αποφασιστικά μπροστά και να βάλει τις βάσεις για το σοσιαλισμό δε θα είχε τύχη. Δε βλέπω αντιφάσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ του παλιού προγράμματος και του νέου που προτείνεται και συζητάμε. Και τότε ξεκαθαρίζαμε ότι το Μέτωπο θα συγκροτηθεί πρώτα και κύρια ως μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων. Το Κόμμα ενσωματώνει την πείρα και διορθώνει σημεία που δημιουργούσαν σύγχυση. Ενα παράδειγμα είναι το κατά πόσο υφίστανται άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμμετέχουν στο Μέτωπο. Το Κόμμα μας με καλοπιστία στα όρια της ευπιστίας επιχείρησε να διερευνήσει μια τέτοια δυνατότητα με κόμματα και ομάδες όπως το ΔΗΚΚΙ, η ΑΚΟΑ, η ΚΑΝ κ.τ.λ μάλιστα και σε εκλογικές μάχες αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα. Αποδείχτηκε ότι αυτοί δεν έκαναν πολλά περισσότερα από το να παζαρεύουν μια βουλευτική έδρα ή την οικονομική ενίσχυσή τους. Ας μην μπούμε, λοιπόν, σε μια λογική να ψαχτούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ένα μέρος του ή σχήματα χωρίς κοινωνική αναφορά και με έντονο αντικομμουνισμό. Οσοι ασκούν κριτική στις Θέσεις της ΚΕ αποφεύγουν να μιλήσουν για τη βάση των συμμαχιών του Κόμματος που προτείνουν.

Παλεύοντας για την κοινωνική λαϊκή συμμαχία μπορεί να δημιουργηθούν και άλλα κόμματα που θα θελήσουν να συμμετέχουν και να ακουμπούν στους στόχους της λαϊκής εξουσίας εκφράζοντας μικροϊδιοκτήτες γης, αυτοαπασχολούμενους που θα συμμετέχουν στα όργανα της λαϊκής συμμαχίας δίνοντας τη δική τους διεκδίκηση αντιπροσώπευσης και μέσα στη συμμαχία με τις παρατάξεις τους κ.τ.λ. Με αυτή την έννοια, σωστά ξεκαθαρίζεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία ως τέτοια δε συμμετέχει στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο (κάτι που προφανώς θα κάνει το ΚΚΕ και ίσως άλλα κόμματα) γιατί κάτι τέτοιο, πέρα από το ότι θα καταργούσε τον αυτοτελή χαρακτήρα του ΚΚΕ, θα ήταν αντιφατικό προς τον ίδιο το χαρακτήρα της Συμμαχίας που αποτελεί όργανο για μια άλλη διαφορετική εξουσία στην ουσία αλλά και τις δομές της.

Σίγουρα το κακό εκλογικό αποτέλεσμα έφερε απογοήτευση σε πολλούς φίλους, οπαδούς αλλά και μέλη του Κόμματος. Αυτό δεν αντανακλά μόνο τη λογική στενοχώρια για μια εκλογική μάχη που δεν τα πήγαμε καλά. Φαίνεται ότι δεν έχουμε απαλλαγεί και από τις δικές μας κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Γίνονται συγκρίσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχουμε παρόμοια εξέλιξη με ένα κόμμα που δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ίδιο σύστημα, που ζητά την εκλογική του ενίσχυση για να λύσει όλα τα προβλήματα που πλέον έχει μετατραπεί σε ένα ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ψάχνει να ψαρέψει από παντού. Την παραμικρή χαραμάδα αν είχαμε αφήσει για πιθανή συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική ήττα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη και μόνο γιατί αυτό (η μεταξύ μας συνεργασία) ουσιαστικά θα είχε ως προϋπόθεση να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και τελικά θα ήταν έμμεση πρόταση υπερψήφισής του. Απείρως σκληρότερη θα ήταν βέβαια η ιδεολογικοπολιτική ήττα από την οποία πολύ δύσκολα θα συνερχόμασταν καθώς θα βρισκόμασταν εσαεί υποψήφιοι ως αριστερό δεκανίκι μιας αστικής κυβέρνησης και θα ήμασταν αυτοί που θα καλλιεργούσαμε τέτοιες αυταπάτες. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει υποτίμηση της εκλογικής δουλειάς. Αντίθετα πρέπει να προσανατολιζόμαστε στο να τονίζουμε και την άμεση πρακτική ωφελιμότητα ενός καλού εκλογικού αποτελέσματος του Κόμματος για το λαό και τη σημασία του ως δείκτη του βαθμού συσπείρωσης δυνάμεων στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Είμαι βέβαιος ότι το 19ο Συνέδριο θα ενσωματώσει στην ιδεολογικοπολιτική θωράκιση αλλά και την καθημερινή δουλειά του Κόμματος σημαντική εμπειρία και θα δώσει αισιόδοξη προοπτική.

Οι θέσεις και το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος αποτελούν ενιαίο διαλεκτικά δεμένο κείμενο που προσανατολίζουν την τακτική στη συσπείρωση δυνάμεων με στόχο και προοπτική το στρατηγικό στόχο που δεν είναι άλλος από τη σοσιαλιστική επανάσταση, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τη διάλυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, το τσάκισμα του αστικού κράτους, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη διεύθυνση της σοσιαλιστικής παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομουνισμού. Ο προσανατολισμός της ενδυνάμωσης της Λαϊκής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους μισοπρολετάριους, τους φτωχούς αυτοαπασχολουμένους και αγρότες, τη νεολαία και τις γυναίκες με αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό ώστε να αποκρουστούν τα αντιλαϊκά μέτρα

Για το Κόμμα αποτελεί παρακαταθήκη η κατανόηση της εργατικής-λαϊκής εξουσίας ως δικτατορία του προλεταριάτου, η απαγκίστρωση από αθεμελίωτες ιστορικά άλλα και με όρους μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας προσεγγίσεις όπως της λογικής των σταδίων, δηλαδή «ενδιάμεσης εξουσίας» μεταξύ σοσιαλισμού καπιταλισμού, της οπορτουνιστικής αντίληψης για τη «φιλολαϊκή» διαχείριση της αστικής εξουσίας του καπιταλισμού. Στα κομουνιστικά κόμματα που επικράτησαν οι αντιλήψεις της «φιλολαϊκής αστικής διαχείρισης» και των σταδίων οδηγήθηκαν είτε στην αυτοδιάλυσή τους (όπως για παράδειγμα το Κομουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, το Κομουνιστικό Κόμμα Βελγίου, το Κομουνιστικό Κόμμα Ιταλίας) είτε στον εκφυλισμό τους (Κομουνιστικό Κόμμα Γαλλίας) με ολέθριες συνέπειες για την εργατική τάξη και το κίνημά της στις χώρες αυτές.

Η εμπειρία από τη δράση της ΚΟΒ Βελγίου άλλα και από τις πολιτικές εξελίξεις στις Κάτω Χώρες επιβεβαιώνουν τις θέσεις της ΚΕ. Εάν το εργατικό κίνημα δεν έχει χαραγμένη ρώτα την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων αφομοιώνεται από το αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ η έλλειψη ταξικού προσανατολισμού οδηγεί στον ταξικό συμβιβασμό και στην ήττα. Και στο Βέλγιο όπως και στην Ελλάδα ο πόλεμος στην εργατική τάξη γίνεται πιο ανελέητος. Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση αστικές κυβερνήσεις (είτε φιλελεύθερες είτε σοσιαλδημοκρατικές, κεντροαριστερές είτε κεντροδεξιές), και πλουτοκρατία έχουν εξαπολύσει επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας για να ενισχύσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων εν μέσω κρίσης.

Η βελγική κυβέρνηση συνεργασίας (Σοσιαλδημοκρατών, Συντηρητικών και Φιλελεύθερων) μαζί με τη σύνεση των περιφερειακών πολυκομματικών κυβερνήσεων Βρυξελλών, Φλάνδρας και Βαλονίας εφαρμόζει την ίδια ευρωενωσιακή πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου κάθονται οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και των 3 συνδικαλιστικών ομοσπονδιών για να κάνουν "δήθεν" διαπραγμάτευση στις προτάσεις της κυβέρνησης που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν προτάσεις για: Πάγωμα ή και μείωση των συλλογικών συμβάσεων, εξίσωση ορίου συνταξιοδότησης για γυναίκες και άντρες και αύξησή του στα 67, κατάργηση των πρόωρων συντάξεων, μείωση των αναπηρικών συντάξεων, αναδιάρθρωσης του συστήματος «κοινωνικής πρόνοιας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό με μείωση των επιδομάτων, εισαγωγή όρων για τη χορήγηση επιδόματος ενεργείας, δραστική μείωση των παροχών για υγεία και παιδεία.

Την ίδια στιγμή χαρίζονται φοροαπαλλαγές και ζεστό χρήμα στα μονοπώλια που κλείνουν εργοστάσια και οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες κόσμο. Χαρακτηριστικά στο Βέλγιο μόνο το 2012 και τις αρχές το 2013 έχουν κλείσει ή έχουν απολύσει μαζικά εργάτες τα εξής εργοστάσια: εργοστάσιο της αυτοβιομηχανίας FORD 10.700 απολυμένοι, μεταλλουργία «Arcelor Mittal» 1.300 απολυμένοι, εργοστάσιο βαρέων οχημάτων «Caterpillar» 1.400 απολυμένοι. Σε όλες τις περιπτώσεις οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες χαιρέτιζαν τον πακτωλό επιδοτήσεων που δινόντουσαν στα μονοπώλια, χαιρέτιζαν τις φοροαπαλλαγές που μοίραζε η κυβέρνηση στους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους και διαπραγματεύονταν με την εργοδοσία και την κυβέρνηση τις μειώσεις μισθών, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την εισαγωγή εργολαβικών συνεργείων. Εθαβαν τα αίτημα των εργατών για απεργία και καλλιεργούσαν το συμβιβασμό. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που έφτασαν στο σημείο να μην παρέχουν κάλυψη σε δίκαιες κινητοποιήσεις εργατών που δέχτηκαν τη βίαια αστυνομική και δικαστική καταστολή. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος το όποιο είναι παραδομένο στον ταξικό συμβιβασμό που είναι εναγκαλισμένο με τα κόμματα της αστικής διαχείρισης του ευρωμονοδρόμου καθώς στο Βέλγιο και οι τρεις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες που υπάρχουν Σοσιαλδημοκρατική, Χριστιανοδημοκρατική και Φιλελεύθερη είναι συνδεδεμένες με τα αντίστοιχα κόμματα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι Ελληνες μετανάστες είναι θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής και στο Βέλγιο και στην Ελλάδα. Στη χώρα παραμονής έχουν να αντιμετωπίσουν την ανασφάλιστη εργασία, τα δουλεμπορικά γραφεία, την εργασιακή τρομοκρατία και ανασφάλεια.

Ολο το προηγούμενο διάστημα οι Κομματικές και Κνίτικες δυνάμεις έδωσαν τη μάχη οργάνωσης της πάλης των Ελλήνων μεταναστών και φοιτητών, παρέμβασης στο ντόπιο κίνημα και ενημέρωσης από την δράση του Κόμματος και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Με χαρακτηριστικό σταθμό την οργάνωση εκδηλώσεων αλληλεγγύης στον αγώνα των Χαλυβουργών, αγώνας που παραδειγμάτισε και ενέπνευσε τους Βέλγους εργάτες αναδεικνύοντας τη σημασία του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» ως προβολή της επίκαιρης ανάγκης σήμερα να κτυπηθεί η εξουσία των μονοπωλίων, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Ως αποτέλεσμα της εμπειρίας από την οργάνωση της πάλης ενάντια στο κλείσιμο των ελληνικών σχολείων των μεταναστών και της παρέμβασης μας στο ντόπιο κίνημα μπαίνει η επιτακτική ανάγκη της δημιουργίας Επιτροπών Αγώνα που θα παρεμβαίνουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των Κυβερνήσεων στην Ελλάδα και το Βέλγιο, ενάντια στην στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Θα αναπτύσσουν την ταξική ενότητα με την ντόπια εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα αποκαλύπτουν το συμβιβασμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό και θα δουλεύουν αιτήματα για κάθε λαϊκή ανάγκη σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Σύντροφοι, έχω την τιμή να δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια σε βιομηχανική - κλαδική στη Θεσσαλονίκη. Θέλω να συμβάλω με τη θετική και αρνητική εμπειρία μου από την δράση μου όλα αυτά τα χρόνια, στον προσυνεδριακό μας διάλογο.

1. Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αυτός είναι ο αναγκαίος όρος για να πετύχουμε αυτό που στοχεύουμε, δηλαδή μέσα από την ταξική πάλη ο εργαζόμενος να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτό ακριβώς είναι και το κεντρικό καθήκον των κομμουνιστών που δουλεύουν σήμερα στα συνδικάτα, η άνοδος δηλαδή της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, πράγμα που σημαίνει πάλη για την ανατροπή της εκμεταλλεύτριας τάξης από την εξουσία, πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης. Αρα λοιπόν έχει τεράστια σημασία η επεξεργασία από τις ΚΟΒ και τις Κομματικές Ομάδες των συνδικάτων, συγκεκριμένων προγραμμάτων δράσης που να πατάνε πάνω στο καυτά προβλήματα (π.χ. χαράτσια, φορολογία, κατασχέσεις σπιτιών, υγεία κ.λπ). Σχέδιο κατά κλάδο, (πού στοχεύουμε, τι προτείνουμε για την ανάπτυξη του κλάδου ενάντια στις κατευθύνσεις ΕΕ - πλουτοκρατίας, ποια εργοστάσια ιεραρχούμε για παρέμβαση και στρατολογίες εργατών, ποια θα είναι η προοπτική του κλάδου για τις ανάγκες των εργαζομένων στο Σοσιαλισμό). Ηδη έχουμε αρχίσει να μετράμε βήματα στην υλοποίηση των παραπάνω αλλά είμαστε ακόμα πολύ πίσω από τις δυνατότητες και κυρίως από τις σημερινές ανάγκες.

Χρειάζεται επιμονή με σχέδιο, ώστε όλα μας τα σφυριά να βαράνε στον ίδιο στόχο. Ετσι μόνο θα μπορέσουμε να μετρήσουμε βήματα στην άνοδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και αυτά τα βήματα είναι: α) Ανοδος του επιπέδου οργάνωσης της εργατικής τάξης (πόσοι είναι γραμμένοι στα σωματεία, πόσοι συμμετέχουν στις διαδικασίες, απεργίες, αρχαιρεσίες κ.λπ). β) άνοδος συμμετοχής στο ΠΑΜΕ, ευρύτερα στη βάση, όχι μόνο στα ΔΣ των σωματείων. γ) ισχυροποίηση της δράσης της κοινωνικής συμμαχίας (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ). δ) Ισχυροποίηση του ΚΚΕ (στρατολογίες, συσπείρωση δυνάμεων κύρια από την εργατική τάξη).

Αυτοί οι στόχοι και τα κριτήρια της ανόδου της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης πρέπει να απασχολήσουν κλαδικές και εδαφικές ΚΟΒ το επόμενο διάστημα για να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ και να βάλουν ισχυρά θεμέλια για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Αρα τίποτα χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μελέτη, χωρίς συζήτηση στην ΚΟΒ, στην Κ. Ομάδα του κλάδου, χωρίς συζήτηση με τους εργαζόμενους στη σύσκεψη, στη Γενικής Συνέλευση του συνδικάτου, στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής στη γειτονιά.

2. Αλληλεγγύη. Πρέπει να μας απασχολήσει, να ανεβάσουμε ρυθμούς ανάπτυξής της με την ουσία και το περιεχόμενο που της δίνουμε εμείς - διεκδικητικό, αγωνιστικό, ταξικό προς το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του - αλληλεγγύη που να αναπτύσσεται πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς (συνδικάτα, ΠΑΜΕ, επιτροπές αγώνα) και να επεκτείνεται στον τόπο κατοικίας (Λαϊκές Επιτροπές). Ως τώρα ξεκινούσαμε από τις Λαϊκές Επιτροπές τώρα πρέπει να «ωριμάσουμε» γρήγορα, να επιχειρήσουμε το δυσκολότερο αλλά και πιο ουσιαστικό την ανάπτυξη δηλαδή της διεκδικητικής, αγωνιστικής αλληλεγγύης μέσα από τους χώρους δουλειάς. Σε χώρους που ξεκινήσαμε, μέσα από τα εργοστάσια, καταγράψαμε σημαντικά αποτελέσματα με εργάτες που συσπειρώθηκαν, οργανώθηκαν στα συνδικάτα και συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις (π.χ. ΔΕΗ, χαράτσια, φόροι, επιτροπές ανέργων των κλάδων, υγειονομική κάλυψη κ.λπ.).

3. Λαϊκή Συμμαχία. Αναπόσπαστα δεμένη με τα παραπάνω δηλαδή με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στους σημερινούς αγώνες, είναι η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ που ξεκινάει με τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Το ζήτημα της εξουσίας είναι ξεκάθαρο στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Η μόνη ρεαλιστική και άμεση λύση είναι η πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να συσπειρώσει αντιμονοπωλιακές και αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις δηλαδή θα συγκεντρώνει δυνάμεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος με σκοπό την αντεπίθεσή του. Απευθύνεται σε όσους ανήκουν στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της να ενταχθούν σε αυτήν μέσω των σωματείων τους και των άλλων ταξικών οργανώσεων. Οργανώνει και συντονίζει τη δράση της για τα άμεσα μέτωπα πάλης σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τον ταξικό αντίπαλο.

Η Λαϊκή Συμμαχία δε θα χαρακτηρίζεται από συντεχνιασμό και δε θα διεκδικήσει εναλλαγή κυβερνήσεων αλλά κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια. Ποια είναι η σχέση του ΚΚΕ με τη Λαϊκή Συμμαχία; Αυτή πιστεύω είναι και η ουσιαστική διαφορά με τη πρόταση μας για το ΑΑΔΜ του 15ου Συνεδρίου: το ότι οι κομμουνιστές συμμετέχουν - και τα μέλη των άλλων κομμάτων που πιθανά να προκύψουν στην πορεία και να εκφράζουν μεσαία στρώματα - στη Λαϊκή Συμμαχία μέσα από τα Σωματεία και τις άλλες οργανώσεις του ταξικού κινήματος. Δεν μιλάμε λοιπόν για συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων αλλά για συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων γιατί η ρήξη και η ανατροπή δεν θα προκύψει με κυβέρνηση ΚΚΕ και συνεργασία κάποιων πολιτικών δυνάμεων αλλά η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων θα γίνει από τα «κάτω» από τη δράση των κοινωνικών δυνάμεων με πρώτη και κύρια την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Μήπως ταυτίζεται το Κόμμα με τη Λαϊκή Συμμαχία, η τακτική με τη στρατηγική όπως μας κατηγορούν εχθροί και «φίλοι»; Οχι βέβαια και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Γιατί ακριβώς η Λαϊκή Συμμαχία δεν βάζει ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο, είναι η θέση του για το σοσιαλισμό, το πώς προετοιμάζει την επανάσταση.

Αρα, λοιπόν, την καλύτερη απάντηση που δίνουμε στους εχθρούς και τους «φίλους» που «ανησυχούν» για την αντικατάσταση του Μετώπου από τη Λαϊκή Συμμαχία είναι η ένταση της ιδεολογικής πάλης ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες ότι η ρήξη και η ανατροπή θα έρθει από κόμματα και κυβερνήσεις, ότι μπορεί - έστω με κάποιες προϋποθέσεις - μια «αριστερή κυβέρνηση» να ανατρέψει τον καπιταλισμό - τα μονοπώλια και να φέρει τη ριζική αλλαγή προς όφελος της εργατικής τάξης.

Δουλειά λοιπόν οργανωμένα και σχεδιασμένα πρώτα και κύρια στον περίγυρό μας, γιατί το ΚΚΕ δεν συμμετέχει σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης γιατί δεν μπήκε στη λογική της «κυβερνώσας αριστεράς» στις πρόσφατες εκλογές.

Να συζητήσουμε την αρνητική πείρα της συμμετοχής κομμουνιστικών κομμάτων σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης.

Οτι δεν υπάρχει μέλλον για την εργατική τάξη και το λαό, ούτε και παρόν δηλαδή λύσεις άμεσης ανακούφισης από τα βάρβαρα μέτρα και τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αν δεν υπάρχει κίνημα γερό που να παλέψει και να προετοιμάζει την εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, γι' αυτό ας θωρακιστούμε με τις θέσεις και τις αποφάσεις που θα βγουν από τις διαδικασίες του 19ου Συνεδρίου, να συμβάλλουμε ώστε να γίνουν δύναμη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ελπίζω ότι, οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ του ΚΚΕ θα εκλαϊκεύσουν στο λαό ότι:

α) Το βασικό οικονομικό πρόβλημα και η κρίση του ελληνικού και του παγκόσμιου πλουτοκρατικού συστήματος (=καπιταλισμός), είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της οικονομικής, μονοπωλιακής και επεκτατικής ένωσης (=τραστ) των πλουσίων(=ιμπεριαλισμός),

β) Οτι η πλουτοκρατία έφτασε στα όριά της, ότι η εποχή του μονοπωλιακής ένωσης των πλουσίων είναι η προηγούμενη μέρα της εποχής των κοινωνικών επαναστάσεων, της νίκης της επανάστασης της τάξης των μισθωτών εργατών (=προλετάριοι).

γ) Οτι η κρίση της πλουτοκρατίας «έφερε» τα Μνημόνια και όχι το αντίστροφο, και

δ) Οτι το επεκτατικό οικονομικό σύστημα - το μονοπωλιακό στάδιο της πλουτοκρατίας, υπάρχει τότε που οι τράπεζες συγχωνεύονται με το κεφάλαιο των μονοπωλιακών ενώσεων των βιομηχάνων (τραστ) για το μοίρασμα του κόσμου, προκαλώντας την βία και αντίδραση.

Αν δεν εκλαϊκεύσουμε τις οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική, κοινωνική διάσταση, δεν θα κάνουμε βήματα προς τα μπρος.

Το Κόμμα μας είναι ζωντανός οργανισμός και πρέπει να «επιτρέψουμε» να μπορεί να σχεδιάζει, και μεταξύ των Συνεδρίων, την πολιτικο-οικονομική δράση μας.

Η συζήτηση για «αντιιμπεριαλιστικό» ή «αντι-καπιταλιστικό» προσανατολισμό των αποφάσεων του Συνεδρίου, δεν είναι σοβαρή.

Χρειαζόμαστε σήμερα:

- Επιστημονικές Επιτροπές δίπλα στην ΚΕ για μεγαλύτερη επεξεργασία και καλύτερη εξειδίκευση των αποφάσεων σε κάθε τομέα ΔΡΑΣΗΣ.

- Να δυναμώσουμε τα επιχειρήματά μας, ώστε να δείχνουμε το δρόμο, να ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες.

- Να αποδεικνύουμε με τα επιχειρήματά μας και πάνω απ' όλα με την ιστορία μας ότι ο πατριωτισμός είναι ταξικός. Να μη χαρίσουμε την ελληνική σημαία στους φασίστες και στους ναζί.

- Παντού και πάντα να προβάλλουμε το πλήρες όνομά μας (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας).

- Με τα επιχειρήματά μας, να αντιπαλεύουμε παντού τις απόψεις των ηγεσιών των οπορτουνιστών. Πως ο ισχυρισμός τους ότι το επεκτατικό οικονομικό σύστημα - το μονοπωλιακό στάδιο της πλουτοκρατίας δεν είναι βαθμίδα της οικονομίας αλλά είναι πολιτική, είναι το σύνθημα της συμφιλίωσης της εργατικής τάξης, ακυρώνει την πάλη ενάντια στα τραστ και στις τράπεζες. Δεν θίγουν τη βάση του σάπιου οικονομικού συστήματος. Η θέση τους καταλήγει στον αστικό επανακαθορισμό, με μεταρρυθμίσεις μέσα στο σύστημα.

Οτι ενσωματώθηκαν στο σύστημα, απεμπόλησαν την προοπτική της ολικής ρήξης με την αστική εξουσία, υιοθέτησαν την «εργασιακή ειρήνη», δηλαδή την ειρηνική συνύπαρξη της αστικής και της εργατικής τάξης.

Να τους «απαγγείλουμε» την κατηγορία της απάτης, ξεφτίζουν τις βασικές αντιλήψεις του επιστημονικού σοσιαλισμού, συμπεριφέρονται σαν μεταπράτες και κυματοθραύστες της λαϊκής εξέγερσης.

- Να προπαγανδίσουμε - προωθήσουμε, ενθαρρύνουμε με όλες μας τις δυνάμεις την ατομική πρωτοβουλία και ευθύνη, τη λαϊκή παρέμβαση και εγρήγορση, τη συσπείρωση, αξιοποιώντας τα πρώην μέλη και στελέχη του Κόμματος, συντρόφους που είναι διαθέσιμοι, ταγμένοι στον τίμιο αγώνα, στην υπόθεση του ξεσηκωμού.

- Οι Λαϊκές Επιτροπές να μην περιοριστούν σε επίπεδο Δήμου, Πόλης, αλλά να επεκταθούν ανά γειτονιά, ανά οικοδομικό τετράγωνο και πολυκατοικία, να αποτελέσουν τα φύτρα, τα προπλάσματα της Λαϊκής Συμμαχίας και Εξουσίας. Η εμπειρία μας από τη λειτουργία των Συνοικιακών Συμβουλίων, των Λαϊκών Συνοικιακών Συνελεύσεων, να αξιοποιηθεί με «ανάθεση» αρμοδιοτήτων και αποφάσεων για τοπικά - γενικά ζητήματα.

Δημιουργία Επιτροπών: ανέργων, ατόμων με αναπηρία, νέων, γυναικών, γιατρών, μηχανικών, δασκάλων και καθηγητών, πολιτισμού, περιβάλλοντος....

- Να αντιδράσουμε στην καταστροφή της Ελληνικής Γλώσσας, των Παραδόσεων, των ηθών και τα εθίμων μας, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος. Να αξιοποιήσουμε τις συναθροίσεις μεγάλου πλήθους στις εκκλησίες.

Να υπερασπιστούμε τη φυσιογνωμία του λαού μας, τον λαϊκό πολιτισμό που είναι ο καθρέφτης μας, τα δημοτικά τραγούδια την λαϊκή μουσική και τις παραδόσεις.

- Στην διαβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη (π.χ. Μαντούδι, Χαλκιδική, αλεξανδρούπολη... ), εταιρείες ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών,για να βγάλουν κέρδος, σπέρνουν ανεργία, μιζέρια και καταστροφή του περιβάλλοντος, διώχνουν τους αγρότες από τη γη τους, εξαφανίζουν την πανίδα και την χλωρίδα. Οι πολυεθνικές ακυρώνουν τον τουρισμό, αναγκάζουν σε μετανάστευση, τα πάντα μαραζώνουν, και το μέγεθος της καταστροφής είναι τέτοιο που έδαφος, υπέδαφος και υδροφόρος ορίζοντας, αέρας και θάλασσα καταστρέφονται. Βλάπτεται το σύνολο των κατοίκων των περιοχών σε διανομαρχιακό επίπεδο, γι' αυτό είναι απαραίτητη η παρουσία του Κόμματος με τα καλύτερα στελέχη, για την καθοδήγηση του αγώνα.

- Η καθολική συμμετοχή στην απεργία είναι αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε και όχι η απεργιακή συγκέντρωση. Οταν γίνεται συγκέντρωση κεντρικά, Ομόνοια, αφήνουμε τους τόπους εργασίας. Κατά τη διάρκεια της απεργίας να γίνονται τοπικές συγκεντρώσεις σε κάθε συνοικία και δήμο, σε κάθε εργασιακό χώρο, σθεναρή περιφρούρησή της και κάλεσμα στην κεντρική συγκέντρωση το απόγευμα. Ετσι και η απεργία θα έχει μεγάλη συμμετοχή και το κάλεσμα στη συγκέντρωση θα έχει τεράστια επιτυχία.

- Εκατομμύρια μικρο-ιδιοκτήτες έχουν τεράστιο πρόβλημα και δεν έχει αναδειχθεί όσο έπρεπε από το Κόμμα. Οι τακτοποιήσεις - νομιμοποιήσεις «αυθαιρέτων» και «ημιυπαίθριων χώρων», «ενεργειακά» και άλλα «πιστοποιητικά», μπήγουν το μαχαίρι στο λαιμό του λαού, τον εξαναγκάζουν να ξαναπληρώσει για πράγματα που έχει χρυσοπληρώσει, και μετατρέπουν τους Μηχανικούς σε φοροεισπράκτορες.

Αν κατορθώσουμε να συνειδητοποιήσουν, ο λαός και οι εργάτες, τη θέση τους, τη δύναμή τους, την ιστορική αποστολή και τη δύναμη του ταξικού αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές, ότι παράγει τον πλούτο και έχει υποχρέωση να τον διεκδικήσει, μπορούμε να νικήσουμε.

Αυτό εξ άλλου μας δείχνει ο λαϊκός ξεσηκωμός, η Εθνική Αντίσταση, η Απελευθέρωση από τη φασιστική και ναζιστική κατοχή. το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, ο ΕΛΑΣ... δημιουργήθηκαν από μια «χούφτα» σ. Κομμουνιστών, κατάφεραν να εμφυσήσουν την αξία, τα ιδανικά της νιότης του κόσμου.

Επίσης η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, η επικράτηση των Μπολσεβίκων του Λένιν, με εκλογικό ποσοστό περίπου ίδιο με σημερινό του Κόμματός μας.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός των δύο τελευταίων αιώνων της παγκόσμιας Ιστορίας. Πρέπει με όλες τις δυνάμεις μας να αναδείξουμε τι έγινε στην Σοβιετική Ενωση.

Σύντροφοι, πρέπει να πιστέψουμε και να το μεταδώσουμε στον κόσμο ότι η επανάσταση έχει αρχίσει. Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού - λενινισμού ξεκίνησε.

Αναδεικνύοντας τη δύναμη της επανάστασης απεγκλωβίζουμε τις μάζες από το κυνήγι της αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

«Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε». (Λένιν).

ΥΓ:1 Ας αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, στην ΓΓ, ΚΕ, ΠΓ ότι σήμερα συμμετέχουμε στο διάλογο αυτόν, γιατί Υ Π Α Ρ Χ Ε Ι το ΚΟΜΜΑ...!

ΥΓ: 2 Σύντροφοι, επειδή ο συνεδριακός διάλογος «συμπεριλαμβάνει ... τους φίλους, οπαδούς του Κόμματος, ... πολιτική ανατροπή», πρέπει αυτό να γίνει πράξη. Να υπάρξει δηλαδή αντιπροσώπευσή τους, στο Συνέδριο με ένα ποσοστό π.χ. 2%, δικαίωμα ομιλίας, μετά από «εκλογή» από ένα σώμα που μπορεί να είναι ανά Νομό ή Περιφέρεια.

Μια παρατήρηση επί της «διαδικασίας». Θεωρώ λάθος την κοινή ψηφοφορία των Θέσεων και του Σχεδίου Προγράμματος.

«Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ.¹. Στο σχέδιο Προγράμματος μιλάμε για «ισχυρές εξαρτήσεις»^2, ενώ λίγο παρακάτω για «ανισότιμη αλληλεξάρτηση»³.

Γιατί υπάρχει αυτή η σύγχυση; Γιατί εδώ και πολύ καιρό στελέχη μας (και κατ' επέκταση και κ/μ) έχουν κάνει «σημαία» άρθρο του Ριζοσπάστη ⁴ και «ξεχνάνε» την ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ Θέση του Κόμματος; Γιατί ο Ριζοσπάστης συχνά - πυκνά χαρακτηρίζει την εξάρτηση σαν ιδεολόγημα; Είναι ή δεν είναι επιστημονικός, λενινιστικός όρος;

Το γεγονός ότι υπήρχε (και πάνω σε αυτό πατάνε διάφοροι «καλοθελητές») λάθος ερμηνεία (ή στρεβλή κατανόηση, δεν είναι το κύριο τώρα) του ισχύοντος Προγράμματος, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ετεροκαθοριζόμαστε σε ένα τόσο θεμελιακό ζήτημα. Το ότι μερίδα της αστικής τάξης κάνει λόγο για κατεχόμενη Ελλάδα π.χ., γιατί να επηρεάζει εμάς; Υπάρχει όντως εξαγωγή κεφαλαίων, κυρίως στα Βαλκάνια. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Συνοδεύεται αυτή η εξαγωγή κεφαλαίων από διπλωματική και πολιτική επιρροή;

Η ως τώρα προγραμματική εκτίμηση του Κόμματος ήταν και παραμένει σωστή και επίκαιρη ⁵. Πάνω σε αυτή τη βάση έπρεπε να γίνει αντιπαράθεση με οπορτουνιστικές αντιλήψεις, αστικά ιδεολογήματα και συζήτηση για το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος (τώρα αν κάποιοι ήδη «διάβασαν» συμμαχία με την αστική τάξη ή τον οπορτουνισμό, περαστικά...).

Η μεγαλύτερη έλλειψη είναι το σύνολο των Θέσεων 13-14, καθώς και της ανάλυσης που γίνεται. Στις Θέσεις αυτές υπάρχει μια απλή αντιγραφή από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία δεν δίνουν σχεδόν καμία εικόνα για την πραγματικότητα. Η έλλειψη δε, μιας ανάλυσης κατά κλάδο (που θα βοηθούσε από πολλές απόψεις και στο σήμερα, αλλά κυρίως στο αύριο), είναι ακόμα πιο τρανταχτή σήμερα, στην κατάσταση αυτή που βιώνουμε.

Το 1996, όταν προχωρήσαμε σε προγραμματικό Συνέδριο, είχε προηγηθεί στο σύνολο του Κόμματος μακρόχρονη δουλειά με εκδόσεις αναλύσεων, μελετών κ.τ.λ. για την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, με αποκορύφωμα τη συλλογή του ΚΜΕ (Ανοιξη 1996). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πατάμε γερά στην ελληνική πραγματικότητα και να επεξεργαστούμε ένα Πρόγραμμα (καθώς και ακόλουθες Συνεδριακές και όχι μόνο αποφάσεις) σωστές και μελετημένες.

Αν πάμε ακόμα πιο πίσω, στο 7οΣυνέδριο (Οκτώβριος 1945), γίνεται ακόμα πιο στενάχωρο το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή μαρξιστική ανάλυση, αλλά ακόμα και μια καλύτερη στατιστική επεξεργασία. Το ΚΚΕ ήταν ένα Κόμμα στα όρια της παρανομίας, μέσα στη φωτιά του πόλεμου. Μην ξεχνάμε ότι ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία μας, πραγματικό κόσμημα και απόδειξη του τι Κόμμα ήταν, είναι και θα είναι το ΚΚΕ («Η βαριά βιομηχανία στη Ελλάδα» του Δ. Μπάτση), γράφτηκε σε αυτές τις συνθήκες. Μια ματιά στην εισήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Συνέδριο επίσης λέει πολλά.

Συνολικά, η αυτοκριτική της ΚΕ είναι λειψή και δυστυχώς δε βοηθάει καθόλου τη συζήτηση που θα έπρεπε να γίνεται. Ενδεικτικά:

Α) Για την «Τυποεκδοτική». Η σημερινή κατάσταση έχει ρίζες παλιότερα και οι ευθύνες δεν «εξαντλούνται» στον απολογισμό από το 18ο Συνέδριο, όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε να «σέρνεται» αυτή η ιστορία περισσότερο γιατί υπάρχουν προεκτάσεις και σε αλλά ζητήματα πέραν της οικονομικής αιμορραγίας (π.χ. εκδοτική αυτοτέλεια, στάση των κομμουνιστών εργαζόμενων και στελεχών στην παραγωγή κτλ). Το Κόμμα και οι οπαδοί δικαιούνται έναν απολογισμό.

Β) Δεν υπάρχει κομμάτι που να εκτιμά συνολικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν στο διάστημα από το 18ο Συνέδριο, την τακτική μας (και τις αλλαγές της) και την αποκρυστάλλωση της πείρας.

Επρεπε να αλλάξει το Πρόγραμμα; Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Δεν έπρεπε να αλλάξει όμως με τον τρόπο που θα αλλάξει. Δηλαδή εν κρυπτώ, με δημοσιεύματα δεξιά και αριστερά και όχι όπως έπρεπε και πρέπει, με Συνέδριο του Κόμματος.

Γιατί εφόσον εκτιμήθηκε ότι το Πρόγραμμα του 1996 δεν ανταποκρίνεται πλέον στις νέες συνθήκες δεν έγινε αλλαγή στο 18ο Συνέδριο; Η ακόμα και έκτακτο Συνέδριο; Οταν εδώ και αρκετό καιρό είναι φανερό ότι η ΚΕ υποτιμούσε το ισχύον Πρόγραμμα του Κόμματος ⁶ και μόνο ερωτηματικά προκαλεί το γιατί. Αλήθεια, οι σύντροφοι που έγιναν κομματικά μέλη τον τελευταίο χρόνο π.χ. δεν έγιναν με βάση το Πρόγραμμα του 1996;

Με αφορμή και το παραπάνω, παρατηρώ μέσω φαινομενικά ασήμαντων γεγονότων (π.χ. παραποίηση απόφασης 18ου Συνεδρίου για ιστορική περίοδο που θα συζήταγε το Β' Δοκίμιο) μια τάση της ΚΕ να αλλάζει κατά το δοκούν αποφάσεις με το αιτιολογικό της αντικειμενικής κατάστασης που δεν μπορεί να περιμένει (όπως έγινε με την οργανωτική αναδιάταξη). Καλλιεργείται μια λανθασμένη και επικίνδυνη αντίληψη «Η ΚΕ ξέρει, εμπιστευτείτε την και τα συζητάμε μετά» σε πολύ σημαντικά ζητήματα για τα οποία υπάρχουν αποφάσεις και για τα οποία αν όντως έπρεπε να αλλάξουν υπήρχε και χρόνος και καθιερωμένη διαδικασία.

Τι έγινε στο Μπούλκες ή στην 7η Μεραρχία του ΔΣΕ για παράδειγμα; `Η αυτά δεν εμπίπτουν χρονικά στο Β' Δοκίμιο (όπως «εμπίπτει» η συζήτηση για τον Αρη Βελουχιώτη);

Οταν μιλάμε για την Ιστορία του Κόμματος, δεν εννοούμε αυτό που δυστυχώς έγινε με το Β' Δοκίμιο. Δηλαδή μια ανάλυση της περιόδου 1950 - 1968 με τα «γυαλιά» του σήμερα, σχεδόν μηδενίζοντας ανθρώπους και αποφάσεις. Το Κόμμα είναι ένας ΕΝΙΑΙΟΣ υπερ-90χρονος οργανισμός που πέρασε από διάφορα στάδια ωριμότητας ώστε να φτάσει στο σήμερα.

Το ότι λέμε ότι συζητήθηκε πλατιά στο Κόμμα χρησιμοποιείται απλά για να δώσει την έγκριση που χρειάζεται το Δοκίμιο, ώστε να αποκτήσει το χαρακτήρα συλλογικής κομματικής απόφασης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πιστεύει κανείς ότι 4-5 μήνες είναι αρκετό χρονικό διάστημα να μελετήσει κανείς ένα τόσο μεγάλο ιστορικό κείμενο με πλήθος πηγών και βιβλιογραφίας; Πιστεύει κανείς ότι είναι μεθοδολογικά σωστό να δημοσιεύονται ντοκουμέντα που αφορούν εκείνη την ιστορική περίοδο ΜΕΤΑ τη Συνδιάσκεψη ⁷; Πόσο μάλλον όταν τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε κατεύθυνση μελέτης αυτής της περιόδου.

Αν όντως θεωρούσαμε τόσο σημαντική τη Συνδιάσκεψη αυτή, γιατί έγινε με τον τρόπο αυτό; Δηλαδή, με διαδικασίες εξπρές και χωρίς δημόσιο διάλογο ⁸.

Τέλος, προξενεί αρνητική εντύπωση ότι μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (13 Μάρτη) ΚΑΝΕΝΑ μέλος της ΚΕ δεν έχει αρθρογραφήσει στο δημόσιο διάλογο. Γιατί; Από πότε σταμάτησε να είναι σωστό (αν όχι επιβεβλημένο);

Παραπομπές:

1. Θέση 5, σελ. 5

2. Θέση 72, σελ. 56

3. Θέση 72, σελ. 57

4. «Ριζοσπάστης», 25 Γενάρη 2009, «Σχέσεις εξάρτησης ή αλληλεξάρτησης»

5. Ντοκουμέντα 15ου Συνεδρίου, σελ. 110, Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 19

6. Απόφαση της ΚΕ για την κομματική οικοδόμηση (ΚΟΜΕΠ, τ. 2/2012, σελ. 29), όπου ανάμεσα στα πολλά όπλα του Κόμματος για την οικοδόμηση και τη στρατολογία ΔΕΝ αναφέρεται το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ αναφέρεται η ιδεολογία του ανάμεσα στα άλλα.

7. Πρακτικά 7ης πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ

8. Εν αντιθέσει με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη Νεολαία, Οκτώβρης 2005

Ευκαιρία για όλους μας με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας και την καθιερωμένη πρόσκληση σε διάλογο παίρνοντας υπόψη και την εποχή, το περιβάλλον αλλά και τους συσχετισμούς που επικρατούν γύρω μας. Χρέος λοιπόν και για την ΚΕ παίρνοντας υπόψη τις προσδοκίες και τη συναισθηματική φόρτιση όλων μας, να σκύψει και να μελετήσει ακόμη περισσότερο κάθε σκέψη και πρόταση που θα υποβληθεί που σε τελευταία ανάλυση θα βοηθήσει την εργατική τάξη να βρει διέξοδο στα προβλήματα που αιώνες τώρα έχει κληρονομήσει. Οτι πόθος και προσδοκία όλων μας είναι να αντιληφθεί και ο τελευταίος εργαζόμενος, ότι αγώνας - ρήξη - ανατροπή δεν είναι λέξεις κενού περιεχομένου αλλά το αντίδοτο της καθημερινής αδιαφορίας που κυριολεκτικά φουσκώνει τα πανιά των καπιταλιστών. Οτι δεν πασχίζουμε για εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση αλλά για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Να πάρει σάρκα και οστά, δυνατά και καθαρά, ότι «η αντίσταση είναι η πιο δραματική έκφραση του ανθρώπου με συνείδηση», ότι επιτέλους οι εργαζόμενοι πρέπει να πουν τον τελευταίο λόγο και μπορούν.

Βέβαια, είναι αλήθεια, μεταπολιτευτικά το σύστημα εδραιώθηκε με άλλες μορφές, όπως γνωρίζουμε, έγιναν κάποιοι συμβιβασμοί, σταθεροποίησαν την καπιταλιστική εξουσία με διαφορετικές εκδοχές αλλά πάντα στον ίδιο μονόδρομο, μοίρασαν χάντρες δηλαδή και τα μονοπώλια, μονοπώλια.

Εκμεταλλεύτηκαν, βέβαια, όπως χρόνια πριν, και δικές μας κοινοβουλευτικές αυταπάτες περί «κάθαρσης» κ.λπ. με την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Πού και πώς κατέληξε...

Θα μου πείτε, δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με το σήμερα για πολλούς λόγους από πολλές πλευρές! Αρκεί μια ματιά στην κατάσταση του Κόμματος τότε και τώρα. Πώς είχαν ανδρωθεί πολλά στελέχη μας τότε, πώς ανδρώνονται σήμερα. Βέβαια, με την ανάδειξη τόσων νέων επίδοξων χαλίφηδων στη θέση του χαλίφη, και είναι όντως πολλοί, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις κατ' αυτούς για το ξαναπαίξιμο του έργου σε καινούρια κόπια αλλά απλώς δεν τους βγήκε, που λέει ο λαός μας. Ακόμα πανηγυρίζουν γιατί δικαιώθηκαν οι θέσεις τους - έτσι λένε - επικαλούμενοι τον «άθλο» της ΕΔΑ στα χρόνια τα δικά μας που έφερε και τότε το «σοσιαλισμό», που «ήρθαν τα πάνω κάτω», ιστορικές αναφορές ακόμη και στον σ. Ζαχαριάδη, όλα στο παζάρι για την κυβερνητική τους εξουσία, η καπηλεία συνεχίζει ακόμη να ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι να θαυμάζεις την πολιτική τους κουλτούρα. Και ο πλέον αδαής αναρωτιέται τι κοινό θα συμμεριζόμαστε μαζί τους σ' αυτή τη δύσκολη πορεία.

Οχι, σύντροφοί μου, δεν περίμενα ποτέ οι της «μεγάλης αριστεράς» να ομολογούσαν ότι η πραγματική αναμέτρηση, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ποιοι καλύτερα θα διαχειριστούν τη σημερινή βαρβαρότητα αφού όσο και να τη διαχειριστείς πάλι τα ίδια θα είναι, ότι διώχνοντας τον έναν και φέρνοντας τον άλλο θα ανακούφιζες το λαό. Ολοι θυμόμαστε πρόσφατα τις προσπάθειες όλων μας να φέρουμε ένα άλλο αποτέλεσμα στις τελευταίες αναμετρήσεις, να αποτρέψουμε το λαό από την εύκολη και κίβδηλη λύση.

Να αποφύγει το δόκανο της απάτης για μια «αριστερή» φιλολαϊκή κυβέρνηση, της «αλληλεγγύης», της «ανθρωπιάς», περί «ελέγχου της αγοράς» και τόσα άλλα ευτράπελα από πολλούς καλοστημένους θιάσους.

Εδώ, σύντροφοι, πολύ σωστά, όπως σημειώνει παλιότερα η απόφαση της Παναθηναϊκής για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα περί ικανότητας να συνδέονται με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, περί οικοδόμησης γερών δεσμών και σύνδεσης της πάλης του εργατικού κινήματος με το πρόβλημα της εξουσίας. Επιτρέψτε μου, είναι η μία, η «αθέατη», αν μπορώ να πω για τον περισσότερο κόσμο, πλευρά της δουλειάς μας, κακά τα ψέματα, λόγω των γνωστών συνθηκών επικοινωνίας κ.λπ. Η του κοινοβουλίου, που θαμπώνει τα μάτια των λαϊκών μαζών επί 24ώρου, είναι μια άλλη υπόθεση.

Αυτό το «χωνευτήρι» συνειδήσεων, πάντα συνεπικουρούμενο με τα γνωστά μίντια, ο λεγόμενος «ναός της Δημοκρατίας», που με τη λειτουργία του καταπίνει τα πάντα και για το οποίο έχουμε τις δικές μας απόψεις αλλά και θέσεις.

Πρέπει να σταθούμε περισσότερο για την αντιμετώπισή του και καθόλου δεν εννοώ την προσφυγή μας στο λαϊκισμό και τις ατάκες. Διαφέρουμε για τον πολιτικό μας λόγο, είναι το χάρισμα της παράταξης, είναι το στολίδι χωρίς εισαγωγικά που χαρακτηρίζει το Κόμμα μας δεκαετίες τώρα και δεν πρέπει να αλλάξει αυτό καθόλου. Δεν αναιρεί την προσπάθεια που πρέπει να γίνει για βελτίωση της δουλειάς μας εκεί, χωρίς βέβαια να τρέφουμε αυταπάτες. Ακόμη να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο την πάντα πολιτική αντιμετώπιση των προκλήσεων του φασιστικού μορφώματος που στο όνομα της «κοινοβουλευτικής νομιμότητας» συνεχίζει τις προκλήσεις σε όλη την επικράτεια.

Γεννάται όμως το ερώτημα για την πάσης αποχρώσεως σοσιαλδημοκρατία που σε λίγο θα τρέχει πάλι στις πλατείες δίπλα στους εφεδροχρυσαυγίτες θυμίζοντας τις ένδοξες μέρες των «αγανακτισμένων» και πανευρωπαϊκά βέβαια ποια στάση τήρησαν χρόνια τώρα κόντρα στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας, απαγόρευση των ΚΚ, νεολαιών, αποκαθήλωση μνημείων κ.λπ., περί εξίσωσης, μια έστω διαμαρτυρία τους γι' αυτό.

Βαϊμάρη και πάλι Βαϊμάρη, ξεχνώντας τη στάση των συνοδοιπόρων τους εκείνη την εποχή και τι ακολούθησε. Ισως να αισθάνονται απενοχοποιημένοι για τον όλεθρο που ακολούθησε με τα 50 εκατομμύρια νεκρούς, οι μισοί Σοβιετικοί και βέβαια κύρια συντελεστές της μεγάλης νίκης των λαών. Φέρνει πολύ θράσος το στεφάνι στον τάφο της σ. Ρόζας.

Τέλος, δεν είναι δυστυχώς ο πολύπαθος, κατά τ' άλλα λαός μας, άμοιρος ευθυνών. Ο αγώνας θέλει ώμο, θέλει πλάτη, θέλει τσαγανό, θέλει συμμετοχή και δεν αρκούν στο ΚΚΕ τα όμορφα λόγια τα μεγάλα, το μπράβο σας έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ, τη συμπαράσταση στον αγρότη για καλύτερες τιμές, στον εκπαιδευτικό να αγνοήσει την αξιολόγηση.

Συμμέτοχους, όχι θεατές και χειροκροτητές και θα κάναμε κάθε προσπάθεια από τη μεριά μας, όπως έπραξαν χιλιάδες πριν από μας, να νιώσουν επιτέλους κάποιοι την ανάσα μας στο σβέρκο τους και ότι τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών μπορεί να μας στενοχώρησαν αλλά μας άφησαν ανυπέρβλητο πείσμα, πάθος και αποφασιστικότητα για την επόμενη μέρα. Περισσότερο παρά ποτέ ότι η άρνησή μας να ακολουθήσουμε το εύκολο μονοπάτι θα γίνει παράδειγμα για πολλές γενιές μέσα και έξω από τη χώρα μας. Οτι σύσσωμοι θα προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα και πολλοί περισσότεροι θα γιορτάσουμε σε λίγα χρόνια τα εκατοντάχρονα του τιμημένου Κόμματός μας.

Καλή δουλειά, σύνεδροι

Ενα πολύ σημαντικό ζήτημα που θέτει η ΚΕ αναφέρεται στη θέση 49: «Δεν έχει επιτευχθεί (...) να δρα το Κόμμα σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες που είναι παγιδευμένες ιδεολογικά στις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, οι οποίες (...) τείνουν να πέσουν στη μικροαστική ανυπομονησία ή στη μοιρολατρική παθητικότητα». Αυτό φάνηκε πολύ έντονα το Μάιο και τον Ιούνιο του 2011 με το λεγόμενο «Κίνημα των Αγανακτισμένων». Εκεί επικράτησε μια μεγάλη γκάμα μικροαστικών αντιλήψεων, από αναρχοαυτόνομες μέχρι εθνικιστικές. Ολα αυτά συμπυκνώθηκαν στο σύνθημα «Eξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα». Εχουν γίνει μια σειρά αναλύσεις όσον αφορά το γιατί επικράτησαν αυτά τα συνθήματα, αλλά αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι γιατί δεν επικράτησαν τα συνθήματα του Κόμματος. Ισως η Ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά, αν είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα η παραπάνω αδυναμία.

Η δημιουργία του ΠΑΜΕ έχει δικαιωθεί ιστορικά, καθώς έθεσε τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και το ταξικά προσανατολισμένο τμήμα του εργατικού κινήματος. Σε μια πορεία, όμως, αποκόπηκε από τμήματα της εργατικής τάξης που έχουν μεν αγωνιστικές διαθέσεις, παραμένουν δε εγκλωβισμένα από ρεφορμιστικές και λοιπές οπορτουνιστικές συνάμεις. Η απόλυτη στάση του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», απέτρεψε την προσέλκυση κυρίως νεότερων σε ηλικία δυνάμεων. Λαϊκές μάζες που συσπειρώνει ο οπορτουνισμός, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες, δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με το Κόμμα. Η λογική αυτή έχει επικρατήσει και σε άλλες πτυχές της κομματικής δράσης, οπότε φτάνουμε στο αποτέλεσμα που αναφέρθηκε παραπάνω.

Η λύση είναι το Κόμμα να βγει επιθετικά μπροστά με προτάσεις συσπείρωσης και συνεργασίας με τα δικά του αιτήματα, ακόμα και σε δυνάμεις που έχουν αποσχιστεί από το Κόμμα. Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ή να χάσει, παρά μόνο να αποκτήσει επαφή με πλατύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Αλλά και το ίδιο το Κίνημα θα βγει κερδισμένο από το μπόλιασμά του με τις θέσεις του ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές επιδίωκαν πάντα την ενότητα του λαϊκού κινήματος, είτε στη Γερμανία του Μεσοπολέμου με τους Σοσιαλδημοκράτες για την αντιμετώπιση του Χίτλερ, είτε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής και της Χούντας. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν πχ στην ίδια συνοικία μια Λαϊκή Επιτροπή με επιρροή από το ΚΚΕ, κι απ' την άλλη μια Λαϊκή Συνέλευση από αριστεριστές κ.ά. Δεν υπάρχει λόγος να μη στηρίζουμε αντιφασιστικές πρωτοβουλίες με τη λογική ότι είναι ένα επιμέρους πρόβλημα και ότι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός συνολικά. Δε λέω ότι είναι λάθος, αλλά για να έχουμε αποτελέσματα πρέπει να υπάρχει μαζικότητα, αισιοδοξία, συνεργασία. Ετσι μόνο θα μπουν νέες δυνάμεις στον αγώνα, στις μάχες για τα επιμέρους προβλήματα αρχικά, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καθολική και δωρεάν παροχή υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας, δημοκρατικά διακιώματα κλπ. Στην πορεία θα συνειδητοποιηθούν τα στενά όρια του καπιταλιστικού συστήματος και η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οσον αφορά σε κυβερνητική συμμετοχή, το Κόμμα δεν μπορεί να πάρει μέρος στη διαχείριση των υποθέσεων της αστικής τάξης. Από αυτή την άποψη, σωστά αρνήθηκε να λάβει μέρος σε μια τέτοια διαδικασία. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να προωθεί μέσα στη Βουλή νομοσχέδια που βελτιώνουν ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων και ενισχύουν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να απαιτήσει την επαναφορά των ΣΣΕ, την πλήρη κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κλπ., προωθώντας και ενισχύοντας ταυτόχρονα δράσεις λαϊκής αυτοοργάνωσης και αυτενέργειας, ώστε να καταλάβει ο Λαός ότι πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του και να καταρρίψει λογικές ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων του σε τρίτους.

Η ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, απαιτεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα να ξεπεράσει φοβίες και αγκυλώσεις και να παλέψει για τη συσπείρωση και ενότητα του Λαού για ένα καλύτερο μέλλον. Πιστεύω ότι και μέσα από το γόνιμο διάλογο που ξετυλίγεται προσυνεδριακά, το Σώμα του Συνεδρίου θα αντλήσει τα απαραίτητα συμπεράσματα και θα πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις.

Χαιρετίζω τη διαδικασία του προσυνεδριακού διαλόγου και όλους όσους συνδράμουν με καλή πίστη και θέληση σε αυτόν. Ηθελα και εγώ με τη σειρά μου να επισημάνω ορισμένες ελλείψεις των Θέσεων αλλά με κάλυψε η ίδια η εξέλιξη της συζήτησης που έχει γίνει έως τώρα.

Θέλω όμως να επισημάνω πλευρές της Θ. 54 σχετικά με το γενικό συμπέρασμα από τον απολογισμό δράσης του Κόμματος. Στη θέση αυτή, η ΚΕ κάνει αυτοκριτική για τα αποτελέσματα που είχε η καθοδηγητική δουλειά των Οργανώσεων και κατά συνέπεια των ΚΟΒ. Ιδιαίτερα στην προτελευταία παράγραφο της θέσης, ουσιαστικά αποκρυσταλλώνονται σημαντικές αδυναμίες της ΚΕ και των Επιτροπών Περιοχής (ΕΠ) στην ικανότητα επεξεργασίας και εξειδίκευσης γενικού σχεδίου δράσης, πάνω και στο οποίο θα πατήσουν οι Νομαρχιακές Επιτροπές (ΝΕ) και κατά συνέπεια οι ΚΟΒ με τη δράση τους.

Δεν αναγνωρίζω μεμονωμένη αδυναμία της ΚΕ ή των παρακάτω καθοδηγητικών οργάνων αλλά πρόβλημα στη λειτουργία του Κόμματος που σχετίζεται με τη μεταφορά συμπερασμάτων, εικόνας και επεξεργασιών, από την ΚΕ έως τις ΚΟΒ και αντίστροφα. Οι Οργανώσεις Βάσεις πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να αξιολογήσουν τη δράση τους ως προς το προσανατολισμό και την ποιότητα αυτής. Μπορεί αυτό να συμβεί χωρίς σχεδιασμό απ' τα πάνω για όλους τους τομείς των κομματικών δυνάμεων;

Χωρίς σχέδιο, οι σύντροφοι στις ΚΟΒ καταλήγουν να συζητούν είτε πολύ γενικά ζητήματα, όπως οι αποφάσεις της ΚΕ, είτε πολύ ειδικά (π.χ. τα τρέχοντα, τα πρακτικά). Για παράδειγμα: μία Οργάνωση Βάσης στα Ξενοδοχεία πρέπει να συζητήσει το γενικό πλάνο της Περιοχής στο συγκεκριμένο κλάδο, το Τουριστικό-Ξενοδοχειακό, να έρθει απ' τα πάνω εμπειρία για άλλες περιοχές της χώρας όπου το Κόμμα έχει κάνει περισσότερα βήματα στη κατεύθυνση της ανασύνταξης του κινήματος, στρατολόγησης ξενοδοχοϋπαλλήλων στο Κόμμα κτλ. Να κατανοήσουν οι σύντροφοι πως θα δουλέψουν απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου και να δράσουν αντίστοιχα.

Μέτρα αντιμετώπισης στην αδυναμία αυτή βάζει το ίδιο το περιεχόμενο της θέσης:

• Μεγαλύτερη σταθερότητα στον κύριο στόχο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της κομματικής οικοδόμησης.
• Σταθερή ανάπτυξη της καθοδηγητικής ικανότητας που μεταφράζει τις κατευθύνσεις και αποφάσεις σε ολοκληρωμένο και επεξεργασμένο γενικό σχέδιο δράσης παντού.

Πρακτικά μέτρα βοήθειας των ΕΠ και των ΝΕ μπορούν επίσης να είναι:

• Η δημιουργία ομάδων των ΕΠ και των ΝΕ, οι οποίες θα έχουν βοηθητικό ρόλο στην εξειδίκευση του γενικού πλάνου και τη συγκέντρωση της εικόνας και των επεξεργασιών απ' τα κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα, και
• τα καθοδηγητικά όργανα να επιμένουν στην εντονότερη και πιο ενεργή συμμετοχή των στελεχών στις δράσεις των ΚΟΒ μέσα στην εργατική τάξη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, ώστε να βοηθήσει απ' τη μια την ανάπτυξη της καθοδηγητικής ικανότητας των στελεχών κι από την άλλη να γεφυρώσει την ΚΕ με τη πρακτική δουλειά των συντρόφων στις Οργανώσεις Βάσης.

Εμπρός για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.

Εμπρός για ισχυρό ΚΚΕ,

Ζήτω το 19ο Συνέδριό του.

Αρχικά δηλώνω τη σύμφωνη γνώμη μου με το σύνολο των Θέσεων, το σχέδιο Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού του Κόμματος. Θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις.

Αναλύεται σε πέντε θέσεις ξεχωριστά η δουλειά του Κόμματος στην ΚΝΕ. Είναι ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά - και την ΚΝΕ - για το πώς θα βοηθάει η ΚΝΕ το Κόμμα στη διαλεκτική αυτή σχέση, να βοηθάει τη νεολαία του. Η χρέωση κομματικών μελών στη δουλειά της ΚΝΕ είναι μια σοβαρή υπόθεση και άκρως αναγκαία, με την αντίστοιχη καθοδηγητική βοήθεια που δίνεται σε αυτούς τους συντρόφους. Ωστόσο σίγουρα αυτό από μόνο του δε φτάνει και σίγουρα δεν πρέπει να μας καθησυχάζει.

Αναπτύσσουν οι Θέσεις ζητήματα και τρόπους για την ενίσχυση της συμβολής του Κόμματος στη δουλειά της ΚΝΕ με τα οποία και συμφωνώ. Νομίζω, το πρωτεύον για εμάς, και αυτό πρέπει να δούμε πώς θα το βελτιώσουμε και θα το βάλουμε στη ζωή μας, είναι όχι απλά - όπως συνηθίζουμε να το λέμε - ο συντονισμός ΚΟΒ - ΟΒ, αλλά ο ενιαίος και κοινός σχεδιασμός τους στον εκάστοτε χώρο ευθύνης τους, που να εξυπηρετεί την κομματική οικοδόμηση.

Ξεκινώντας από τους χώρους στρατηγικής σημασίας, από τους χώρους τους οποίους με συγκεκριμένες αποφάσεις και κριτήρια, ιεραρχούμε, η ΚΟΒ ή οι ΚΟΒ μαζί με την αντίστοιχη ή αντίστοιχες ΟΒ να σχεδιάζουν από κοινού και συνολικά την παρέμβασή τους. Το σχέδιο πρέπει να απαντά στα ζητήματα που μας βάζουν, στη δράση και τα ιδεολογήματα των άλλων δυνάμεων, να παίρνει θέση για τις εξελίξεις του χώρου και γενικώς, να οργανώνει χωρίς παραλείψεις και αδυναμίες την απάντηση των εργαζομένων, των σπουδαστών, των μαθητών σε κάθε πρόβλημα, να ζυμώνει τη λογική μας. Γι' αυτό, εκτός από τον καλό σχεδιασμό προϋπόθεση αποτελεί οι ΚΟΒ και οι ΟΒ, να έχουν καλή επαφή με τους χώρους ευθύνης, να γίνεται συζήτηση επί των εξελίξεων στο χώρο, να γίνεται συζήτηση για το τι ιδεολογήματα συναντάνε, να γίνεται συζήτηση για το πώς μέσα από το σχεδιασμό μετριούνται βήματα στις συνειδήσεις των εργατών, των σπουδαστών, των μαθητών που απευθύνονται, και άρα ποιο θα είναι το επόμενο κάθε φορά βήμα. Σε όλα αυτά βέβαια χρειάζεται αυστηρός έλεγχος, όπως εμείς οι κομμουνιστές τον εννοούμε, δηλαδή με ουσιαστική βοήθεια, έτσι ώστε να αντιμετωπίζονται δυσκολίες και να περπατάνε οι αποφάσεις.

Αναφέρουν οι Θέσεις και αναλύεται πολύ εύστοχα στη θέση 37, η δουλειά των κομματικών μελών με τον περίγυρό τους. Δε θέλουμε να έχουμε μία λίστα ανθρώπων που απλά θα τους καλούμε σε κινητοποιήσεις, εκλογές, αρχαιρεσίες, εκδηλώσεις κ.τ.λ. και με έναν αυτοματοποιημένο τρόπο αυτοί οι άνθρωποι θα ετοιμάζονται να ενταχθούν στις γραμμές της ΚΝΕ, θα αποκτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του Κόμματος. Τα κριτήρια από τα ντοκουμέντα μας είναι γνωστά και ο τρόπος επομένως, συγκεκριμένος. «Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες», δεν υπάρχουν έτοιμοι κομμουνιστές. Επομένως, χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας, στο βαθμό που γινόταν, τον λειψό και αποσπασματικό τρόπο δουλειάς, αν θέλουμε να αποκτήσουμε πόδια και μάλιστα γερά στους χώρους δουλειάς, μαθητείας, στα σχολεία, σε ΤΕΙ και ΑΕΙ.

Συνεπώς, απαραίτητοι είναι οι βαθιοί και πλατιοί δεσμοί των κομμουνιστών με τον κόσμο. Και αυτό αναμενόμενα δεν επιτυγχάνεται με μια κουβέντα. Απαιτείται συνεχής επαφή, παρουσία στην καθημερινότητα του συναδέλφου, του συμμαθητή, του συμφοιτητή. Εχουμε την ευθύνη να τον διαπαιδαγωγούμε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, να στέκεται με το κεφάλι ψηλά, να μη φοβάται, να διακρίνει τους συμμάχους του και τους εχθρούς του, να μαθαίνει τη θεωρία της εργατικής τάξης με απλά και κατανοητά λόγια για να συνειδητοποιεί την εκμετάλλευση και το δίκιο του να πάρει αυτή την εξουσία, να ερμηνεύει τα πράγματα αισιόδοξα και όχι μοιρολατρικά, αφού θα πείθεται ότι ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός είναι επίκαιρος, αναγκαίος και άρα και εφικτός, αφού θα του δείχνουμε το δρόμο που θα φτάσουμε εκεί, μέσα από τη Λαϊκή Συμμαχία, όπως αυτή αναλύεται από τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Με συνέπεια και σταθερότητα σε έναν τέτοιο τρόπο δουλειάς, οι ΚΟΒ και ΟΒ θα μπορούν να ανοίγουν δρόμους, θα μπορούν να οικοδομούν, να στρατολογούν τόσο στο Κόμμα όσο και στην ΚΝΕ. Ετσι, η ΚΝΕ θα βοηθιέται επί του πρακτέου από το Κόμμα για να κάνει πράξη αυτό που λέει το 10ο Συνέδριό της και επισημαίνουν οι Θέσεις του 19ου του Κόμματος, δηλαδή να προετοιμάζει με συγκεκριμένα κριτήρια, χωρίς προχειρότητα, πιο αποτελεσματικά και με μαζικούς όρους τη στράτευση νέων στην ΚΝΕ, τη στράτευση των αυριανών μελών του Κόμματος. Η οικοδόμηση της ΚΝΕ έχει καθοριστική συμβολή για το Κόμμα, καθώς από τη μία αποτελεί άμεσο τροφοδότη του Κόμματος (τα μέλη της ΚΝΕ που στη συνέχεια γίνονται μέλη του Κόμματος) και από την άλλη η οικοδόμηση σε ένα χώρο συνεπάγεται διαμόρφωση ανάλογης κατάστασης και όρων για την κομματική οικοδόμηση. Δηλαδή, όχι ένα άθροισμα ανθρώπων, αλλά δυνατό ΚΚΕ - δυνατή ΚΝΕ ικανά να προωθούν το στρατηγικό μας στόχο, να είναι οι πρωτοπόροι, οι οργανωτές, οι διαφωτιστές του χώρου.

Σε αυτόν τον τρόπο δουλειάς καθοριστική πρέπει να είναι η συμβολή των κομματικών μελών που δουλεύουν στην ΚΝΕ, όποια χρέωση και αν έχουν, όποια καθοδηγητική ευθύνη και αν αναλαμβάνουν. Σε αυτό φέρουν ευθύνη και τα καθοδηγητικά όργανα της ΚΝΕ. Κατά πρώτον, για το πώς ασχολούνται σε κάθε φάση με τη βοήθεια αυτού του κομματικού δυναμικού στην ΚΝΕ και κατά δεύτερον κατά πόσο ξεχωρίζουν, συζητάνε, σχεδιάζουν, προετοιμάζουν, και προωθούν οργανωμένα τη στρατολόγηση ΚΝιτών στο Κόμμα, με ό,τι αυτό σημαίνει για την προετοιμασία τους και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δουλειά αυτών των νέων μελών του Κόμματος, στην ΚΝΕ.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΚΕ!!!

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ!

1. Oι Θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο του ΚΚΕ επιβεβαιώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα επαναστατικό που αναγνωρίζει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική εξέλιξη. Σταθερά προσανατολισμένο στην ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη δικτατορία το προλεταριάτου.

Ενα κόμμα που ρίχνει όλες του τις δυνάμεις στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που στο έδαφος συνεχών αγώνων ενάντια στα μονοπώλια θα κατακτήσει την εργατική λαϊκή εξουσία και θα οικοδομήσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Χωρίς ενδιάμεσα στάδια και με πίστη για τη δυνατότητα επανάστασης σε μια χώρα. Kόμμα χωρίς συγχύσεις, ξεκάθαρο. Που έχει δουλέψει σε ικανοποιητικό βαθμό επιμέρους πλευρές της εργατικής Λαϊκής Εξουσίας από τις κινητήριες δυνάμεις και τις θεμελιακές αρχές συγκρότησης της σοσιαλιστικής εξουσίας μέχρι τη συγκρότηση των οργάνων εξουσίας και τη σχέση του ΚΚΕ με αυτές.

Ενα κόμμα που ξέρει να συνδυάζει τη σοσιαλιστική προοπτική, την πολιτική του Πρόταση, την Πρόταση διεξόδου από την κρίση με τον αγώνα για να πάρουν μια ανάσα οι εργαζόμενοι.

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τομέα που το ΚΚΕ να μην έχει προτάσεις για την ανακούφιση των εργαζομένων. (Για τους εργάτες, τους άνεργους, την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους μετανάστες, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, την ακρίβεια, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ναρκωτικά, το περιβάλλον, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την ενέργεια, τις συγκοινωνίες, την αντισεισμική θωράκιση, τα αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα κ.ά.).

2. Η καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Απεναντίας η Μεσόγειος και ιδιαίτερα η γειτονιά μας , το Αιγαίο, βράζει (ΑΟΖ, πετρέλαια, φυσικό αέριο, πετρελαϊκοί δρόμοι, γκρίζες ζώνες, προκλήσεις της Τουρκίας). Και η κρίση και ο πόλεμος, ενδεχομένως και άλλοι παράγοντες, μπορούν να οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση.

Το ζήτημα για μας είναι πώς προετοιμαζόμαστε σήμερα γι' αυτό. Σήμερα που δεν είναι επαναστατική κατάσταση.

Γιατί και η προετοιμασία, όταν βάζει στόχους ανατροπής, βοηθά η σχετική αδυναμία να μετατραπεί σε απότομη στη λειτουργία της αστικής εξουσίας ( οι πάνω να μην μπορούν και οι κάτω να μη δέχονται την εκμεταλλευτική εξουσία).

Ας πάρουμε ως παράδειγμα μια ΚΟΒ χωριού, που ναι μεν υπάρχει το εργατικό στοιχείο κυριαρχούν όμως οι μισοπρολετάριοι. Τα περισσότερα κομματικά μέλη έχουν πάνω από μια επαγγελματική ιδιότητα. Και εργάτης και αγρότης ενδεχόμενα και αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας.

Σήμερα, βέβαια, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση προλεταριοποιούνται βίαια. Σε λίγο καιρό δεν θα 'χουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Αρα περιττεύουν τα αμυντικά αιτήματα. Στην ημερησία διάταξη μπαίνει η αλλαγή της εξουσίας. ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Κι όχι αναδιανομή πλούτου που προτείνουν οι οπορτουνιστές

Τι σημαίνει όμως προετοιμασία - πιο συγκεκριμένα - μιας τέτοιας ΚΟΒ για τη μεγάλη στιγμή που θα 'ρθει;

Σημαίνει διείσδυση στον περίγυρό της (στο χωριό ) με στόχο να δημιουργηθεί γύρω από την ΚΟΒ μια πρωτοπορία εργατών - αγροτών - αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ - νεολαίων - γυναικών που θα δραστηριοποιείται μαζί με την ΚΟΒ. Μια ομάδα ανά πάσα στιγμή ετοιμοπόλεμη.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει και τα κομματικά μέλη να πιστέψουν ότι μπορεί να γίνει. Αν το πιστέψουν τότε θα το σχεδιάσουν ξεκινώντας πρώτα από την καταγραφή του περίγυρου και προχωρώντας σε συζήτηση μαζί τους π.χ. με τους οικοδόμους για το πώς θα ζουν σε μια εργατική λαϊκή εξουσία, που κουμάντο θα κάνoυν και ο ίδιοι με τους άλλους εργαζόμενους, αλλά και το τι σημαίνει για την ανακούφισή τους αν π.χ. προχωρήσει η υλοποίηση της αντισεισμικής θωράκισης.

Με τους αγρότες συζήτηση για τον παραγωγικό συνεταιρισμό, που θα συνενώσει την αγροτιά, που ενταγμένος στον Κεντρικό Σχεδιασμό και με εργατικό έλεγχο, στα πλαίσια μιας Λαϊκής Οικονομίας, με τη στήριξη κρατικών επιχειρήσεων, θα εφοδιάζει τους συνεταιρισμούς με ό,τι χρειάζεται η καλλιέργεια και η εκτροφή ζώων, θα παράγει υγιεινά προϊόντα σε τιμές που συμφέρουσες για το λαό που θα καταναλώνει.

Με τους επαγγελματίες του χωριού στη βάση: Πότε είναι καλύτερα για έναν επαγγελματία; Τώρα που από την αναδουλειά «χτυπά μύγες»; Που τον κυνηγούν οι επιταγές και σε πολλές περιπτώσεις και τα νοίκια; 'Η στο σοσιαλισμό που με το λαϊκό συνεταιρισμό και την κρατική στήριξη θα 'χει τη δουλειά του, το μισθό του, το σπίτι του, την περίθαλψή του (δική του και των παιδιών του), τη μόρφωση και την εξασφάλιση του μέλλοντος των παιδιών του;

Η συγκρότηση μιας τέτοιας ομάδας, ενός τέτοιου «περίγυρου» θα βοηθήσει: στη Λαϊκή Συμμαχία, στη συγκρότηση Λαϊκών Επιτροπών, στη συγκέντρωση δυνάμεων ιδιαίτερα νέων σε ηλικία και γυναικών, στη βελτίωση της λειτουργίας των μαζικών φορέων π.χ. του αγροτικού συλλόγου, στην επιτυχία των ταξικών αγώνων (κινητοποιήσεις , συλλαλητήρια), στον εντοπισμό των διαθέσεων των ανθρώπων, στις στρατολογίες, στη βοήθεια στην ΚΝΕ, στην απόκρουση του αντικομουνισμού, του οπορτουνισμού, στην ανάπτυξη της πολιτικής - ιδεολογικής αλλά και θεωρητικής δουλειάς (για να ενημερώσεις, να εκλαϊκεύσεις, πρέπει να ξέρεις), στη συνειδητοποίηση ολοένα και από περισσότερο κόσμο ότι αν το ΚΚΕ συμφωνούσε σε «αριστερή» κυβέρνηση σήμερα ή θα ψήφιζε αντιλαϊκά μέτρα όπως η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη ή θα προσπαθούσε να δικαιολογήσει την αλλαγή (όχι κατάργηση) του μνημονίου, την παραμονή του χαρατσιού και θα εκθείαζε την αμερικάνικη πολιτική του Ομπάμα μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Αλλωστε το παράδειγμα της Κύπρου δικαίωσε τη στάση του ΚΚΕ.

Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να προτάξει μια ΚΟΒ αυτή τη δουλειά από άλλες αφού πολλές από τις άλλες εξαρτώνται από το σχεδιασμό και την υλοποίηση του σημαντικού αυτού καθήκοντος.

Οπως επίσης και οι καθοδηγητές θα πρέπει όχι μόνο να επιμείνουν αλλά και να βοηθήσουν στην πράξη με κάθε τρόπο για τη συγκρότηση αυτών των ομάδων. Και αυτή η δουλειά θέλει καταγραφή, μελέτη - γνώση της Πολιτικής Πρότασης, συζητήσεις, συνεργασίες, συσκέψεις, τακτικές ενημερώσεις για τις πολιτικές εξελίξεις.

Θέλει δουλειά μελετημένη και σε καθημερινή βάση, βοήθεια συγκεκριμένη, με επιμονή και πείσμα π.χ. δεν ησυχάζει ο καθοδηγητής αν σε μια ΚΟΒ δεν γίνει κατανοητή η σημασία αυτής της δουλειάς, αν δε γίνει ο σχεδιασμός κι αν δεν αρχίσει να υλοποιείται. Η βοήθεια θα 'ναι δυο φορές χρειαζούμενη αν κάπου φρακάρει το πράγμα. Θα 'ναι καθοριστική για τη συνέχεια. Μπορεί να γίνει! Γιατί π.χ. μια ΚΟΒ που υπερκαλύπτει το πλάνο της στην Οικονομική Εξόρμηση, που κάνει στρατολογίες που στήνει ΟΒ της ΚΝΕ που κάνει μια σχετική ενημέρωση στον κόσμο του χωριού να μην μπορεί να προχωρήσει και σ' αυτό το καθήκον;

Σημαντικά, ίσως και καθοριστικά, θα βοηθήσει το προσωπικό παράδειγμα του στελέχους (γραμματέας ΚΟΒ, μέλος της Τομεακής Επιτροπής). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πρώτος στη διακίνηση του «Ρ», πρώτος και μπροστά στις κινητοποιήσεις, πρώτος στις στρατολογίες, πρώτος στο σχεδιασμό, πρώτος στην υλοποίηση. Πρώτος και μπροστά παντού.

Οι διακηρύξεις ότι το ΚΚΕ είναι μ-λ με στόχο τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα ήταν αρκετές αν επρόκειτο σήμερα να το επανιδρύσουμε. Οχι για να καθοδηγηθεί η πάλη μας. Προηγήθηκαν επεξεργασίες, δράση δεκαετιών, πώς η στρατηγική υπηρετείται βάσει μιας τακτικής. Ενα πρόγραμμα οφείλει να περιγράφει και τακτική, συμμαχίες, κρίκους, για την επίτευξη του τελικού σκοπού.

Ενώ στο πρόγραμμα του 15^ου, υπήρχε ολοκληρωμένη πρόταση συγκρότησης του ΑΑΔΜ ως μέσου-σκοπού υπηρέτησης της στρατηγικής, κάθε αναφορά απουσιάζει παντελώς όχι μόνο από το νέο αλλά και από τον απολογισμό. Σοβαρή αλλαγή πολιτικής γραμμής, χωρίς να αναφέρεται τι είναι αυτό που δε δικαιώθηκε, ποιες κατευθύνσεις αποδείχτηκαν λαθεμένες. Η ζωή τα απέδειξε λάθος; Παρουσιάστηκαν προβλήματα λόγω γραμμής ή λόγω μη τήρησης της; Ηταν εγγενείς προγραμματικές ελλείψεις ή παράγοντες αντικειμενικοί; Τίποτα δεν απαντιέται από την ΚΕ που είναι αρμόδια, εφόσον εξαφανίστηκε το ΑΑΔΜ, πώς δουλέψαμε καθένας.

Ορισμένοι μιλούν σαν να μην είχαν να εφαρμόσουν αυτά! Μας δηλώνουν κατάμουτρα ότι τώρα νιώθουν ότι το ΚΚΕ έχει σωστή γραμμή και όποιος αντιτίθεται «είναι οπορτουνιστής, δε θέλει σοσιαλισμό». Σαν να ήταν όμηροι ως τώρα, αιχμάλωτοι πολέμου μιας γραμμής που δεν τους εξέφραζε και ξαφνικά «απελευθερώθηκαν»! Αλήθεια, αυτοί ποια γραμμή εφάρμοζαν; Οι ίδιοι κάνουν υποδείξεις περί επαναστατικότητας, κομμουνιστικών αρχών και δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και ταυτόχρονα διαδηλώνουν γραπτώς και προφορικώς περίτρανα ότι το προηγούμενο πρόγραμμα του Κόμματος, τις αρχές, τη δράση και την ιστορία του, την έχουν γραμμένη. Θα είναι ενδιαφέρον να μας εξηγήσουν στον μέλλον πώς γίνεται να είσαι σε ένα ΚΚ, του οποίου το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεις.

Αλλοι λένε αποτέλεσμα ωρίμανσης - συλλογικής συζήτησης. Αλλοι ότι το Κόμμα έχει τώρα πολιτική, «λενινιστικά πιο ορθόδοξη», το Μέτωπο «μπέρδευε», το «αντικαπιταλιστικός» αποδίδει καλύτερα από το «αντιϊμπεριαλιστικός», το «δημοκρατικό» είναι «αταξικό».

Ποια σώματα ήταν αυτά που αποφάσισαν ως «συλλογική επεξεργασία» την αφαίρεση του ΑΑΔΜ από το πρόγραμμα, ώστε η ΚΕ καν να μην αναφέρεται; Υπήρχαν μη «λενινιστικά ορθόδοξες» κατευθύνσεις στο προηγούμενο πρόγραμμα και δεν είχαμε ενημερωθεί; Αν Μέτωπο, αντιιμπεριαλισμός, δημοκρατία, ως έννοιες «μπέρδευαν», γιατί δεν έγιναν μαθήματα ώστε να «ξεμπερδευτούν» όσοι ένιωθαν τόσο σοβαρές συγχύσεις στη στρατηγική του ΚΚΕ;

Πρόκειται για ζήτημα κομματικής τάξης, απολογισμού σε καθήκοντα αποφασισμένα από 4 Συνέδρια. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει ούτε στις Θέσεις ούτε ως ατομικός απολογισμός όλων που μιλάνε ενάντια στο προηγούμενο πρόγραμμα! Τα μέλη του ΚΚΕ πάντως αυτά είχαν να παλέψουν με βάσει τα Συνέδριά τους! Στη θέση 27 μαθαίνουμε για δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Αλήθεια, αυτό το δίλημμα θέταμε; Οχι «με τα μονοπώλια ή με το λαό»; Στη γραμμή της επανάστασης καλούσαμε συσπείρωση; Αυτά τα καθήκοντα καθόριζε το Πρόγραμμα για τα μέλη του Κόμματος;

Το 15^ο σωστά καθόρισε την ΑΑΔΜ γραμμή συσπείρωσης. Επιβεβαιώθηκε πλήρως ως πολιτική συμμαχιών και συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση βάσει της εκτίμησης ότι, ενώ αντικειμενικά είναι υπερώριμες οι υλικές προϋποθέσεις περάσματος στον σοσιαλισμό, ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι. Αναγκαίος πολιτικός συμβιβασμός ώστε να ωριμάσουν οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Με αυτή τη γραμμή δόθηκαν μάχες ενάντια στο ρεφορμισμό και σε δυνάμεις που αντιπαρατέθηκαν στο Κόμμα απορρίπτοντας το Λαϊκό Μέτωπο, κάνοντας δήθεν «αριστερή» κριτική. Είχαμε επιτυχίες στο εργατικό κίνημα, στη νεολαία, την ανάπτυξη της ΚΝΕ, ακόμα και εκλογικά στην τελευταία 15ετία, με πισωγυρίσματα. Αν την εφαρμόζαμε με συνέπεια, Κόμμα και κίνημα θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

Σήμερα μπαίνει η ΛΣ. Καμιά σχέση δεν έχει με το Μέτωπο. Είναι επεξεργασία βασικά λαθεμένη -χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε μ-λ κόμμα, αν εξαιρεθούν περιθωριακές απόψεις στα ΚΚ (δεκαετίες '20-'30), και πάντως σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ουσιαστικά είναι διακήρυξη μη συμμαχίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, όταν ο τελικός σκοπός προβάλλεται ως αφετηρία-βάση συσπείρωσης, στερώντας κάθε δυνατότητα πολιτικού ελιγμού.

Θέσεις 61-67: μπερδεύονται τα καθήκοντα συνδικάτων-λαϊκών οργανώσεων με τα πολιτικά καθήκοντα του Κόμματος νέου τύπου. Προβάλλεται η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στα αιτήματα, στους σκοπούς του κινήματος, ως προαπαιτούμενο όχι ως στοιχείο ζύμωσης. Απευθύνεται και σε δυνάμεις-μικροϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής. Παρόλο που εκτιμάμε ότι δεν κατανοήθηκε ο χαρακτήρας κρίσης-καπιταλισμού, ότι η μεγάλη μάζα ακόμη δε φαντάζεται τη χώρα όχι μόνο εκτός ΝΑΤΟ-ΕΕ αλλά ούτε καν χωρίς ευρώ, ότι το σύστημα καταφέρνει ακόμη να χειραγωγεί μάζες, ότι ο συσχετισμός παραμένει αρνητικός.

Η ΑΑΔ γραμμή ήταν αποτέλεσμα επιστημονικών αναλύσεων δεκαετιών στο κομμουνιστικό κίνημα για τον ιμπεριαλισμό. Υπολογίζονταν βασικοί νόμοι που διέπουν τη διαδικασία ωρίμανσης-πολιτικοποίησης της συνείδησης και καθορίζουν την κομμουνιστική δουλειά σε συνθήκες, όπου εργατική τάξη και λαός -λόγω θέσης, ρόλου στην παραγωγή και «αντεστραμμένου» τρόπου επαφής με αυτή- αδυνατούν διά της επιφοίτησης να κατανοήσουν το πολιτικό πρόβλημα. Βοηθούσε να ανυψωθεί ο υποκειμενικός παράγοντας, να συνειδητοποιήσει την ιστορική του αποστολή, με συμμετοχή στο κίνημα, σύγκρουση με μονοπώλια-ιμπεριαλισμό, ταυτόχρονη επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών μέσα από την δουλειά του Κόμματος. Προέβλεπε σχέδιο δράσης για όλα τα ζητήματα. Θεωρούσε πρωτεύουσα την ιδεολογική πάλη με την αστική - μικροαστική ιδεολογία. Σήμερα αυθαίρετα αυτά θεωρούνται «πάλη που μπερδεύει».

Δόθηκαν μάχες αν η «αντικαπιταλιστική συσπείρωση» στο στάδιο του ιμπεριαλισμού βοηθά ή όχι τη συνείδηση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη των συμμαχιών της. Εκτός αν εκτιμάμε ότι λόγω επιδείνωσης στη ζωή του λαού, εξαλείφθηκε η ανάγκη πολιτικής διαφώτισης και η αντικαπιταλιστική συνείδηση ωριμάζει αυτόματα. Δε δίνεται ούτε ένα παράδειγμα: ποιο ΚΚ με αυτήν τη γραμμή κατάφερε να εκπληρώσει την αποστολή του και σε ποια χώρα;

Θέση 66: Η ΚΕ θέτει ζήτημα για κάθε περίπτωση διαμόρφωσης οργάνων με κόμματα - συστατικά μέλη; π.χ. ΕΑΜ; Και εκεί συγκρούστηκε η ίδρυση με την αυτοτέλεια ή αυτή απειλήθηκε από το πώς δράσαμε;

Μέσα στη ΛΣ δε θα γίνεται αντιπαράθεση απόψεων προσώπων, αλλά μεταξύ κομματικών θέσεων, ακόμη και αν οι συμμετέχοντες κρύψουν την κομματική τους ιδιότητα.

Θέσης 62: Ποιος άλλος θα μπορούσε να πάρει τα όργανα εκτός από το ΚΚΕ; Το πρόβλημα θα εντοπιζόταν όχι στις κορυφές αλλά στη βάση που:

ή θα είναι εξαιρετικά περιορισμένη στις δυνάμεις Κόμματος-οπαδών, ίσως όχι όλης της εκλογικής επιρροής

ή θα είναι μάζες εργατικές-λαϊκές που πολύ πιθανά δε θα ταυτίζονται με την ηγεσία, καθώς θα αποτελούν κοινωνικό μέτωπο με πολιτικοϊδεολογικές διαφορές εσωτερικά. Ομως εδώ δεν επιβάλλεται σιωπητήριο αλλά μάχη για το κέρδισμά τους, όπως λέγαμε στο ΑΑΔΜ.

Το ΚΚΕ πρέπει να παραμείνει στο πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου. Αυτό δικαιώθηκε.

Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε από την ΚΕ ώστε να «ωριμάσουν» οι προϋποθέσεις και να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτές από το κομματικό δυναμικό αλλαγές στα κομματικά ντοκουμέντα. Αλλαγές που ξεκίνησαν δειλά - δειλά από το 17ο Συνέδριο και στην πορεία απέκτησαν ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Η «ωρίμανση» πραγματοποιήθηκε στο «θερμοκήπιο» της διολίσθησης με το «λίπασμα» του «εμπλουτισμού», της «καλύτερης επεξεργασίας» και «στη βάση της προσπάθειας να επαναστατικοποιηθεί το Κόμμα», ώστε να είναι ετοιμοπόλεμο, Κόμμα παντός καιρού. Δηλαδή, στη λογική ότι το Κόμμα είχε χάσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Ομως, κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πάει κόντρα και με δογματικό τρόπο και μέσα στα καιρικά φαινόμενα (μάζες). Κανένας δεν απογειώνεται με ομίχλη και καταιγίδες στον ουρανό, κανένας δεν ανεβαίνει στο βουνό κόντρα στη χιονοστιβάδα, κανείς «καπετάνιος» δεν αποπλέει κόντρα στον καιρό, γιατί το καράβι κινδυνεύει να τσακιστεί στα βράχια.

Το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να έχει πρόγραμμα με σωστό προσανατολισμό και στόχους. Το πρόγραμμά του πρέπει να έχει βασικά χαρακτηριστικά και στοιχεία Μ - Λ, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και αδιάρρηκτη σύνδεση με τις μάζες, σταθερό υπολογισμό των διαθέσεών τους και ικανότητα να τις παίρνει μαζί του. Ο Λένιν έλεγε: «Το κόμμα δεν πρέπει να κατεβαίνει ως το επίπεδο των μαζών, όμως ταυτόχρονα έχει την υποχρέωση να παρακολουθεί νηφάλια την πραγματική κατάσταση της συνειδητότητας και ωριμότητας όλης της τάξης, όλης της εργαζόμενης μάζας»¹.

Και ενώ η ζωή έδειξε ότι πρακτικά δεν εφαρμόστηκε αυτή η λενινιστική αρχή, η ΚΕ επιμένει στην εφαρμογή της δικής της πολιτικής. (Φαίνεται καθαρά στις Θέσεις). Μάλιστα είναι απορίας άξιον πού στηρίζονται εκτιμήσεις όπως: Η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία αναγνωρίζονται πιο πλατιά, η ρεαλιστικότητά της μπαίνει σε συζήτηση σε πιο πλατιά λαϊκά στρώματα» (Ριζοσπάστης 17.6.2012)

Οσο και αν θέλουμε να προσπερνάμε κάποιες καταστάσεις δεν μπορούμε γιατί αυτές μας ακολουθούν από μόνες τους.

Στο χώρο των οπαδών και των φίλων του Κόμματος εξακολουθεί να υπάρχει ένα πνεύμα απογοήτευσης. Το πόσο θα καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτό το κλίμα θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες αλλά κύρια από τη δική μας παρέμβαση, και η επιμονή της ΚΕ να ακολουθεί την ίδια τακτική, δεν ξέρω πού μπορεί να μας οδηγήσει. «Το πιο ασφαλές μέσο να δυσφημίσεις μια νέα πολιτική ιδέα και να τη βλάψεις, είναι να την τραβήξεις στο όνομα της υπεράσπισής της ως τον παραλογισμό. Αν την υπερβάλλεις, αν την επεκτείνεις πέρα από τα όρια της πραγματικής εφαρμογής της μπορεί να την οδηγήσεις ως τον παραλογισμό»².

Στις Θέσεις στη σελίδα 2 γίνεται μια σωστή διαπίστωση για προσπάθειες απομόνωσης και απαγόρευσης της δράσης του Κόμματος. Είμαι σίγουρος ότι η ΚΕ θα λάβει όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με ανησυχεί όμως η συμπλήρωση που γίνεται στη Θέση 28 Β για προσπάθεια μετατροπής του Κόμματος σε εξωκοινοβουλευτική δύναμη, γιατί εδώ ανεβαίνει η ευθύνη του υποκειμενικού παράγοντα. Και δεν βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια όταν υποβαθμίζεις το κάθε εκλογικό αποτέλεσμα με την αναλογία και τη βαρύτητα που του αρμόζει. Οταν στην α΄ εκλογική μάχη το αποτέλεσμα εκτιμιόταν ότι αποτελούσε βάθρο αντεπίθεσης, στη δεύτερη υποτιμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η σημασία του.

Χρειάζεται να παρθούν όλα τα ιδεολογικο-πολιτικά μέτρα (κυρίως στην ΚΝΕ) ώστε να ξεπερασθούν ιδεολογήματα και λανθασμένες αναφορές που έχουν δηλητηριάσει τη δράση του Κόμματος.

Με τις αλλαγές που γίνονταν άρχισε να φαίνεται όλο και πιο καθαρά η πλήρης ταύτιση στρατηγικής και τακτικής με απόλυτο τρόπο. Αυτό όχι μόνο δεν βοηθούσε να έχουμε τις καλύτερες πολιτικές επιλογές, αλλά αποδυνάμωσε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα παρέμβασης του Κόμματος στο εργατικό λαϊκό μαζικό κίνημα. Αποδυνάμωνε τη δυνατότητα των κομματικών μελών και στελεχών να είναι πιο αποδοτικοί, πιο πειστικοί στην επαφή τους με τον κόσμο και τη δυνατότητα εκλαΐκευσης της πολιτικής του Κόμματος και για τους άμεσους πολιτικούς στόχους και για το στρατηγικό του στόχο, π.χ. προβάλαμε τη θέση μας για την ΕΟΚ με το γνωστό τρόπο, δηλ. με καθαρούς ιδεολογικούς όρους.

Στην Πολιτική Απόφαση του 17ου Συνεδρίου αναφέρονταν η ανάγκη «να εκφρασθεί με τη μορφή συσπείρωσης το μέτωπο πάλης κατά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κατά των επιλογών και δεσμεύσεων που θίγουν όλες τις πλευρές της ζωής του λαού, και το δικαίωμα για το παρόν και το μέλλον του». Πόσο δούλεψε το Κόμμα σε σωστή κατεύθυνση; Δεν θα βοηθούσε η δημιουργία αυτού του μετώπου στην αντιμετώπιση της επίθεσης που δέχτηκε το Κόμμα την περίοδο των εκλογών;

Προβάλλεται η εκτίμηση ότι σωστά το Κόμμα αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε πιθανή κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ καλά κάναμε για πολλούς και γνωστούς λόγους. Σε αυτό δεν χωράει καμιά συζήτηση. Υπάρχει όμως πρόβλημα ότι προβάλλονταν, ότι τέτοιο ζήτημα έβαζαν και κομματικά μέλη και η καθοδήγηση βοηθούσε σε αυτό το ζήτημα. Το κυριότερο είναι ότι προβάλλουμε αυτή τη θέση σαν νομοτέλεια της επαναστατικής διαδικασίας, ζήτημα το οποίο είναι ξένο προς τη λενινιστική τακτική. Σε αυτή τη βάση και προσπαθώντας να κρύψει κενά και αδυναμίες η ΚΕ άφηνε έντεχνα να εκτιμιέται ότι πολλά μέλη του Κόμματος έχουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες, θέλουν την επαναφορά των σταδίων και διάφορα άλλα. Οπωσδήποτε την τελική εκτίμηση του προσυνεδριακού διαλόγου θα την κάνει η ΚΕ, όμως έχω το δικαίωμα να εκτιμήσω ότι στον προσυνεδριακό διάλογο δεν υπήρξαν τέτοιες απόψεις. Επίσης, αναδείχτηκε ότι δεν υπάρχουν «φράξιες» και «αντιπολίτευση».

Επειδή στον προσυνεδριακό, στέλεχος της ΚΝΕ, ζήτησε να μιλάμε ΚΑΘΑΡΑ μπορώ να πω τούτο:

Στο Κόμμα δεν υπάρχουν «αυτοί», «διάφοροι», «χυδαίοι», «σύμμαχοι της αστικής τάξης» κ.τ.λ. μόνο και μόνο επειδή εκφράζουν διαφορετική άποψη από τη δική του. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να βάζει τον εαυτό του πάνω από τους συντρόφους, πάνω από το Κόμμα, γιατί όπως έλεγε ο Λένιν «αργά ή γρήγορα το κόμμα αποβάλλει από τις γραμμές του τους επαναστάτες της φράσης».

Η ΚΕ λειτουργεί στη λογική προπονητή μαραθωνοδρόμου που θέλει ο αθλητής να διανύσει τη μαραθώνια διαδρομή σε ρυθμούς αθλητή των 5.000 μέτρων. Ο αθλητής δεν θα φτάσει ποτέ στο τέρμα γιατί θα σκάσει στη μέση της διαδρομής και κυρίως με αυτούς τους ρυθμούς, με αυτή την τακτική, δεν θα νικήσει ποτέ.

ΥΓ: Ας αναφερθεί το στέλεχος της ΚΝΕ «γιατί αιμορραγεί η ΚΝΕ», εγώ κατάλαβα.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το σχέδιο Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού όπως αυτά παρουσιάζονται από την ΚΕ. Θεωρώ ότι με αυτές τις επεξεργασίες το Κόμμα επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά το χαρακτήρα του ως επαναστατικό ΚΚ, που διαρκώς πρέπει να φροντίζει, να ωριμάζει, έτσι ώστε να εμπλουτίζει τη στρατηγική του, να βγαίνει ένα μπόι πιο ψηλά. Οι σημερινές επεξεργασίες που έχουμε στα χέρια μας δεν είναι κάτι που ήρθε αβίαστα και άκοπα, είναι συνέχεια μιας μάχης συμπερασμάτων, επεξεργασιών που δώσαμε σαν κόμμα όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα από το λιθαράκι που έβαζε κάθε Συνέδριο μας από το 15ο έως σήμερα, μέσα από την επεξεργασία μας για το σοσιαλισμό, μέσα από τη δουλειά για το δεύτερο τόμο της Ιστορίας του Κόμματος, συμπεράσματα και πείρα που δεν μπορεί να μην αντανακλώνται και μέσα από το Πρόγραμμα σου, άρα φυσικό επακόλουθο τα προσυνεδριακά κείμενα σήμερα.

Υπάρχει πλούσια εμπειρία θετική και αρνητική από τη δουλειά στην εργατική τάξη, στα εργοστάσια και στις βιομηχανικές ζώνες. Κατακτάμε ένα σταθερό προσανατολισμό στη δουλειά στην εργατική τάξη, προσπαθούμε να εντάσσεται ως κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς και των εδαφικών ΚΟΒ, στην καθημερινή τους λειτουργία. Στα δύο χρόνια της αναδιάταξης, επιβεβαιώνεται ότι καθυστερήσαμε στο να αντιστοιχήσουμε την οργανωτική μας πολιτική με τη στρατηγική μας. Στη διαδικασία αυτή υπήρχαν εμπόδια. Για παράδειγμα συχνά ακουγόταν ότι θα αδυνατίσει η εδαφική δουλειά, ότι μπορούμε να κάνουμε και χωρίς την αναδιάταξη δουλειά στην εργατική τάξη. Η εμμονή στα εδαφικά κριτήρια στη δουλειά μας, σα μορφή δουλειάς, η διάταξη των δυνάμεών σου με εδαφικό κριτήριο, είναι απόρροια έως ένα βαθμό ενός εκλογικίστικου τρόπου δουλειάς που κρύβει μέσα του τη διαφωνία με τη σκληρή δουλειά στον κλάδο, διαφωνία δηλαδή με τη συγκέντρωση των δυνάμεων στην εργατική τάξη, κρύβει διαφωνία για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης.

Η δουλειά στα εργοστάσια δεν είναι εύκολη, δε χρειάζεται φανφάρες, μεγαλοσύνες, σχηματοποιήσεις. Χρειάζεται επιμονή, ιεράρχηση που δε θα ανατρέπεται από την καθημερινότητα αλλά αυτή θα εντάσσεται στο σχεδιασμό σου, αυτό βοηθάει να ξεπεράσεις τον καμπανιακό χαρακτήρα που πολλές φορές έχεις. Χρειάζεται μεγάλη επιμονή και υπομονή να κατανοηθεί από το κομματικό δυναμικό ότι όλη η δράση μας εξυπηρετεί το σκοπό να προχωρά η δουλειά στη βιομηχανία, στους κλάδους. Για παράδειγμα, δεν γίνεται μια εδαφική ΚΟΒ να μην έχει ξεχωρίσει από το περίγυρό της, τους βιομηχανικούς εργάτες, δεν γίνεται να μην ξέρει πού δουλεύουν, δε γίνεται να μην τους φέρει σε επαφή με την αντίστοιχη οργάνωση του αντίστοιχου κλάδου. Η συνεργασία των εδαφικών ΚΟΒ με τις αντίστοιχες ΚΟ του κάθε κλάδου, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Συντονισμένα μπορείς να έχεις αποτελέσματα, να λύσεις πράγματα, να αποκτιέται η αναγκαία γνώση των εξελίξεων σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο, ώστε και η παρέμβαση να είναι πολύ συγκεκριμένη και να μετρήσεις βήματα.

Αποτελεί όρο για τη δουλειά μας στην εργατική τάξη το τι αποφασιστικά βήματα θα μετρήσουμε στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Είναι δουλειά υποδομής για το τι θα έχεις αύριο στους διάφορούς χώρους. Πιο συγκεκριμένα όμως το τι δουλειά θα κάνεις σήμερα στα ΕΠΑΛ, στις ΕΠΑΣ και στα νυχτερινά σχολεία είναι καθοριστικό το τι θα έχεις αύριο στις Βιομηχανικές ζώνες, στους κλάδους. Οι σημερινοί μαθητές/σπουδαστές των χώρων αυτών αποτελούν (αν δεν είναι ήδη) τον αυριανό φθηνό εργάτη της βιομηχανίας. Χρειάζεται πιο σχεδιασμένα, πιο συντονισμένα, άμεσα Κόμμα και ΚΝΕ να παρέμβουμε σε αυτούς τους χώρους, αξιοποιώντας όλους τους τρόπους.

Οσο πλησιάζουμε προς το συνέδριο η λάσπη, η σπέκουλα, η ανοιχτή επίθεση απέναντι στο Κόμμα, στην ηγεσία του Κόμματος, στην ουσία απέναντι στη στρατηγική του Κόμματός μας κλιμακώνεται. Προσπαθεί να ψαρέψει στα θολά, να μπερδέψει κόσμο, να κλονίσει την εμπιστοσύνη στο Κόμμα μας. Παραποιεί τους κλασικούς, ξεκόβει παλιότερες τοποθετήσεις συντρόφων μας και τις αξιοποιεί για να ντυθεί με το μανδύα της υπεράσπισης του Κόμματος. Η κουβέντα είχε ξεκινήσει καιρό πριν από τη δημοσίευση των Θέσεων, με μπροστάρη μεγάλους εκδοτικούς ομίλους και μια σειρά αντιΚΚΕ μπλογκς και ιστοσελίδες όπου σαν ένα είδους καθοδηγητικού κέντρου έρχονται να συντονίσουν την επίθεση στο Κόμμα μας. Οι διάφοροι «αριστεροί», τους έπιασε ο καημός και το παράπονο για τη δήθεν συνεχή διολίσθηση της ΚΕ που παρασέρνει όλο το Κόμμα, ότι το κόμμα στερεί τη δημοκρατία, ότι το ΚΚΕ μετατρέπεται σε περιθωριακή ομάδα κ.τ.λ. Αυτό που τους πειράζει πραγματικά είναι ότι το ΚΚΕ έχει τη γραμμή που έχει, ότι για ακόμα μια φορά απέδειξε με τη στάση τους στις εκλογές ότι δε θα πίνει νερό στο όνομα της επανάστασης και του σοσιαλισμού, ενώ στην πράξη να καλεί σε συνεργασία με την αστική τάξη και τους οπορτουνιστές! Από εκεί «το παράπονό» τους για το ΑΑΔΜ και τη λαϊκή συμμαχία, από εκεί «το μαράζι» τους για τη θέση του Κόμματος για τη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Τους ενοχλεί ότι έχουμε ξεμπερδέψει από στάδια και σκαλοπάτια, από χρεοκοπημένες θέσεις, ότι έχουμε καθαρό ότι συνεργασία με τμήματα της αστικής τάξης και των φορέων - κομμάτων τους δεν κάνουμε, δηλαδή εν ολίγοις τους ενοχλεί που δεν βάζει το ΚΚΕ νερό στο κρασί του. Αυτοί που μας «κλαίνε» για την υποτιθέμενη στροφή του ΚΚΕ είναι οι ίδιοι που λέγανε ότι διασπάμε το εργατικό κίνημα όταν φτιάχναμε το ΠΑΜΕ, είναι οι ίδιοι που λέγανε ότι κάνουμε εξαλλοσύνες στην απεργία του Δεκέμβρη του 2009, όταν καλούσαμε να απεργήσουμε και χωρίς απόφαση της ΓΣΕΕ, είναι οι ίδιοι που πάντα λέγανε για τον άλλο σοσιαλισμό «με ελευθερία» και «δημοκρατία», είναι αυτοί που έλεγαν ότι έπρεπε να ήμασταν στις πλατείες, είναι αυτοί που μιλάγανε για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για το νέο επαναστατικό υποκείμενο και το κίνημα της κουκούλας και την τρανταχτή απουσία του ΚΚΕ .

Αναπόφευκτα όσο το Κόμμα προχωράει τόσο πιο πολύ θα μαζεύει τα πυρά της αστικής τάξης και όλο και περισσότερο εμείς θα πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γινόμαστε πιο γεροί και πιο ατσαλωμένοι. Ο στόχος μας είναι δύσκολος, έχουμε χρέος αλλά και τη δυνατότητα να δείξουμε την αντοχή που αρμόζει στις απαιτήσεις της εποχής μας.