Συμφωνώ και με τα τρία προτεινόμενα ντοκουμέντα που εμπεριέχονται στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο. Θεωρώ ότι εκφράζουν την πορεία της συλλογικής ωρίμανσης του Κόμματος στο διάστημα μετά το 15ο Συνέδριο το 1996. Ιδιαίτερα το Πρόγραμμα και το Καταστατικό για την οργάνωση που απαιτούν οι καιροί προσαρμόζεται στην πολύ σημαντική επεξεργασία που κατέκτησε το Κόμμα με το 18ο Συνέδριο για την εκτίμησή μας για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την δική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό που θέλουμε. Αυτή η απόφαση του Συνεδρίου, που είναι μια επεξεργασία αποτέλεσμα πολυετούς συλλογικής έρευνας, με πρωτοπόρα την δουλειά των Τμημάτων της Κεντρικής Επιτροπής, είναι ιδιαίτερα σημαντική και δίνει ώθηση όχι μόνο στη δουλειά του Κόμματός μας, αλλά βοηθάει και άλλα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα που στηρίζονται στον Μαρξισμό - Λενινισμό, τιμάνε τον τίτλο και κυρίως την αποστολή του ΚΚ, που είναι να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στη σοσιαλιστική επανάσταση που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό.

Συμφωνώ με τη χρήση του όρου Λαϊκή Συμμαχία που είναι το κεντρικό ζήτημα για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση. Ανταποκρίνεται καλύτερα σε αυτό που θέλουμε να προβάλουμε και που βελτιώνει την ουσία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) που υπήρχε στο 15ο Συνέδριο. Μπαίνει δηλαδή το κύριο, πού δίνουμε το βάρος για να προσεγγίσουμε το στρατηγικό μας στόχο. Και αυτό είναι η συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων με πρωταρχικό στοιχείο την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμπόρευση με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στην ύπαιθρο στην αγροτική οικονομία, ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια που είναι το βασικό γνώρισμα του καπιταλισμού στην ανώτερη και τελευταία φάση του, τον ιμπεριαλισμό. Αυτό εκφράζεται με τις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές που διευρύνουν τη δράση τους, με τον συντονισμό του αγώνα, το κοινό πλαίσιο πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος του ΠΑΜΕ, με τις συσπειρώσεις των φτωχών αυτοαπασχολουμένων επαγγελματιών και αγροτών, τους νέους και τις γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα. Ενα πλαίσιο πάλης που δε μένει μόνο στο σήμερα αλλά ανοίγει προοπτικές για το αύριο για την κοινωνία στην οποία θα ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Θεωρώ ότι στο κείμενο των θέσεων θα μπορούσε στη Θέση 62 να υπάρχει μια πιο αναλυτική εξήγηση γιατί επιλέγουμε αυτόν τον συνεκτικό όρο. Να πούμε δηλαδή ότι το ΑΑΔΜ αφήνει κάποια περιθώρια συγχύσεων για την διαμόρφωση αντίληψης περί μεταβατικού σταδίου, που συλλογικά και με πολλές ευκαιρίες έχουμε απορρίψει. Δηλαδή να κατανοηθεί ότι παλεύουμε καθημερινά για τη Λαϊκή Συμμαχία, όχι για να συγκροτηθεί κάποια στιγμή ένα σχήμα μια κυβέρνηση στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού αλλά ως συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων, που στις κατάλληλες συνθήκες «όταν οι πάνω δεν θα μπορούν και οι κάτω δεν θα θέλουν» (επαναστατική κατάσταση) θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε επαναστατικό μέτωπο με μπροστάρη την εργατική τάξη και να γκρεμίσει την αστική τάξη από την εξουσία και η εξουσία πολιτική και οικονομική να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας σε τι βαθμό θα έχει προχωρήσει ακριβώς αυτή η λαϊκή συμμαχία όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση. Δηλαδή πώς θα έχει ανασυνταχθεί πρώτα και κύρια το εργατικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό - ένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας για το Κόμμα που μπήκε και στα προηγούμενα συνέδρια - πράγμα που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη σύγκρουση με τους αστούς, θα διαλύσει μικροαστικές, οπορτουνιστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες που εξακολουθούν να υπάρχουν και σε δικές μας δυστυχώς δυνάμεις.

Τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου σωστά διαπερνά ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, δεμένος με τις σύγχρονες εξελίξεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Η πίστη ότι η εργατική τάξη, μαζί με την πλειοψηφία των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων θα κάνουν την επανάσταση, θα οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τη δική τους λαϊκή εξουσία.

Το Κόμμα μας ξεκαθαρίζει ακόμα πιο αποφασιστικά ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, και δεν μπορεί να υπάρχει επομένως και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Η εξουσία θα είναι ή αστική ή εργατική. Η θέση για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης ενδιάμεσης εξουσίας δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία χώρα με όποια θεωρία και αν επιχειρήθηκε να σερβιριστεί από αναχωρητές του Μαρξισμού - Λενινισμού: «ευρωκομμουνισμός», «εθνικοί δρόμοι για το σοσιαλισμό» , «σοσιαλισμός με αγορά».

Οποιαδήποτε κυβέρνηση (προοδευτική, αριστερή, αντιμνημονιακή, αντιιμπεριαλιστική) δεν μπορεί να λύσει οριστικά λαϊκά προβλήματα στη βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, άρα και της ταξικής εκμετάλλευσης. Σωστά, επομένως, οι Θέσεις σημειώνουν ότι θα ήταν λάθος στρατηγικού χαρακτήρα η συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση. Ζήτημα για το οποίο ως Κόμμα δεχτήκαμε σφοδρή ιδεολογικοπολιτική επίθεση, από εχθρούς και «φίλους». Η θέση αυτή παρά τις δυσκολίες που δημιουργεί είναι παρακαταθήκη για την συνειδητοποίηση από όσο το δυνατόν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις της αναγκαιότητας της σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

Για το ζήτημα της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που γίνεται και πολύς λόγος στον προσυνεδριακό διάλογο, θεωρώ ότι αντιλήψεις που αμφισβητούν τις εξαρτήσεις και την ανισόμετρη αλληλεξάρτηση ως ταυτόχρονο φαινόμενο στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, οδηγούν αντικειμενικά σε «πατριωτικά» σχήματα συνεργασίας με κομμάτι των αστών. Για μια λεγόμενη «πατριωτική κυβέρνηση», που εμφανίζεται ως «σκαλοπάτι» ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία, στην ουσία για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, με ολέθρια αποτελέσματα όπως έχει δείξει η ντόπια και διεθνής εμπειρία.

Η θεωρία των σταδίων και σωστά έχει καταδικαστεί, καθώς στοίχισε ακριβά στο Κόμμα τον προηγούμενο αιώνα και συνεχίζει να στοιχίζει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Πολύτιμη είναι η συμβολή και η επεξεργασία της Ιστορίας του Κόμματός μας που συλλογικά καταλήξαμε με το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας, μετά από πολύμηνη συζήτηση και Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Ο λόγος ύπαρξης του ΚΚΕ, δεν είναι για να διαχειριστεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα αλλά για να την ανατρέψει. Η τακτική μας επομένως μόνο έχοντας ως επίκεντρο αυτό, θα υπηρετεί τη στρατηγική μας.