Σύντροφοι, έχω την τιμή να δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια σε βιομηχανική - κλαδική στη Θεσσαλονίκη. Θέλω να συμβάλω με τη θετική και αρνητική εμπειρία μου από την δράση μου όλα αυτά τα χρόνια, στον προσυνεδριακό μας διάλογο.

1. Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αυτός είναι ο αναγκαίος όρος για να πετύχουμε αυτό που στοχεύουμε, δηλαδή μέσα από την ταξική πάλη ο εργαζόμενος να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτό ακριβώς είναι και το κεντρικό καθήκον των κομμουνιστών που δουλεύουν σήμερα στα συνδικάτα, η άνοδος δηλαδή της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, πράγμα που σημαίνει πάλη για την ανατροπή της εκμεταλλεύτριας τάξης από την εξουσία, πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης. Αρα λοιπόν έχει τεράστια σημασία η επεξεργασία από τις ΚΟΒ και τις Κομματικές Ομάδες των συνδικάτων, συγκεκριμένων προγραμμάτων δράσης που να πατάνε πάνω στο καυτά προβλήματα (π.χ. χαράτσια, φορολογία, κατασχέσεις σπιτιών, υγεία κ.λπ). Σχέδιο κατά κλάδο, (πού στοχεύουμε, τι προτείνουμε για την ανάπτυξη του κλάδου ενάντια στις κατευθύνσεις ΕΕ - πλουτοκρατίας, ποια εργοστάσια ιεραρχούμε για παρέμβαση και στρατολογίες εργατών, ποια θα είναι η προοπτική του κλάδου για τις ανάγκες των εργαζομένων στο Σοσιαλισμό). Ηδη έχουμε αρχίσει να μετράμε βήματα στην υλοποίηση των παραπάνω αλλά είμαστε ακόμα πολύ πίσω από τις δυνατότητες και κυρίως από τις σημερινές ανάγκες.

Χρειάζεται επιμονή με σχέδιο, ώστε όλα μας τα σφυριά να βαράνε στον ίδιο στόχο. Ετσι μόνο θα μπορέσουμε να μετρήσουμε βήματα στην άνοδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και αυτά τα βήματα είναι: α) Ανοδος του επιπέδου οργάνωσης της εργατικής τάξης (πόσοι είναι γραμμένοι στα σωματεία, πόσοι συμμετέχουν στις διαδικασίες, απεργίες, αρχαιρεσίες κ.λπ). β) άνοδος συμμετοχής στο ΠΑΜΕ, ευρύτερα στη βάση, όχι μόνο στα ΔΣ των σωματείων. γ) ισχυροποίηση της δράσης της κοινωνικής συμμαχίας (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ). δ) Ισχυροποίηση του ΚΚΕ (στρατολογίες, συσπείρωση δυνάμεων κύρια από την εργατική τάξη).

Αυτοί οι στόχοι και τα κριτήρια της ανόδου της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης πρέπει να απασχολήσουν κλαδικές και εδαφικές ΚΟΒ το επόμενο διάστημα για να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ και να βάλουν ισχυρά θεμέλια για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Αρα τίποτα χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μελέτη, χωρίς συζήτηση στην ΚΟΒ, στην Κ. Ομάδα του κλάδου, χωρίς συζήτηση με τους εργαζόμενους στη σύσκεψη, στη Γενικής Συνέλευση του συνδικάτου, στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής στη γειτονιά.

2. Αλληλεγγύη. Πρέπει να μας απασχολήσει, να ανεβάσουμε ρυθμούς ανάπτυξής της με την ουσία και το περιεχόμενο που της δίνουμε εμείς - διεκδικητικό, αγωνιστικό, ταξικό προς το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του - αλληλεγγύη που να αναπτύσσεται πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς (συνδικάτα, ΠΑΜΕ, επιτροπές αγώνα) και να επεκτείνεται στον τόπο κατοικίας (Λαϊκές Επιτροπές). Ως τώρα ξεκινούσαμε από τις Λαϊκές Επιτροπές τώρα πρέπει να «ωριμάσουμε» γρήγορα, να επιχειρήσουμε το δυσκολότερο αλλά και πιο ουσιαστικό την ανάπτυξη δηλαδή της διεκδικητικής, αγωνιστικής αλληλεγγύης μέσα από τους χώρους δουλειάς. Σε χώρους που ξεκινήσαμε, μέσα από τα εργοστάσια, καταγράψαμε σημαντικά αποτελέσματα με εργάτες που συσπειρώθηκαν, οργανώθηκαν στα συνδικάτα και συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις (π.χ. ΔΕΗ, χαράτσια, φόροι, επιτροπές ανέργων των κλάδων, υγειονομική κάλυψη κ.λπ.).

3. Λαϊκή Συμμαχία. Αναπόσπαστα δεμένη με τα παραπάνω δηλαδή με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στους σημερινούς αγώνες, είναι η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ που ξεκινάει με τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Το ζήτημα της εξουσίας είναι ξεκάθαρο στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Η μόνη ρεαλιστική και άμεση λύση είναι η πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να συσπειρώσει αντιμονοπωλιακές και αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις δηλαδή θα συγκεντρώνει δυνάμεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος με σκοπό την αντεπίθεσή του. Απευθύνεται σε όσους ανήκουν στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της να ενταχθούν σε αυτήν μέσω των σωματείων τους και των άλλων ταξικών οργανώσεων. Οργανώνει και συντονίζει τη δράση της για τα άμεσα μέτωπα πάλης σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τον ταξικό αντίπαλο.

Η Λαϊκή Συμμαχία δε θα χαρακτηρίζεται από συντεχνιασμό και δε θα διεκδικήσει εναλλαγή κυβερνήσεων αλλά κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια. Ποια είναι η σχέση του ΚΚΕ με τη Λαϊκή Συμμαχία; Αυτή πιστεύω είναι και η ουσιαστική διαφορά με τη πρόταση μας για το ΑΑΔΜ του 15ου Συνεδρίου: το ότι οι κομμουνιστές συμμετέχουν - και τα μέλη των άλλων κομμάτων που πιθανά να προκύψουν στην πορεία και να εκφράζουν μεσαία στρώματα - στη Λαϊκή Συμμαχία μέσα από τα Σωματεία και τις άλλες οργανώσεις του ταξικού κινήματος. Δεν μιλάμε λοιπόν για συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων αλλά για συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων γιατί η ρήξη και η ανατροπή δεν θα προκύψει με κυβέρνηση ΚΚΕ και συνεργασία κάποιων πολιτικών δυνάμεων αλλά η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων θα γίνει από τα «κάτω» από τη δράση των κοινωνικών δυνάμεων με πρώτη και κύρια την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Μήπως ταυτίζεται το Κόμμα με τη Λαϊκή Συμμαχία, η τακτική με τη στρατηγική όπως μας κατηγορούν εχθροί και «φίλοι»; Οχι βέβαια και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Γιατί ακριβώς η Λαϊκή Συμμαχία δεν βάζει ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο, είναι η θέση του για το σοσιαλισμό, το πώς προετοιμάζει την επανάσταση.

Αρα, λοιπόν, την καλύτερη απάντηση που δίνουμε στους εχθρούς και τους «φίλους» που «ανησυχούν» για την αντικατάσταση του Μετώπου από τη Λαϊκή Συμμαχία είναι η ένταση της ιδεολογικής πάλης ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες ότι η ρήξη και η ανατροπή θα έρθει από κόμματα και κυβερνήσεις, ότι μπορεί - έστω με κάποιες προϋποθέσεις - μια «αριστερή κυβέρνηση» να ανατρέψει τον καπιταλισμό - τα μονοπώλια και να φέρει τη ριζική αλλαγή προς όφελος της εργατικής τάξης.

Δουλειά λοιπόν οργανωμένα και σχεδιασμένα πρώτα και κύρια στον περίγυρό μας, γιατί το ΚΚΕ δεν συμμετέχει σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης γιατί δεν μπήκε στη λογική της «κυβερνώσας αριστεράς» στις πρόσφατες εκλογές.

Να συζητήσουμε την αρνητική πείρα της συμμετοχής κομμουνιστικών κομμάτων σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης.

Οτι δεν υπάρχει μέλλον για την εργατική τάξη και το λαό, ούτε και παρόν δηλαδή λύσεις άμεσης ανακούφισης από τα βάρβαρα μέτρα και τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αν δεν υπάρχει κίνημα γερό που να παλέψει και να προετοιμάζει την εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, γι' αυτό ας θωρακιστούμε με τις θέσεις και τις αποφάσεις που θα βγουν από τις διαδικασίες του 19ου Συνεδρίου, να συμβάλλουμε ώστε να γίνουν δύναμη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.