Ευκαιρία για όλους μας με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας και την καθιερωμένη πρόσκληση σε διάλογο παίρνοντας υπόψη και την εποχή, το περιβάλλον αλλά και τους συσχετισμούς που επικρατούν γύρω μας. Χρέος λοιπόν και για την ΚΕ παίρνοντας υπόψη τις προσδοκίες και τη συναισθηματική φόρτιση όλων μας, να σκύψει και να μελετήσει ακόμη περισσότερο κάθε σκέψη και πρόταση που θα υποβληθεί που σε τελευταία ανάλυση θα βοηθήσει την εργατική τάξη να βρει διέξοδο στα προβλήματα που αιώνες τώρα έχει κληρονομήσει. Οτι πόθος και προσδοκία όλων μας είναι να αντιληφθεί και ο τελευταίος εργαζόμενος, ότι αγώνας - ρήξη - ανατροπή δεν είναι λέξεις κενού περιεχομένου αλλά το αντίδοτο της καθημερινής αδιαφορίας που κυριολεκτικά φουσκώνει τα πανιά των καπιταλιστών. Οτι δεν πασχίζουμε για εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση αλλά για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Να πάρει σάρκα και οστά, δυνατά και καθαρά, ότι «η αντίσταση είναι η πιο δραματική έκφραση του ανθρώπου με συνείδηση», ότι επιτέλους οι εργαζόμενοι πρέπει να πουν τον τελευταίο λόγο και μπορούν.

Βέβαια, είναι αλήθεια, μεταπολιτευτικά το σύστημα εδραιώθηκε με άλλες μορφές, όπως γνωρίζουμε, έγιναν κάποιοι συμβιβασμοί, σταθεροποίησαν την καπιταλιστική εξουσία με διαφορετικές εκδοχές αλλά πάντα στον ίδιο μονόδρομο, μοίρασαν χάντρες δηλαδή και τα μονοπώλια, μονοπώλια.

Εκμεταλλεύτηκαν, βέβαια, όπως χρόνια πριν, και δικές μας κοινοβουλευτικές αυταπάτες περί «κάθαρσης» κ.λπ. με την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Πού και πώς κατέληξε...

Θα μου πείτε, δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με το σήμερα για πολλούς λόγους από πολλές πλευρές! Αρκεί μια ματιά στην κατάσταση του Κόμματος τότε και τώρα. Πώς είχαν ανδρωθεί πολλά στελέχη μας τότε, πώς ανδρώνονται σήμερα. Βέβαια, με την ανάδειξη τόσων νέων επίδοξων χαλίφηδων στη θέση του χαλίφη, και είναι όντως πολλοί, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις κατ' αυτούς για το ξαναπαίξιμο του έργου σε καινούρια κόπια αλλά απλώς δεν τους βγήκε, που λέει ο λαός μας. Ακόμα πανηγυρίζουν γιατί δικαιώθηκαν οι θέσεις τους - έτσι λένε - επικαλούμενοι τον «άθλο» της ΕΔΑ στα χρόνια τα δικά μας που έφερε και τότε το «σοσιαλισμό», που «ήρθαν τα πάνω κάτω», ιστορικές αναφορές ακόμη και στον σ. Ζαχαριάδη, όλα στο παζάρι για την κυβερνητική τους εξουσία, η καπηλεία συνεχίζει ακόμη να ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι να θαυμάζεις την πολιτική τους κουλτούρα. Και ο πλέον αδαής αναρωτιέται τι κοινό θα συμμεριζόμαστε μαζί τους σ' αυτή τη δύσκολη πορεία.

Οχι, σύντροφοί μου, δεν περίμενα ποτέ οι της «μεγάλης αριστεράς» να ομολογούσαν ότι η πραγματική αναμέτρηση, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ποιοι καλύτερα θα διαχειριστούν τη σημερινή βαρβαρότητα αφού όσο και να τη διαχειριστείς πάλι τα ίδια θα είναι, ότι διώχνοντας τον έναν και φέρνοντας τον άλλο θα ανακούφιζες το λαό. Ολοι θυμόμαστε πρόσφατα τις προσπάθειες όλων μας να φέρουμε ένα άλλο αποτέλεσμα στις τελευταίες αναμετρήσεις, να αποτρέψουμε το λαό από την εύκολη και κίβδηλη λύση.

Να αποφύγει το δόκανο της απάτης για μια «αριστερή» φιλολαϊκή κυβέρνηση, της «αλληλεγγύης», της «ανθρωπιάς», περί «ελέγχου της αγοράς» και τόσα άλλα ευτράπελα από πολλούς καλοστημένους θιάσους.

Εδώ, σύντροφοι, πολύ σωστά, όπως σημειώνει παλιότερα η απόφαση της Παναθηναϊκής για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα περί ικανότητας να συνδέονται με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, περί οικοδόμησης γερών δεσμών και σύνδεσης της πάλης του εργατικού κινήματος με το πρόβλημα της εξουσίας. Επιτρέψτε μου, είναι η μία, η «αθέατη», αν μπορώ να πω για τον περισσότερο κόσμο, πλευρά της δουλειάς μας, κακά τα ψέματα, λόγω των γνωστών συνθηκών επικοινωνίας κ.λπ. Η του κοινοβουλίου, που θαμπώνει τα μάτια των λαϊκών μαζών επί 24ώρου, είναι μια άλλη υπόθεση.

Αυτό το «χωνευτήρι» συνειδήσεων, πάντα συνεπικουρούμενο με τα γνωστά μίντια, ο λεγόμενος «ναός της Δημοκρατίας», που με τη λειτουργία του καταπίνει τα πάντα και για το οποίο έχουμε τις δικές μας απόψεις αλλά και θέσεις.

Πρέπει να σταθούμε περισσότερο για την αντιμετώπισή του και καθόλου δεν εννοώ την προσφυγή μας στο λαϊκισμό και τις ατάκες. Διαφέρουμε για τον πολιτικό μας λόγο, είναι το χάρισμα της παράταξης, είναι το στολίδι χωρίς εισαγωγικά που χαρακτηρίζει το Κόμμα μας δεκαετίες τώρα και δεν πρέπει να αλλάξει αυτό καθόλου. Δεν αναιρεί την προσπάθεια που πρέπει να γίνει για βελτίωση της δουλειάς μας εκεί, χωρίς βέβαια να τρέφουμε αυταπάτες. Ακόμη να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο την πάντα πολιτική αντιμετώπιση των προκλήσεων του φασιστικού μορφώματος που στο όνομα της «κοινοβουλευτικής νομιμότητας» συνεχίζει τις προκλήσεις σε όλη την επικράτεια.

Γεννάται όμως το ερώτημα για την πάσης αποχρώσεως σοσιαλδημοκρατία που σε λίγο θα τρέχει πάλι στις πλατείες δίπλα στους εφεδροχρυσαυγίτες θυμίζοντας τις ένδοξες μέρες των «αγανακτισμένων» και πανευρωπαϊκά βέβαια ποια στάση τήρησαν χρόνια τώρα κόντρα στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας, απαγόρευση των ΚΚ, νεολαιών, αποκαθήλωση μνημείων κ.λπ., περί εξίσωσης, μια έστω διαμαρτυρία τους γι' αυτό.

Βαϊμάρη και πάλι Βαϊμάρη, ξεχνώντας τη στάση των συνοδοιπόρων τους εκείνη την εποχή και τι ακολούθησε. Ισως να αισθάνονται απενοχοποιημένοι για τον όλεθρο που ακολούθησε με τα 50 εκατομμύρια νεκρούς, οι μισοί Σοβιετικοί και βέβαια κύρια συντελεστές της μεγάλης νίκης των λαών. Φέρνει πολύ θράσος το στεφάνι στον τάφο της σ. Ρόζας.

Τέλος, δεν είναι δυστυχώς ο πολύπαθος, κατά τ' άλλα λαός μας, άμοιρος ευθυνών. Ο αγώνας θέλει ώμο, θέλει πλάτη, θέλει τσαγανό, θέλει συμμετοχή και δεν αρκούν στο ΚΚΕ τα όμορφα λόγια τα μεγάλα, το μπράβο σας έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ, τη συμπαράσταση στον αγρότη για καλύτερες τιμές, στον εκπαιδευτικό να αγνοήσει την αξιολόγηση.

Συμμέτοχους, όχι θεατές και χειροκροτητές και θα κάναμε κάθε προσπάθεια από τη μεριά μας, όπως έπραξαν χιλιάδες πριν από μας, να νιώσουν επιτέλους κάποιοι την ανάσα μας στο σβέρκο τους και ότι τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών μπορεί να μας στενοχώρησαν αλλά μας άφησαν ανυπέρβλητο πείσμα, πάθος και αποφασιστικότητα για την επόμενη μέρα. Περισσότερο παρά ποτέ ότι η άρνησή μας να ακολουθήσουμε το εύκολο μονοπάτι θα γίνει παράδειγμα για πολλές γενιές μέσα και έξω από τη χώρα μας. Οτι σύσσωμοι θα προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα και πολλοί περισσότεροι θα γιορτάσουμε σε λίγα χρόνια τα εκατοντάχρονα του τιμημένου Κόμματός μας.

Καλή δουλειά, σύνεδροι