«Θέλω να δώσω τα συγχαρητήριά μου στα ΜΜΕ, γιατί, όταν δείχνουν έναν Ισραηλινό στρατιώτη πάνοπλο, μέσα από το τεθωρακισμένο του να πυροβολεί Παλαιστινίους διαδηλωτές, δείχνουν την αλήθεια. Αυτό, όμως, που δε δείχνουν, είναι τους Ισραηλινούς στρατιώτες που αρνήθηκαν να εκτελέσουν αυτές τις διαταγές». Με αυτά τα λόγια, άνοιξε τη συνέντευξη Τύπου, ο Περέτζ Κιντρόμ, εκπρόσωπος της αντιπολεμικής ισραηλινής οργάνωσης «Yesh Gvul», που στα ελληνικά μεταφράζεται «Υπάρχει όριο».

Η «Yesh Gvul» ιδρύθηκε το 1982, όταν έγινε η ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, και στόχος της είναι να ενθαρρύνει και να στηρίξει όλους εκείνους τους Ισραηλινούς στρατιώτες που δεν επιθυμούν, υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης της πατρίδας τους, να συμπράττουν στην κατοχή και στην καταπίεση άλλων λαών. Ανάλογες περιπτώσεις καταγράφονται στο ισραηλινό στράτευμα, ήδη, από το 1967. «Υπάρχει ένα όριο στα καθήκοντα που καλείται να εκτελέσει ένας φαντάρος», τονίζει ο Περέτζ Κιντρόμ. «Ο ισραηλινός στρατός αποκαλείται Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις. Είναι νόμιμο να αμύνεσαι, δεν είναι νόμιμο να επιτίθεσαι και να συμμετέχεις στην καταπίεση, σήμερα, του παλαιστινιακού λαού. Ο φαντάρος δεν είναι πολεμική μηχανή, ρομπότ. Για μας, ο φαντάρος είναι άνθρωπος υπεύθυνος για τις πράξεις του. Δε συμφωνούμε με το πρόσχημα που χρησιμοποίησαν πολλοί ναζί, ότι εκτελούσαν διαταγές. Δε θέλουμε να γίνεται αυτό σε κανένα στρατό. Δε θέλουμε, σίγουρα, να γίνεται στον ισραηλινό στρατό».

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Yesh Gvul», κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον 250 Ισραηλινοί στρατιώτες φυλακίστηκαν, επειδή αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά εδάφη. Στην πρώτη Ιντιφάντα, οι επίσημες περιπτώσεις άρνησης ήταν 200 και, κατά την εισβολή στο Λίβανο, 168. Οπως υπογράμμισε ο Περέτζ Κιντρόμ, αρχικά ο ισραηλινός στρατός απαντούσε με πειθαρχικές ποινές και φυλακίσεις, είτε επρόκειτο για φαντάρους που υπηρετούσαν την υποχρεωτική τρίχρονη θητεία τους, είτε για όσους αρνούνταν να υπηρετήσουν σε κατεχόμενα εδάφη, τον υποχρεωτικό, ανά έτος, ένα μήνα της μετεκπαίδευσής τους.

«Η φυλάκιση ενός στρατιώτη, όταν γινόταν γνωστή, αποτελούσε παράδειγμα και για πολλούς άλλους. Σήμερα, οι στρατιώτες που αρνούνται να υπηρετήσουν στα Κατεχόμενα είναι πολύ περισσότεροι από όσους αναφέρονται. Απλώς, έχει υιοθετηθεί άλλου είδους αντιμετώπιση, και γίνεται προσπάθεια να μη γίνει γνωστό, για να μην αντιδράσει η κοινή γνώμη, και να λυθεί το θέμα στους κόλπους του στρατού, με τη μεγαλύτερη δυνατή μυστικότητα», υπογραμμίζει ο Περέτζ Κιντρόμ.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ενδεικτικό, ίσως, είναι ότι ο διοικητής των ισραηλινών δυνάμεων στο Ν. Λίβανο, Μοσέ Λεβί, λίγο πριν τη στρατιωτική αποχώρηση, ομολογούσε ότι ανάμεσα στους παράγοντες που πίεζαν σ' αυτήν την κατεύθυνση, ήταν και ο, σταθερά, αυξανόμενος αριθμός των φαντάρων που αρνούνταν να υπηρετήσουν στην κατεχόμενη ζώνη του Ν. Λιβάνου. Οπως τόνισε ο Περέτζ Κιντρόμ, η ανησυχία που προκαλεί στη στρατιωτική διοίκηση μια τέτοια κατάσταση, με δεδομένη την απήχηση που έχει και στην κοινή γνώμη, είναι τεράστια. Διόλου τυχαία, ο πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, απαντώντας στις επικρίσεις που δεχόταν για τις δήθεν υποχωρήσεις προς τους Παλαιστινίους στο Ουάι Πλαντέισον, υπογράμμιζε ότι «είναι καλύτερο να υπάρχει στο στράτευμα η εντύπωση ότι βαίνουμε προς ειρήνη, γιατί θα αποφύγουμε εκατοντάδες αρνήσεις να υπηρετήσουν στα Κατεχόμενα».