«Απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό που γεννάει το φασισμό και τον εθνικισμό είναι η προοδευτική πολιτική μας και η συγκρότηση μιας συμμαχίας "αριστερών", "προοδευτικών" και "δημοκρατικών" δυνάμεων». Αυτό επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα κυβερνητικά επιτελεία ως βασικό μοτίβο και «φάρμακο διά πάσα νόσο», καλώντας το λαό να στοιχηθεί κάτω από τις ξένες γι' αυτόν σημαίες της λεγόμενης «προοδευτικής» διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ποια είναι αλήθεια η «προοδευτική» πολιτική, η υποτιθέμενη «εναλλακτική» σε όσα προτείνουν οι νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί και λοιποί; Μια ματιά στα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΝΕΛ μιλάει από μόνη της:

Είναι η πολιτική που θωρακίζει την καπιταλιστική κερδοφορία με μνημόνια, εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους που επεκτείνονται, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, αντιλαϊκές «αναδιαρθρώσεις» κ.ο.κ.

Που βυθίζει το λαό στη φτώχεια, με τη φοροληστεία, το κυνηγητό στα σπίτια των λαϊκών νοικοκυριών, που επιστρατεύει ακόμα και την ανοιχτή καταστολή για να καλύψουν τη χασούρα οι τραπεζίτες.

Που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης ενάντια στους λαούς όλης της περιοχής, πάει πολλά βήματα παραπέρα την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και κλείνει «ντιλ» με τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ, του εκλεγμένου με τη στήριξη της Κου Κλουξ Κλαν και λοιπών «προοδευτικών δυνάμεων». Που κάνει κολιγιές με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ που μακελεύει τον Παλαιστινιακό λαό. Που στέλνει τις Ενοπλες Δυνάμεις σε αποστολές εκτός συνόρων, από τη Μ. Ανατολή και την Αφρική έως τη Νορβηγία.

Η πολιτική που αφού ξεριζώνει με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, στις οποίες πρωτοστατούν οι «σύμμαχοι» της κυβέρνησης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, τους κρατάει εγκλωβισμένους στα άθλια κέντρα κράτησης στα νησιά του Αιγαίου.

Η πολιτική που θωρακίζει το αστικό πολιτικό σύστημα με δεκάδες αντιδραστικούς νόμους, όσο και με τις πρόσφατες προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Που βαφτίζει «προοδευτικό» το «ρεαλισμό» της υποταγής, «ταξική μεροληψία» την πολιτική διαιώνισης της φτώχειας, το να ζουν οι εργαζόμενοι και ο λαός με τα όποια ψίχουλα πέφτουν από το φαγοπότι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Που καλλιεργεί μαζικά τη λογική του λεγόμενου «μικρότερου κακού», ώστε να χειραγωγηθούν αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις λαϊκών στρωμάτων, δίνοντας παράλληλα «τροφή» και σε κάθε είδους αντιδραστικές δυνάμεις.

Τύφλα να 'χει η αντίδραση δηλαδή...

Η σύγκλιση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στους λεγόμενους «στρατηγικούς στόχους» της αστικής τάξης «βγάζει μάτι». Τους αναγκάζει να ψάχνουν τις λεγόμενες «διαχωριστικές γραμμές» σε επιμέρους διαφοροποιήσεις, σε ιστορικές καταβολές, είτε και σε εντελώς φανταστικές κατασκευές και κάλπικα δίπολα. Να υπερτονίζουν ή να ντύνουν με μανδύα «προοδευτικότητας» υπαρκτές αστικές πολιτικές αντιθέσεις, με στόχο να συγκαλυφτεί η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη.

Τα κυβερνητικά καλέσματα για αντι-ακροδεξιά «μέτωπα» είχαν την τιμητική τους και τη βδομάδα που πέρασε, με αφορμή το ναζιστικό δηλητήριο που επιχείρησαν να χύσουν στα σχολεία η Χρυσή Αυγή και άλλες φασιστικές ομάδες, το ψάρεμα στα βρώμικα νερά του εθνικισμού που επιχείρησαν δυνάμεις της ΝΔ.

Η κυβέρνηση φτάνει να παρουσιάζει ως «αντίδοτο» και «απάντηση», έως και... αντιιμπεριαλιστική την πολιτική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που υπηρετεί για λογαριασμό της αστικής τάξης. Τα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, που δρομολόγησαν τη ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών, που ανοίγει κι άλλο τον «ασκό» των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, ενώ διατηρεί άθικτο και το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού με τα ανιστόρητα περί μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας. Την πολιτική «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, που θρέφει τον εθνικισμό, τους αλυτρωτισμούς, το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους λαούς, σπέρνει τέτοιες δυνάμεις στο διάβα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων μεταφοράς, όπως στη Μ. Ανατολή, τη Β. Αφρική κ.ο.κ.

Την πολιτική που υπηρετούν από κοινού, και με μοιρασμένους «ρόλους», εθνικιστές και «κοσμοπολίτες», που στηρίζουν τον «στρατηγικό» στόχο της αστικής τάξης για την αναβάθμισή της μέσα από την ενεργότερη εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως αποτυπώνει και η πρόσφατη αποστροφή του Αμερικανού πρέσβη ότι «οι σκέψεις της ΝΔ γύρω από αυτά τα ζητήματα είναι πολύ κοντά σε ό,τι συζητάμε με την κυβέρνηση».

Την ώρα άλλωστε που τα «παχιά λόγια» περισσεύουν περί «ακροδεξιάς» και αντιμετώπισής της, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να συγκυβερνά και να εφαρμόζει αυτή την πολιτική με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, να στελεχώνει την κυβέρνησή του με «μεταγραφές» από αυτούς που μέχρι χτες κατήγγειλε ως εθνικιστές και ακροδεξιούς.

Και βέβαια δεν έχει κανένα θέμα να φωτογραφίζεται με τους υπόδικους χρυσαυγίτες σε ακριτικά νησιά, να καλεί τους ναζί βουλευτές σε εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλες, να «σέρνει» απαράδεκτα τη δίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και να μην παίρνει κανένα μέτρο για την επιτάχυνσή της, επικαλούμενος την «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης».

Αλλά εξίσου αποκαλυπτικό είναι και το σε ποιους απευθύνει το κάλεσμα για να σχηματίσουν τα «προοδευτικά» μέτωπα της επόμενης μέρας:

Σε ξεφτισμένες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, και του ΠΑΣΟΚ, που έγδαραν επί δεκαετίες το λαό, εφαρμόζοντας από κυβερνητικές θέσεις την πολιτική του κεφαλαίου, και τις οποίες τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεπλένει» για να τις παρουσιάσει «αγνές» και «αμόλυντες» από τις προηγούμενες κυβερνητικές «αμαρτίες» τους. Σε «φιλελεύθερες» και «κεντρώες» δυνάμεις, που βάζουν υποψηφιότητα ως «τσόντες» σε κάθε λογής κυβερνητικά σχήματα. Σε «αριστερές» δυνάμεις που πρωτοστάτησαν τα προηγούμενα χρόνια σε «κινήματα» εγκλωβισμού του λαού και «εναλλακτικά» σχήματα αστικής διαχείρισης.

Στις δυνάμεις όλων των παραπάνω μέσα στο εργατικό κίνημα, που πρωτοστατούν στον εκφυλισμό του, επιχειρώντας να το μετατρέψουν σε ουρά της εργοδοσίας και των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αλλά και τις δυνάμεις αυτές στην Τοπική Διοίκηση, που πρωτοστάτησαν στις αντιδραστικές αλλαγές, στην «ανταποδοτική» λειτουργία δήμων και Περιφερειών, τη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων.

Να ποιοι, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, θα... εφορμήσουν κατά της «αντίδρασης», του «νεοφιλελευθερισμού» και της «ακροδεξιάς».

Ακόμα πιο γκροτέσκα γίνονται τα πράγματα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους λαούς να δώσουν τον «υπέρ πάντων αγώνα» ενάντια στη «νέα δεξιά» και τον «νεοφιλελευθερισμό» που τάχα απειλεί την κοινή φυλακή τους, την ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ.

Εκείνο που απειλεί βέβαια σήμερα την ιμπεριαλιστική ένωση, είναι οι ίδιες οι αγιάτρευτες αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις στο εσωτερικό της, ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών, ο ανταγωνισμός που φουντώνει όσο ανοίγει η «ψαλίδα» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη που τη συγκροτούν, αλλά και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Εκφραση αυτών των αντιθέσεων είναι και οι λεγόμενες «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις, «αναζήτηση» δηλαδή τμημάτων της αστικής τάξης για το πώς θα θωρακίσουν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους, για το ποιες είναι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που ανταποκρίνονται στα σημερινά και αυριανά συμφέροντά τους, που παζαρεύουν «ευνοϊκότερους» όρους και ανταλλάγματα για τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική ένωση.

Καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα δεν έχουν τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ για μια «άλλη ΕΕ», καλέσματα που απευθύνονται και στο κεφάλαιο, παρουσιάζοντάς του και ένα ακόμα «εναλλακτικό σχέδιο» για τη θωράκιση των συμφερόντων του. Η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και ως τέτοια μόνο χειρότερη γίνεται.

Την πολιτική πάνω στην οποία ξεφυτρώνουν τώρα τα φασιστικά και εθνικιστικά μορφώματα, υπηρέτησαν και υπηρετούν σε όλη την ΕΕ με την ίδια συνέπεια και ζήλο, τώρα και τα προηγούμενα χρόνια, τόσο σοσιαλδημοκρατικές όσο και φιλελεύθερες κυβερνήσεις, εναλλάξ ή από κοινού.

Την υπηρέτησαν από τη θέση του «οδηγού» και οι δυνάμεις που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εντάσσει στο «προοδευτικό» μέτωπο: Από την αμαρτωλή γερμανική σοσιαλδημοκρατία, τους συνεργάτες της Μέρκελ, έως τον Μακρόν, που ζητάει κι εκείνος στο όνομα της αντιμετώπισης του «εθνικισμού που απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη», να προχωρήσει η «εμβάθυνση» της ΕΕ, που σημαίνει ακόμα πιο «σφιχτούς» μηχανισμούς «εποπτείας» των λαϊκών αναγκών, ακόμα περισσότερες «αυτοτελείς» στρατιωτικές δυνατότητες για επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο, πιο σκληρούς μηχανισμούς καταστολής στα σύνορα και στο εσωτερικό των χωρών.

Πάει εξάλλου πολύ να παρουσιάζεται ως «ασπίδα» απέναντι στο φασισμό η ιμπεριαλιστική ένωση που έχει για επίσημη πολιτική της τον αντικομμουνισμό, την ανιστόρητη και αντιδραστική «θεωρία» των «δύο άκρων», της ταύτισης του κομμουνισμού με το φασισμό, που στηρίζει φασιστικές - ναζιστικές δυνάμεις όπως στην Ουκρανία, κυβερνήσεις που τιμάνε τους ναζί και τους συνεργάτες τους, διώκουν Κομμουνιστικά Κόμματα, απαγορεύουν τα κομμουνιστικά σύμβολα.