Είνε γνωστό, πως το καπιταλιστικό σύστημα παρουσιάζει σα φαινόμενο συνυφασμένο με την υπόστασή του τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις. Τις κρίσεις αυτές, που πρώτος ο Καρλ Μαρξ τις διαπίστωσε, τις μελέτησε, τις ανάλυσε και τις εξήγησε επιστημονικά, για πολύν καιρόν τις αρνιούνταν οι αστοί οικονομολόγοι, ώσπου η πραγματικότητα τους ανάγκασε να τις παραδεχτούν, χωρίς όμως και να δέχονται την εξήγηση που τους δίνει ο μαρξισμός. Γι' αυτό έχουνε δημιουργηθεί ένα πλήθος θεωρίες για τις κρίσεις, που όλες κινιούνται μέσα στο χάος και τη θεληματική ή άθελη σύγχυση.

Η βασική αιτία για τις κρίσεις αυτές, είνε η αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην κοινωνική λειτουργία της παραγωγής και στην ατομική ιδιοχτησία των μέσων της παραγωγής. Αφού η βασική αντίφαση και η αναρχία της παραγωγής που την παρακολουθεί, έχει για αποτέλεσμα τις κρίσεις σχετικής υπερπαραγωγής και υποκατανάλωσης, που δημιουργούν εκατομμύρια ανέργους, εξαθλιώνουν μεγάλες μάζες, προλεταριοποιούν τα μεσαία στρώματα και συγκλονίζουν όλο τον οικονομικό και κοινωνικό μηχανισμό του καπιταλισμού. Απάνω σ' αυτές τις κρίσεις ο πόλεμος παρουσιάζεται σαν διπλό καταφύγιο και θεραπευτικό μέσο.

Αυτός, λοιπόν, ο συντελεστής δεν αφήνει να ξεσπάσει η οικονομική κρίση.

Ακόμη περισσότερο ο πόλεμος εξυπηρετάει την καπιταλιστική οικονομία, όταν γίνεται σε χώρες που δεν έχουνε δική τους πολεμική βιομηχανία και αγοράζουνε κατά μεγάλα ποσά τα πολεμοφόδιά τους από τις βιομηχανικές χώρες. Ετσι λ.χ. σήμερα ο πόλεμος στην Ισπανία και πολύ περισσότερο στην Κίνα έδωκε δουλειά στις πολεμικές βιομηχανίες και απορρόφησε πρώτες ύλες από όλες τις παραγωγικές και βιομηχανικές χώρες. Οταν πάλι ξεσπάει ο πόλεμος στην ίδια τη βιομηχανική χώρα και απασχολεί πλήθος εργατικά χέρια στο στρατό και φέρνει συνάμα ένταση της βιομηχανικής παραγωγής.

Ετσι λοιπόν ο πόλεμος και στο στάδιο της προετοιμασίας του και στο στάδιο της δράσης του παρουσιάζεται σαν ένα φαινόμενο ενεργητικό από οικονομική άποψη, μια οικονομική λειτουργία χρήσιμη και σαν τέτοια απαραίτητη.

Σύμφωνα με τούτη τη θεωρία, αν η καπιταλιστική οικονομία, η ατομική ιδιοχτησία των μέσων της παραγωγής και η ιδιοποίηση των προϊόντων της, είνε κάτι που δε μπορεί ριζικά ν' αλλάξει, θα είνε και ο πόλεμος αιώνιο κι απαραίτητο συνοδευτικό της φαινόμενο. Δεν προϋποθέτει όμως η θεωρία ούτε αποδείχνει, πως η κρίση γεννάει τον πόλεμο. Τα αίτια του πολέμου μένουν έτσι ανεξάρτητα και μπορεί να είνε οποιαδήποτε άλλα.

Η θεωρία αυτή δεν εξηγεί τον πόλεμο, τον αποδέχεται όμως και τον επιδοκιμάζει σαν κάτι που συμφέρει στην καπιταλιστική οικονομία. Ετσι αφήνει το πρόβλημα των αιτίων του πολέμου ανοιχτό, γιατί αν απόδειχνε η θεωρία και παραδεχότανε, πως οι οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού γεννάν τον πόλεμο, οι λαοί θα είχανε το δικαίωμα να συμπεράνουνε, πως πρέπει ν' αλλάξει το οικονομικό σύστημα για να μη γίνουνται πόλεμοι. Κ' ένα τέτοιο συμπέρασμα, που θα είτανε πολύ σωστό, δε συμφέρει διόλου στους οικονομολόγους του καπιταλισμού, ούτε στους ίδιους τους καπιταλιστές.

Αύριο: Η Γεωπολιτική άποψη