Στην Κινέτα, σχεδόν ένα χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, βρέθηκε την Κυριακή ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής Δυτικής Αττικής.

Εκεί συναντήθηκε με κατοίκους της περιοχής, εκπροσώπους της Επιτροπής Πυροπλήκτων και συζήτησε μαζί τους τα προβλήματα που παραμένουν μετά τις πυρκαγιές, τις ευθύνες της κυβέρνησης, τα αίτια της μεγάλης καταστροφής, τις τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και μέσα αντιπυρικής προστασίας, αλλά και τις θέσεις του ΚΚΕ.

Στη σύσκεψη μεταξύ άλλων μίλησε η Μαρία Μαραθιανάκη, μέλος της Επιτροπής Πυροπλήκτων, που αναγνωρίζοντας τη στάση του ΚΚΕ, αναφέρθηκε στην πολύμορφη στήριξη του Κόμματος στα αιτήματα των κατοίκων, σημειώνοντας ότι το Κόμμα έχει απόλυτο δίκιο σε όσα επισημαίνει σχετικά με τις ελλείψεις στην αντιπυρική προστασία και την επιλεκτική αποτελεσματικότητα και αναποτελεσματικότητα του κράτους.

Ο Κ. Παπασταύρου, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, αναφέρθηκε στις πληγές που ακόμα δεν έχουν κλείσει από τη μεγάλη καταστροφή και εξέφρασε εκ μέρους του Κόμματος την αλληλεγγύη και τη στήριξη στον αγώνα τους, «τη δέσμευσή μας να στηρίξουμε τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις σας στη Βουλή και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με όσες δυνάμεις έχουμε», για πλήρη αποκατάσταση όλων των πληγέντων από την πυρκαγιά, την καταβολή όλων των αποζημιώσεων που εκκρεμούν, τον πλήρη καθαρισμό της περιοχής και των ρεμάτων, την έκδοση αδειών ανακατασκευής των καμένων σπιτιών, για τα αναγκαία μέτρα πυροπροστασίας.

Στην ομιλία του ξεχώρισε τα πολιτικά συμπεράσματα που πρέπει να βγουν από αυτή την τραγωδία, θυμίζοντας ότι το Κόμμα από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε ως «εξήγηση» τη λογική του «ακραίου φυσικού φαινομένου», τονίζοντας ότι «δεν είναι τα φυσικά φαινόμενα ακραία, ακραίες είναι οι πολιτικές που αφήνουν το λαό απροστάτευτο και αθωράκιστο», ενώ σημείωσε πως ανεξάρτητα αν ήταν ή όχι η πυρκαγιά αποτέλεσμα εμπρησμού, «η ουσία είναι ότι, έτσι ή αλλιώς, υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που "οπλίζει" το χέρι, που ανοίγει την όρεξη των εμπρηστών. Και το συγκεκριμένο πλαίσιο δεν είναι άλλο από αυτό που καθορίζει τη γη ως εμπόρευμα, από αυτό που αφήνει το φυσικό περιβάλλον, τον δασικό πλούτο έρμαιο των διαφόρων επιχειρηματικών συμφερόντων».

Ανέφερε ακόμη ως αιτία το ζήτημα του χωροταξικού σχεδιασμού, σημειώνοντας ότι αυτός «περιλαμβάνει χρήσεις γης και υποδομές που πρώτα απ' όλα εξυπηρετούν ανάγκες επιχειρηματικών σχεδιασμών. Δεν μπορεί, ούτε θέλει αυτός ο σχεδιασμός να γίνεται με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες», ενώ θύμισε και τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που αφήνουν «εκτός» έργα ζωτικής σημασίας για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, φέρνοντας ως παράδειγμα τις προβλέψεις στον κρατικό προϋπολογισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τους προϋπολογισμούς των Περιφερειών, το Ρυθμιστικό Σχέδιο για την Αττική, ενώ αναφέρθηκε και στις επιπτώσεις που έχει στην αντιπυρική θωράκιση η πολιτική του «δημοσιονομικού κόφτη» στο πλαίσιο των μνημονίων, πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και βέβαια απογείωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Υπογράμμισε με βάση τα παραπάνω ως συμπέρασμα ότι το κράτος «έχει επιλεκτική αποτελεσματικότητα. Αντιδρά γρήγορα και αποφασιστικά όταν είναι να ξεζουμίσει το λαό με τη φοροληστεία, όταν είναι να δώσει χώρους, γη, λιμάνια, υπέδαφος και έδαφος για τα επιχειρηματικά κέρδη, όταν είναι να ιδιωτικοποιήσει κρατικές υποδομές, όταν είναι να τσακίσει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, όταν είναι να δώσει το 2% του ΑΕΠ για ΝΑΤΟικές δαπάνες, όταν είναι να χτυπήσει εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις. Αποδεικνύεται αυτό το κράτος τρομερά αναποτελεσματικό και ανήμπορο όμως να προστατέψει ακόμα και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων σε περιπτώσεις μικρών ή μεγάλων καταστροφών. Και αυτό είναι ταξική επιλογή, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι κράτος για όλους, αλλά κράτος για τους λίγους, κράτος για τους οικονομικά ισχυρούς, αυτούς προστατεύει, αυτούς στηρίζει».

Και κάλεσε τους συγκεντρωμένους να βγάλουν συμπεράσματα, πως «χρειαζόμαστε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με κεντρικό σχεδιασμό που θα λύνει τέτοια ζητήματα προστασίας του λαού. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει να φύγει από τη μέση το κέρδος των καπιταλιστών, να είναι κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγεται. Χρειαζόμαστε έναν δρόμο ανάπτυξης που δεν θα προϋποθέτει το τσάκισμα των δικαιωμάτων και των αναγκών μας, όπου όλοι θα ζουν με βάση τη δουλειά τους, με σταθερά ωράρια. Χρειαζόμαστε ένα κράτος που θα είναι δικό μας και όχι των μονοπωλίων, μια νέα εξουσία, μια εργατική - λαϊκή εξουσία, όπου κουμάντο θα κάνουμε εμείς και οι ανάγκες μας».

«Τα ζητήματα αυτά πρέπει να γίνουν κριτήριο και για τη στάση των κατοίκων της περιοχής μπροστά στην κάλπη της 7ης Ιούλη», κατέληξε ο Κ. Παπασταύρου, σημειώνοντας πως στους αγώνες, στις διεκδικήσεις, στην πάλη ως εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αλλά και ως κάτοικοι της πολύπαθης περιοχής, «η μόνη ψήφος που δεν θα πάει χαμένη είναι η ψήφος στο ΚΚΕ».