Γιατί στην οδό των δικών μας ονείρων τα σπίτια είναι ακουμπισμένα το ένα πάνω στο άλλο, οι άνθρωποι περπατούν αγκαλιασμένοι και σχεδιάζουν το αύριο σε δρόμους γεμάτους χαμόγελο που είναι όλοι το ίδιο σημαντικοί, την ώρα που τα παιδιά στις γωνιές φτιάχνουν γρίφους και γελούν με άγνωστες πια λέξεις όπως φτώχεια, ανέχεια, δυστυχία, πόλεμος.

Γιατί στις δικές μας πόλεις όταν βραδιάζει, το δίκιο και το βέβαιο δεν διαπραγματεύεται ούτε με το ψέμα ούτε με το φόβο. Γιατί η κοινή η ιερή μας γλώσσα δεν είναι η σιωπή αλλά η θυσία.

Γιατί στο κέντρο της δικής μας άνοιξης ανθίζουν οι πράξεις των απλών ανθρώπων της δουλειάς που κάνουν δώρο συνειδητά τον εαυτό τους στο συλλογικό. Γιατί ο αγώνας για το σοσιαλισμό είναι η νυχτερινή μας όραση σε έναν κόσμο που νυχτώνει όλο και περισσότερο.

Γιατί υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να μιλήσεις για το πολύπλοκο εγώ σου και μόνον ένας σίγουρος για να το κάνεις δρόμο για να περάσει το όνειρο των πολλών. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το να βαδίζεις κάθε στιγμή στο πλάι των εργατών και του λαού κάτω απ' την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ.