Στις 30 Νοέμβρη 1940, τα ελληνικά στρατεύματα συνεχίζοντας τη νικηφόρα πορεία τους στο αλβανικό μέτωπο κατά των Ιταλών, μπαίνουν στο Πόγραδετς.

Στη δεύτερη περίοδο του ελληνο - ιταλικού πολέμου, που κράτησε από τις 14 Νοέμβρη ως τις 28 Δεκέμβρη 1940, οι ελληνικές δυνάμεις ανέλαβαν επιθετικές ενέργειες σ' όλο το μέτωπο και απώθησαν τον εχθρό από όλα τα σημεία του ελληνικού εδάφους. Την περίοδο αυτή κατέλαβαν την Κορυτσά, την Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο και έφθασαν στη γραμμή: Πόγραδετς - Κάμια- Σούχα Γκόρα - Χειμάρα. Στη γραμμή αυτή οι επιθετικές ενέργειες ανεστάλησαν προσωρινά στις 28 Δεκέμβρη. Στις επιχειρήσεις που διεξήχθησαν την περίοδο αυτή πήραν μέρος 16 ιταλικές μεραρχίες και από την ελληνική πλευρά 11 μεραρχίες πεζικού, 2 ταξιαρχίες πεζικού και 1 μεραρχία ιππικού.

Οι ιταλικές δυνάμεις υποχωρούσαν άτακτα και τα ελληνικά τμήματα είχαν σχεδόν χάσει την επαφή, ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση Αργυρόκαστρο - Τεπελένι, όπου ο εχθρός συμπτυσσόταν εσπευσμένα προς Αυλώνα, χωρίς να προλάβει να ανατινάξει ούτε τη μεγάλη γέφυρα στον ποταμό Δρίνο. Ομως, ελληνικό απόσπασμα, που κατέλαβε άθικτη τη γέφυρα, διατάχθηκε να επιστρέψει στο Αργυρόκαστρο, για να πάρει μέρος στην επινίκια... παρέλαση. Στο μεταξύ οι Ιταλοί, βλέποντας ότι μια βδομάδα δεν καταδιώκονται από τον ελληνικό στρατό, γύρισαν, ανατίναξαν τη γέφυρα και πήραν θέσεις στα γύρω υψώματα.

Ενώ τα ελληνικά τμήματα ζητούσαν από τη διοίκηση να προχωρήσουν, η ανώτερη στρατιωτική διοίκηση απαντούσε «έχουν γνώση οι φύλακες» και διέτασσε τα τμήματα να συμπτυχθούν και «να αναμένουν νεότερες διαταγές». Οπως φαινόταν, η ελληνική διοίκηση φοβόταν... την προέλαση.

Ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς, στο προσωπικό του ημερολόγιο έγραφε: «6 Δεκεμβρίου: Πήραμε τους Αγίους Σαράντα, αλλά με φοβίζει η προέλασις. 8 Δεκεμβρίου: Κατελάβαμε το Αργυρόκαστρον. Αλλά δε βλέπω την διέξοδον».

Τα παραπάνω αποδεικνύουν και το πόσο πίστευε η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τη δυνατότητα της νίκης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Μια νίκη που ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο τον ελληνικό λαό και στα στρατευμένα του παιδιά.

Οι αλλεπάλληλες νίκες του ελληνικού στρατού προκάλεσαν κρίση στην ηγεσία του ιταλικού στρατού. Αλλά η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία στάθηκαν ανίκανες να εκμεταλλευτούν και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν για μεγαλύτερες ακόμη επιτυχίες.