Αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τις πραγματικές ανάγκες τους, και όχι τους «μέσους όρους» των ρημαγμένων εισοδημάτων, η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρότερη και αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, φανερώνοντας τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος. Αλήθεια, όμως, τι από όλα αυτά μπορεί να αλλάξει - πόσο μάλλον να αντιστραφεί - με τα «αναπτυξιακά» μέτρα που προωθούν η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πουλώντας φούμαρα ότι η εφαρμογή τους ανοίγει το δρόμο για τη βελτίωση της ζωής του λαού και την ευημερία του; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τα μέτρα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, που διαφημίζουν όλες οι κυβερνήσεις, «δεξιές», «αριστερές», σοσιαλδημοκρατικές και «νεοφιλελεύθερες»; Απολύτως τίποτα! Ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τις μειωμένες απαιτήσεις. Εχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω, παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες του.