«Ο ΣΕΒ - και οι επιχειρήσεις που εκπροσωπεί - θεωρεί ότι χωρίς ικανοποιημένους εργαζόμενους, που απασχολούνται με σταθερές συνθήκες, καλούς μισθούς και προοπτικές επαγγελματικής ανέλιξης δεν πρόκειται να πετύχουμε. Οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις πρέπει να καρπούνται τους κόπους των προσπαθειών τους στην παραγωγική διαδικασία...». Αυτά έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και σίγουρα δεν προτείνει την ...αυτοχειρία των βιομηχάνων και την απόδοση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι στους ίδιους τους παραγωγούς του. Οι «καλοί μισθοί» που περιγράφει ο Φέσσας, είναι τα 650 μεικτά του κατώτερου μισθού, που το κράτος των εργοδοτών επέβαλε με νόμο, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Είναι η καθήλωση των κλαδικών και του μέσου μισθού, που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο με τις πρόσφατες αντεργατικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις ΣΣΕ. Οι «σταθερές συνθήκες» είναι η «ευελιξία» στην εργασία, που με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων αφορά πλέον έξι στους δέκα νέους εργαζόμενους. Είναι οι 14 μορφές «ευελιξίας» στον Τουρισμό, το 20% των εργαζομένων στο δημόσιο σύστημα της Υγείας, που δουλεύουν με τέτοιους όρους. Οι «προοπτικές επαγγελματικής ανέλιξης» είναι ο καλός και πειθήνιος εργαζόμενος, που αισθάνεται την επιχείρηση σαν δική του και ανταμείβεται γι' αυτό, παίρνοντας ακόμα και «μπόνους αδιάλειπτης παρουσίας», επειδή δεν έλειψε καμιά μέρα, δεν πήρε μέρος σε καμιά απεργία! Μετά απ' όλα αυτά, θα πρέπει ο εργαζόμενος να είναι και ...ικανοποιημένος! Πάλι καλά που δεν του ζητούν να φιλάει και το χέρι του αφεντικού του.