«Πλώρη ολοταχώς» για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους βάζουν ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως φάνηκε τη βδομάδα που πέρασε τόσο με τη συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για τις ετήσιες εκθέσεις για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας όσο και με τη συνεδρίαση της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, όπου στο επίκεντρο βρέθηκαν το αμερικανικό αίτημα ακόμα «ενεργότερης» εμπλοκής του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στη Μέση Ανατολή και το στρατιωτικό σχέδιο με τον εύγλωττο τίτλο «Σχέδιο Πολεμική Κορωνίδα του ΝΑΤΟ», που εστιάζει σε μια «προοπτική» συρράξεων την επόμενη 20ετία.

Την ίδια ώρα, η ομολογία - με την καταγραφή για πρώτη φορά σε επίσημο κείμενο - ότι ανάμεσα στους «κινδύνους» για την ασφάλεια της ΕΕ συγκαταλέγονται και οι «λαϊκές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας» επιβεβαιώνει ότι η προετοιμασία των νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων πηγαίνει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με την προσπάθεια να σημάνει «σιγή νεκροταφείου» στο λαό απέναντι στα δολοφονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Σε ό,τι αφορά τις δύο εκθέσεις - «φωτιά» που εγκρίθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο, αυτές εισηγούνται τη δημιουργία νέων δομών και μηχανισμών (όπως η «νέα γεωπολιτική Επιτροπή» της ιμπεριαλιστικής ένωσης), επιτάχυνση των σχετικών αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα - πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά - και ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κονδυλίων για την παραπέρα στρατιωτικοποίηση, με βασικό στόχο την ενίσχυση της «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ, που όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται «θεμελιώνεται στην ικανότητα της Ενωσης να ενεργεί μόνη της όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά της».

Κι αυτό, όπως αναφέρουν, παραπέμποντας στην παραπέρα όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς «η υφήλιος βρίσκεται ενώπιον μιας παγκόσμιας μετατόπισης δυνάμεων, με τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό να αποτελεί κυρίαρχη τάση στην εξωτερική πολιτική, κάτι που απαιτεί γρήγορους, ενιαίους και επαρκείς μηχανισμούς και ικανότητες αντίδρασης» και «λαμβάνοντας υπόψη ότι η ΕΕ απουσιάζει εν πολλοίς σε αυτήν την παγκόσμια μετατόπιση δυνάμεων και στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό λόγω έλλειψης ενότητας μεταξύ των κρατών - μελών της», εξαιτίας δηλαδή των «αγιάτρευτων» ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της.

Κατονομάζονται άλλωστε και «ορισμένοι παγκόσμιοι παράγοντες (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) αλλά και ένας αυξανόμενος αριθμός περιφερειακών παραγόντων (Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία κ.λπ.)» που «επιδιώκουν την προβολή ισχύος μέσα από ένα συνδυασμό μονομερών διπλωματικών κινήσεων, αλλαγών στις συμμαχίες, αποσταθεροποιητικών δραστηριοτήτων υβριδικού κυρίως χαρακτήρα και αυξανόμενης στρατιωτικής ικανότητας».

Στο πλαίσιο αυτό, οι δύο εκθέσεις:

-- Εισηγούνται την εισαγωγή της ειδικής πλειοψηφίας στο πεδίο της κοινής πολιτικής για την ασφάλεια και άμυνα αλλά και τη δημιουργία ειδικών συμμαχιών μεταξύ των κρατών - μελών για τη «βελτίωση της ικανότητας αντίδρασης της εξωτερικής δράσης της Ενωσης, μειώνοντας την πίεση την οποία δημιουργεί η ανάγκη συναίνεσης μεταξύ των κρατών - μελών», προκειμένου να «παρακάμπτονται» οι μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και να αναλαμβάνεται πιο γρήγορα «δράση».

-- Ξεκαθαρίζουν ότι η «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ δεν αμφισβητεί το ΝΑΤΟ, αντιθέτως το ενισχύει, ενώ αναγνωρίζουν «τη σημασία των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην προσπάθεια αποτροπής της περαιτέρω ρωσικής επιθετικότητας και παροχής κρίσιμης υποστήριξης σε περίπτωση σύγκρουσης».

-- Προαναγγέλλουν νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αφού όπως χαρακτηριστικά λέγεται «η ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία θα πρέπει να περιλαμβάνει την ικανότητα ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων στην περιφέρεια της ΕΕ»!

Υπογραμμίζουν άλλωστε «τη σημασία της στρατιωτικής κινητικότητας» και της δυνατότητας μετακίνησης στρατευμάτων «ελεύθερα και γρήγορα, μέσω του εδάφους των άλλων κρατών - μελών αλλά και εκτός ΕΕ», υποστηρίζοντας ότι «η στρατιωτική κινητικότητα αποτελεί στρατηγικό μέσο για να μπορέσει η ΕΕ να προασπίσει τα συμφέροντά της (...) αποτελεσματικά και συμπληρωματικά προς άλλους οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ».

Παράλληλα, καταγράφονται και οι 16 «αποστολές» (6 στρατιωτικές) που έχει αναπτυγμένες η ΕΕ σε τρεις ηπείρους. Συνιστάται μάλιστα στα κράτη - μέλη να αυξήσουν τη «συνεισφορά» τους σε προσωπικό σε αυτές.

Για τους σκοπούς αυτούς προβλέπουν πακτωλό χρημάτων και νέων μηχανισμών, με τις Εκθέσεις να τάσσονται αναφανδόν υπέρ των προτάσεων που έχει καταθέσει η Κομισιόν για τη δημιουργία του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού για την Ειρήνη», τη δημιουργία μιας «γραμμής του προϋπολογισμού» ύψους 13 δισ. ευρώ για στρατιωτικές δαπάνες στο επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ), για «σύσταση Ευρωπαϊκού Ταμείου Αμυνας (EDF) που θα συντονίζει, θα συμπληρώνει και θα μεγεθύνει τις εθνικές επενδύσεις στον τομέα της άμυνας...», όπως και για «να συνδυαστούν τα περισσότερα από τα υφιστάμενα μέσα εξωτερικής δράσης σε ένα ενιαίο μέσο, τον Μηχανισμό Γειτονίας, Ανάπτυξης και Διεθνούς Συνεργασίας».

Χαιρετίζουν ακόμα την «αποτελεσματική εφαρμογή» της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας (PESCO)» και ζητάνε ενίσχυση της έρευνας για την ανάπτυξη στρατιωτικής τεχνολογίας αλλά και αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης, της ρομποτικής κ.λπ. για στρατιωτικούς σκοπούς, όπως και προώθηση της στρατιωτικοποίησης του Διαστήματος.

Τις ίδιες μέρες, στις Βρυξέλλες συνεδρίαζε η Στρατιωτική Επιτροπή (ΣΕ) του ΝΑΤΟ σε επίπεδο αρχηγών ΓΕΕΘΑ, βάζοντας στο τραπέζι και επισήμως πλέον το αίτημα του Ντ. Τραμπ για μεγαλύτερη και απευθείας εμπλοκή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στη Μέση Ανατολή. Χαρακτηριστικά ο Αμερικανός Πρόεδρος είχε ζητήσει ακόμα και να κηρυχθεί η περιοχή ΝΑΤΟική επικράτεια, με τη μετονομασία της σε «ΝΑΤΟ - Μέση Ανατολή».

Σε αυτό το φόντο και γεννώντας πρόσθετες ανησυχίες για τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η κυβέρνηση εντός του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού, ο πρόεδρος της ΣΕ, Βρετανός πτέραρχος Στιούαρτ Πιτς, ανοίγοντας τις εργασίες της, αναφέρθηκε στη συνομιλία του γγ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ με τον Τραμπ «και τον πρωθυπουργό του Ιράκ, που ζητούν πρόσθετη υποστήριξη από το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή». Και υπογράμμισε ότι «το αίτημα θα συζητηθεί τώρα σε πολιτικό επίπεδο μέσω του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου», σε αρχική φάση δηλαδή σε επίπεδο μόνιμων αντιπροσώπων των κρατών - μελών, πριν επιληφθούν στις δικές τους Συνόδους οι υπουργοί Εξωτερικών, Αμυνας και οι αρχηγοί των κρατών - μελών.

Αλλωστε τα μέλη της ΣΕ εστίασαν στις επιχειρήσεις και αποστολές του ΝΑΤΟ σε Αφγανιστάν (Resolute Support), Ιράκ («εκπαιδευτές» για τις ντόπιες Ενοπλες Δυνάμεις) και Κόσοβο, όπως και στη Νότια Πτέρυγα του ΝΑΤΟ («NATO's Southern Flank»), βάζοντας στο τραπέζι σχέδια και τρόπους για το «πώς θα ενισχύσουν τη συνεργασία με εταίρους και θεσμούς με κοινά συμφέροντα στην περιοχή, όπως η Αφρικανική Ενωση, η ΕΕ και ο ΟΗΕ», με τον πρόεδρο της ΣΕ να σημειώνει πως στο Ιράκ «η αποστολή συνεχίζεται. Παρακολουθούμε την κατάσταση πολύ στενά και παραμένουμε σε στενή και τακτική επαφή με τους φίλους μας στις αρχές των ΗΠΑ».

Παράλληλα, περιγράφοντας το πώς ξεδιπλώνεται η ΝΑΤΟική στρατηγική «περικύκλωσης» της Ρωσίας, ο Βρετανός πτέραρχος σημείωσε ότι «ενισχύσαμε τη στρατιωτική μας δομή από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Εχουμε ετοιμοπόλεμα στρατεύματα στο ανατολικό τμήμα της Συμμαχίας μας».

Βασικό κομμάτι της Συνόδου αποτέλεσε και η συζήτηση για τη Δομή Αποτροπής και Αμυνας της λυκοσυμμαχίας («Deterrence and Defence Posture»), όπως και του σχεδίου με τον τίτλο «NATO Warfighting Capstone Concept» (NWCC - «Σχέδιο Πολεμική Κορωνίδα του ΝΑΤΟ»), με τον πρόεδρο της ΣΕ να σημειώνει ότι «το Warfighting Concept βλέπει 20 χρόνια μπροστά, θέτοντας ένα όραμα για να υποστηρίξει τις προσπάθειες των Συμμάχων να αναπτύξουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους και να εντοπίσουν πιθανά κενά στις δυνατότητές του, να παράσχει τις απαραίτητες συστάσεις ώστε να διασφαλίσει ότι είμαστε έτοιμοι και ικανοί να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του μέλλοντος», μεταξύ άλλων «αυξάνοντας την ετοιμότητα των δυνάμεών μας και την ικανότητά μας να τις διεκπεραιώνουμε στον Ατλαντικό και εντός Ευρώπης, καθώς και εκσυγχρονίζοντας τη στρατιωτική δομή διοίκησης και το στρατηγείο μας».