(Από το οπισθόφυλλο της νέας έκδοσης του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη, «Καθωσπρέπει Σκέψεις», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ερατώ»).

Με αφορμή τη συγκεκριμένη έκδοση είχαμε τη χαρά και την τιμή να συζητήσουμε με τον ποιητή, συγγραφέα, ζωγράφο και συνεργάτη του «Ριζοσπάστη» Γιώργο Κακουλίδη.

O Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Από το 1979 που εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ», έχει εκδώσει μέχρι τώρα 15 ακόμα ποιητικές συλλογές, 7 πεζογραφήματα, 2 θεατρικά, και 2 μαρτυρίες, «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου» και «Το απόλυτο ρόδο (κείμενα πολιτικής και κοινωνικής καθημερινότητας)». Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες μας, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Νίκος Κυπουργός. Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Εξήντα πέντε συγκεντρωμένες «καθωσπρέπει» σκέψεις, 65 κατασταλάγματα. Τον ρωτάμε τι τον ώθησε και με ποια διάθεση έγραψε το συγκεκριμένο βιβλίο. «Επρεπε να γίνει η συγκεκριμένη έκδοση. Ολες αυτές οι σκέψεις σιγά σιγά συγκεντρώνονταν, σχηματίζονταν... Ηταν πολύ καλό που τις μάζευα. Και έτσι, βρέθηκε σε ένα σημείο που ο Μανώλης Μανουσάκης, των εκδόσεων "Ερατώ", αποφάσισε να τις εκδώσει. Είναι μια προσεγμένη έκδοση με ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο ενός σπουδαίου και αγαπημένου μου ζωγράφου».

Σε αυτό το σημείο η κουβέντα κατευθύνεται στο περιβάλλον που μεγάλωσε ο Γ. Κακουλίδης. Είναι εγγονός γλύπτη και γιος ζωγράφου. «Ο πατέρας μου μου έμαθε σχέδιο. Από εκεί και πέρα μου ήταν εύκολο να συνεχίσω. Μόνος μου έμαθα πώς να πλάθω τα χρώματα. Τη συνέχεια θα τη μάθεις εσύ, μου είχε πει ο πατέρας μου. Ηταν ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος. Για να το καταλάβετε θα σας πω μια ιστορία. Μια φορά, παραμονή Χριστουγέννων ήταν, μου λέει "έλα στο «Μπραζίλιαν» (τώρα το λένε αλλιώς) να σου δώσω χαρτζιλίκι". Πήγα πιο νωρίς στο μαγαζί μαζί με την κοπελιά και καθόμασταν, της χάιδευα τα μαλλιά. Ερχεται ο πατέρας μου, με βγάζει έξω και μου λέει, "είσαι ηλίθιος;". Εγώ δεν κατάλαβα... "Είναι παραμονή Χριστουγέννων και είναι η ώρα που θα φύγουν αυτοί οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Δεν καταλαβαίνεις ότι τους προσβάλλεις;". Τότε σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα συνταξιούχους με τα παλτά τους σκυφτούς πάνω από το καφεδάκι τους... Και κατάλαβα. Ηταν ένας δίκαιος και αυστηρός άνθρωπος ο πατέρας μου». Αφού πήγε εκεί η κουβέντα, του ζητάμε να μας μιλήσει για την απόφασή του να μπαρκάρει έφηβος στα καράβια και τη στάση του πατέρα του. «Δεν το πήρε καλά στην αρχή. Εγώ έψαχνα να αντιγράψω την υπογραφή του πατέρα μου για τα χαρτιά που ζητούσαν. Προσπαθούσα να την αντιγράψω από τα λάδια που ήταν πιο εμφανή τα γράμματα. Στην αστυνομία μου έλεγαν: "Γιατί δεν φέρνεις τον πατέρα σου να υπογράψει;". Πήγα και στον Τσαρούχη να του ζητήσω τη βοήθειά του. Παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα μου και του λέει: "Αστον να φύγει και σε δύο μήνες θα είναι πίσω. Είναι βαριά η δουλειά". Γύρισα μετά από 2,5 χρόνια». Του θυμίζουμε τη φράση του που υπάρχει στο βιβλίο του «Η θάλασσα είναι ο μεγαλύτερος κώδικας τιμής». Και εκείνος μας απαντά με μια άλλη του φράση, «Η θάλασσα δε γνωρίζει τι είναι καράβι».

Ο αναγνώστης στο βιβλίο του Γ. Κακουλίδη εισάγεται με τη φράση του Ρενέ Σαρ, «Ο καλλιτέχνης αφήνει ίχνη, όχι αποδείξεις». «Πράγματι, ο καλλιτέχνης απλά αφήνει το ίχνος του. Η απόδειξη είναι άλλη κατηγορία. Τα τρία βιβλία μου που αναφέρονται στα καράβια, δεν με ενδιαφέρει να αφήσουν αποδείξεις. Και ο παρεξηγημένος Πικάσο ίχνη άφηνε με το έργο του». Οντως διαβάζοντας το βιβλίο συνειδητοποιεί κανείς ότι τα κείμενα του Γ. Κακουλίδη βγάζουν τη γλώσσα στη ματαιότητα των πράξεων. Πολλές του σκέψεις υποδηλώνουν, όπως μας αναφέρει χαρακτηριστικά, «να μη φοβάσαι τις συνθήκες. Γι' αυτό το μόνο κόμμα που το παλεύει αυτό είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που τα βάζει με το περιβάλλον που καθορίζει το είναι μας. Ετσι, ο αγώνας του, αενάως, είναι το είναι μας να καθορίσει το περιβάλλον. Αυτή είναι η Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από τον καιρό που γεννήθηκε μέχρι τώρα».

Αποχαιρετιόμαστε με την ελπίδα ότι η επόμενη συζήτησή μας θα είναι από κοντά. Μέχρι τότε κρατάμε μια φράση από τις καθωσπρέπει σκέψεις του: «Ενα λουλούδι κρατά τον ουρανό»...