Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε που «έφυγε» η ΕΛΕΝΗ ΜΠΙΜΠΙΚΟΥ - ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ. Μια προσωπικότητα του ΚΚΕ, που γεννήθηκε λίγο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής της στα 100 χρόνια από εκείνη την ιστορική στιγμή.

Η Ελένη Μπιμπίκου - Αντωνιάδη έκανε τα πρώτα της πολιτικά βήματα στην Αθήνα, την πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε. Ο φοιτητικός περίγυρος, νέοι με σύγχρονους προβληματισμούς και ανησυχίες, αλλά και χώροι του προοδευτικού κόσμου ήταν οι πρώτες της επαφές με τα πολιτιστικά, φιλοσοφικά ρεύματα κοινωνικής σκέψης, ανάλυσης παγκόσμιων απελευθερωτικών, ταξικών κινημάτων, επιρροές δικών της επιλογών Πολιτικής, Ιδεολογικής, Ταξικής Συνείδησης, Στάσης και Πορείας...

Το 1940, η Ελένη εντάχτηκε στις γραμμές της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ).

Την περίοδο της Κατοχής, υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Αντίστασης στη Σπουδάζουσα του ΕΑΜ, από τα ιδρυτικά της ΕΠΟΝ Πειραιά, τακτική συνεργάτιδα στο παράνομο φύλλο «Τα νιάτα της Αθήνας» και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας «Νέα Γενιά», οργάνου του ΚΣ της ΕΠΟΝ. Παράλληλα, είχε γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Οι επιστημονικές της αναζητήσεις την οδήγησαν στο Παρίσι, τον Μάη του 1947. Εκεί, συνέχισε την πανεπιστημιακή μελέτη, την προσωπική της ζωή δεμένη με την πολιτική παρουσία της, ως στελέχους του ΚΚΕ. Είχε οριστεί από το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ υπεύθυνη για τη Γαλλία.

Στις 25 Απρίλη 1949, παρουσία αντιπροσωπείας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ειρήνη, στο Παρίσι. Η Ελένη ανήκε στην ομάδα οργάνωσης της επίσκεψης γαλλικής αντιπροσωπείας με τον Πωλ Ελυάρ στην Ελεύθερη Ελλάδα, στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στον Γράμμο.

Η Ελένη, μετά τον Αύγουστο 1949 και την ήττα του ΔΣΕ, πρωταγωνιστεί, με τον σύζυγό της Αντώνη Αντωνιάδη, που έφτασε στο Παρίσι το 1952, σε κινητοποιήσεις, όπως για την απελευθέρωση των κρατουμένων στις φυλακές, εξορίες, κατά των ανελεύθερων Νόμων (Ν. 375 και Ν. 509), την πολιτική της τρομοκρατίας, για τις «πολιτικές δίκες», τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις...

Διοργανώνουν τη μεγάλη καμπάνια για την απελευθέρωση και σωτηρία του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη. Κινητοποίηση ενάντια στην εκτέλεσή του, μετά τη δίκη του, το 1952.

Δημοσιεύουν άρθρο στην εφημερίδα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος «Ουμανιτέ», για τις δίκες του Χαρίλαου Φλωράκη - Απρίλη και Ιούνη 1955 - για την κράτηση και κυρίως τις συνθήκες δίψας, πείνας, χωρίς φως, αυστηρής απομόνωσης - 150 μέρες - με την κατηγορία ότι ήταν Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και ενεργό μέλος του ΚΚΕ.

Την 1η Ιούνη 1957, καταγγελία για τη δολοφονία του στρατηγού Στέφανου Σαράφη στις 31 Μάη, αναπληρωματικού μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέα της ΕΔΑ, από τον Αμερικανό υποσμηναγό Μάριο Μουζάλι με το στρατιωτικό όχημα της αμερικανικής αποστολής.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974), η Ελένη ανέπτυξε αντιδικτατορική δραστηριότητα, ιδρύοντας και συμμετέχοντας σε συναφείς κινήσεις.

Εξελέγη γγ της «Ελληνογαλλικής Κίνησης για μια Ελεύθερη Ελλάδα», η οποία είχε πρόεδρο τον μετέπειτα Σοσιαλιστή υπουργό Ρολάντ Ντυμά. Σκοπός της Κίνησης ήταν η ενημέρωση της γαλλικής κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα και γενικότερα η ενεργός συμπαράσταση προς τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό.

Στις 5-15 Φλεβάρη του 1968, συμμετείχε ως προσκεκλημένη από τη Δυτική Ευρώπη στις εργασίες της 12ης Πλατιάς Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στη Βουδαπέστη και τάχτηκε με τις Αποφάσεις της.

Στο Παρίσι, μετά τον Μάη του '68, η Ελένη και ο Αντώνης θα εκδώσουν την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ» - όργανο Τύπου και πληροφόρησης του ΚΚΕ.

Η Ελένη και ο Αντώνης Αντωνιάδης υπήρξαν ανταποκριτές του «Ριζοσπάστη», ο Αντώνης από το 1974 μέχρι το θάνατό του το 1983, οπότε συνέχισε την ανταπόκριση της εφημερίδας, η Ελένη έως το 1991. Τιμήθηκαν με το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης και με το τιμητικό δίπλωμα του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (1941 - 1944).

Η Ελένη δημιούργησε έναν κύκλο συντρόφων, συναδέλφων, μαθητών, φίλων, που μοιράστηκε μαζί τους για χρόνια τις πολιτικές, ιδεολογικές και επιστημονικές της απόψεις. Ετσι κύλησε η ζωή της μεταξύ Αθήνας και Παρισιού και «έφυγε» στις 13 Ιούνη 2017, αφήνοντας σε μας την πολύχρονη πολιτική της δράση μαζί με το σπουδαίο ακαδημαϊκό, ιστορικό και συγγραφικό έργο της.

Το 1974, μετά το τέλος της δικτατορίας, η Ελένη επισκέφτηκε ελεύθερα την Ελλάδα και έλαβε μέρος σε Συμπόσια Ελλήνων και ξένων ιστορικών με σκοπό την προώθηση μεθόδων Ιστορικής Ερευνας - τη διαλεκτική ανάλυση, κατάρτιση βιβλιογραφίας, συλλογή διάφορων πηγών, την ομαδική δουλειά - γύρω από το πολύπλευρο έργο της Εθνικής Αντίστασης, τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, την επεμβατική - ιμπεριαλιστική πολιτική των δυνάμεων της «αντι-χιτλερικής» συμμαχίας στην Ελλάδα και τον Δεκέμβρη του 1944.

Παντοτινά θα μένει στη μνήμη εκείνο το απόγευμα - 12 Σεπτέμβρη 2016 - λίγους μήνες «πριν πάρει τους δρόμους του ουρανού», τότε που η Ελένη τόνισε τα παρακάτω λόγια:

«ΔΕΝ ΕΒΑΛΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΩ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ»

Σήμερα, η φίλη και «διά βίου μαθήτριά της» Ιωάννα ΚΩΤΣΙΑΒΡΑ - ΣΑΜΠΟΥ της αφιερώνει στίχους του «Υμνου του ΕΛΑΣ», που συχνά ζητούσε να της τραγουδά:

Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα

το δίκιο και την λευτεριά! (...)

Παντού η Πατρίδα μ' έχει στείλει

φρουρό μαζί κι εκδικητή

κι απ' την ορμή μου θ' ανατείλει

Καινούργια! Λευτέρη ζωή!