Μια μικρή βιβλιοθήκη θα γεμίζαμε αν μαζεύαμε όλη την αρθρογραφία για τον τρίχρονο αγώνα του ΔΣΕ (1946 - '49) η οποία δημοσιεύτηκε στον αστικό Τύπο μόνο τις τελευταίες μέρες. Και μπορεί να μη δικαιολογείται τόση ...«καούρα» από το γεγονός ότι δεν είναι δα και καμιά «στρογγυλή επέτειος» φέτος (71 χρόνια συμπληρώνονται από το τέλος του εμφυλίου), όμως ο στόχος της μαζικής αυτής παραγωγής πανομοιότυπων δημοσιευμάτων είναι άλλος... Αυτό φανερώνει και το γεγονός ότι οι αντικομμουνιστικές τερατολογίες για το «ξενοκίνητο ΚΚΕ» και τους «κομμουνιστοσυμμορίτες», οι οποίες βγαίνουν από τα συρτάρια κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ιδιαίτερα φέτος πάνε πακέτο με τα καλέσματα για μια νέα «εθνική ενότητα». Πάνε μαζί με τις συστάσεις από τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης «να γυρίσουμε σελίδα», να γίνει ο Γράμμος «από τόπος μίσους, πόλος ανάπτυξης», «να πάμε παρακάτω». Πάνε μαζί με τη φιλολογία γύρω από τη λεγόμενη «εθνική στρατηγική», όπως βαφτίζονται οι αντιλαϊκές προτεραιότητες της αστικής τάξης και των κομμάτων της, στην προσπάθειά τους να φορτώσουν τη νέα κρίση στο λαό και να αποσπάσουν συναίνεση στις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στην περιοχή. Πάνε μαζί δηλαδή με την προσπάθεια να εμπεδωθεί στο λαό ότι σήμερα δεν χωρούν «παραφωνίες» στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης. Και από αυτήν την άποψη παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως φορέα της «παραφωνίας», που «καλύτερα να σιωπά», όπως είπε και ένας από τους «πολέμιους» των ...χαρακωμάτων. Ο στόχος τους είναι λοιπόν να εμποδίσουν κάθε αμφισβήτηση της επικίνδυνης πολιτικής τους. Πόθος που θα μείνει ανεκπλήρωτος, αφού απέναντι σε αυτήν την πολιτική υπάρχει το ΚΚΕ, πραγματικό στήριγμα για το λαό και τον αγώνα του.