Φυσικά για να κρίνει κανείς ένα φαινόμενο, μια κατάσταση ή ένα πρόσωπο, πχ ένα χαφιέ, δεν απαιτείται προηγουμένως να αφήσει το χαφιέ να πράξει τα δέοντα, ούτε για να κρίνει ένα δολοφόνο θα πρέπει να περιμένει να διαπραχτεί η δολοφονία, ομοίως, δε, ισχύει και με τη ρουφιανιά. Για να κρίνεις τη ρουφιανιά δε χρειάζεται πρώτα να διαπράξει ο ρουφιάνος τις ρουφιανιές του...

***

1) Το συγκεκριμένο τηλεοπτικό σκουπίδι είναι ο προθάλαμος του νέου τηλεοπτικού κατήφορου που θα ακολουθήσει στο εγγύς μέλλον. Αλλωστε, όπως ομολόγησαν στην εν λόγω εκπομπή οι Μικρούτσικος - Πρετεντέρης, εντός ολίγου ακολουθεί (στο ΜΕΓΚΑ) ανάλογου επιπέδου «παιχνίδι» με την επωνυμία «Μπαρ». Η συνέντευξη, μάλιστα (ίσως αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της συνεύρεσης των δυο «αστέρων»), λειτούργησε με πολύ εύσχημο τρόπο ως το πρώτο διαφημιστικό για τούτο το «αδερφάκι» του «Μπιγκ Μπράδερ». Με άλλα λόγια, ΜΕΓΚΑ - ΑΝΤΕΝΝΑ, σημειώσατε: «Το ένα χέρι νίβει το άλλο».

2) Παρεμπιπτόντως, μεταξύ των τηλεοπτικών μας σταθμών διεξήχθη κατά την έναρξη της τηλεοπτικής σεζόν «μάχη» για το ποιος θα πάρει τα δικαιώματα προβολής του «Μπιγκ Μπράδερ» στην Ελλάδα και ο ΑΝΤΕΝΝΑ απλώς κέρδισε στο «διαγωνισμό». Που σημαίνει ότι εκείνα τα σχόλια, ότι «ο "Μπιγκ Μπράδερ" είναι ένα κακό τηλεοπτικό προϊόν» που έλεγε κατοπινά ο («χαμένος» του «διαγωνισμού») κ. Χατζηνικολάου, ήταν εφάμιλλα του «ό,τι δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Μέχρι να τα φτάσει, φυσικά...

3) Στην περίπτωση του Μπιγκ Μπράδερ και των ομοειδών «προϊόντων», το κοινωνικό «μοντέλο» που προτείνεται είναι η νομιμοποίηση του χαφιεδισμού, η αποδοχή της παρακολούθησης και του φακελώματος της ιδιωτικής μας ζωής, η προώθηση σαν αξίωμα κοινωνικής συμβίωσης της αρχής που λέει «φίλοι - φίλοι αλλά σε καταδίδω κιόλας», η αναγωγή της ανίας, της πλήξης και της ασημαντότητας σε «μέσο όρο» κοινωνικής «στάσης ζωής», ο θρίαμβος του προσωπικού εξευτελισμού ως μέσου «καταξίωσης» και «επίτευξης στόχων». Ο τρόπος που «πανηγύρισε», δε, ο κύριος Τσάκας το έπαθλο των 50 εκατομμυρίων που αποκόμισε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς (σσ εκσφενδόνιση τραπεζιών, γοερά κλάματα σε στάση «μπουσουλητού» κλπ), ήταν πράγματι ο θρίαμβος του αυτοεξευτελισμού, που δικαίως αποτιμήθηκε στα 150 χιλιάδες ευρώ (γιατί οι διάφοροι «μπιγκ-μπραδεριστές» είναι και Ευρωπαίοι...)

4) Στον κόσμο της «εφηρμοσμένης βλακείας» που θριαμβεύει στα τηλεοπτικά μας πράγματα, πιο επικίνδυνο ίσως από το παραπάνω παραγόμενο πρότυπο, είναι το ιδεολογικό περίβλημα με το οποίο επιχειρούν να ντύσουν οι τηλε-προαγωγοί τις προτεινόμενες «αξίες» τους.

• Ωραίο το σόφισμα, τόσο ωραίο που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει και με... αυτοκριτική. Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Διότι ορθή μεν η προσέγγιση, αλλά κατά το ήμισυ. Ο κ. Μικρούτσικος αφενός γνωρίζει ότι με το «ποιος είσαι εσύ που μιλάς» που απηύθυνε στον κ. Πρετεντέρη, «του τα έκανε τα μούτρα κρέας» του συναδέλφου του. Αφετέρου (και εδώ βρίσκεται η ουσία) με τη χρήση αυτού του τόσο ιδιοτελούς «εμείς», του «εμείς» που δεν αφορά παρά μια οικτρή μειοψηφία που κατέχει τα ΜΜΕ ή τη μειοψηφία που υπηρετεί εκείνους που τα κατέχουν, τι επιχειρείται; Επιχειρείται να αποκαθαρθεί το ακάθαρτο «εγώ» τους στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Το τρυκ του «εξαγνισμού» δεν είναι άλλο από την αναγωγή του «εγώ» τους σε ένα οικουμενικό, δήθεν, «εμείς». Διότι, όταν λέει «εμείς» ο κ. Μικρούτσικος δεν εννοεί ούτε τον εαυτό του, ούτε τον κ. Πρετεντέρη. Εννοεί, τον εαυτό του, τον Πρετεντέρη και όσους ανυποψίαστους τους παρακολουθούν από τηλεοράσεως να δίνουν την παράστασή τους. Με το «εμείς» εννοεί κυρίως αυτούς! Δηλαδή τους πολίτες! Είμαι και εγώ ένας από σας, καμώνεται ουσιαστικά ο κομφερασιέ του Μπιγκ Μπράδερ, και προσθέτει: ίσως δεν είμαι υπόδειγμα, αλλά μέσα σε αυτή την κακούργα την κοινωνία, ε, δεν είμαι και ο χειρότερος! Επομένως μη με κρίνετε, γιατί αν εγώ είμαι που μαγειρεύω το «Μπιγκ Μπράδερ», τότε κι εσείς είστε που το τρώτε!

Μοιρασμένες οι ευθύνες λοιπόν!

• Ετσι, με το μανδύα του «εμείς», με την καθαγίαση δηλαδή της ατομικής ευθύνης του καθενός διά της πρόστυχης αναγωγής της σε ευθύνη που αφορά και διαχέεται σε όλη (!) την κοινωνία, επιδιώκεται, ταυτόχρονα, η αποενοχοποίηση της τηλεοπτικής σαβούρας, και - ακόμα χειρότερα - προωθείται η επιβολή μιας μεζούρας αποτίμησης της κοινωνικής μας ζωής με μέτρο τους δικούς τους άθλιους τηλεοπτικοποιημένους όρους! Το μήνυμα του κ. Μικρούτσικου είναι σαφές: Η τηλεόραση είναι ξεφτίλα, αλλά την υπηρετούμε, αφού αυτή είναι η τηλεόραση! Η κοινωνία είναι σκάρτη, αλλά δεν την αλλάζουμε, αφού αυτή είναι η κοινωνία!

Δεν πρόκειται για αποθέωση της ταυτολογίας. Πρόκειται για την ταυτότητα της θεωρίας του βούρκου: Εφόσον έχουμε καταφέρει να ρίξουμε την πλειοψηφία στο βούρκο, τότε και «εμείς» θα καμωνόμαστε τους καθαρούς! Ιδού το δόγμα Μικρούτσικου! Σε ό,τι αφορά τις υπόλοιπες αναγωγές, έχουμε και λέμε: όπως τα μηχανάκια της ΑGΒ δικαιώνουν τον «Μπιγκ Μπράδερ» και επομένως «δε δικαιούστε να ομιλείτε», ούτε εσείς που το βλέπετε ούτε ο Πρετεντέρης του οποίου το κανάλι θα προβάλει την παραλλαγή του «Μπιγκ Μπράδερ», έτσι και μετά τις εκλογές, που «δικαιώνεται» π.χ. ο δικομματισμός, πάλι δε δικαιούστε να ομιλείτε. Για τους μηχανισμούς, βέβαια, που διαμορφώνουν τις «πλειοψηφίες» με τέτοιο τρόπο, ώστε η «ελεύθερη επιλογή» να συνιστά έννοια κενή περιεχομένου, ούτε λόγος.

5) Πολύ πιασάρικη και ευφυής προσέγγιση η προηγούμενη. Βλέπετε, η φασίζουσα πρακτική χρησιμοποιεί και «έξυπνα» κόλπα. Μόνο που αυτό το «δε δικαιούστε διά να ομιλείτε» μπορεί να αφορά (και σίγουρα αφορά) τον Πρετεντέρη, το ΜΕΓΚΑ, τους ιδιοκτήτες των καναλιών, αλλά δεν αφορά τους πολίτες, δεν αφορά τους τηλεθεατές, ούτε καν εκείνους που βλέπουν το «Μπιγκ Μπράδερ». Διότι οι τελευταίοι δε δουλεύουν για το σύστημα και δεν «παίζουν στο σύστημα». Αντιθέτως, τους «δουλεύει» το σύστημα. Δεύτερον, το να αναγνωρίζεις ότι αυτό που κάνεις είναι ευτελές και χυδαίο, αλλά να το δικαιολογείς με ένα στιλ που λέει «ναι, το ξέρω ότι προάγω την ξεφτίλα, αλλά αφού αυτή είναι η τηλεόραση τι να κάνω;», μόνο αποενοχοποίηση δεν είναι. Ισα - ίσα, ομολογία ενοχής είναι.

Για να το δώσουμε με ένα παράδειγμα (με το πολιτικό παρελθόν που έχει ο κ. Μικρούτσικος θα το αντιληφθεί το παράδειγμα): ο Γεωργαλάς ή ο αρχειομαρξιστής Κωνσταντόπουλος ή ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, αυτοί οι ιδεολογικοί ινστρούχτορες της χούντας, δεν ήταν λιγότερο χουντικοί επειδή είχαν αριστερό παρελθόν, αλλά «τα έφερε έτσι η ζωή» (!) και έγιναν εν γνώσει τους αρχιφασίστες και υπηρέτες της δικτατορίας. Μάλλον το ίδιο ή και περισσότερο χουντικοί ήταν από τους συνταγματάρχες...

***

Τα λαϊκά στρώματα, αν δεν αντιδράσουν, είναι καταδικασμένα να υποστούν ό,τι και ο ήρωας του Οβίδιου: Μόλις φάνε όλα τα περιττώματα που τους σερβίρουν, κατόπιν και μετά τον κορεσμό, για να τονώσουν τη λαιμαργία των πιο ταπεινών ενστίκτων που θα έχουν φέρει στην επιφάνεια οι «μάγειροι» της αθλιότητας, θα γυρίσουν προς τον ίδιο τους τον εαυτό, όπως ο Ερυσίχθωνας, και θα αρχίσουν να ξεσκίζουν τις ίδιες τις σάρκες τους...