Ο «φαύλος κύκλος» επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, είτε με «νεοφιλελεύθερες» είτε με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν με την ίδια ευκολία πότε «περιοριστικές» και πότε «επεκτατικές» πολιτικές. Τα ίδια μπαγιάτικα όσο και μάταια «ξόρκια» των αστικών επιτελείων, που δίνουν κάθε φορά μια προσωρινή ανάσα πριν η καπιταλιστική οικονομία έρθει αντιμέτωπη με νέες αντιφάσεις. Από κάθε καμπή αυτού του κύκλου οι εργαζόμενοι βγαίνουν και με νέα βάρη στις πλάτες τους και καλούνται να πληρώσουν με νέες απώλειες την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και την έξοδο από αυτήν.

Ποτέ και πουθενά δεν βρέθηκε λύση που να υπηρετεί ταυτόχρονα και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ποτέ και πουθενά δεν βρέθηκε στον καπιταλισμό η «σωστή» συνταγή και ο «ακριβοδίκαιος» τρόπος να μοιραστεί ο πλούτος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η «πίτα» που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι «μικρή και γι' αυτό δεν φτάνει για όλους», αλλά, αντίθετα, ότι η πολύ μεγάλη αυτή «πίτα» ανήκει σε μια χούφτα παράσιτα που έχουν την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας.

Είναι φανερό ότι το «πρόβλημα» είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός.

Αυτή η διαπίστωση είναι αφετηρία για να απαντηθεί το ποια είναι η πραγματική διέξοδος, γιατί η εργατική - λαϊκή αγανάκτηση και οργή δεν πρέπει να βρίσκει τοίχο, δεν πρέπει να οδηγείται σε κάθε φορά καινούργια αδιέξοδα, δεν πρέπει να ψάχνει λύσεις σε αυταπάτες για γρήγορη επιστροφή σε μια σταθερή, μακρόχρονη και «κοινωνικά δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα εξασφαλίσει την ευημερία για όλους, αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση, ένα μοντέλο διαχείρισης κ.λπ.

Υπάρχει άλλος δρόμος, δεν είναι μοιραίο να αυξάνονται καθημερινά η απόσταση, η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και στη σημερινή κατάσταση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι. Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα στον 21ο αιώνα.

Η άνοδος του βαθμού κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας αυξάνει τις δυνατότητες για την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ανοίγει ο δρόμος για να γίνουν όλα τα μέσα παραγωγής ιδιοκτησία της ίδιας της κοινωνίας, καθώς και τις δυνατότητες να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, να αναβαθμιστεί το δημιουργικό περιεχόμενο της εργασίας και το γενικό μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Το πραγματικά νέο είναι ο κεντρικός σχεδιασμός του σοσιαλισμού, η κοινωνική σχέση που επιτρέπει τη χρησιμοποίηση των μέσων παραγωγής και την κατανομή του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με επιστημονικά καθορισμένους στόχους, με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία.

Μόνο στο γόνιμο έδαφος της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας μπορεί να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής και να έρθει στο προσκήνιο η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, να στερέψει η πηγή της οικονομικής κρίσης.

Τις νέες δυνατότητες για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση τις γεννάει η σύγχρονη εποχή, της αλματώδους επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, της «ψηφιακής οικονομίας» και του περάσματος στην «4η Βιομηχανική Επανάσταση». Διαμορφώνει νέες δυνατότητες για τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της εργατικής εξουσίας να λαμβάνει γρήγορες αποφάσεις σε σύνθετα προβλήματα, αξιοποιώντας τη γρήγορη συλλογή και επεξεργασία μεγάλου όγκου δεδομένων.

Στο σοσιαλισμό, οι εργαζόμενοι, που σήμερα τους αποκαλούν «αφανείς ήρωες», θα γίνουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των εξελίξεων με την ενεργό συμμετοχή τους στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις τους σε κάθε χώρο δουλειάς.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, αυτή η προοπτική μπορεί να φωτιστεί από κάθε πλευρά των ζητημάτων με τα οποία βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, οι λαϊκές δυνάμεις της κοινωνίας.

Είναι οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που πρέπει με τη δράση τους και την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση να ανοίξουν πιο πλατιά αυτήν τη συζήτηση. Συζήτηση που πάει μαζί με την καθημερινή προσπάθεια να οργανωθούν η εργατική - λαϊκή διεκδίκηση, πάλη και αντεπίθεση. Βάζοντας στο προσκήνιο να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας για δημιουργική εργασία, για ουσιαστική μόρφωση, πραγματική προστασία της υγείας, δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, σύμφωνα με τις τεράστιες σημερινές δυνατότητες.

Δίνοντας μάχες για την προσπάθεια συντονισμού και οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι ο λαός τη νέα κρίση. Συμβάλλοντας αποφασιστικά ώστε οι σημερινοί αγώνες για τους μισθούς, την προστασία των ανέργων, την απαλλαγή των λαϊκών νοικοκυριών από χρέη, την αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλεια για όλους, την προστασία της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων, να βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.