Οι εργαζόμενοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες έριχναν τα βάρη του εξωτερικού δανεισμού στα λαϊκά στρώματα. Στη φωτογραφία στιγμιότυπο από την απεργία των ναυτεργατών τον Ιούνη του 1927 για καλύτερες αμοιβές και μείωση των φόρων |
Την ίδια περίοδο, το 1928, η ελληνική κυβέρνηση για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό και να σταθεροποιήσει τη δραχμή, κατέφυγε σε νέα εξωτερικά δάνεια (όπως το τριμερές, ύψους 206 εκατομμυρίων φράγκων), που έδεσαν ακόμα πιο σφιχτά τη χώρα στο άρμα του ξένου κεφαλαίου. Οι κυβερνήσεις του αστικού συνασπισμού έριξαν στις πλάτες του εργαζόμενου λαού καινούριους φόρους. Την οικονομική σταθεροποίηση την εννοούσαν ως καθήλωση των ημερομισθίων και μισθών, ως απόρριψη κάθε αιτήματος των εργατών και αγροτών για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους.
Οπως ήταν φυσικό, όλα τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα (οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες) δεν ήταν δυνατόν να δεχτούν αδιαμαρτύρητα μια τέτοιου είδους «κοινωνική σταθερότητα». Γι' αυτό και στη διετία 1927-1928 ξέσπασαν μια σειρά λαϊκοί αγώνες.
Κατά σύμπτωση, στις 19 του Γενάρη 1928, τη μέρα που υπογράφτηκε η ληστρική συμφωνία με τους Αμερικανούς, στο χωριό Μούρες του Ηρακλείου Κρήτης πάνω από 700 αγρότες κύκλωσαν τα γραφεία της Εφορίας και έκαψαν τα αρχεία της, ενώ στην πόλη οργανώθηκε παλλαϊκό συλλαλητήριο, στο οποίο 5 περίπου χιλιάδες αγρότες και εργαζόμενοι απαίτησαν μαχητικά την κατάργηση της βαριάς φορολογίας.