Να αποφύγουν τη σύγκριση του ταξιδιού του Κ. Σημίτη στην Ουάσιγκτον με αυτήν του Μπ. Ετσεβίτ, επιχειρούν οι κυβερνώντες για ευνόητους λόγους. Στην προσπάθεια αυτή, δεν αποφεύγουν να γίνονται καταγέλαστοι. Επικαλούνται, για παράδειγμα, το επιχείρημα ότι μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας υπάρχει «μια σχέση αλληλεξάρτησης, αλληλοεξυπηρέτησης και συνενοχής», ενώ η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας είναι «ισότιμη σχέση μεταξύ φίλων»!

Αλήθεια, σε τι διαφέρουν οι σχέσεις που έχουν Αγκυρα και Αθήνα με το «κέντρο» της «νέας τάξης»; Οι άρχουσες τάξεις και των δύο χωρών έχουν φροντίσει να προσδεθούν γερά στο άρμα των Αμερικανών, τους έχουν εκχωρήσει «γην και ύδωρ» και συμμετέχουν το ίδιο ενεργά στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία». Η διαφορά έγκειται στη μεταχείριση από την πλευρά των ΗΠΑ. Υποστηρίζουν και κολακεύουν το καθεστώς της Αγκυρας, γιατί παίζει, προσωρινά έστω, σημαντικότερο ρόλο στην επιβολή της «νέας τάξης» στην Ευρασία. Ο ρόλος της Ελλάδας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης Σημίτη, παραμένει «υποβαθμισμένος» και, μάλιστα, επιχειρείται να λυθούν σε βάρος της χώρας οι υπάρχουσες «διαφορές». Σ' αυτό το πλαίσιο όμως, της πλειοδοσίας υποτέλειας προς τις ΗΠΑ, δεν μπορεί παρά να οικοδομηθούν σχέσεις που στηρίζονται στο δίκαιο της «νέας τάξης», στο δίκαιο, δηλαδή, του μεγάλου αφεντικού. Αυτός μοιράζει τους ρόλους όπως θέλει, προς μεγάλη απογοήτευση της κυβέρνησης Σημίτη. Αλλά κανείς δε φοβάται ένα αγκιστρωμένο ψάρι.