«Δεν γιορτάζουμε επετειακά τη μέρα αυτή αλλά μαχητικά διεκδικούμε όλα όσα έχουμε ανάγκη σήμερα, καθώς η ανισοτιμία της γυναίκας ζει και βασιλεύει. Παίρνουμε τη σκυτάλη από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες των προηγούμενων αιώνων διεκδικώντας μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση», υπογράμμισε από το βήμα της συγκέντρωσης η Πόπη Ξεκαλάκη, μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ.

Εστειλε μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις γυναίκες όλου του κόσμου «που βιώνουν κι αυτές, όπως κι εμείς, τη βαρβαρότητα της διαχείρισης μιας πανδημίας, θύματα μιας πολιτικής που θεωρεί ότι η προστασία της υγείας είναι "κόστος" για το κράτος και πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους». Κατήγγειλε την πολιτική «που από τη μία μειώνει τις δαπάνες για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας αφήνοντας εμάς τις γυναίκες ξεκρέμαστες χωρίς γιατρούς και εξετάσεις, ιδιαίτερα προγεννητικού ελέγχου, και από την άλλη χαρίζει εκατομμύρια ευρώ στους κλινικάρχες». Επισήμανε ότι την ίδια στιγμή που «τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας στενάζουν από τις ελλείψεις», που «τα σχολεία ανοιγοκλείνουν γιατί δεν παίρνονται μέτρα προστασίας με προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών», που κυριαρχεί ο συνωστισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς λόγω της έλλειψης προσωπικού και λεωφορείων, η κυβέρνηση «δίνει δισεκατομμύρια ευρώ για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς».

Μετέφερε τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη σε όλες τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου που «έχουν υποστεί τους εκβιασμούς, τη σεξουαλική παρενόχληση, τη βία και κακοποίηση», επισημαίνοντας πως η εξάλειψη του φαινομένου «συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούμε τις σύγχρονες ανάγκες μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, να στεκόμαστε γερά στα πόδια μας, να είμαστε χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά».

«Η πραγματική ασπίδα προστασίας χτίζεται στον συλλογικό αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, τον 21ο αιώνα. Στο δρόμο του συλλογικού αγώνα αποκτάμε αντισώματα απέναντι στις σάπιες αξίες της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, δηλαδή τον ανελέητο ανταγωνισμό, τον ατομισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης», σημείωσε χαρακτηριστικά.

«Οι εργαζόμενες δεν έχουμε ανάγκη από "ίσες ευκαιρίες" και ποσοστώσεις, όπως μας λένε, στην εργασιακή ζούγκλα, στην οικονομική ανασφάλεια, στην ανεργία, στις πετσοκομμένες συντάξεις. Παλεύουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σταθερό ωράριο εργασίας, λιγότερες ώρες δουλειάς και αξιοπρεπές εισόδημα. Για να έχουμε δικαίωμα σε μέτρα προστασίας της υγείας κι άδειες μητρότητας, χωρίς προϋποθέσεις», τόνισε και κάλεσε σε ενίσχυση του αγώνα «για υγεία και ζωή με δικαιώματα».

«Τιμάμε την 8η Μάρτη, την αγωνιστική κληρονομιά που μας χάρισαν οι προηγούμενες γενιές, με νέους αγώνες για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε τις σύγχρονες ανάγκες μας», ανέφερε η Ελένη Ξηρογιάννη, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Με την ομιλία της κάλεσε σε αγωνιστική ετοιμότητα, κόντρα στο αντεργατικό νομοσχέδιο με τις «ανατροπές του αιώνα» που ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Οσον αφορά την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες στο Εμπόριο, υπογράμμισε ότι μεγάλες αλυσίδες «αρνούνται να δώσουν άδειες ειδικού σκοπού σε μητέρες», «απειλούν με απόλυση», «αναγκάζουν συναδέλφισσες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, γυναίκες 60 και 65 ετών στα ταμεία και τους πάγκους, να δουλεύουν ασταμάτητα τσακισμένες, χωρίς σταθερά ωράρια, 10 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα, χωρίς άδειες και ρεπό, ακόμα και την Κυριακή».

«Εναν χρόνο τώρα μας κουνάνε το δάχτυλο ότι έχουμε ατομική ευθύνη για την προστασία της υγείας μας. Η υγεία μας απειλείται από την ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας. Απειλείται όταν καθημερινά στοιβαζόμαστε στα μέσα μαζικής μεταφοράς πηγαίνοντας από το ένα μαγαζί με κρούσματα στο άλλο για να καλύψουμε κενά, εφόσον η εργοδοσία αρνείται να τα κλείσει ούτε έστω και για μια ώρα. Κάνει τα πρωτόκολλα κουρελόχαρτα φτάνοντας ακόμα και στην απόκρυψη κρουσμάτων ενώ οι έλεγχοι από τις αρμόδιες ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους είναι ανύπαρκτοι», σημείωσε.

Σχολιάζοντας την προσπάθεια ΕΕ και κυβερνήσεων να παρουσιάσουν ως τάχα φιλεργατική πολιτική τη λεγόμενη «εναρμόνιση επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής», αναρωτήθηκε: «Αλήθεια, για ποια εναρμόνιση λένε στην μητέρα που εργάζεται με τηλεργασία για ηλεκτρονικές παραγγελίες 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα και τις επίσημες αργίες, μετατρέποντας το σπίτι σε γραφείο και με τα παιδιά στις οθόνες όλη μέρα; Για ποια εναρμόνιση λένε στην εμποροϋπάλληλο που φορτώνει παραγγελίες για το e-shop και εξαναγκάζεται σε ατελείωτες υπερωρίες;».

«Η ζωή μας βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση, όταν όλα γίνονται ατομική υπόθεση του καθενός και υποβαθμίζεται κάθε κοινωνική φροντίδα για την οικογένεια, τους ηλικιωμένους. Οταν ρίχνουν πάνω μας το βάρος για το αδιέξοδο των κλειστών σχολείων, για το χάλι της τηλεκπαίδευσης, για τα μεγάλα κενά στη μόρφωση και τα προβλήματα στην ομαλή ψυχική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών μας», ξεκαθάρισε και κατέληξε: «Σπάμε τις αλυσίδες της σιωπής, της ανισοτιμίας, της εκμετάλλευσης. Με συναδελφικότητα και αλληλεγγύη. Με συλλογικότητα και αισιοδοξία. Συνεχίζουμε τον αγώνα».