Πολύ μελάνι χύθηκε για το λεγόμενο «sofagate», το «σκάνδαλο του καναπέ», όπως ονομάστηκε το παιχνίδι με το πρωτόκολλο που έκανε η κυβέρνηση Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψη στην Τουρκία των προέδρων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Κομισιόν. Η ουσία όμως έμεινε έξω από κάθε συζήτηση. Πουθενά δεν προβλήθηκαν, για παράδειγμα, οι δηλώσεις του Σαρλ Μισέλ για «τη μεγάλη και επωφελή γεωπολιτική δουλειά που κάναμε στην Αγκυρα». Οπως μικρή δημοσιότητα δόθηκε προηγουμένως και στις επισημάνσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ ότι η Τουρκία είναι ένας «παλαιός και πολύτιμος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ». Αντίθετα, τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ αναμασούν με κάθε αφορμή το «αφήγημα» της «απομονωμένης Τουρκίας», που «προκαλεί την Ευρώπη» γι' αυτό σπρώχνεται ολοένα και περισσότερο «στο περιθώριο». Τα γεγονότα βέβαια άλλα μαρτυρούν. Ο ρόλος της Τουρκίας στην αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας, με επίκεντρο την Ουκρανία, η συζήτηση για το ενδεχόμενο να παρακάμψει τη Συνθήκη του Μοντρέ, διευκολύνοντας τη ΝΑΤΟική ναυτική παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα, η παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων με Αίγυπτο και Λιβύη επιβεβαιώνουν ότι η τουρκική αστική τάξη μόνο «απομονωμένη» δεν είναι από τους «συμμάχους» της σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Οσο οξύνεται η αντιπαράθεση με τους βασικούς ανταγωνιστές Ρωσία και Κίνα, τόσο θα προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη η θωράκιση της «διατλαντικής συνοχής». Τόσο θα μεγαλώνει όμως και η ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που χώνουν τη χώρα μας βαθιά στο παζάρι των ανταλλαγμάτων, στο πλαίσιο του ευρωατλαντικού σχεδιασμού για μια ευρύτερη διευθέτηση στην περιοχή.