Τον σύντροφο Μήτσο Παπαδημητρίου, τον Παπαμήτσο, έναν εκπρόσωπο της γενιάς των αλύγιστων, μια ακόμα ηρωική μορφή του Κόμματος, που στάθηκε όρθιος σε όλες τις στιγμές και καμπές του κινήματος, αποχαιρέτησαν χτες στο Νεκροταφείο Καισαριανής το Κόμμα του, η οικογένειά του και εργαζόμενοι και αντιπρόσωποι του ΔΣ «Το Σπίτι του Αγωνιστή», όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της πολυτάραχης ζωής του γεμάτα φροντίδα, συντροφικότητα και θαλπωρή.

Με τη σημαία του τιμημένου ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός και υπηρέτησε αταλάντευτα για πάνω από 74 χρόνια, να τον σκεπάζει, πραγματοποιήθηκε σε κλίμα συγκίνησης αλλά και περηφάνιας η τελετή αποχαιρετισμού. Σε όλη τη διάρκεια της σεμνής τελετής της πολιτικής κηδείας, τιμητική φρουρά στο πλευρό του εναλλάσσονταν σύντροφοί του, μεταξύ των οποίων και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος παρευρέθηκε στην κηδεία, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας της ΚΕ.

Εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματος τον σύντροφο Μ. Παπαδημητρίου αποχαιρέτησε ο Δημήτρης Γόντικας, ο οποίος σημείωσε:

«Αποχαιρετάμε σήμερα μια ακόμα ηρωική μορφή του Κόμματος και του επαναστατικού μας κινήματος, τον σύντροφο Μήτσο Παπαδημητρίου, τον Παπαμήτσο όπως όλοι τον φωνάζαμε.

Η ΚΕ αποχαιρετά έναν ακόμα αφοσιωμένο και αλύγιστο μαχητή, που πρόσφερε όλες του τις δυνάμεις στην υπόθεση του Κόμματος, για πάνω από 70 χρόνια, από την ηλικία των 18 χρόνων.

Εζησε τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας του Κόμματος, αλλά και τη βαρβαρότητα και όλο το μίσος της αστικής τάξης για τους κομμουνιστές.

Ηταν από τις ειδικές εκείνες κατηγορίες αγωνιστών που η μεταχείρισή τους από το αστικό κράτος θα μείνει στην Ιστορία ως ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ως ανήλικος, σε ηλικία 18 χρονών είχε καταδικαστεί σε θάνατο και γνώρισε όλη τη θηριωδία και τον σαδισμό των δεσμοφυλάκων στις περιβόητες φυλακές ανηλίκων της Κηφισιάς και κατοπινά της Γυάρου.

Ο νεαρός ΕΠΟΝίτης και κομμουνιστής Μήτσος δεν λύγισε, άντεξε όλες τις δοκιμασίες και βγήκε με το κεφάλι ψηλά μετά από 17 ολόκληρα χρόνια φυλάκισης.

Πέρασε σχεδόν από όλες τις φυλακές και είναι μέρος του ηρωικού αγώνα των αλύγιστων της ταξικής πάλης, αυτού του συγκλονιστικού έπους των φυλακών.

Μέσα σε αυτήν την κόλαση και συνάμα γεμάτη μεγαλείο υψηλού αγωνιστικού φρονήματος και αυτοθυσίας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης, ο σύντροφος Μήτσος αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο αφανείς ήρωες που σε τέτοιες συνθήκες αποτελούν πολύτιμα στηρίγματα για το Κόμμα.

Ηταν στήριγμα της παράνομης δουλειάς μέσα στις φυλακές. Με το ευρηματικό του πνεύμα και το ταλέντο του έδινε λύσεις σε πολλά ζητήματα. Ηταν από τους συγγραφείς πολλών παράνομων σημειωμάτων που έβγαιναν από τις φυλακές και μπορούσαν να διαβαστούν μόνο με μεγεθυντικό φακό. Εκτός των άλλων ήταν δημιουργός παράνομων σφραγίδων που είχαν τα ακριβή χαρακτηριστικά της φυλακής, για να μπορούν οι σύντροφοι να χειρίζονται διάφορα ζητήματα.

Στη νέα εξορία, το 1967 επί χούντας, συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αγόγγυστα πάλι, σε κρίσιμους τομείς. Είχε το παράνομο ραδιόφωνο του στρατοπέδου, με το οποίο παρακολουθούσε τις εκπομπές της "Φωνής της Αλήθειας", του ραδιοφωνικού σταθμού του Κόμματος, καθώς και άλλων σταθμών, για να έχουν ενημέρωση οι κρατούμενοι αγωνιστές. Αποστολή υπεύθυνη και απόλυτα εμπιστευτική.

Στα χρόνια μετά τη δικτατορία, πρόσφερε όλες του τις γνώσεις και τις ικανότητές του στην οργάνωση και λειτουργία του Αρχείου του Κόμματος. Ο γραφικός του χαρακτήρας σε αρχειακά υλικά και στα μικρά παράνομα χαρτάκια θα μας θυμίζει για πάντα την προσφορά του και την ηρωική, αγωνιστική του πορεία.

Ο σ. Μήτσος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στα Φάρσαλα το 1929, όπου και τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1947 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά πιάστηκε και πέρασε στρατοδικείο στη μεγάλη δίκη του Βόλου, μαζί με άλλους 70 κατηγορούμενους. Καταδικάστηκε σε θάνατο με άλλους 40 συναγωνιστές του.

Μπορεί να μην οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά στον Γολγοθά της φυλακής. Αποφυλακίστηκε μετά από 17 χρόνια, το 1964.

Δεν πρόλαβε καλά - καλά να ζήσει λεύτερος και βρέθηκε το 1967 και πάλι σιδηροδέσμιος στα κολαστήρια της χούντας, στη Γυάρο και στη Λέρο, για πάνω από 4 χρόνια.

Μετά το Πολυτεχνείο, το 1973, θα βρεθεί για μια ακόμα φορά κρατούμενος, για 35 μέρες στην Ασφάλεια της Χωροφυλακής στον Περισσό, για να καταλήξει και πάλι στη Γυάρο έως τις 25 Ιούλη 1974.

Συνολικά πέρασε πάνω από 22 χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, σε φυλακές και εξορίες.

Ο σύντροφος Μήτσος ήταν ένα γερό στήριγμα του Κόμματος. Υπερασπίστηκε το Κόμμα σε όλες τις κρίσιμες στιγμές και σε όλες τις μάχες. Πάντα με το χαμόγελο και το χιούμορ αντιμετώπιζε όλες τις αναποδιές της ζωής, τα καλά και τα δύσκολα.

Σύντροφε Παπαμήτσο, γνώρισες από πρώτο χέρι τι σημαίνει ταξική πάλη και πόσο αδίστακτοι είναι οι αντίπαλοι του εργατικού και λαϊκού κινήματος, οι διώκτες των κομμουνιστικών ιδεών.

Μας αφήσατε, όμως, εσύ μαζί με χιλιάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, με το προσωπικό σας παράδειγμα, μια συγκλονιστική, αδιάψευστη μαρτυρία. Η δύναμη των ιδεών του ΚΚΕ είναι παντοδύναμη και ανίκητη, εμπνέει και θα γεννά σε μαζική κλίμακα σήμερα χιλιάδες και αύριο εκατομμύρια αγωνιστές και αγωνίστριες για τον θρίαμβό τους. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να ανακόψει αυτήν την πορεία.

Καλό σου ταξίδι».

«Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - 1974 αποχαιρετά σήμερα ένα ξεχωριστό μέλος του», σημείωσε στον αποχαιρετισμό του ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ, Σπύρος Χαλβατζής. Οπως ανέφερε, ο σύντροφος Παπαμήτσος από τα μικράτα του αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον αγώνα, στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αναφέρθηκε στην ξεχωριστή στάση του στις φυλακές, αλλά και στη φιλομάθειά του, καθώς δεν υπήρχε βιβλίο που να μην έχει διαβάσει. «Ενιωσα ότι μου έκοψαν το ένα χέρι», είχε αναφέρει όταν, ενώ ήταν εξόριστος, έμαθε από γράμμα της μάνας του ότι η χούντα κατέστρεψε όλα τα βιβλία του. «Ενας ωραίος, όρθιος, χαμογελαστός, της παλιάς φρουράς, "έφυγε" σήμερα», είπε ο Σπ. Χαλβατζής ολοκληρώνοντας τον αποχαιρετισμό του.

Από το «Σπίτι του Αγωνιστή» ο πρόεδρός του, Στέλιος Λάμπρου, ανέφερε ότι «οι νεότερες γενιές έχουν να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα από τη δράση κομμουνιστών σαν τον σ. Μήτσο: Σε όλες τις αντίξοες συνθήκες η δράση συνεχίζεται, όπως και η ολοκλήρωση της προσωπικότητας». Στάθηκε στα τελευταία πέντε χρόνια που φιλοξενήθηκε από το «Σπίτι», όπου «με επίμονη προσπάθεια, με φροντίδα από το προσωπικό αλλά και το συντροφικό κλίμα» φρόντισαν για την ανάταξη των σωματικών του ικανοτήτων. Και αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε τη δραστηριότητα του Κόμματος, διάβαζε «Ριζοσπάστη», παρακολούθησε τις προβολές για τα 100 χρόνια του Κόμματος και το 1821. «Ετσι πέρασε τα πέντε τελευταία χρόνια, έχοντας καθετί που του εξασφάλιζε μια ήρεμη και αξιοπρεπή διαβίωση», σημείωσε ο Σ. Λάμπρου.

• Τη βαθιά της θλίψη για το θάνατο του συντρόφου και συναγωνιστή, του κομμουνιστή Μήτσου Παπαδημητρίου εκφράζει η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ). «Ηταν ένας ξεχωριστός μεταξύ όλων όσοι συνέβαλαν ώστε να γραφούν οι ιστορικές σελίδες απαράμιλλου ηρωισμού και αντοχής της πάλης του λαού μας σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Σε όλη του τη ζωή στάθηκε αλύγιστος και ακούραστος στον αγώνα για τα δίκαια του λαού μας. Αποτελεί παράδειγμα προσφοράς και αφοσίωσης για τις νεότερες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας στους αγώνες που ακολουθούν», σημειώνει.