Με «καζάνι που βράζει» μοιάζουν αυτό το διάστημα τα Βαλκάνια και η Μαύρη Θάλασσα. Με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη στα όρια της διάλυσης, με χάρτες για αλλαγές συνόρων να βγαίνουν «φόρα παρτίδα», τις «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στο ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο του Κοσόβου και τη Σερβία να προχωράνε με απειλές, ζιγκ ζαγκ και στον απόηχο σχεδίων περί «μεγάλης Αλβανίας», τις πολιτικές διεργασίες να επιταχύνονται σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Β. Μακεδονία, τους εξοπλισμούς και τις «πρόβες πολέμου» να «τρέχουν» με σπασμένα φρένα. Κι όλα αυτά με φόντο τις κόντρες ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ, Κίνα και Ρωσία, για τις «σφαίρες επιρροής» και για τον έλεγχο στρατηγικών υποδομών. Αξίζει όμως να δει κανείς και την πορεία που προηγήθηκε και στο έδαφός της αναπαράγονται τα αδιέξοδα για τους λαούς: Υποδαύλιση του εθνικισμού, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και «συμφωνίες» με το πιστόλι στον κρόταφο για τον διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, που υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζαν «ασφάλεια» και «σταθερότητα». Σχέδια για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, μετά το 2000, που θα έφερνε τάχα «ευημερία». Και βέβαια, ένταξη των περισσότερων βαλκανικών κρατών στο ΝΑΤΟ, με τελευταία τη Βόρεια Μακεδονία, μετά την αμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών. Ο δρόμος αυτός χαράχτηκε με εμπλοκή και της Ελλάδας, σε όλες τις φάσεις και με όλες τις κυβερνήσεις. Είναι ο ίδιος ακριβώς δρόμος που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα συνεχίζουν να παρουσιάζουν ως μονόδρομο για τη «σταθερότητα» και την «ασφάλεια» στην περιοχή, όταν είναι πλέον εξόφθαλμες οι καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς και η ανάγκη να απαντηθούν μαζικά και οργανωμένα τα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών.