Πάνω από 25 τρισ. δολάρια σε δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα δαπανήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια από τα κράτη και τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για τη διαχείριση της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Τα πακέτα αυτά εκτόξευσαν το παγκόσμιο χρέος στο πρωτόγνωρο ύψος των 226 τρισ. δολαρίων, το υψηλότερο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ενίσχυσαν και τον πληθωρισμό, προκαλώντας αλυσίδα ανατιμήσεων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυτό που συζητιέται τώρα είναι η αύξηση των επιτοκίων για να φρενάρει ο πληθωρισμός. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, ο κρατικός δανεισμός θα γίνει ακριβότερος και θα αυξηθούν τα χρέη, «υποσκάπτοντας» τις προσδοκίες της ανάπτυξης. Φαύλος κύκλος, δηλαδή, αφού το φάρμακο για τη μια ασθένεια του σάπιου καπιταλισμού γίνεται φαρμάκι για την άλλη. Τα χαμηλά επιτόκια από τις κεντρικές τράπεζες, ο δανεισμός κρατών με εγγύηση της ΕΕ, τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας αποτελούν τα επεκτατικά στοιχεία της μεγάλης κρατικής παρέμβασης για τη διαχείριση της κρίσης, σε αντίθεση με την προηγούμενη, όπου κυριάρχησαν τα περιοριστικά μέτρα και οι περικοπές. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ίδιο για τον λαό, που καλείται ξανά να πληρώσει τα σπασμένα, με «πράσινους» φόρους, αυξήσεις στις τιμές και τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, θυσιάζοντας για άλλη μια φορά δικαιώματα και ανάγκες για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.